korter lontje..of iets anders aan de hand

Ik herken het niet maar wil je wel sterkte wensen. Dat je een makkelijk en lief kindje hebt betekend niet dat jij je niet lekker in je vel mag voelen hoor. Ik vind het knap dat je het zelf toegeeft en denk dat dat ook heel belangrijk is. Ik zou toch even langs de huisarts gaan of er met iemand over praten. En het betekend echt niet datje niet spoort hoor denk dat je gewoon veel hebt meegemaakt en op een gegeven moment is ook jou emmer vol. Je bent heus niet de enigste!! Heel veel sterkte en hopelijk voel je je snel beter.
Liefs

 

Heel veel sterkte gewenst met je situatie! Een zwangerschap, de bevalling en de bijbehorende baby zijn ook niet niks hoor! Ineens denk je niet meer alleen aan jezelf, maar moet je constant keuzes maken waarin je afweegt of dit ook voor de kleine het beste is. Je wilt beschermen en het goed doen, maar moet zelf ook nog een hoop verwerken.

Ik heb het niet zo extreem als jij, maar ik herken je futloosheid en de open zenuwen die leiden tot gesnauw heel goed. Dit leidt bij mij tot een drang om de boel even te ontvluchten. En het enige wat ik je zo kan aanraden is: doen!! Bespreek het met je partner dat je iets met vriendinnen of anderen gaat doen. Duik de kroeg in, neem een schoonheidsbehandeling. Iets wat je niet moet vergeten is dat je ook nog altijd vrouw bent en niet alleen een moeder. Mijn dochter gaat één keer in de week een dag naar m'n moeder omdat ik studeer en ik vind het heeeeeeerlijk om dan even de student uit te hangen. Het loslaten van die verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat ik daarna weer een betere moeder ben, die een hoop meer kan hebben.

 

Wat vervelend dat je je zo naar voelt, ik zou afleiding gaan zoeken misschien een paar dagen met je vriend of een vriendin er tussen uit

 

Met het krijgen van een kindje veranderd he hele leven. Echt alles, maar dan ook alles word anders. Daarbij ben je toch gevoelig voor stress?En dan nog je hormonen... 9 mnd zwanger en 9 mnd ontzwangeren. Ik vind het dus helemaal niet gek dat je je zo voelt.

Ik weet niet of je werkt? Ik was hééééél erg blij dat ik weer mocht werken. Even er uit, andere praat en even gewoon mezelf zijn. Ik heb in het begin vaak gedacht als ik was afgewerkt "voorheen hoefde ik niet meteen naar huis of kon ik bij thuiskomst heerlijk op de bank een dutje doen" Nu is dat al lang geleden dat ik dat heb gedacht.

Probeer anders 1 dag per week oppas te regelen en doe lekker wat voor jezelf. Ga in de momenten je samen met je vriend bent lekker met zn 3tjes iets doen. Of breng haar een anvondje + nachtje naar jullie ouders en ga samen een avondje uit?

Succes! En ik weet helemaal hoe je je voelt op zo'n moment als je kindje huild.

 

Dit klinkt me bekend in de oren en bij mij was het toch echt een PND.....Hoop niet dat het zo is, maar ik zou toch even langs de huisarts gaan als ik jou was.

 

Klinkt op een paar dingetjes na precies hoe ik me voel....

 

Heb trouwens geen tips ofzo.. zit er zelf nog middenin..

 

ik herken je wel en de dingen die hier gewerkt hebben, zijn luister naar jezelf en ga met iemand praten die objectief is, geen vrienden familie e.d. gewoon iemand waar je tegenaan mag zeuren en die niet oordeelt zodat je het daarna kwijt bent.

Hier ben ik net na mijn bevalling enorm in de stress geschoten en we zijn toen in het stevig ouderschap traject beland, niet omdat daar op voorhand reden toe was, maar gewoon omdat we het zelf prettig vonden om met iemand te kunnen praten naast het cb. welicht dat jullie er toch nog terecht kunnen (hert kost niets de gemeente betaald het voor je en je contact persoon komt 1x in de zoveel tijd langs om te praten, met jou en niet eens voor je kindje)

Verder denk aan jezelf ga er een dagje opuit met of zonder partner, ben niet bang hem te vragen om voor je kindje te zorgen jullie waren er samen bij toen ze gemaakt werd dus 'moeten' jullie er ook samen uit kunnen komen.
Een kind is ook een fulltime baan en niemand hoeft 24/7 te werken.

verder krijgen wij ook altijd te horen dat je ook een goede ouder kunt zijn als je niet op ieder huiltje ingaat (zelfs bij een vrolijk kindje) Je hoeft alleen maar te troosten als je je er zelf onprettig bij voelt dat ze huilt (dan heb ik het over huilen om aandacht e.d. als ze zich pijn doet is een ander verhaal) Je hoeft alleen maar dingen te doen die jij wilt doen dan ben je een leukere moeder die lekkerder in haar vel zit en als jij 's morgens net iets langer wil blijven liggen dan kan dat gewoon, je haalt haar bij jou in bed of laat haar lekker in haar eigen bedje liggen, hier werd ons gisteren nog verteld dat een kleine heus wel leert dat papa en mama het op prijs stellen als hij of zij wat langer slaapt en dit was officieel advies (of het ook daadwerkelijk werkt is een tweede maar wat hij bedoelde was, maak je niet druk en ga nooit aan jezelf voorbij dan doe je het altijd goed)

je hoeft geen perfecte ouder te zijn, gewoon is goed genoeg , dus je de hele dag bezig houden met je kleine hoef je alleen te doen als jij je daar prettig bij voelt
Voor mij gewldt bijvoorbeeld: ik kan absoluut niet tegen het gebrul van mijn zoontje dus sta ik binnen no time bij zijn bed om te sussen (voordat het echt escaleert) dat kost me max. 5 minuten maar daarna is het de hele avond en nacht rustig en dan ben ik al die tijd dus happy, terwijl mijn vriend zoiets heeft van blijf toch lekker zitten, het houd vanzelf op, maar dan zit iki me dus al die tijd op te vreten dat ik hem wel of niet hoor etc.
Zo is iedere persoon anders en als jij het niet zo erg storend vind als je kleine huilt dan is er niemand die je verplicht om direct te reageren, je mag rustig afwachten.
en ik wordt ook wel eens ongeduldig als ik iets wil doen, maar meneer staat aan mijn arm te trekken om aandacht, dan zet ik hem rustig weg bij zijn speelgoed of ga eerst 5 minuten met hem spelen en dan mijn eigen ding doen en ik leg hem uit waarom (denk niet dat hij het echt snapt, maar hij voelt me wel aan) Dan escaleert de boel niet (ik wil ook wel eens snauwen) er zijn geen tranen en hebben we een compromis gesloten waar we allebei mee kunnen leven.
Ja mijn kindje is nu een jaar geweest maar zo ging het ook al toen hij net begon te kruipen en het werkt voor ons. En ik vind mezelf een prima moeder.
Daarnaast heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik thuisblijf moeder ben en geen huisvrouw. Mijn 'baan' is mijn kindje en niet mijn huishouden en op je werk krijg je ook pauze dus als hij slaapt doe ik iets voor mezelf (en dat is niet de afwas, stofzuigen etc .....)

ik merk nu met 1 jaar dat ik weer meer ruimte krijg voor hobbies e.d omdat mijn zoontje meer zelf speelt en dat ik lekkerder in mijn vel kom te sitten, maar nog steedsa vind ik het fijn om afentoe mijn sores te kunnen delen met de persoon van stevig ouderschap, dan ben ik het kwijt. En je kan het natuurlijk ook altijd hier op het forum gooien er is altijd wel iemand die naar je luisterd en die zegt dat je het hardstikke goed doet


ik heb geprobeerd om zo goed mogelijk antwoord te geven al kan mijn relaas soms wat rommelig zijn (ik ben een warhoofd ...)
maar als jij (of iemand anders) nog vragen hebt stel ze alsjeblieft in dit topic of via de pm.

 

hoi hoi

Ik voel me nu op dit moment ook zo. kan ook echt niet hebben als onze dochter een keer huilt. (huilt ook bijna nooit)

De huisarts gaf het maandenlang op stress. 4 weken geleden toch eindelijk bloedgeprikt en mijn schildklier is van slag. Daar krijg je ook dit soort klachten van.

Heb jij al bloedgeprikt voor je schildklier??? Als je dat nog niet gedaan hebt zou ik het wel doen. Door de zwangerschap kan die gaan onsteken tot een jaar na je bevalling. Ik moet nu zelf 6 weken afwachten of de schildklier uit zichzelf weer goed gaat werken. Vanmiddag ook weer naar huisarts geweest en morgen weer bloedprikken. Gelukkig helpt me moeder me nu heel erg goed en past ze als ik vrij ben ook een middagje op en dan kan ik doen wat ik zelf wil Of ff shoppen of lekker slapen.

Maar trek aan de bel!

 

Hier kwam trouwens elke 2 weken de verpleegkundige van het cb bij ons thuis.
In het begin voelde ik me daardoor een slechte moeder... een aso moeder wat niet voor een kind kon zorgen (sorry, kan het even niet anders benoemen )
Ik vond het erg prettig! Ze wist precies hoe ik me voelde en keek altijd enorm uit naar haar bezoekjes. Na een aantal keren hadden we het alleen nog maar over koetjes en kalfjes en dat was het teken dat het goed ging.

Nu is ze onze vaste verpleegkundige bij het cb en dat is ook erg prettig.

 

Oh, ik heb ons zoontje ook wel eens een dag naar het kdv gebracht om zelf bij te tanken/slapen/winkelen/kapper enz enz... Dit is tot nu toe maar 2 keer gebeurd maar stiekum toch wel fijn haha!

 

Ik had ook absoluut geen haat gevoelens naar mijn zoontje toe, maar schoot direct in de stress als hij begon te huilen en kon zelf ook uit het niets gaan huilen. En dat iedere dag. Een PND is er namelijk in diverse gradaties. Maar het beste advies dat ik kan geven is ga hulp zoeken waar je je prettig bij voelt en probeer echt tijd voor jezelf te nemen. Succes!