Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben 28 jaar oud en sinds verleden week weet ik dat ik zwanger ben (nu 8,5 week) Ik liep onder controle bij de gynaecoloog voor cystes en slikte gewoon mijn pil. Toch ben ik zwanger geworden (wat bij de eerste 2 echo's bij de gyn niet gezien is). Ondanks dat het even schrikken was wist ik gelijk dat ik het wilde houden. Zeker toen ik op de echo het hartje zag kloppen. Mijn (ex) partner denkt daar echter heel anders over. Hij heeft er geen geheim van gemaakt dat hij een abortus wil. Het maakt niet uit hoeveel we praten, ik blijf volgens hem schuldig aan het feit dat ik (door het te houden) zijn leven verziek. Ik heb al vanalles naar mn hoofd gekregen; ik ben dom dat ik het wil houden, achterlijk als ik denk dat ik het alleen kan, ik verziek mijn leven, zijn leven en dat van mijn familie etc etc. Zelfs zijn ouders (hij is 34) zijn intens verdrietig over de situatie (terwijl mijn ouders juist blij zijn, niet om de omstandigheden eromheen, maar wel om het feit dat ze opa en oma worden en ik er blij mee ben). Ik heb hem nu de keus gegeven; of hij gaat er helemaal voor en we doen het 50/50, of hij trekt zijn handen er volledig vanaf. Ik heb liever geen papa dan een papa die dat niet wil zijn. En als hij voor het laatste kiest hoef ik ook geen geld van hem, dan gaan we gewoon elk onze eigen weg. Meneer kwam na wat bedenktijd met de oplossing (volgens hem dan); hij wil oom spelen. Dan ziet hij het (zo noemt hij het) de ene week wel, andere week niet, wanneer het hem eigenlijk uitkomt. Ik ben verantwoordelijk en maak alle beslissingen maar kan hem wel bellen als ik iets nodig heb.....Ik wist niet wat ik hoorde. Wat moet ik later tegen mijn kleine zeggen als t vraagt wanneer het papa weer ziet? Geen idee, wanneer papa daar zin in heeft?! Ik ben er dus niet mee akkoord gegaan en heb gezegd dat het alles of niets is.... Hierop is (uiteraard) grote ruzie ontstaan want ik had al bepaald dat ik het niet weg zou laten halen en nu bepaal ik ook nog even wat hij wel en niet mag.... Ben ik nu echt zo onredelijk? Moet ik dan maar akkoord gaan met zijn voorstel? Ik weet het ook niet meer. Alle meningen zijn welkom!
Jeetje, nee ik geef je groot gelijk! Sterk van je dat je bij je keuze blijft dat het alles of niets is. Hoe komt ie erbij? Oom! Gefeliciteerd met je zwangerschap en sterkte met de omstandigheden er omheen.
Heb het er eens over met je moeder en vader... die kennen jou, en hem beter.. Mijn eerste reactie is dat meneer wel de lusten wil in dit geval en niet de lasten... lekker makkelijk voor hem zo....(lekker volwassen ook)
jeetje meid. maar als eerste van harte gefeliciteerd met je wonder wat in je groeit. Ik snap best dat hij ervan geschrokken is maar hij was er wel bij toen je zwanger werd en ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheden wel moet nemen. net wat jij zeg alles of niets!!
Lekker handig zeg Om jou de schuld te geven... hij heeft m er toch net zo goed zelf ingehangen? Dat is het risico van sex hebben.... en met 34 jaar lijkt het me dat hij ook wel weet dat kindjes niet "uit de bloemkool" komen Nee je hebt gelijk als je zegt dat hij gewoon er moet zijn als papa en anders maar niet. Pfffftttttt oom.... het zou wat!
Ten eerste Gefeliciteerd met je zwangerschap!Het is een verstandige keuze om te kiezen voor je kleintje! En ik ben het met je eens, beter geen papa dan een papa die alleen komt als hij zin heeft! Daar word je kindje ook niet gelukkig van! Oom zijn....Hoe bedenk je het.. en om eerlijk te zijn vind ik het belachelijk, en zeker op deze leeftijd om over een abortus te beginnen! Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen in deze moeilijke tijd!!
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Fijn om te lezen dat je er ondanks alle omstandigheden wél blij mee bent. Hopelijk kun je dan ook flink gaan genieten de komende maanden. Die ex van jou denkt op z'n 34e nog steeds dat de wereld om hem draait, of niet? "Oom spelen" is weglopen voor zijn verantwoordelijkheid. Wat iemand ook al schreef: wel de lusten, niet de lasten. Trap daar niet in hoor. Hij probeert je nu een schuldgevoel aan te praten, maar jij hebt hartstikke gelijk met de keuze die je hem geeft. Wat zeggen jouw/zijn ouders ervan? Zij kennen jullie en de situatie natuurlijk beter.
Wat een eikel zeg, hij was er toch zelf bij toen de baby gemaakt werd. Ik zou aangeven dat je op dit moment zoiets hebt van: liever geen papa dan een papa die er alleen is als het hem uitkomt en dat HIJ daar maar eens over na moet denken. Het is nog vrij pril natuurlijk, misschien is het een primaire reactie vanuit angst en draait hij nog bij.
Ik heb een andere mening dan de dames voor mij. Hoewel ik vind dat hij tot nu toe er echt niet op een goede manier mee omgaat, denk ik wel dat je hem de kans moet geven zijn kind te leren kennen. Hij kiest er niet voor dat dit kind geboren gaat worden, hoe hard dat voor jou ook is, maar straks is hij dus wel de vader van jou kind. Als hij wel een relatie met dit kind wil ookal is die niet zo als jij vindt dat een relatie tussen een vader en een kind hoort te zijn vind ik niet dat jij -zonder hele goede reden- het recht hebt (sorry) om dat tegen te houden. Naar mijn idee heeft een kind het recht om te weten wie zijn/haar vader is en hem te leren kennen. Natuurlijk houdt jij de touwtjes in handen, jij hebt zeggenschap en jij bepaald wanneer hij je kind mag zien. Als hij als je kind nog heel klein is heel vaak af laat weten kan je dan altijd nog besluiten dat je dit niet goed vindt en dan heeft je kind er nog niets van gemerkt. Maar misschien verbaast hij je wel. Hij heeft nu nog maar heel weinig tijd gehad om aan het idee te wennen, maar misschien als hij je kindje leert kennen word hij nog wel ooit (op zijn manier) een echte papa voor hem/haar. (zelfs mannen die wel heel graag papa wilde worden hebben daar vaak meer tijd voor nodig) Persoonlijk denk ik dat ik liever mijn kind uitleg dat ik niet weet wanneer ze papa weer ziet dan dat zij geen papa heeft omdat die papa haar eigenlijk wel heel graag wilde leren kennen, maar niet op de manier zoals mama dat wilde en dat mama daarom maar besloten had dat hij dan maar helemaal niet haar papa mocht zijn.
Jeetje, je bent een sterke vrouw. Hij moet weten dat hij mede verantwoordelijkehdi heeft voor het feit dat dit kind op de wereld komt. Hij heeft immers zijn zaad 'gedoneerd'. Hij moet wel de kans krijgen om zijn kind te leren kennen. Wat hij wil, is dat niet een soort 50/50? Het kan dat hij minder dan 50 wil, maar dan kun je toch ook vaste afspraken maken? Als hij om de week wil bijvoorbeeld, moet dat ook zo zijn. Dus niet een weekend afzeggen. En verder zal hij dan wel een normale bijdrage moeten betalen.
Zoals ik de TS begrijp, wil de vader dus geen papa zijn, maar alleen een oom. Met andere woorden, wil hij het dus niet erkennen. Hij heeft dus helemaal nergens recht op. Het is dus aan de moeder, of hij een keer langs mag komen. Maar ze kan altijd weigeren, om het kind bij hem te laten logeren. Of zie ik dat nou verkeerd? Natuurlijk kan het kind de vader leren kennen, maar dat is voor later.
Ik vind het een hele moeilijke situatie. Zeker omdat ik jou en je ex niet ken. Ik kan er dus absoluut niet over oordelen. Maar ik denk wel dat er waarheid schuilt in wat Mime28 zegt. Je hebt nog even. Laar het bezinken; zowel voor jezelf als voor hem. Jou besluit staat vast, je wilt het kindje laten komen. Het duurt nog ruim 30 weken voordat je kleine er is. Je weet in ieder geval uit dat jij de eerste verantwoordelijkheid hebt; het kindje woont straks bij jou en jij zult er de zorg voor dragen. Bereid je daar op voor. En kijk dan hoe het gaat als de baby eenmaal geboren is. Ik snap dat dit voor jou een hoop onzekerheid meebrengt. Je wilt gewoon weten waar je aan toe bent. Maar ik denk dat de tijd zal moeten leren hoe dit uitpakt. Ik geef je gelijk als je zegt: je bent vader of je bent het niet. Oom zijn is in deze situatie flauwekul. Maar ik denk dat als de kleine er straks is, dat je ex dan wel helder voor ogen krijgt wat hij nu eigenlijk wil; betrokken zijn of niet.
Ik heb het ook niet over de wet maar gewoon op menselijk niveau moeten een vader en een kind de kans krijgen om elkaar te leren kennen verder niets. Hoe of wat bepaalt de moeder. (nogmaals tenzij er een reden is waarom dat niet zo zou zijn die wij niet kennen) Ik denk dat hoe de ex nu reageert op een ongewenste zwangerschap nog heel weinig zegt over hoe hij straks op zijn kind zal reageren. Ik vind het echt vervelend voor ts dat hij nu reageert zoals hij doet, maar ik denk dat er maar weinig mannen zijn (die eigenlijk geen kind willen en met een zwangere ex) die op een fijne manier reageren. Ts heeft voor haarzelf de keuze gemaakt om er voor te gaan (of je voor of tegen abortus bent volgens de wet is er wel een keuze) Hij heeft hier geen keuze in gehad, zo te lezen heeft hij het daar moeilijk mee. Maar ondanks dat hij (nog) geen kinderen wil, wil hij wel een rol spelen in het leven van dit kind. Ik geloof dat dit voor hem spreekt en dat het nog mogelijk is dat hij een waardevolle rol in het leven van dit kind kan spelen. Het lijkt me erg jammer en voorbaring om dat nu al uit te sluiten.
Zijn reactie is niets meer dan die van een onvolwassen slappe snotneus, maar je weet inderdaad niet hoe het gaat zijn. Hij kan wel helemaal omslaan en zeker als hij het kindje uiteindelijk ziet, kunnen zijn vadergevoelens opborrelen. Ik ben het dus eens met Mime28 en de anderen die schreven dat je op basis van deze reactie nog niet kan uitsluiten of hij een vader kan/wil zijn. Oom spelen lijkt mij meer een reactie vanuit paniek en niet serieus. Zoals je je ex beschrijft, lijkt het niet iemand die goed en doordacht kan reageren. Alle dingen die hij naar je hoofd heeft gegooid zijn kinderachtig en helpen de situatie niets verder. Hij is ongetwijfeld enorm geschrokken en er gewoon niet aan toe. Geef alleen wel duidelijk je grenzen aan. Hij moet niet denken dat hij jou kan vertellen dat je "zijn leven verpest", want hij is er zelf bij geweest en dit betekent verantwoordelijkheid dragen. Wil hij dat niet, ook goed, maar wacht dat even af. Zorg verder goed voor jezelf en het kleintje in je buik, want dat is nu echt het belangrijkste. Als hij je onder druk zet of als hij je gewoon stoort met zijn opmerkingen, neem een tijdje afstand. Alleen zo kan je uiteindelijk te weten of hij echt een rol wil spelen in het leven van zijn kind.
Klinkt inderdaad als wel de lusten maar niet de lasten. Ik vind dat als je 28 en 34 bent je verantwoordelijkheden moet nemen. (En dat doe jij ook!) Ook hij is verwantwoordelijk voor de anticonceptie en hij weet dat elke vorm (behalve algehele onthouding) niet 100% save is. Ik snap je idee van alles of niks, maar ik zou toch kijken of je met hem een regeling overeen zou kunnen komen. Het blijft de vader van je kind en het feit dat hij voor oom wil spelen geeft wel aan dat hij een rol wil spelen in het leven van jullie kindje. Voor veel toekomstige vaders wordt het pas echt zodra het kindje er is. Als je hem betrekt bij de zwangerschap draait hij misschien bij. Veel succes!
Je hebt groot gelijk dat je kindje geen trekpop is, het is niet "Vandaag heb ik zin dus kom ik even leuk doen.. Morgen niet, zoeken jullie t maar uit". Zo werkt het niet. Jij hebt jezelf daar heel erg duidelijk in gemaakt, nu ligt de bal bij hem. Laat hem dus maar komen met een goede, structurele oplossing. Vertel hem wel dat de deur hiervoor open staat, al duurt het nog een paar maanden voor hij eruit is. Niet dat hij niet meer durft of denkt dat het niet meer kan, dat hij wel weet dat hij de ruimte heeft om alles rustig te laten bezinken. Heeft hij al een echo gezien? Dit soort dingen maken het voor mannen tastbaar, misschien samen naar een pretecho als hij dit ook wil? Dat je hem uitnodigt? Dan geef je hem wel de ruimte om het te accepteren en om te zien dat er echt een kindje in je buik groeit, zijn kindje. Wij (vrouwen) moeten niet vergeten dat het voor een man zo anders is. Wij voelen ons kindje, ons lichaam verandert, wij worden misselijk, krijgen pukkels, worden labiel and so on. Mannen niet, het is echt nog niet tastbaar voor ze. Dus vooral geen druk meer uitoefenen en niet te veel willen. Maar wel zo duidelijk blijven als je nu bent! Want het is prima om een omgangsregeling te hebben maar daar moet wel structuur in zitten, een keer in de twee weken een dagje langskomen bijvoorbeeld. Maar laat hem daar maar mee komen. Hij heeft de handvatten al gekregen van je het is aan hem om er wat mee te doen! En nog van harte gefeliciteerd met je kleine wondertje!!
Iedereen bedankt voor de reacties! Het is nu vooral lastig omdat ik niet wil dat mijn frustraties en telleurstelling ervoor zorgen dat ik een verkeerde keuze maak. Als ik alleen was had ik hem het liefst nooit meer gezien want hij doet nu zijn uiterste best om mij moedwillig te kwetsen. Hij geeft alles en iedereen de schuld, behalve zichzelf. (hij wist overigens vanaf het begin dat ik nooit een abortus zou laten plegen, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt). Ik heb echter ook nog een klein guppie waar ik aan moet denken en hoe je het ook went of keert, die heeft recht op een papa.... Ik heb al eerder bij hem voorgesteld om vaste dagen te kiezen waarop hij dan de kleine ziet, maar dat wil hij niet. Dan moet hij zijn leven omgooien en zich aanpassen en dat wil hij niet. Ik heb nu even afstand genomen zodat we beide even tot rust kunnen komen en zaken op een rijtje kunnen zetten. Ik ben gewoon zo bang dat hij het die kleine later kwalijk gaat nemen en dat wil ik mijn kindje zeker niet aan doen! Het laatste wat ik wil is dat dit hummeltje er ook maar iets van merkt. Gelukkig steunen mijn ouders me volledig. Ze zien hoe blij ik ben met dit guppie... Zijn ouders is echter een ander verhaal. Zij vinden dat ik hen zwaar op de proef stel, ze zijn intens verdrietig, maar als het moet kan ik wel bij hen aankloppen... Die reactie is voor mij echter niet echt uitnodigend om dat ook daadwerkelijk te doen. Over het erkennen... Daar is hij nog niet over uit. Hij wil als oom in het leven van die kleine zijn en als hij het erkent heeft hij ook financiele verplichtingen en dat wil hij niet. (nu vind ik dat het minst belangrijke, ik krijg liever geen cent maar dat hij er wel is voor die kleine, als dat hij zijn papa"zijn" afkoopt). Ik heb hem alle tijd gegeven om te beslissen maar heb wel duidelijk gemaakt dat ik tot die tijd niet stil ga zitten. Ondertussen doe ik dingen alleen. Zo heb ik volgende week een afspraak bij de verloskundige en daar ga ik met een vriendin naartoe. Ik blijf er wel bij dat oom zijn voor mij geen optie is. Hij kan vader zijn voor 1 dag per week, of 1 dag per 2 weken, wat hij ook beslist, maar een oom heeft die kleine al... Een vader daarentegen nog niet!
Van harte met het kleine wondertje in je buik! Uit zijn woorden begrijp ik dat hij wel een rol wil hebben met jullie kindje, dat is wel positief en fijnder dan ik wil er niks mee te maken hebben zoals de biologische vader van mijn zoon. Hoe hij het voorsteld is natuurlijk iets waarvan je oren gaan klapperen en ook logisch dat je het zo niet wil maar misschien draait hij nog bij ( hoop ik voor je) . Neem hem mee naar je vlos/gyn en bij de echo's misschien maakt het dat voor hem dat hij het licht gaat zien en denkt wat oom dit is mijn vlees en bloed! Tot die tijd voor jezelf en de kleine van alles gaan regelen voor als je straks wel alleen voor komt te staan. Denk hierbij aan huisvesting, werk ( ouderschapsverlof), kinderopvang en als je kleine er eenmaal is de toeslagen van de belasting waar je recht op hebt als (alleenstaand)moeder. Zijn er mensen in je omgeving bij wie je wel fijn terecht kan , jou familie/vrienden? Ik wens je veel sterkte en wil je lekker je ei kwijt laat het me maar weten
Ik zou zo iemand niet laten erkennen, eerlijk gezegd. Dan krijgt hij toch ook rechten? Dalijk krijg je nog de situatie dat je hem nooit hoort of ziet maar dat hij wel jouw keuzes probeert te beïnvloeden, gewoon om te treiteren.
Een oom zijn, hoe komt hij erbij... je twee keuzes zijn heel duidelijk en ook heel eerlijk hoor. Ofwel kiest hij ervoor om geen rechten, geen verplichtingen te hebben, en dan doe je het gewoon helemaal alleen. Ofwel kiest hij ervoor om zijn kleine te leren kennen... maar dan hangt daar natuurlijk wel iets aan vast! Vaste dagen afspreken, bijdrages... zijn gedrag klinkt echt puberaal. 'ik wil niks verplichtingen maar wil wel even lekke komen spelen als het mij uitmaakt, terwijl jij al het werk doet.' Goed van je dat je voet bij stuk houd hoor. Wat is met dat nu... Hij is toch een volwassen vent? En dat zijn ouders dat gedrag nog ondersteunen ook, absurd gewoon. In elk geval een dikke proficiat! Probeer nu even gewoon te genieten, je hebt nog tijd, en je komt er wel