Mijn complete verhaal kun je leven bij: Helemaal in shock. Opzich gaat het best goed met me,leef toe naar de geboorte van mijn dochtertje,zorg dat alles in huis is en geregeld is. En geniet ook van de schopjes en de hikjes in mijn buik. Enige waar ik nog moeite mee heb en zo moeilijk kan los laten is het gedrag van de papa. Er zijn een aantal goeie weken geweest waarin de papa betrokken was,maar sinds 2 weken is het weer mis. Hij gaat zo zijn eigen weg,gaan stappen,kroeg in,met zijn vrienden weg en als ik dan eens wat vraag is hij er niet. En dat doet me pijn...vorige week had ik last van mijn buik en omdat ik met mijn zoontje een loslating van de placenta heb gehad,wat bijna mis ging heb ik daar nu ook een angst voor. Had het ziekenhuis gebeld en maakte me zorgen en dat uitte ik naar de papa toe. Maar hij kon niet langs komen,had een feestje. Volgende dag zou die komen,ook niet gedaan,was in slaap gevallen. Zouden we met het geboortekaartje bezig....ook niet gekomen i.v.m werk. Maar ondertussen zie je wel foto's op hyves enz met dat ie leuke dingen doet met anderen. Het steekt me enorm,ik heb er ook niet voor gekozen om zwanger te worden,en ik weet ik heb er voor gekozen het kindje te houden,daar sta ik nu ook achter. Maar hij roept altijd dat hij voor het kindje wil gaan en me wil helpen. Nog niks heefthij gedaan,nergens aan mee betaald....elke keer beloofd hij wat,en elke keer krijg ik hoop maar elke keer laat hij me weer zitten. En met name zijn kindje zitten. En ik pik het niet meer. Ik ben een sterke vrouw en kan het heus alleen maar het doet me verdriet,en denk er veel aan hoe hij toch zo kan doen. Waarom kan ik het niet los laten. Heeft iemand tips hoe ik hiermee om kan gaan. Dat ik niet meer hoef te huilen om hoe hij zich gedraagt. Ik wil verder met mijn leven,samen met mijn 2kindjes en niet meer bezig zijn met of de papa nog eens wat gaat doen.
Wat moeilijk zeg! Ik denk dat je als eerste je verwachtingen moet bijstellen. Je krijgt pas rust zodra je geen verwachtingen of een enkel sprankje hoop daarop verwacht. Makkelijk gezegd,maar je blijft hoop houden,dat hij interesse toont,zijn afspraken nakomt.. en iedere keer weer die teleurstelling. Probeer het gevoel te krijgen dat je er vanaf nu echt alleen voor staat. Regel alles zonder hem te waarschuwen,hij heeft zijn kans gehad.En elk dingetje wat hij uitzichzelf aan zal bieden is mooi meegenomen,maar dan is je hoop in ieder geval wel en zul je meer rust hebben dan hoe het nu gaat. Moeilijke situatie,ik ken het helaas. Knuffel en sterkte!
Ik begrijp heel goed dat je moeite hebt om de vader van je kind los te laten. Ik ben momenteel ook zwanger, wel bewust voor gekozen maar toen ik uiteindelijk zwanger was zag mijn ex het niet meer zitten, woon nu bij mijn moeder. Mijn ex is zo wisselend, dan is hij aardig en dan uit het niets scheld hij mij uit. Hij heeft nog geen cent mee betaald, helpt me nergens bij en als ik vraag om hulp of steun zegt hij wel dat ik maar hoef te bellen en dat hij er voor me is of me financieel wilt helpen maar als ik dat doe dan komt hij ook niet met steun of geld en word hij boos. Iedereen verklaart me voor gek dat ik steeds contact blijf zoeken met hem. Ik weet ook niet waarom ik dat doe, ik denk omdat ik zo graag een vader wil voor mijn kindje. En hij verward mij enorm. Hij zegt dit maar doet dat. Misschien ligt het ook wel aan de hormonen en aan het feit dat je zwanger ben, want ik denk als ik niet zwanger was geweest ook niet zoveel moeite zou hebben om hem los te laten. Ik weet helaas geen goede tip om hem los te laten, wat ik wel kan zeggen is dat je niet alleen bent met dit probleem. Wens je heel veel sterkte!
Hoi misschien heb je er iets aan...Download het boek je relatie terug! Mijn vriend was ook met alles en iedereen bezig behalve met mij en door dit boek ben ik er anders in gaan staan en er anders tegen aan gaan kijken. Daardoor is mijn vriend ook weer veranderd. En gaat het nu een stuk beter tussen ons!
Hej meis, ik heb heel je verhaal gelezen. Je bent een sterke vrouw, zwanger van een mooie meid, trots op je zoon. Het enige wat ik tegen je kan zeggen is probeer hem toch los te laten! Zet die stap, zeg tegen hem dat je niet met hem verder kunt. Dit is geen leven zo als hij je zo aan het lijntje houd. Als je hem nu echt aan de kant zet krijgt hij misschien door dat je niet afhankelijk van hem bent. Je kunt het echt wel zonder hem, dat doe je nu toch ook al? Deze situatie is echt niet goed voor jou, en ook niet voor je zoontje. Je moet je nu voorbereiden op een leven met een mooi meisje. Mocht hij in de toekomst wel bekeerd zijn kan je hem altijd nog voorstellen aan zijn dochter. Je moet er nu toch niet aan denken je dochter een weekendje bij hem en z'n ouders te laten? Wees sterk en kom voor je zelf op. Denk vooral aan je zelf nu. Ik hoop dat ik niet te hard overkom, ik bedoel het goed Ik denk echt dat het beter is om hem écht aan de kant te zetten. Laat hem maar voelen dat je zonder hem ook kunt leven. Het beste is om hem niet meer alleen te zien zodat je ook geen verleiding kan hebben om terug te vallen. Meis, ik bedoel dit allemaal echt goed vind het zo erg voor je. Veel sterkte met je beslissing. Maar neem hem zo snel mogelijk, dan kan je je daarna beter concentreren op de bevalling en het moment dat je eindelijk je bloedeigen meisje in je armen mag sluiten. Hugs!!