Debo, jeejtje wat een lange tijd, en nog wat rots mee gemaakt ook! Ja ik weet wat je bedoelt vanmorgen vroeg getempt was iets omhoog gegaan. Even gedacht zou het toch, ging net naar wc en ongi. Sjongen jongen, maar we moeten nu over 10 dagen weer naar ziekenhuis voor samensmeltings test. Ben benieuwd wat daar nou weer de uitslag van is? Sterkte Debo, ik hoop met recht dat jij snel zwanger bent!
Hier ook sinds maart vorig jaar gestopt met de pil voor een tweede. En nu het bijna een jaar wordt, heb ik toch wat vrees om weer de medische molen in te gaan.
@wolkje rot zeg voor jullie, dus bij de eerste ook in de mmm geweest hoe lang deed het bij jullie eerst kindje?
* Mout, vier jaar. Vond het ontzettend zwaar, ziekenhuis in en uit, het bracht veel stress en toestanden mee. Maar wonder boven wonder, zijn we alsnog spontaan zwanger geraakt, dus het was een echte verrassing. Ik ben er de laatste weken extra mee bezig, helemaal nu we bijna 1 jaar verder zijn. Misschien dat we weer de mm in moeten dat moeten we ook in onze achterhoofd houden, maar hopelijk word dat ons bespaard gebleven.
@wolkje, jeejte ja dat is is ook zwaar pfff. Ik vind het nu al zwaar, ik ben ook erg gestrest. Heb rond oud en nieuw zware griep gehad met erge hoestbuien. Dacht van de week beter te zijn. Kon ik paar dagen terug amper nog slikken. Blijk ik angina te hebben, pfff kon er ook nog wel bij. Dus zit nu aan de antibiotica hopelijk snel beter. Ik vind wel fijn dat ze ons helpen in het ziekenhuis maar snap wat je bedoel liever op de natuurlijke wijze. En er mee bezig zijn vreselijk he! En bekende die zwanger worden om me heen maakt het er niet makkelijker op. Maar ben wel heel blij voor ze, maar heb toch zoiets ik wil ook. Hou me op de hoogte wolkje als je wel zwanger word. En ik hoop zeker dat niet lang meer gaat duren voor jullie. En als je hart wilt luchten kom je lekker even hier wat weg typen . Ik weet niet hoe het is om 4 jaar te wachten maar wel een jaar. Ik weet niet zo lang als jij maar ik weet hoe klote het voelt dat wachten!
Hier ook hetzelfde. Hoewel mijn eerste zoon pas een jaartje geleden is geboren hebben wij wel weer de wens voor een tweede. Onze eerste is dmv IVF geboren na bijna drie jaar proberen. Een half jaar na zijn geboorte hebben we besloten om "door te gaan" en het eerst gewoon zelf te proberen aangezien er bij ons niets was gevonden waardoor een natuurlijke zwangerschap zou uitblijven. Nu na (maar) zes pogingen zakt mij de moed ook in de schoenen, aangezien ik weer bang ben voor dezelfde teleurstellingen van nog voor de eerste. Jammergenoeg zijn er niet veel lotgenoten te vinden aangezien de meeste zich (nog) in het eerste IVF traject bevinden. Momenteel vind ik het erg lastig om om te gaan met de opmerkingen: 'maar jij hebt er al eentje, wees blij.... Dat ben ik ook zeer zeker, maar dat staat los van het feit dat ik altijd voor ogen heb gehad om er minimaal twee te willen, het liefst drie. Deze wens heb ik moeten bijstellen omdat ik niet vanzelf zwanger word en dat is al moeilijk genoeg. Iets wat zo vanzelfsprekend lijkt blijkt het dan niet te zijn in mijn geval (en ook die van vele andere stellen). De pijn dat er wellicht nooit een spontane zwangerschap zal optreden zal altijd blijven hangen....
Hoi Dames, Ik ben nieuw hier, ook ik zit met hetzelfde probleem. Hier inmiddels ook heel lang bezig. Heb de rondes niet meer geteld maar geloof dat wij a.s. augustus 3 jaar bezig zijn voor een tweede kindje. Het er niet aandenken is zo moeilijk, in je omgeving wordt je er wel mee geconfronteerd, op straat, hier ja en ga maar door. Helaas heb ik in de afgelopen jaren drie miskramen gehad afgelopen juni de derde. Het vervelende van alles is mijn man wilt niet naar de gyn, hij zegt als het niet meer komt dan houden we het alleen bij deze. Inmiddels zijn we wel beide gestopt met roken. Groetjes Binby
@Binby, ahhh jeejtje zeg 3 jaar pfff. Ik moet er niet aan denken nog 2 jaar te wachten. Maar als jouw wens zo groot is voor een 2de. Waarom heeft je man het er niet voor over om naar het ziekenhuis te gaan. Al is het alleen al om alles na te laten kijken, dat je weet dat alles goed zit bij je. Hier word je toch ook onzeker van volgens mij, dat had ik tenminste na 8 a 9 maanden wel hoor. Succes!