het is niet alleen een te zware straf, het is straf bovenop een straf die ze al van de leidsters had gekregen. en je pakt het ook niet zo voor de eerste keer bijten. ik dacht dat er een eerst een waarschuwing of zoiets moest komen, een uitleg en kijken of het kindje begrepen heeft dat bijten niet OK is. als er een herhaling komt dan pak je het gedrag aan. met straf of zonder straf. maar kijk eerst of het kind het weer gaat doen.
ja inderdaad. als het bij jou niet zou werken zou jij ook iets anders zoeken toch? dat is wat men hier denkt dat de mensen die niet straffen gewoon zo doorgaan zonder straffen totdat je een kind krijgt dat nooit iets geleerd hebt. ik kijk ook heel goed naar de effecten van de opvoeding, dat moet ook iedereen doen en als iets niet werkt niet meer toepassen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. En pnirmal, dat is dus helemaal geen pikken en slikken. De GO/KDV heeft al gestraft en ik zou net als Bawidala er die avond nog op terug komen en samen oplossingen bedenken. En Rozemarijke, ik schrik echt van je houding als moeder maar nog meer als hulpverlener. Ben er echt onpasselijk van. En ik hoop dat jij met de kinderen die zo onfortuinlijk zijn om bij jou terecht te komen, anders omgaat dan wat je nu laat doorschemeren.
Bedankt nu word het helemaal uit zijn verband gerukt. Als of ik niet besef dat mensen in een rolstoel er wat aan kunnen doen dat ze alleen op oog hoogte kunnen praten. Mijn voorbeeld. Daar had je bij moeten zijn en soms kan je dat via papier niet goed uit leggen. Van daar ik zeg stikken en pikken omdat ik eigenlijk verdwijning behoefte had om het in den treuren uit te leggen. Dus bij deze. Laat ik eens verstandig doen. Wil je er nog over praten of wat zeggen pb staat open voor de rest is dit topic voor mij nu gesloten.
Ik ruk niks uit z'n verband. Jij reageert op haar verhaal met ikken en slikken. Ik heb niets gezegd over de rolstoel oid. En jij ook niet, toch?
Het verschilt ook heel erg per kind. Want als ik mijn dochter met veel bombarie straf dan lacht ze me bijna uit ( niet echt, maar dan gaat ze dus juist tegendraads worden) Praat ik er rustig en fatsoenlijk over dan is ze begripvol en zegt ze sorry. Dan zal ze het gedrag daarna bijna nooit meer vertonen. Maar dat kon pas vanaf 4 jaar.
Respect! Ondanks dat het topic helemaal is afgedwaald, zou ik me wel kunnen voorstellen dat het soms prettig is om van andere te horen dat iets ook anders kan. Ookal was dat niet de reden waarom je dit topic starte. wat betreft het niet meer terug kunnen als je eenmaal hebt gezegd welke straf erop volgt. Ik heb ervaren in mijn werk dat je in veel gevallen prima terug kan komen op wat je gezegd hebt, maar dan wel in allle eerlijkheid vertellen waarom. Bijv. Mama heeft gezegd dat jij je boekje aan het kindje moet geven omdat je ging bijten, maar mama zei dat omdat ze best wel was geschrokken. Nu mama er nog even over nagedacht heeft kunnen we het het ook goed oplossen door een tekening voor het jongetje te maken. Jij bent eerlijk maar geeft ook duidelijk aan dat jij vindt dat er nog wat voor het jongetje gedaan moet worden.
Waarom? Omdat ik schrik van de keiharde uitspraken die zij doet over kinderen en hun ouders? Dat ze het 'eng' vindt dat er ouders zijn die liever met hun kind praten en deze als hun gelijke zien, terwijl ze te maken heeft met ouders die hun kind in elkaar slaan en verkrachten? Daar kan ik met mijn pet niet bij en da's maar goed ook. Ik ben blij dat ik, toen ik nog als hulpverlener werkte, heel anders in mijn vak stond. En gelukkig de meeste van mijn collega's ook.
Het ging er volgens mij niet om dat sommige mensen het beter denken te weten maar sommigen hebben door schade en schande ontdekt dat straffen niet alleen onnodig is en niet werkt (op de lange duur) maar dat het de sfeer ook behoorlijk verpest. Met straffen kom je in een negatieve spiraal te zitten. Als een kind groter en mondiger wordt heb je helemaal een probleem. Mensen die daar goed over na gedacht hebben en niets zien in straffen wegzetten als een stel doorgeflipte hippies waarvan hun kinderen in de hulpverlening terecht komt, is echt te idioot voor woorden. Er is op dit moment een trend gaande om juist dat straffen en belonen eruit te halen en dat is gebaseerd op degelijk onderzoek en voortschrijdend inzicht.
Kun je dat uitleggen? Waarom ben je zo verbaasd? Als ik bij vrienden ben die consequent proberen te zijn en straffen uitdelen vind ik het ongezellig met vaak een huilend kind en boze ouders. Kom ik bij ouders die communiceren met hun kind, dan zie ik meewerkende kinderen die niet schreeuwen of gooien maar echt begrijpen waarom iets niet kan.
het valt me op dat er een erg vertekend beeld ontstaat van straffen en belonen. Net gaf iem. een voorbeeld van belonen iets in de trant van, als je dit nu voor me doet dan krijg je een snoepje.... Dat is geen belonen dat is chanteren/manipuleren. Belonen/ complimenteren is je kind laten merken dmv woorden/knuffel dat hij iets goed heeft gedaan op de momenten dat hij daat ook daadwerkelijk heeft gedaan. Bijv. het kind gaat uitzichzelf zijn speelgoed opruimen. Als ouder kun je dan zeggen, goh wat fijn dat jij al bent gaan opruimen. Of als je kind lekker aan het spelen is, jeetje wat ben jij knap aan het spelen. Hier groeit je kind van in zijn zelfvertrouwen, plus het verminderd negatief gedrag omdat je meer aandacht geeft aan de dingen die goed gaan. Straffen is niet een hoop geschreeuw naar een kind en hem met een hoop gebulder op de trap zetten. Maar straffen/consequent zijn is in mijn ogen je kind duidelijk maken dat jij niet wil dat hij bijv. met de bal tegen een kast gooit. Doet hij dit nogmaals dan zeg je dat je kind zich vergist en dat als het nog 1 keer gebeurt je de bal afpakt en hij even op de trap erover na mag denken. Doet hij het dus nog 1 keer dan lijkt me duidelijk welke consequentie daarop volgt. Dit hoeft niet met een hoop geschreeuw maar wel met een duidelijke mimiek en een boze stem. De grens is bereikt. Na een paar minuten op de trap praat je er samen over en geef je een dikke knuffel. Ben benieuwd hoe jullie duidelijk maken dat een grens bereikt is?
Wat een discussie is dit geworden, haha.. ach ja, niet verkeerd om er eens goed bij stil te staan wat en waarom je iets doet. Ik probeer zelf zoveel mogelijk te kijken per situatie. Soms zeg ik streng dat iets niet mag, soms zorg ik voor afleiding en soms kan ik er zelfs met mijn dochter om lachen. Mijn dochter luistert erg goed, gezien haar leeftijd. Ik ben niet streng, heb maar 2 x 'de hoek' gebruikt en ik doe héél soms zelf alsof ik iets niet zie. Er zijn een aantal dingen waar ik altijd.consequent op reageer en ik geloof écht dat kinderen leren door herhaling. Voor hun is elke situatie anders dus het is ook wel verwarrend al die regels. Zolang je je gevoel volgt zal het aardig goed komen denk ik.
Als ik mijn dochter 'straf' verpest dat misschien even de sfeer, maar daarna is het hier weer supergezellig hoor. En ze snapt echt wel wat er mag en niet. En dat aan bepaald gedrag een consequentie hangt. Ik zie net talloze voorbeelden van ouders die niet straffen, alleen praten enz en waarvan de kinderen dus denken dat ze ALLES kunnen maken. Die nu dus groter zijn, een grote bek geven, spijbelen enz...want mama zegt er toch niks van. (ik zeg niet dat dat altijd het geval is, dit is een reactie op de post van Solamarina) Mijn kind IS ook heel aardig en slim trouwens. @Joyce; zo doe ik het ook ongeveer, dan wel met een 'strafhoekje'. Dit doen ze ook op school bij ons Alyna, het leek me wel fijn dat we op school en thuis ongeveer hetzelfde doen.
Joyce1838: Er wordt misschien wat overdreven om een punt te maken, ik ken de theorie zoals jij die omschrijft ook goed. Ik ben er zelf geen fan van maar dat wordt veel te uitgebreid om daar echt op in te gaan. Het is lastig om een standaard manier te geven hoe ik grenzen aangeef. Ik probeer vooral kinderen te laten begrijpen wat hun gedrag veroorzaakt bij een ander, want daar draait het tenslotte om. Ik probeer daarbij ook goed te letten op wat de oorzaak is van het gedrag. Is het vermoeidheid of frustratie? Kan mijn kind bijvoorbeeld nog niet op een andere manier zich uiten? Dan kunnen we daar aan werken. Mijn grenzen zijn enorm duidelijk en ik laat niets zo maar lopen, zoals eerder werd gezegd. Ik denk dat ik er meer bovenop zit dan veel andere ouders, alleen de manier waarop ik reageer is heel anders. Als ik boos of verdrietig ben laat ik dat ook zien. Ik veroordeel het gedrag alleen niet, ik zie het meer als een probleem dat we samen gaan oplossen.
ook echt kijk erg naar de emoties die achter gedrag zit en scheidt bv persoon en gedrag. Er zijn honderen reden waarom een kind iets doet inderdaad vermoeiheid en allemaal reden om een kind in dan niet te straffen, maar bijv gewoon nabijheid te bieden. Maar een kind doet op een gegeven moment ook iets puur om te kijken waar de grenzen liggen. Ze zoeken grenzen en als deze door de ouders bepaald worden dan geeft dat veiligheid. Hoe geef jij dan grenzen aan je kind puur iets doet om de grenzen af te tasten?
Dit is dus de allergrootste misvatting! Je verwart mensen die hun kinderen maar hun gang laten gaan met mensen die geweldloze communicatie/ Gordon toepassen. Niet hetzelfde.
Ik herken dat dus niet. Ik zie mijn kinderen dus nooit mij proberen 'uit te dagen' bijvoorbeeld. Dat komt denk ik omdat we vanaf het allereerste begin anders met elkaar omgaan. Empatisch en sociaal. Dit stond ook exact zo op mijn zoons rapport bijvoorbeeld. Geweldloos communiceren levert aardige kinderen op is mijn ervaring.
Ik geef toe dat ik niet veel over de Gordon methode weet (ik zal het even opzoeken), maar ik kan je verzekeren dat ik een vrij geweldloze communicate met mijn dochter heb.