Ruim vier weken geleden zijn mijn vriend en ik tot de ontdekking gekomen dat we zwanger zijn. We zijn hier beide erg van geschrokken, want we zitten beide nog op school. Ik heb een vierjarige SPW-opleiding afgerond en ik zit nu in het tweede jaar van mijn rechtenstudie en mijn vriend is over vier maanden klaar met zijn manageropleiding in de horeca. We hadden allebei dus nog plannen om door te studeren en over een paar jaar zouden we pas gaan samenwonen, carrière gaan maken en dan aan kinderen beginnen. Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was gaf hij meteen aan dat hij wilde dat ik abortus zou plegen. In het begin wilde ik in zijn advies meegaan, maar de twijfel kwam al snel. Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om dit kindje te houden. Ik wilde deze beslissing samen nemen, maar ik heb continu het gevoel dat ik er alleen voor sta. De laatste tijd hebben we wat vaker meningsverschillen en als het dan over de zwangerschap gaat, krijg ik duidelijk het gevoel dat hij me verwijt dat ik de zwangerschap niet af laat breken. Ik hou nu al van dit kindje en ik weet zeker dat abortus of afstaan niet de mogelijkheden zijn voor mij. Daarnaast zijn de emoties die hij bij zich draagt zo wisselvallig. Het ene moment krijg ik verwijten, maar bij de echo's staat hij vooraan en lijkt hij super trots. We zijn beide jong (21 en 20), maar ik vind niet dat ik te jong ben om een kindje ter wereld te zetten. Ik heb altijd een kinderwens gehad en we hebben ook na de geboorte van de kleine ons hele leven nog voor ons. We hebben hier veel gesprekken over gehad. Ik heb hem aangegeven dat ik wil dat hij aangeeft wat hij nu precies verwacht. Hij hoeft niet bij me te blijven voor dit kind. Als hij het niet wil, wil ik dat hij dat zegt zodat ik het alleen kan doen. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Hij geeft duidelijk aan dit samen te willen doen en me niet alleen te laten, maar ik heb sterk het gevoel dat hij het allemaal niet trekt en ik wil gewoon niet het gevoel hebben dat ik er continu alleen voor sta en niet weet waar ik aan toe ben. Herkennen jullie dit of hebben jullie advies? Ik hoor het graag!
Jeetje meid, dat valt niet mee... Ik ben blij dat je durft te kiezen voor je kindje. Misschien moet het gevoel bij hem nog komen. Bij mannen duurt het vaker veel langer voordat ze zich aan een ongeboren kindje kunnen gaan hechten. Soms pas na de geboorte. Als hij nu aangeeft wel samen te willen zorgen zou ik dat zeker proberen van hem aan te nemen, je hebt nog ruim een half jaar om te kiezen het samen of alleen te doen. Gun hem wat tijd om aan het idee te wennen en orde op zaken te stellen wbt studie/werk. Krijgen jullie steun van jullie ouders of andere mensen? Veel succes meid!! En ook genieten van dit wondertje
goed dat jullie er veel over praten. ik maak er goed op uit dat jij wil weten waar je aan toe bent en daar heb je groot gelijk in. dat hij aangeeft dat hij je wil steunen en het samen wil doen is ook geweldig, maar vergeet niet dat hij het er waarshijnlijk wel iets moeilijker mee heeft om het te accepteren. denk dat je hem ook duidelijk moet maken dat hij je alles mag vragen en zeker zijn gevoelens uiten als hij ergens mee zit of iets kwijt wil of wat dan ook. ik wens jullie een fijne zwangerschap toe en ik hoop dat hij zijn draai ook goed gaat vinden met dit wondertje, maar vergeet niet dat a.s. papa's ook flink kunnen meezwangeren, chagerijnen, emotioneel kunnen zijn en dat soort dingen... succes!
Goed dat je voor je kindje kiest! Dit kindje komt niet zomaar moet je maar denken, ik denk echt dat dit kindje met een reden komt..ben niet paranormaal ofzo hoor. Laat je vriend het allemaal even bezinken. Mannen doen hier idd meestal wat langer over. Push hem niet te veel, want dan jaag je hem juist weg. Laat hem in zijn eigen tempo, het feit dat jullie een kindje krijgen, tot hem in laten werken. Hij wil er voor je zijn zegt hij, dus dat is al een goed begin. geniet alsjeblieft van je zwangerschap en laat dat niet door een man bederven!
Heb je al een echo gehad? Ik kan me namelijk voorstellen dat het voor je vriend ineens een heel stuk echter wordt al hij daar bij is. Hoop in ieder geval voor je dat het vooral de schrik is waardoor hij zo reageert. Kan het me ook wel voorstellen: voor mannen is een zwangerschap echt totaal ontastbaar in het begin (zelfs voor mijn vent, terwijl wij er beide keren echt bewust voor zijn gegaan). Qua studie: je schrijft dat je rechten studeert. Er zijn goede mogelijkheden om dat te combineren met werk en gezin (studeer zelf momenteel rechten aan de OU). Het is pittig, maar zeker wel te doen!
Bedankt voor jullie reacties. Ik probeer hem ook te steunen en hem de ruimte te geven, maar ik word ook regelmatig afgewezen omdat we allebei het gevoel hebben dat we elkaar niet begrijpen. We hebben afgelopen weekend een confronterend, maar duidelijk gesprek met elkaar gevoerd waarin hij mij belooft heeft er samen voor te gaan. Ik hoop ook echt dat dit gaat lukken, want ik ben erg bezorgd over onze toekomst. We hebben al meerdere echo's gehad, omdat de de zwangerschapsduur vastgesteld moest worden. Bij de echo's reageert hij wel heel enthousiast gelukkig, maar als hij daarna weer zo afstandelijk doet raak ik ook in de war. Ik hoop echt dat we er samen en dadelijk met z'n drietjes iets heel moois van kunnen maken.
Beste Sharon, ik zat bij mijn eerste zwangerschap in een zelfde situatie als jij. Wij waren ook 21 en 20 toen we zwanger raakte. Mijn (ondertussen) man was bezig met afstuderen (evenementenmanagement) en ik was net begonnen aan de pabo. In het begin hebben we het er heel moeilijk mee gehad. Ik heb zelfs een depressie gehad in de eerste maanden en we zijn zelfs 2 maanden uit elkaar gegaan om voor onszelf uit te maken hoe we nu verder wilden. Na 2 maanden zijn we terug samen gekomen en hebben we ook heel bewust gekozen om samen deze stap te nemen en verder te gaan. Die 2 maanden had ik ook echt nodig om opnieuw voor hem te kunnen kiezen om samen deze weg te gaan. We hadden ons voor de zwangerschap al verloofd maar omdat we nog een tijdje uit elkaar zijn geweest heeft hij mij, toen ik 20 weken zwanger was weer ten huwelijk gevraagd. 6 weken na de bevalling zijn we getrouwd en nu zijn we 4 gelukkige jaren en een heel kroost rijker Het is in ieder geval belangrijk dat jullie je verwachtingen en angsten naar elkaar uitspreken. Zonder verwijten naar de ander toe. Op die manier weten jullie wat de een van de ander verwacht en hoe jullie toekomst (samen of apart) eruit zal gaan zien. Maar neem hier de tijd voor. het is niet iets wat je van de een op de andere dag kunt beslissen. Heel veel sterkte en geluk en als er iets is kun je me altijd pb-en
Voor mannen is het veel lastiger dan voor vrouwen. Mannen voelen niets,worden niet dikker, zien alleen een echo beeld. En hebben een vrouw die een stuk emotioneler wordt, misschien wel ziek, last van bekken etc. Zelfs als de kleine eenmaal geboren is, duurt het even. Tuurlijk houden ze er wel gelijk van als het er is, maar voor een vader wordt het pas leuk als ze iets groter zijn. Al ze niet meer zo breekbaar zijn.
Hier ook zo een verhaal bij de zwangerschap van mijn eerste kindje... Ik was toen 19 en hij 25 jaar... We waren nog maar 4 maanden samen en toen bleek ik zwanger te zijn. Hij wou ook absoluut dat er een abortus kwam maar dat kon ik echt niet over mijn hart krijgen en ik heb beslist het kindje te houden! We hebben toen echt maanden aan een stuk langs elkaar door geleefd! Ik woonde nog bij mijn ouders, hij bij de zijne! In de weekends zagen we elkaar dan en soms kwam hij mee naar de gynaecoloog... Het waren moeilijke tijden en ik heb ook veel verwijten naar mijn hoofd geslingert gekregen maanden aan een stuk!!! Ik liet me niet doen want ik dacht alleen nog maar aan het kindje in mijn buik en de stress kon ik echt wel missen... De nacht van de bevalling is hij mij thuis komen ophalen en samen zijn we naar het ziekenhuis gereden! hij heeft de hele tijd bij mij gezeten en toen kwam ons zoontje ter wereld... Sindsdien is hij 200% bijgedraaid!! Dit is nu bijna 3 jaar geleden en wij zijn nog steeds samen... En nu is er een 2e kindje op komst! Ik hoop dat het voor jou ook zo mag uitdraaien!
woow dat is inderdaad een heel mooi verhaal het zou echt fijn zijn als dat bij elke onverwachtse zwangerschap was. Alhoewel dat helaas niet zo is hoop ik dat het bij sharon ook goed uitpakt!!!succes meiss