Goede morgen ik ben sinds gister uit elkaar emt de vader van me kind. we hadden laatste tijd veel ruzie en hij heeft gister gewoon te veel dingen gezegd die te ver zijn gegaan... ik weet alleen niet hoe nu verder en wat te regelen en hoe het te redden... mijn familie staat gelukkig klaar om te helpen.. ik heb het er wel moeilijk mee dat het over is maar denk wel dat het een goede keuze is om eerst alles op een rijtje te zetten en om na e denken... vooral vanaf zijn kant want voor mij is het gewoon wel duidelijk dat ik er onder door gaat en de kleine al helemaal... ik dacht dat hij en ik gewoon voor elkaar bestemd waren aangezien een relatie van 7jaar voor dat ik zwanger werd... maar denk door omstandigheden en dingen uit zijn verleden dat het gewoon beter is zo.. want met ruzie schiet de kleine echt niks op en die voelt de stress toch ook wel... hoe zijn jullie boven op zoiets gekomen?
Ik ben er nog druk mee bezig meid! Nu 2 weken uit elkaar. Zie mijn topic voor de tips die mij tot nu toe gegeven zijn. Wil je heel erg veel sterkte wensen! Ik weet helaas hoe het is! Als je wil babbelen met een (net) single mama dan mag je altijd PBén! Liefs
Ik zit er nu ook midden in. Wij zijn nu 2,5 week uit elkaar. Dus kan je helaas geen tips of adviezen geven. Wil je wel heel veel sterkte wensen! Het is echt een rot periode, maar ik merk wel dat het heel belangrijk is dat je mensen om je heen hebt die naar je willen luisteren en gewoon even vragen hoe het gaat, ook al gaat het niet goed.
wij zij nu bijna 2 maanden uit elkaar, en het is nog steeds heel erg moeilijk. Moest terug naar mijn ouders met de kinderen, werk zoeken, alles opnieuw regelen.. steun van familie en vriendinnen hebben me heel erg goed gedaan. pijn heb ik nog steeds, elke dag.. Ik zoek zoveel mogelijk afleiding, dat is wat mij helpt Heel veel sterkte!
dank jullie wel allemaal voor de steunende woorden en hulp de afleiding werkt idd heel goed maar pijn doet het nog steeds maar weet gewoon dat beter is zo
Meiden mag ik vragen. Hoe hebben jullie de stap kunnen nemen ( respect hoor) Hier gaat het ook al bijna 1 jaar niet echt goed. En mijn man sprak deze week zelf over scheiden, en ineens de dag erna deed hij of er niks gebeurd was en zei dat hij toch maar niet wilde. De rest vraagt hij niet naar.
Ik kon niet meer, ik was op, gebroken en super ongelukkig... Ik werdt emotioneel behandeld en heb op een gegeven moment alleen nog maar gedacht aan wat het beste voor mn meisje zou zijn... Toen heb ik de stap durven zetten! Beetje jammer alleen dat sinds dit jaar de regels verandert zijn... Als je nu samen woont (maakt niet uit met wie) wordt gekeken naar jullie gezamelijk inkomen en ik krijg hierdoor dus geen uitkering (omdat ik bij mn ouders terug ben en mn pa genoeg verdient) Ik heb nu helemaal niks, moet op zoek naar een baan om zo op een ''reguliere'' mannier aan een eigen huisje te komen... Het is echt NIET leuk, maar ongelukkig zijn ook niet. Ik ben me gek aan het soliciteren en hoop op een dag een eigen plekje te hebben. Ik hoop dat andere van jullie er ook uit gaan komen, misschien wel meer geluk hebben en steun van gemeente e.d. dan ik. Suc6 dames!
ik woon op me zelf werk momenteel zo af en toe en heb uitkering... de keuze was makkelijk in me hoofd maar in het echt uit werken is het moeilijk............... ik mis hem heel erg... maar zo beter hadden laatse 7 maanden alleen maar ruzie en dingen... voel me nu wel stukje beter... alleen het feit dat ik me alleen voel zonder hem is beetje klote
aller eerst heel veel succes en sterkte de komende tijd.. het is altijd erg lastig! maar als je alles een beetje hebt geregeld en je je eigen plekje hebt en werk en gewoon gelukkig bent met je kindje zul je merken dat je je veel beter voelt en stukken sterker!!