Ik zit echt even met mijn handen in mijn haar. Mijn dochter is al een tijdje aan het 'peuterpuberen' maar dit slaat alles. De laatste dagen luisterd ze gewoon helemaal niet meer. Niet 1 keer luisterd ze. Ze maakt spullen kapot, kleurt met stiften en pen bewust alles onder. Hierdoor al een salontafeltje die net een kermis lijkt. Heb inmiddels de stiften weg moeten doen, terwijl ze hier heel goed en netjes mee kon kleuren. Ze heeft een enorm grote mond, niet meer normaal. Nu heb ik een strafstoeltje, maar het werkt niks. Tik op de billen werkt inmiddels ook niet meer. (geen commentaar over corrigerende tikken want daar open ik dit topic niet voor). Zelfs negeren (wat in mijn ogen hetzelfde is als goedkeuren en ik dit dus pas op het uiterste ben gaan proberen) heeft geen enkele zin. Dan gaat ze gewoon door met vernielen. Wie heeft de gouden tip?
Consequent zijn. Misschien dat je verschilende opvoedmanieren te veel achter elkaar probeert? Hier werkt streng zijn en krachtig reageren het beste, maar wat MST ook zegt... Geduld hebben, maar dat is soms zoo moeilijk! Maar hier werkt naar de gang het beste. Een keer waarschuwen en daarna naar de gang. Iedere keer weer, herhalen herhalen herhalen. Vermoeiend en het duurt ook nog wel een tijdje, heb ik begrepen..
Consequent zijn tot je erbij neervalt is mijn devies.. Maar da's inderdaad gemakkelijk gezegd, ik zit hier ook regelmatig met m'n handen in 't haar met mijn niet luisterende peuterpuberdraak.
Consequent blijven. Elke situatie hetzelfde uitstralen en dezelfde verwachtingen hebben. Dan moet op een gegeven moment het kwartje vallen
Nou dat gaat wat worden dan Overigens weet ze dat als ze iets verkeerds doet ze na een waarschuwing op de stoel moet. En daar blijft ze dan goed zitten, zegt daarna sorry enzo. Maar gaat daarna zo weer verder. Als ze het echt heel bont maakt kan ze een tikje op de billen krijgen. Het is dus niet zo dat ik de ene keer dit en de andere keer dat doe. Maar jeej wat is dit zwaar zeg. Nou heb ik ook niemand die het even een momentje over kan nemen natuurlijk..
oeeeehh ja dat punt had ik ook bereikt dat opeens niks meer werkte?! Maar idd geduld hebben hier is het al een stuk beter nu...maar wat is het vermoeiend he! Sterkte hoor....
heel herkenbaar! laatst stonden haar tandafdrukken in mijn been! De kookwekker werkte goed, voor 2 dagen. Wat nu goed helpt is er een wedstrijd van maken. Kom je je pyjama aandoen? NEE! Wie als eerste zijn pyjama aanheeft.... zoef! Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu de tv iets vaker aanzet en dat we iedere dag samen boodschappen ga doen. Ook zijn we op zwemmen gegaan. Dat scheelt iig weer een ochtend gedoe, haha!
Ja dat is het eniga wat hier nog een beetje werkt. Een wedstrijdje ervan maken. Of zeggen 'nee dat kan jij niet toch...' (vrolijke manier) dan gaat ze snel laten zien dat ze het wel kan. Maar ook dit gaat de laatste erg moeizaam. De tv ben ik juist aan het afbouwen. Ik heb altijd de tv aan staan omdat ik niet tegen stilte kan. Maar ja, nooit aan de radio functie van UPC gedacht. Dus nu eigenlijk constant radio aan. Vind ze ook heerlijk en danst ze veel. Volgende maand gaat ze fulltime naar een kdv en ik hoop dat het dan een stuk minder gaat worden. Doordat ze ineens veel te doen heeft overdag. Of door de vermoeidheid wordt het meer maar ja, dat zullen we dan wel zien. Ik denk dat ik er in ieder geval beter tegen kan als ik werk overdag..
We mogen niets over de corrigerende tikken zeggen.. maar wat als dat nou juist in verband staat met haar gedrag??? :S (Pfff en verder ga ik maar op mijn vingers zitten, ik kan hier heeeeel slecht tegen)
Ik hoopte eerder dat je had gereageerd dat het pas uit wanhoop is ontstaan... Maar dat is ze dus juist al gewend? En je denkt echt dat dat geen kwaad kan? (Grrr kan ik toch mn mond weer niet houden, maar ik snap er gewoon niets van!!!)
Ik zie idd geen kwaad in corrigerende tikjes. Jeetje.. het doet nog niet eens pijn. Alsof ik mijn kind uit volle kracht sla als ze ook maar iets doet wat niet mag. Ik ben er ook mee opgegroeid en nooit slechter van geworden. Maar goed, dat is een discussie waarvan de kampen altijd verdeeld zullen blijven en daar gaat het hier in het topic niet om.
En trouwens, uit wanhoop slaan is echt erger dan een corrigerende tik geven. Bij een wanhoopsdaad weet je niet wat je doet.. Kan me niet voorstellen dat zo'n tik dan net zo beschaafd is als een corrigerend tikje .
Ik kan me beide niet voorstellen... maar goed.. ik vraag me toch 1 ding nog wel heel sterk af (ok 2..); Wat als je zoontje eerdaags 'stout' is tegen je dochter... Mag zij dan ook een corrigende tik geven aan je zoontje? En leidsters op het kdv? Hoe moeten zij jouw dochtertje 'corrigeren' als ze 'toch al een tik gewend is'..... :S Kan het niet laten, toch mijn mening erbij; geen 1 tik vind ik beschaafd... ik zou het niet eens in mijn hoofd halen om een vinger op die manier tegen 1 van mn kinderen aan te laten komen... Ik knuffel ze liever, dat hebben ze op zo'n moment in mijn ogen harder nodig. Knuffelen.. daar is écht nog geen 1 kind slechter van geworden.. dus dat is mijn keiharde tactiek En het werkt! (en een stukje Gordon en Solter etc.)
Ik ben de ouder, niet mijn dochter of een leidster. En ze wordt niet altijd gecorrigeerd met een tik. Enkel als ik dat nodig acht. En dat is echt geniet gelijk, niet dagelijks en zelfs niet wekelijks. Ze heeft momenten dat ze echt extreem is. Dan is dat het enige wat helpt. En ja, je kunt je kinderen opvoeden door te knuffelen als ze iets fout doen, maar dat is in mijn ogen weer niet goed. Net als stickersystemen als ze even wel goed luisteren ofzo. Geloof me, dat hebben mijn ouders geprobeerd op advies van school enzo omdat mijn zusje enorme driftbuien had. Gevolg, mijn zus kreeg stickers en na bepaalde tijd een klein kadotje als ze niet nagels beet. Mijn zusje hetzelfde als ze geen driftbuien had. Ik was een kind wat gewoon niks deed wat niet mocht (ja die zijn er ook nog) met als resultaat dat ik als enige geen stickers en kadotjes kreeg omdat ze bij mij niks hoefden te stimuleren. Nou geloof me, dat is de grootste opvoedfout die je kan maken. Ik ben helemaal pro stickers bij zindelijk worden ofzo. Aangezien foutjes of in de luier plassen gewoon niet 'fout' is. Zo heeft ieder zijn eigen manier van opvoeden. Zolang ik mijn kinderen geen pijn doe (want zachte tikjes doen echt geen pijn, dat is ook niet de bedoeling) is er niks aan de hand. Ik hoop dat je antwoord op je vragen hebt. Ik ben niet van plan mij hierover te blijven verdedigen namelijk. Ik doe mijn kinderen geen pijn, maar ben niet van plan vriendinnetjes te worden met mijn dochter. Ik ben niet van plan in overleg te gaan na slecht gedrag, wat ik tegenwoordig vaak hoor. Nee, mijn kinderen hebben te luisteren. Doen ze dat niet is het een waarschuwing, doen ze het dan nog niet is het op de stoel. Gaan ze in bepaalde situaties echt te ver dan kan ze een tikje krijgen die een schrikreactie opwekt. Hierdoor staat ze weer even met beide benen op de grond en daarna gaat het vrijwel altijd goed.
Ik noemde al Gordon en Solter, ontwikkelingspsychologen.. die adviseren juist zo weinig mogelijk te straffen én zo weinig mogelijk te belonen... Dat knuffelen wat ik noemde was dus niet als beloning Je zoekt hulp voor het omgaan met je peuter, je zou je kunnen verdiepen in deze namen, maar dat is helemaal aan jou. Het is maar een tip, waar ik zelf heeel veel aan heb in het dagelijks omgaan met mijn kindjes. Maar nee, ik ben geen ouder die zal zeggen 'mijn kinderen hebben te luisteren'.... Ik wil mijn kinderen vooral uitleggen wáárom iets nodig is en vertrouw op mijn kinderen dan zelf de juiste keuzes te maken. Tot nu gaat dit goed en ook bij alle andere kinderen (kinderopvang+hulpverlening) ben ik nog geen kind tegen gekomen waar ik er met woorden niet uit kwam.
Mijn dochter werd een stuk 'handelbaarder' toen we haar meer zelf lieten doen, meer zeiden wat ze wél mocht (lees: moest) doen.., het nee-zeggen beperken, zeggen 'ik wil dat je..', of 'ga jij het doen of mama?'. Wanneer ze een woedeaanval heeft laat ik haar uitrazen en daarna ga ik met haar kroelen, vragen waarom ze boos is en vertellen dat ze best boos mag zijn, maar niet op de tafel mag kleuren met haar stiften en dat ik ze daarom heb afgepakt bijvoorbeeld. Soms wil ze ook niet naar bed en gaat ze op de commode liggen krijsen. Het liefste wil ik dan heel boos worden, maar het helpt beter om haar stevig vast te pakken en te kroelen. Ze wordt dan over het algemeen sneller rustig. Het ligt aan de situatie hoe ik haar 'aanpak'. Of het is een fase of het helpt, maar ze is in elk geval een stuk rustiger en liever geworden. (Ze was natuurlijk al lief, maar minder aanvaringen..) Een warrig verhaal, maar misschien heb je er wat aan?
Ja bij driftbuien hou ik haar ook stevig vast enzo. Tot ze rustig is en geef ik daarna aan dat ik het niet lief vind wat ze deed en vraag ik of ze weer lief gaat zijn. Echter dit gedrag van nu is denk ik echt puur uitdagen. Net zoals het tekenen op meubels enzo. En ja, ik kan haar dan niet laten gaan, want dan kan ik alles vernieuwen terwijl ik al elke cent omdraai. Dus dat kan ik gewoon niet. Gelukkig doet ze de laatste tijd wel zelf een time-out nemen als ze heel boos is. Dan loopt ze naar de keuken en gaat ze aan de eettafel zitten tot ze niet meer boos is. Maar ja, dat gaat dus de hele dag door. Denk idd maar gewoon geduld hebben, maar dat vind ik erg zwaar op dit moment. Tel meerdere keren tot 100 de laatste tijd. Zelf laten doen wilt ze de laatste dagen ook niet accepteren. Daarvoor wel.
Heel veel geduld en het komt ooit goed. Tot de echte pubertijd voor de deur staat. Vond en vind ik de peuterpuberteit best heftig. Mijn dochtertje word volgende week pas twee. En ze is er al heftig in aan het gaan. Normaal onder de douche. Nu wil ze in de gootsteen in bad en met geen mogelijkheid er van af te brengen. Haha en ze is nog geen twee. Probeer zo veel mogelijk rustig te blijven( met zoon ook wel eens met me handen in het haar gestaan) en wel eens een tik uit gedeeld. ( niet dat op lucht of dat ze er beter van gaan luisteren) en soms als moeder mag je ook wel eens je frustie laten zien. Even gezellig mee stampen als ze gaan stampen. Wat doet mama gek Hier nu al. Kom we gaan weg nee is het antwoord. Oke maar mama gaat wel weg dag dag. Dan is het meteen jas wel aan doen. Van te voren al aan geven wat er gaat gebeuren kunnen ze zich er op instellen!! Die donder steentjes. Tel tot 1000000 en weer terug... Hopelijk is het voor jou dochter rond de 3.5 het meeste geleden en krijg je een super leuke kleuter er voor terug. Dat was mijn ervaring destijds met mijn zoon. Van af een jaar of 3.5 ging het steeds en steeds beter. Had minder mama nodig was zindelijk. Ging zich zelf steeds beter vermaken. Vandaar ik zeg het komt goed. Knuffel meis en vergeet deze tijd komt nooit meer terug. Nu snap ik waarom ze dat zeiden jaren gelden over me zoon als ik wel eens klaagde. Dat schater lachen gaat over dat onbezorgd lachen gaat weg. De peuterpuberteit is er een van vele ups en downs onthoud de ups.