Mijn oudste zoon deed het ook, omdat hij onzeker was en iets vertelde wat er in zijn hoofd al uit was voor het uit zijn mond kwam. Er is altijd tegen ons gezegd, nooit zijn zinnen af maken. Hem ook niet corrigeren, laat hem rustig zijn zin afmaken, en zichzelf verbeteren. Dat hebben we ook altijd gedaan. Als iemand dat niet bij hem deed, werd ie boos en begon ie of alleen maar meer te stotteren of wist ie niet meer wat ie wou vertellen. Het is nu sinds 1,5 jaar helemaal weg. Hij is een stuk zekerder geworden en praat nu rustig. Hij is dus geen echte stotteraar, maar zo praatte hij wel...
Ik had vroeger een zwaar stotterende klasgenoot, die heeft zijn spreekbeurt over stotteren gehouden en die vertelde ook dat het heel irritant was als mensen zinnen steeds af gingen maken.
ik stotter zelf. Ik ben een beetje appart geval. Want heb vroeger nooit gestotterd. Toen onze oudste is geboren is het begonnen. Dat is nu zo'n 5 jaar geleden. Elk jaar word het een beetje erger. Bij mij komt het door emotionele redenen denk ik. Heb geen tijd om dingen die gebeurd zijn te verwerken...... Maar het is idd erg rottig als mensen je zinnen gaan afmaken. Of er doorheen gaan praten/over iets anders beginnen als ik er niet uit kom.
Ik stotter ook. Danniet op de manier dat ik de eerste letter blijf herhalen. Maar dan ik vaak de letters van woorden onder het praten omdraai. Alles tegelijk willen zeggen. En dan blijf ik wel eens vaker op het einde van een zin hangen. En gooi er de gekste woorden uit, voordat ik eindelijk bij het goede woord uitkom. Ik vind het juist niet erg als mensen mijn zinnen dan afmaken. Ik vind het wel makkelijk en zo merk ik ook dat mensen naar me luiteren.
Mijn ex stotterde, en ik liet hem wel altijd uitpraten. Hoe lang het ook duurde. Alleen was het soms wel lastig, want dan wist ik al 30 seconden wat hij wilde zeggen, maar moest ik blijven luisteren. Dan heb je wel heel erg de neiging om het aan te vullen. Dat is best lastig om je dan in te houden. Ook in restaurants als hij wat bestelde, dan wist ik precies wat hij wilde, maar hij kwam er dan niet uit. Bij mij had hij het trouwens op een gegeven moment bijna niet meer. Meer bij mensen die hij niet goed kende, of als hij zenuwachtig was. Maar lastig was het soms wel
Nou ik begrijp het dus wel een beetje, en vooral als iemand heel erg stottert en je dag in dag uit met ze praat. Dan weet je vaak (ook bij andere mensen) al meteen wat ze willen zeggen. Maar als iemand er echt echt niet uit komt, kan het wel 30 seconden of langer duren voor ze dan het woord zeggen dat ze bedoelen. Als dat om de haverklap gebeurt, worden gesprekken heel erg lang. En dat geeft niks, maar ik denk dat iedereen het de neiging wel zou krijgen dan. Ik doe het dus echt niet, maar dat is wel een kwestie van inhouden.
Is niet altijd hoor, mijn vriendin stottert en vind het juist wel fijn als je haar aanvuld... Ze is nu met een cursus bezig om van stotteren af te komen en dat gaat al heel goed!
Ik stotter ook, maar als je me niet kent hoor je het niet. Veel stotteraars, waaronder dus ikzelf, hebben allerlei foefjes tijdens het praten om anderen niet te laten horen/merken dat ze stotteren. Zo gebruik ik bepaalde woorden nooit (daar praat ik omheen), ik zeg wat vaker 'hoe heet dat ook alweer' als ik het eignelijk wel weet maar voel dat ik blijf hangen als ik het woord meteen zeg etc etc. Als je me niet kent, hoor je het bijna niet. Ook als je me wel kent hoor je het niet vaak hoor maar dan herken je misschien de foefjes op een gegeven moment. Ik vind het trouwens juist prettig als mensen mijn woorden afmaken. Een oud-collega van mij stotterde enorm, en dan echt met rare klanken, totaal vast blijven hangen op een letter. Echt zo erg dat je bijna plaatsvervangende schaamte voelde. Ik bleef ook altijd heel rustig afwachten omdat ik weet dat veel mensen dat prettig vinden. Ik merkte echter dat hij het wel fijn vond als je hem 'hielp' zeg maar. Dan kon hij weer verder zeg maar.
Ik heb een vriendje gehad vroeger dat erg stotterde,en een oom van mij stotterd ook,dus ik was er een beetje mee bekend hoe er mee om te gaan! Uit mijn beleving was het voor die persoon fijn als je hem/haar rustig laat uitpraten,ga geen zinnen afmaken want dan kan die persoon zich erg machteloos gaan voelen en uiteindelijk niks meer gaan zeggen. Zelf stotter ik niet,wel praat ik erg snel en daardoor begin ik te stotteren en kan niet meer op de woorden komen...ik wil teveel in korte tijd zeggen en dan kan niet,daardoor blijft de plaat weleens hangen bij mij.
Jeej dit herken ik zo he,precies dit heb ik ook! De mensen die ik ken en die stotteren vinden het iet fijn om geholpen te worden met zinnen afmaken,ik juist wel want soms kan ik gewoon niet op de juiste woorden komen en zien mensen me weleens als een flapuit en nemen me minder snel serieus! Vooral als ik met iemand een praatje maak die ik niet goed ken,of waarbij ik me niet op mijn gemak voel kan het nog weleens vreemd gaan
Ik stotter ook als ik iets te snel wil zeggen of me niet op mn gemak voel. Of als ik niet op een woord kan komen, dan blijf ik hangen bij de eerste lettergreep. Ik kan er echt niet tegen als iemand dan mn zin gaat afmaken. Vind het al niet leuk dat ik er niet uitkom op zo'n moment en als iemand anders dan mn zin gaat afmaken voel ik me al helemaal zo'n debiel. Als je gewoon even 10 seconde wacht, dan praat ik wel weer verder. Ik vind het niet erg als iemand zegt, haal maar even diep adem. Dan weet ik dat ze het begrijpen en me zelf mn zin willen laten afmaken.
Ik ken iemand die standaard bij iedereen de zinnen afmaakt, heel frustrerend, ik wil namelijk vaak net iets anders zeggen Dus ik kan me voorstellen dat het voor mensen die stotteren heel vervelend is als anderen hun zin afmaken. Zo heb ik het ook altijd geleerd en nu lees ik hier dat er ook mensen zijn die het juist wel fijn vinden, aaaahhhh, wordt het alleen maar lastiger van Het uit laten praten vind ik niet zo'n probleem, waar ik moeite mee heb is waar ik dan heen moet kijken Ik probeer als ik in gesprek ben mensen altijd aan te kijken, maar als ze dan zoveel moeite hebben vind ik het ook vervelend als ik ze de hele tijd aan zit te kijken.... Hoe moet ik daar mee omgaan???
Ik stotter vaak bij woorden die met een s of een f beginnen en waar dan een klinker achter komt. Erg vervelend als je in September geboren bent en mensen vragen ernaar haha. Wat een oud klasgenoot altijd doet als ik praat en stotter is het dan na doen, dat vind ik nog irritanter dan dat ze mijn woorden afmaken! Dan ben ik net uit het woord gekomen en dan doet ze het gelijk na, nou dan weet ik al niet meer wat ik wilde zeggen omdat ze me zo stom onderbreekt. Ik vind het veel fijner als mensen gewoon even 10 seconden de tijd nemen zodat ik mijn zin kan afmaken in plaats van ongeduldig woorden gaan raden. En gewoon aan blijven kijken hoor! Ik heb altijd het gevoel dat ik oninteressant/irritant wordt als ik stotter en mensen gaan wegkijken.
Zeer herkenbaar, ik ben een kei in het verzinnen van foefjes en trucjes. Ik heb al allerlei curcussen enzo gevolgd, maar stotteren hoort gewoon bij me. Nu ik me er een stuk bij heb neergelegd gaat het stukken beter. Bij nieuwe situaties of als ik me niet op mijn gemak voel heb ik er meer last van..
Dat doe ik ook...zo kan ik het woord anesthesist niet uitspreken. Laat ik nou net een keizersnee hebben gehad en een hele leuk anesthesist te hebben gehad. Was een leuk verhaal. Dan zeg ik gewoon: hoe heet zo;n kerel ook alweer die de ruggeprik geeft Omdat het niet echt stotteren is, vinden mensen het vaak grappig dat je dan niet kan zeggen en lachen er om. Dat is echt heel vernederend. Zo snappen mensen ook niet dat ik niet zo snel cijfercombinaties kan onthouden. Even snel een toestelnummer roepen...vergeet het maar, dat onthoud ik niet!
Mijn vriend stottert. Bij mij zelden omdat hij zich bij me op z'n gemak voelt. Maar bij zijn ouders en zus stottert hij zelfs terwijl hij zich daar toch ook op zijn gemak voelt. Ik maak soms zijn zinnen af in gezelschap, als ik merk dat hij heel veel moeite heeft en ik zeker weet wat hij wil zeggen. Toen we net samen waren gaf hij aan dat hij dat prettig vindt... dat ik even een zin af maak en dat hij dan verder kan met zijn verhaal. Maar het is voor hem natuurlijk best lastig soms, ik heb er totaal geen moeite mee, irriteer me er niet aan en vind het soms zelfs wel schattig
Toen ik mijn man leerde kennen, stotterde hij echt heel erg. Elk woord dat hij uitsprak, kwam stotterend eruit. Ik heb hem altijd zelf zijn zinnen af laten maken. Inmiddels zijn we bijna 11 jaar verder en stottert hij zelden, soms bij bepaalde beginklanken, maar heel vaak komen zinnen vloeiend uit zijn mond. Juist doordat ik hem altijd in zijn waarde heb gelaten en vanaf het begin heb laten merken dat zijn hevig gestotter mij niet hinderde, werd hij daardoor een stuk zelfverzekerder, met als resultaat dat hij al snel minder ging stotteren. Hij vond het wel erg vervelend als mensen zijn zin afmaakten en werd juist daardoor terughoudender om iets te vertellen.
Allemaal andere reacties! Hihi ik ging dit lezen om het antwoord te weten te komen, vind het een goede vraag. Maar ik denk dat het antwoord is, gewoon vragen aan die persoon zelf! Met iemand blijven aankijken netzo, je kan toch gewoon vragen of hij/zij het niet vervelend vind dat je hem/haar aan blijft kijken? Ik denk dat de hele truc is dat je niet doet alsof er niks is. Iedereen hoort toch dat diegene stottert, dit mag je toch ook wel benoemen? Je bent er echt niet minder om. Dat vind ik zoiezo als iemand een zichtbare/merkbare beperking heeft. Als iemand in een rolstoel zit en op de een of andere manier is er kans voor een praatje vraag ik gewoon hoe dat is gekomen. Dit lijkt mij een stuk fijner dan aangegaapt worden. Als er een kindje met downsyndroom op me afrent dan klets ik daar gewoon mee, als het kindje al een grote woordenschat heeft of iets anders bijzonders benoem ik dit naar de volwassenen die erbij zijn. En als iemand zijn arm gebroken heeft vraag ik ook gewoon hoe het komt.
hahaha, herkenbaar!! Heb je vaker moeite met woorden met een A? Ik namelijk wel, de A is voor mij de moeilijkste letter. Ik zal dan ook nooit mijn kind een naam met de letter A geven. Ik loop er te vaak op vast. Ik zou het precies htzelfde aanpakken als jou: hoe heet dat toch, als je ..... doet. De ander vult dan het woord aan. Heel makkelijk. Soms werkt het ook niet, doordat de ander het ook niet weet. Dan moet ik alsnog OF rekken tot ik voel dat ik het kan zeggen (haha) OF ik moet er gewoon nog langer omheen lullen.