Ik zal hier even mijn verhaal posten want het is bizar en ik voel me af en toe gewoon even alleen op de wereld. Er word met veel onbegrip gereageerd in mijn omgeving en ik begrijp het zelf ook niet maar ik neem met veel liefde de rol van mama op me. Waneer dit verhaal begint weet ik eigenlijk niet precies (ong. januari) maar ik was bezig met lijnen. Het ging harstikke goed. Met een halfjaartje al 15 kilo kwijt en ik was helemaal happy. Nieuwe kleren gekocht en sommige oude kleren kon ik ook weer aan helemaal goed. Ik kreeg heel veel reacties van mijn omgeving. Iedereen vond dat ik er goed uitzag en dat ik lekker afgevallen was. Na dat halfjaartje nog een paar kilo afgevallen en daar bleef ik dan een beetje hangen. Maarja mij hoorde je niet klagen want ik zag er beter uit dan ooit. Tot ik op maandag 19 december niet lekker werd. Last van mijn buik en hoofd. Ik melde me ziek en ging op bed liggen. Tot mijn grote verbazing zie ik mijn buik bewegen. Ik schrik me helemaal dood en begin na 5min doodstil gelegen te hebben een beetje in mijn buik te prikken. en ja hoor, hij schopt terug. Ik als een gek de huisarts gebeld. Half schreeuwend aan de telefoon. Volgens mij ben ik zwanger want hij schopt me in me buik, ik zie een voet!!!! Heel nonchalant aan de andere kant, dat zullen we nog wel zien mevrouw. Heeft u om 2 uur tijd om langs te komen. Ik naar de huisarts. Uitgelegd, ik denk dat ik zwanger ben maar volgens mij wel al wat langer want ik zag een voetje. We zullen eens even voelen. Daar lig ik dan. De HA voelt aan mijn buik en kijkt me met een bezorgde blik aan. Of ik nog even op een zwangerschapstest wou plassen. Natuurlijk wil ik dat wel doen. Ik naar de WC en loop terug naar de behandelkamer. Tref ik daar 5 huisartsen aan, die waren even druk in overleg over mij. Ik begin steeds doodnerveuser te worden. Test natuurlijk positief en toen begon de HA te vertellen. Dat ik weleens al aardig ver zwanger zou kunnen zijn. Ze hadden het over 30 weken. 30 weken ongeveer. Dan had ik nog maar ongeveer 10 weken de tijd om alles te regelen. En mijn vriend; hoe moest ik het vertellen. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Daar konden ze dan beter zien hoe ver het was. Of ik daar om 3uur kon zijn. Mijn hoofd liep over. Het kon gelukkig ook wat later (4 uur) want ik moest het eerst nog even aan mijn vriend vertellen. Hoe ga ik dat vertellen dacht ik. Dat kan toch niet over te telefoon. Zo van He je word heel snel papa, kom je kijken hoever het is. Dat ging ik dus niet doen. ( Had ik beter wel kunnen doen. Nu vroeg ik of hij naar de HA kon komen om me op te halen want we moesten even samen naar het ziekenhuis. Op de vraag wat er dan was zei ik; dat vertel ik dadelijk wel. Oftewel, manlief stond binnen 5 min voor mijn neus (het is een kwartier rijden van zijn werk) en dacht dat ik halfdood aan het gaan was) Samen in de auto het er maar in een keer uitgegooid. Volgens de huisarts ben ik zwanger en waarschijnlijk al aardig ver, we moeten naar het ziekenhuis om te kijken hoever het is. Het bleef een tijdje akelig stil in de auto. We hadden het wel al eens over kinderen gehad en wouden ze ook erg graag maar het stond nog niet echt op de planning. Na een tijdje zei hij "Laten we dan maar gaan kijken hoe het met ons kleintje gaat" Ik was zo blij. Ik was zo bang dat hij ging freaken ofzoiets. Wij naar het ziekenhuis en daar een echo laten doen. En wat blijkt, Het was wel nog wat verder dan 30 weken. Na allerlei ingewikkelde metingen (en een hele mooie blik op ons kleintje) werd er een gemiddelde geconstateerd van 36 weken. Gynacoloog maakt nog een grapje dat het weleens een kerstkindje zou kunnen zijn. Kreeg daar alleen 2 boze blikken op terug. Dat vonden wij nou even niet grappig. We waren in ons hoofd al bezig hoe we dat gingen doen in 4 weken en kerst was aankomende zondag. We kregen wel nog een afspraak mee voor de volgende week. Eenmaal buiten hebben we nog een uur samen staan staren naar de echo foto's. Ze dacht in een glimp te hebben gezien dat het een jongetje was maar ze wist het niet zeker. Het was ons kleine wondertje. Uiteindelijk me moeder maar gebeld of we daar konden blijven eten. Het grapje over het kerstkindje had ons wel duidelijk gemaakt dat we het maar meteen iedereen moesten vertellen. Uiteindelijk bij mijn moeder aangekomen er meteen uitgeflapt dat ik groot nieuws had. Ik was zwanger. Mijn moeder helemaal blij. Toen vertelde ik dat dat niet het grote nieuws was. Ik was ong. 36 weken zwanger. Geweldige eerste reactie van mijn moeder. HUH, waar zit dat dan. Zo hebben we aardig wat reacties gehad. We zijn overal die avond langsgeweest en gelukkig reageerde iedereen goed. Na voor ons een lange uitputtende avond kwamen wij die avond om 10 uur thuis en zijn meteen ons bedje ingekropen. Nog even samen geknuffeld en samen in slaap gevallen.
Dinsdag. Om half 6 uit bed. Ik moet plassen. Meteen even een sigaretje roken. Ik zit even en opeens denk ik, ben ik nou in mijn broek aan het plassen. Ik weer naar de WC en er komt een hele golf uit. Ik naar de badkamer onder de douche. Sta daar een beetje hysterisch te lachen/huilen. Mijn vriend komt naar me toe. Het komt allemaal wel goed schatje. We krijgen het wel gedaan in een paar weken. Toen ik hem vertelde dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren zag ik een glimp van paniek in zijn ogen. We hadden wel wat informatie gehad van de gyneacoloog en we moesten dat ene nr. bellen dat stond in dat ene boekje. We hadden wel een halve meter aan boekjes gehad. Welke was het. We zouden ze pas vandaag doorlezen. Via google het ziekenhuis gebeld. Ik moest even langskomen en mijn koffer meenemen. Ik in paniek WAT MOET IK MEENEMEN DAN. Krijg ik nog half op mijn donder dat ik me niet goed heb voorbereid. Maarja snel een aantal spulletjes gepakt en op naar het ziekenhuis. En inderdaad, mijn vliezen waren gebroken. Ik moest in het ziekenhuis blijven tot het kindje geboren zou worden. Op de vraag waarom kwam het antwoord dat normaalgesproken de mensen naar huis mochten maar omdat mijn zwangerschap ongecontroleerd was ik moest blijven. Dat hielp niet, dat hielp echt niet. Mijn zwangerschap was ongecontroleerd. Ik moest alles nog regelen. Ik had nog geen rompertje of luier in huis. Oftewel paniek. Maar op de een of andere manier sprong ik in een of andere regelmode. Ik kreeg ook een kamer voor mijzelf zodat ik wat meer privacy had. Het een na het ander geregeld. Hier een bedje, daar een aankleedkussen. Ook maar even mijn werk gebeld dat ik die avond en de aankomende tijd niet kwam werken. En zo ging ik maar door. Ik mocht woensdagmiddag toch noch naar huis (ik had hier aardig om gezeurd) Ik moest wel iedere dag langskomen voor controle en er werd ook al een inleiding gepland voor aankomende dinsdag. En zo kon ik toch ook nog een beetje helpen met de inrichting. In mijn hoofd is er toen echt een maand voorbij gegaan ipv een paar dagen. Woensdagavond in mijn eigen bedje gelegen en die ochtend de laatste spulletjes neergezet. En om ongeveer 5 uur die middag begonnen de weeen. Ik nog mijn moeder gebeld. Ma wat zijn weeen want dit begint toch wel pijn te doen. Meteen naar het ziekenhuis aan zo een buikband om te kijken of het weeen waren. Er waren niet echt weeen te zien en zou wouden dan eigenlijk ook niet kijken of ik ontsluiting had omdat als ze dat met de vingers deden er ontstekingsgevaar was omdat mijn vliezen al waren gebroken. Er werd aardig goed duidelijk gemaakt dat ze niet dachten dat het weeen waren. Toen er nog een wee kwam terwijl de verloskundige erbij stond en de tranen in mijn ogen stonden( deels door de pijn, deels door de angst. Als dit geen wee was, hoeveel pijn zou dat dan wel niet doen) ging ze toch wel even kijken. En wat denk je, 2 cm ontsluiting. Verder ging de bevalling aardig vlot. Om 10 uur kreeg ik een ruggenprik en om 3:10 had ik een kerngezonde baby in mijn armen. Dave. Even kort samengevat. Maandag. Erachtergekomen dat ik zwanger was. Dinsdag Braken mijn vliezen. Woensdag Kinderspullen geregeld. Donderdag Begonnen de Weeen Vrijdag Dave geboren.
Wauw. Ik kan me voorstellen dat je even je verhaal kwijt moet. Goed dat je het dus hebt neergezet! Allereerst: gefeliciteerd! Welke datum is hij nu geboren? Inderdaad rond kerst? Zijn jullie al een beetje aan het 'landen'? En hoe gaat het nu met hem? Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschap voornamelijk bezig was met zwanger zijn en hoe die bevalling nou zou gaan, en: als de baby er eenmaal is dan zien we wel. Dus er ging een hele wereld voor me open die eerste weken, terwijl ik toch al wat van baby's afwist als babyleidster op een kdv. Ben ook wel benieuwd hoe dat op je werk ging met het aanvragen van je zwangerschapsverlof. Je moet officieel op tijd melden dat je zwanger bent en dat heb jij natuurlijk niet kunnen doen. Is dit uiteindelijk goed voor je opgelost? Ik hoop het!
Als ik kijk naar het tijdstip waarop je dit hebt opgeschreven moet ik helemaal terugdenken aan die eerste weken-maanden. Zat ik midden in de nacht op Facebook naast een wakker kind te lezen hoe de stagiaire van mijn werk wakker was omdat ze net terug was van het stappen...
Wow...Ben je ineens mama...Dat zal wel een hele shock geweest zijn. Wij hebben 8 maanden gehad om eraan te wennen, je in te lezen, er naar toe te groeien. Zou echt niet weten hoe ik zou zijn zonder dat ik die tijd hebt gehad. Super dat alles goed is gegaan en dat je een gezond kindje hebt gekregen! Gefeliciteerd! Kan je wel een beetje genieten? Of ben je nogsteeds in shock?
Dave is 23 december geboren en ik hou zielsveel van hem. Mijn baas was gelukkig erg behulpzaam. Mijn zwangerschapsverlof ging in vanaf de dag dat ik het vertelde en deze loopt wat langer door omdat ik voor de bevalling geen weken verlof heb gehad. Ik heb dan nu ook nogsteeds verlof Ik denk dat ik er de laatste maand pas echt van aan het genieten ben. Daarvoor was ik nog aardig in schok. Ik draag het moederschap nu met liefde
Gefeliciteerd !!! Wel bizar dat je het pas 5 dagen voor de bevalling wist, maar het schijnt vaker voor te komen. En je vriend?? Is die er nu al helemaal aan gewent ? Wat zal die geschrokken zijn zeg toen je het vertelde. Nu lekker genieten. Want zo'n kleintje is het mooiste wat er is.
Wat een bijzonder verhaal! Nog gefeliciteerd met de geboorte van Dave! Erg vervelend dat er regelmatig met onbegrip wordt gereageerd. Heel veel geluk met je kleine wondertje!
Jeetje, wat een verhaal zeg. Ben er eerlijk gezegt stil van.... Gefeliciteerd met je zoon! Heel begrijpelijk dat je flink in chock was maar gelukkig begin je nu te genieten. Wat vervelend van de onbegrip in je omgeving maar onthoud 1 ding. Jij het je zoon en daar moet je van genieten!!
Wat een bijzonder verhaal! Geniet van je kindje, ook al is dat heel erg wennen. Juliie worden vast superouders en het enige wat je kindje nodig heeft is heeeeeel veeeeeel liefde! Misschien kun je het (als je wilt!) het over een aantal jaar nog eens bewust overdoen...? Praat er in ieder geval over, zo'n bijzonder verhaal heeft niet iedereen!
Jee, wat een verhaal zeg!!! ik kijk dat programma 'i didn't know i was pregnant'. Ken je dat. Heel herkenbaar voor je. Lijkt me echt heel heftig zo. Geniet samen lekker van je kleine mannetje. maar je was dus alleen maar afgevallen in plaats van aangekomen
Gefeliciteerd met jullie zoon! Heel bijzonder verhaal. Je leven verandert sowieso als je papa of mama wordt, maar normaal gesproken heb je 9 maanden de tijd om je erop voor te bereiden. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn voor jullie. Zo te horen is Dave misschien niet in een gespreid, maar dan wel in een heel warm bedje terecht gekomen. Geniet van elkaar!
Jee heftig!! Gelukkig maar dat je er nog wel achter kwam vóór je weeën had of je vliezen braken, dan weet je helemaal niet wat je overkomt! Al is dit natuurlijk ook super-super-super heftig! Is alles wel goed met je mannetje?? Liefs, Kwabbernoot
Ten eerste; GEFELICITEERD. Wat een verhaal zeg. Je hebt het wel mooi opgeschreven. Wat fijn dat je vriend zo goed reageerde en jullie nu een fijn gezinnetje zijn. Geniet, want dat kan nu wel (ten opzichte van je zwangerschap).
Wow wat een verhaal zeg. Maar wel een heel mooi verhaal. Ik kan me voorstellen dat je in shock was. Maar zo te lezen is jullie zoon in een liefhebbende familie terechtgekomen. Ook mooi dat je vriend even stil is en dan zegt: laten we maar kijken hoe het met ons kleintje is... Prachtig!
Wow wat bijzonder .. Maar ook heel heftig! Snap wel dat je daar soms last van kan hebben hoor. Je hebt geen 9 maanden toe kunnen leven naar de bevalling en het ontvangen van je kindje.. Dit is in 5 dagen gestopt.
wouw, gefeliciteerd! lijkt me wel heftig, zo kort "zwanger". Schoonzusje wist het met 6 maanden en dat vond ik al kort... Hoe zwaar en lang was hij toen hij geboren werd?
Woooow wat een verhaal! Ik dacht eerst zwangerschap van een week?!?! wat kan dat nou zijn!? Maar gelukkig dat alles goed gekomen is! En ik begrijp die shock zeker!!! ineens in een week heel je leven omgooien! bizar! Geniet van hem