Als ik jullie verhalen lees hebben wij echt veel "geluk" gehad. Wel te vroeg geboren, maar mijn zwangerschap en bevalling waren "volgens het boekje"... Lichamelijk voel ik me weer kiplekker, maar toch merk ik dat ik geestelijk toch wel een klap heb gekregen, vooral als je fijne verhalen hoort en leest van moeders die wel een normale kraamweek hebben gehad bijvoorbeeld. En in je achterhoofd blijft hij toch een beetje een zorgenkindje, helemaal toen hij afgelopen weekend weer twee nachtjes in het ziekenhuis heeft gelegen. Gelukkig is iedereen om ons heen erg begripvol, alleen de opmerkingen de eerste weken over: "je kan nu wel lekker slapen zo zonder je kindje thuis, dat kunnen andere ouders niet" vond ik niet zo fijn...
Oh nee die opmerkingen, pffff. "ik wou dat ik mijn kindje de eerste weken naar het ziekenhuis had kunnen brengen, heerlijk zeg" grrr ik kon dat mens wel slaan. En mensen die haar steeds couveusekindje noemen, zo denigrerend, alsof er dan sowieso al iets niet goed met je is als je in een couf hebt gelegen. Vanochtend ben ik trouwens bij de ka geweest en heb nu nutrilon omneo als advies gekregen, tis iets dikkere voeding maar nog niet zo dik als A.R. voeding. Omdat mijn dochtertje maar 1 keer per dag poept wilde ze eerst de omneo-comfort proberen. En meer zantac.
@ moeite om het een plekje te geven; Herken ik ook heel erg en dat is niet zo vreemd denk ik. Als je alles achterelkaar zet wat er gebeurd is, dan is het ook heel wat, niet alleen de vroeggeboorte zelf en de couveuse periode, maar voor mij ook mijn werk vroeg loslaten, mijn vrienden een poos niet zien, etc. Na die tijd nog heel veel zorgen gehad, blijven kolven, niet aan de borst kunnen krijgen, ziekenhuisopnames etc. Ook nu nog mijn werk niet volledig kunnen hervatten, studie doe ik er een beetje bij... tsja. Hoop dat het volgend jaar beter wordt, of eigenlijk als ze 1 is, zoals de mamma's hier zeggen! Ondertussen probeer ik niet alles te willen, wat ik hiervoor deed... en even een jaartje mijzelf het zo makkelijk mogelijk maken. LFS.
Ik vind het ook moeilijk om een plek te geven, eerst miskraam na 10 weken, toen besloten om even te wachten tot na de zomer met zwanger worden, en toen was ik dus "ineens" al zwanger. Ik was helemaal in shock en nog niet over de miskraam heen. Toen ik er blij mee was zeiden ze dat de kans erg groot was dat er van alles mis was met het kindje. Wachten op vlokkentest, die mislukte, wachten op vruchtwaterpunctie, toen wachten op de uitslag, alles was goed! Iedereen zei, nou, geen zorgen meer alles is goed. (maar als ze in het erasmus tegen je hebben gezegd dat je beter afscheid kunt proberen te nemen, geloof je niet meer dat alles goed is voor je het zelf gezien hebt) Maar daar deed ik 10 weken over, om me weer blij te voelen over de zwangerschap. Toen was ik dus 30 weken en dacht te gaan genieten. Met 31 weken werd ik opgenomen. Met 33,5 week ineens een spoedkeizersnede omdat het sochtends nog wel ging maar 'smiddags waren mn waarden heel slecht en lag ik met eclampsie in bed te schokken. Mn oudste dochter had het helemaal gehad zonder mama, die zei steeds tegen mn man en mn ouders dat ze maar naar haar nep-mama ging, en liep dan de gang in om daar te gaan huilen. Vreselijk vond ik dat om te horen, dus ben ik op de derde dag naar huis gegaan. Om vervolgens nog 3 weken 150 km per dag heen en weer naar het ziekenhuis te gaan. Tijd om bij te komen heb ik niet, toen mijn dochter thuis kwam ben ik ingestort en ik klim heeeel langzaam weer uit de put. Ik had het me zooooo anders voorgesteld allemaal, ik vind het echt zwaar. Terwijl het allemaal nog veel erger had kunnen zijn, ik ben tenslotte gezond thuis met mijn gezonde dochter! Waarom kan ik dan nu niet gaan genieten...
Joh, dit gevoel zul je waarschijnlijk nog wel een hele tijd houden hoor, en ik herken het bij mezelf en de andere prematuren mama's (en HELLP mama's). Het is allemaal anders dan je je had voorgesteld, dan je had gewenst, je kindje is vaak wat moeilijker en je bent zelf lichamelijk helemaal aan gort (en geestelijk ook). Kort gezegd: vergeet het grote genieten maar. Vind de kleine momentjes om van genieten. Als je je even niet zo ziek voelt. Als je een dag uit bed stapt en je merkt dat je net even wat meer energie hebt. Als je grote meid mee wil helpen je kleine meid in badje te doen. Dat soort kleine dingen. Wat jullie hebben meegemaakt is niet niks en jullie zullen je weg moeten vinden in hoe je ermee om gaat, en hoe je alles een plaatsje gaat geven. Maar in mijn ervaring is het te vol en te druk en te pijnlijk en te moe om echt te genietren. Ik kon mensen wel een knal voor de kop geven die, hoe goedbedoeld ook, zeiden: "En nu genieten he?" toen ze thuis was. Alsof dat op commando kan, na alles wat je hebt meegemaakt
Foxter! ik lees het nu pas, gefeliciteerd met je meisje! wat vreselijk de devil Hellp syndroom. mijn 1e dochter is met 34 weken geboren ivm hellp! als je vragen heb mail mij gerust prive! hoe gaat het met je? wat woog je dochter?
Mn dochter woog 1850 gram, nu 3100 gram, met haar gaat alles goed gelukkig Met mij nog niet zo, ben nog zooo moe en dan helpen de gebroken nachten niet mee natuurlijk. Hoe gaat het met jou nu?
Misschien wil iemand mij een foto pben van jullie baby pasgeboren.. Ik kan me er nog geen beeld bij vormen...
Ik zit hier al een tijdje te lezen over wat jullie schrijven. Wat herkenbaar allemaal zeg. Mijn meisje is met 31 wk en 1 dag op 19 december nadat ik 10 dagen in het ziekenhuis had gelegen. Zwangerschapsvergiftiging werd uiteindelijk HELLP en ik zeg iedere dag tegen mijn man dat ik me helemaal niet blij voel. Ik kan alleen niet goed aangeven waar het nou precies aan ligt. Normaliter ben ik een heel vrolijk mens, maar nu voel ik dat ik alles behalve mezelf ben. Zo moeilijk om mee om te gaan. Mijn meisje is inmiddels thuis, en ze doet het gelukkig hartstikke goed, maar echt genieten... nee, het lukt me duidelijk niet.
Moontje, in mijn geval lijkt me dat geen goed idee. L. was heel erg dysmatuur en ze had schisis, een hazelip. Daar krijg je echt een verkeerd beeld van omdat Fiene zo lekker goed op de groei ligt.
Ok, al schrik ik niet snel meer hoor, eef is geboren met haar knie uit de kom en bijna helemaal gedraait! Hoe is het nu met de schisis afgelopen?
Moontje kijk maar in mijn album, daar staan er 4 van de eerste dag en zal er van de week even een paar bij zetten.
Genieten van mijn meisje kan ik wel, ik denk ook dat we wat betreft haar geluk gehad hebben. De verpleegsters spraken over een sterke prematuur. Volgende week de eerste intake met de vaste kinderarts. (hier in Duitsland werkt het iets anders). Wel herken ik het gebeuren een plekje geven heel erg dit lukt mij ook niet. Maar ook bij mij is dit natuurlijk nog erg pas geleden.
Moontje, in mijn album staat ook een foto dat ons ventje net geboren is. Moet je wel eerst een vriendschapsverzoek sturen.
Ze heeft nu haar eerste 3 hersteloperaties gehad, en buisjes. Nu zijn we bezig met logopedie om haar spraak zo goed mogelijk te krijgen. Ze moet over ongeveer 5 jaar in ieder geval nog 1 grote operatie, en dan alles wat nog nodig is om haar gebit goed te krijgen (dus kaakoperaties) en daarna nog cosmetische operaties voor herstel.
Hoi meiden, Even niks laten horen, mn kleine meid lag in het ziekenhuis met RS, gelukkig gaat het nu weer goed met haar. Het huilen is nu weer veel minder, tenminste zolang je dr tegen je aan houdt Maar dat geeft niet, ze wil gewoon graag bij ons zijn.