@Joyce1838 Misschien kun je een concreet voorbeeld geven, dan is het makkelijker om erover na te denken.
Ik val gewoon nogal over de uitspraak over 'aardige en slimme kinderen'...ik ken persoonlijk geen mensen die de methode toepassen, en ken toch een hoop slimme en aardige kinderen, inclusief de mijne.
Geweldloze communicatie is een methode, die heet zo In de praktijk blijkt dat we vaak onbewust dwingende of afwijzende dingen zeggen zonder dat we dat door hebben waardoor de ander opstandig of boos wordt (kinderen dus ook). Door geweldloze communicatie toe te passen kun je uit de valkuil van ruzie en tegenstand blijven en samen problemen oplossen.
Dat was mijn boosheid omdat er gesuggereerd werd dat 'ons soort' kinderen in de hulpverlening terecht zouden komen. Dat is echt de grootste onzin. Ik wil daarmee natuurlijk niet zeggen dat jouw kinderen niet aardig of niet slim zouden zijn.
Gruwelijk!:x En reken maar dat ze dat nooit meer vergeet! Ik kan hier echt kwaad om worden, wat een opvoedkundige misstap zeg! Helemaal omdat je het zelf ook zo erg vond en het alleen door hebt laten gaan omdat je het zwak vond om op je beslissing terug te komen! Ik vraag me trouwens af hoe je op deze maatregel gekomen bent? Ik vind dit een hele, veel te zware straf voor een kind van 3! Ze heeft op de trap gezeten, heeft haar excuses aangeboden, wat motiveerde je dat ze nog niet genoeg gestraft was? Ik hoop oprecht dat je je er goed ziek van voelt, minstens net zo ziek als je dochter zich voelde toen ze met oprecht verdriet haar lievelingsboek weg moest geven! Wat ga je trouwens doen als ze op haar 16e iemand in elkaar slaat, moet ze dan haar scooter aan het slachtoffer geven of haar iPhone? Ik hoop ook oprecht dat je ervan hebt geleerd en dat je de zaken voortaan anders oplost.
Ik moet zeggen dat ik heel veel met mijn dochter probeer op haar niveau te praten, en echt te luisteren. Maar toch is ze soms 'stout' en dan krijgt ze dus 'straf'. Daarna legt ze (in haar eigen bewoordingen uiteraard) me uit waarom ze straf had, zegt ze sorry, knuffel en het is weer goed. Moet zeggen dat dit ons uitstekend bevalt, en ze is alleen 'stout' als ze echt moe of ziekjes is.
Ik heb even teruggelezen, dat vond ik idd ook niet echt een geweldige opmerking. Het hangt van zoveel factoren af of een kind al dan niet in de hulpverlening terecht komt in mijn ogen.
het kan vanalles zijn. Bijv jzoals mijn voorbeeld al eerder je kind gooit met een bal tegen de kast aan. Jij zegt dan iets in de trant van doe maar niet dan gaat de kast stuk. Maar je draait je om en hij doet het nog een keer. Je kan dan iets zeggen van leuk he met de bal, zullen we anders buiten tegen de muur gooien? Nee zegt je kind en gooit tegelijktijd nog een keer tegen de kast??? En dan????
Nogmaals: ik ken dit gedrag niet zo goed. Ballen in huis doen we sowieso niet, maar goed. Stel het zou gebeuren dan zou ik de keuze geven: buiten gaan ballen of ik leg de bal even weg. Niet als straf maar omdat ik graag mijn kast heel wil houden. Ik zou daarbij uitleggen waarom ik dat niet prettig vind met een ik-boodschap. Ik wil natuurlijk niet dat mijn kast kapot gaat. Ik zou vooral ook kijken wat er achter dat gedrag zit: waarom is mijn kind zo boos dat hij iets van mij bewust kapot wil maken? Dan moet ik daar aandacht aan besteden. Misschien even knuffelen en vragen wat er aan de hand is. Of moet hij zijn energie kwijt? Dan is jassen aan en naar buiten een goed idee, even heel hard voetballen samen. Ik zou dat ook zo benoemen, begrip tonen voor zijn frustratie. Mijn ervaring is dat dit vaak weer voor begrip bij het kind zorgt om mijn grenzen ook te respecteren.
Lekker respectvol dan van jullie, als je iemand anders iets verwenst. Geef je dat je kinderen ook mee? Ik geloof echt dat alle manieren van opvoeden goed kunnen zijn. Mits ze door de juiste ouder bij het juiste kind worden toegepast. Ikzelf ben ook meer van de duidelijke grenzen en consequenties. Er is op dit moment al een hele generatie die de dupe is van te vrij opvoeden. Hier bedoel ik overigens niemand specifiek mee, dus voel je alsjeblieft niet persoonlijk aangesproken. Maar dat stoelt mij wel in mijn keuze om voor mijn manier van opvoeden te kiezen.
het grappige is namelijk dat ik zelf al 10 jaar werk met de gordon methode maar dan gecombineerd met andere opvoedingsmethodes. We werken met de triple P, met daarbij ook hele duidelijke consequenties. Kijk inderdaad het woord straf heeft een negatieve lading wat niet past binnen de gordon methode met het woord consequentie wel. En dat is in feite hetzelfde als straf. We werken vanuit een positieve benadering, met ik boodschappen, plus het bieden van alternatieven en het ruimte geven aan emoties. Misschien dat jij een 'gehoorzaam' kindje van nature heb, maar heel veel kinderen laten ook negatief gedrag zien puur om te ervaren wat er op volgt. Ze zoeken veiligheid en gaan dan heeeel ver. Deze kinderen vragen in feite om grenzen. Deze kinderen krijgen keuzes, kies jij hiervoor dan volgt er dit...... Gordon werkt niet met belonen, maar wel met een positieve benadering. Dus oog hebben voor alles wat goed gaat en daar je aandacht op richten. Dus ook complimenteren... Kinderen met gedragsproblemen doen het heel goed op de gordon methode, juist omdat je benadering positief is, plus je kijkt naar waar het gedrag vandaan komt er daarop anticipeert en de regels heel duidelijk zijn. Je houdt de methode klein, maar dat komt misschien omdat je hem alleen toepast op je kind(eren), vanuit mijn werk heb ik te maken met 100 kinderen met gedragsproblemen, waardoor ik heb ervaren dat de methode verder gaat dan alleen te kijken naar waarom een kind iets doet en daarop te reageren.
Je scheert nu iedereen over een kam, dat is niet eerlijk. Ik ga het nog een keer zeggen: kiezen om niet te straffen en te belonen wil NIET zeggen dat je je kind vrij opvoed. In tegenstelling zelfs. Dat misverstand moet nu maar eens uit de wereld. De grootste problemen in onze maatschappij komen door een gebrek aan empathie: jezelf kunnen verplaatsen en inleven in een ander en jezelf kunnen beheersen. Ouders die bewust niet straffen en belonen en bijvoorbeeld Gordon doen VERGROTEN juist het empatisch vermogen van kinderen en uit onderzoek blijkt dat die kinderen zich ook beter zelf kunnen beheersen. Dus nu niet meer zeggen hoor, want het is niet hetzelfde.
@Joyce1838 ik werk ook met kinderen met gedragsproblemen en inderdaad, daar werkt Gordon ook. Mijn kinderen zijn niet uitzonderlijk. Ik denk dat alle kinderen 'braaf' geboren worden en van nature sociaal en empatisch gedrag vertonen, maar 'ergens' gaat het dan mis. Triple P neemt steeds meer Gordon over en niet voor niets. De verdere methode is ontwikkelt voor kinderen met gedragsproblemen, maar de meeste van ons hebben 'gewone' kinderen. Waarom dan een methode gebruiken voor gedragsproblemen? Nogmaals het gaat te ver om hier echt inhoudelijk over te discussiëren. Ik wil nog wel zeggen dat het complimenteren zoals Triple P dat beschrijft heel anders is en met een andere reden dan Gordon. Gordon gaat niet uit van complimenten maar oprechte aandacht en actief luisteren Dat is heel iets anders dan prijzen om goed gedrag te stimuleren zoals bij Triple P.
Bovendien is TripleP bedacht voor kinderen met (gedrags)problemen. Om dit toe te passen bij normaal functionerende kinderen is de omgekeerde wereld. En mijn zoontje is echt niet altijd een engeltje hoor. Hij kan soms als een tornado door het huis gaan Dan is het idd tijd om naar buiten te gaan en uit te razen! En ik denk dat er een groot verschil is hoe ik naar mijn kind kijk en hoe sommige anderen dit doen. Neem huilen als voorbeeld. Ik zal nooit zeggen dat hij huilt om aandacht of dat het nephuilen is. Elk gevoel is echt, of ik dat nu terecht vind of niet. Dus door te zeggen dat je kind grenzen opzoekt en jouw uittest, vind ik een negatieve benadering van heel normaal kindergedrag. Er wordt uitgegaan van het idee dat een kind slecht is, iets slecht bedoeld. Terwijl het gezonde nieuwsgierigheid is en een normale ontwikkeling. Dat bestraf ik niet, we gaan gewoon samen op onderzoek uit en soms gaat hij alleen kijken wat er gebeurt als hij a. of b. doet. Ik ga ervan uit dat hij geen rottigheid uit wil halen, maar dat hij van nature goed is en goed doet. Hij snapt nu zelf wat het juiste is om te doen. En soms snapt hij dat niet en dan ben ik er om hem te begeleiden, uitleg te geven en te supporten. Niet om hem te dwingen iets te doen. Want wanneer je gedwongen wordt, doe je het niet uit jezelf maar uit angst om de ander.
Solamaria, Welk gedeelte van "voel je niet persoonlijk aangesproken" snap je precies niet? Jij betrekt alles op jezelf terwijl het in het geheel niet over jou ging of gaat. Ik geloof dat ik mezelf erg genuanceerd heb uitgelaten en als jij het dan toch nog allemaal op jezelf betrekt en ook nog eens uit zijn verband trekt door het woordje "te" over het hoofd te zien? Ik had het nog wel cursief gezet om het te benadrukken.... Sorry als ik ietwat sarcastisch klink, maar hier zakt me de broek van af...
ik ging hierop in, omdat ik benieuwd was hoe jij omging met kdr die toch door blijven gaan met grenzen aftasten. Ik heb bijv. 'normale' kinderen, maar die wel heel duidelijk grenzen aftasten en ik daarvoor regelmatig diep in mijn rugzak moet tasten om er weer iets creatiefs uit te halen. (misschien omdat mijn kinderen half marokkaans zijn er toch iets in de genen zit, waardoor ze zo pittig zijn. Maar echt ik red het hier niet met alleen maar anticiperen op hun gevoelens. Ze hebben geen gedragsproblemen, maar ik heb mijn handen vol aan ze hoor. Ben wat dat betreft blij dat ik wat ervaring heb, want anders had ik mooi met mijn handen in het haar gezeten... Hier wordt er dus met de gordon methode gewerkt maar er zijn ook hele duidelijke grenzen dus consequenties cq straffen.
Je klinkt inderdaad sarcastisch Het woordje 'jullie' is helemaal niet genuanceerd. Ik betrek niks op mijzelf persoonlijk hoor, ik heb het over opvoeden in veel bredere zin. Het gaat over methoden en verschil in visie, zoals Joyce1838 dat wel lijkt te begrijpen bijvoorbeeld