Wie kan ons raadt/tips geven weten het even niet meer?

Ik denk wbt het aankleden door je man, gewoon doen. Hij zal er toch aan moeten wennen dat papa dat af en toe doet. Zeker als je baby straks geboren is.
Mijn zoontje is ook gewend dat ik alles doe, omdat ik nu thuis ben. Maar 3 avonden in de week (en soms in het weekend) brengt mijn vriend hem naar bed (dus het hele avond ritueel). Hij vond dat eerst echt niet leuk, maar hij is er nu langzaam aan gewend.

Naar de supermarkt gaan hoort er gewoon bij, dus ik zou dat gewoon negeren en hem mee nemen. Mijn zoontje wil soms ook niet mee boodschappen doen, maar hij zal toch mee moeten.
Hoewel ik wel begrijp dat de strijd nu moeilijker is nu je hoogzwanger bent.

 

1. Herkenbaar. Maar J. heeft dan regelmatig gewoon pech. Als mijn man het doet, dan doet hij het. Als ze steeds haar zin krijgt, wordt het alleen maar erger. Als ze weet dat het toch geen zin heeft, dan valt het vaak wel mee. En inderdaad, voor straks alleen maar fijn als hij er al aan gewend is.

2. Ik heb wel het idee dat J. dat af en toe doet (al heeft zij het over 'spannend'), maar niet zo heel erg als jouw zoontje. Ik zeg dan ook dat mama erbij is en dat we het samen doen en dan laat ik het daarbij. Meestal houdt ze er dan wel over op.

3. Heel herkenbaar. Negeren werkt hier zo nu en dan nog het beste.

 

Ik herken veel in alles wat je schrijft. Vooral punt 1 en 2 zijn hier dagelijks terugkerende "strijdpunten".
Ik hoop/ denk dus dat het ook wel een beetje aan de leeftijd ligt. Zo'n gezellige fase, waarvan je hoopt dat ie heel snel overgaat (en dan zit je ineens weer in de volgende moeilijke fase ).

Ik probeer per discussiepunt van te voren te bedenken of ik het de moeite waard vind om de strijd aan te gaan. Die strijd ga ik dan ook heel bewust aan en ik geef dan niet op.
Dus als ik vind dat hij zich op dat moment door papa moet laten helpen, dan leg ik dat aan hem uit. Als hij dat niet accepteert, dan houd ik toch vol, al duurt het een uur.
Soms kies er dus ook bewust voor om de strijd te vermijden (dus niet de strijd aangaan en dan toegeven, maar gewoon niet aangaan) en voor de makkelijkste weg te gaan. Gewoon omdat het dan allemaal sneller gaat, of omdat ik weet dat ik anders te emotioneel word en echt ruzie met hem ga maken.
Het belangrijkste vind ik dat ik de regie houd.

Sterkte

 

Daar sla je de spijker op zn kop! Als ze weten dat ze met zeuren iets voor elkaar krijgen,blijven ze dat natuurlijk doen.
Ik merk dat ook bij mijn zoontje (bijna 3).
Soms word ik ook moe en verdrietig van die eeuwige strijd en heb ik dagen dat ik denk: Ik lijk wel een politieagentje
Maar ik bedenk me ook als ik/we nu constant toegeven verpesten we hem alleen maar. Ik probeer 'the bigger picture' te zien en dat het later zn vruchten afwerpt hahah.

 

1. Als papa en mama samen thuis zijn moet mama altijd alles doen. Ik moet hem aankleden. O wee als papa het wilt doen of probeert. Dan is er met hem geen land te bezeilen en zegt hij "nee papa niet doen maar "mama doen". Ik ben nu hoogzwanger dus niet praktisch dat ik bepaalde dingen moet doen. Moeten we nu de strijdt aangaan en dus met heel drama en overstuur etc. papa hem laten aankleden? Of moet ik het dan maar doen omdat het makkelijker is (voornamelijk voor hem). Is dit herkenbaar. Soms zegt hij ook uit het niets dat papa niet naar beneden mag komen s'ochtends en weg moet om te gaan werken. Waarom?? Ze doen samen hartstikke leuke dingen, man geeft hem veel aandacht etc etc.
Toen onze zoon dat deed, deed de ander juist bewust de "verzorging". We zeiden; Nee, mama/papa kleedt je nu aan. Klaar. Het is denk ik ook een beetje uitproberen in hoeverre ze wat zelf kunnen bepalen.


3. Verder is hij erg drammerig. Geen idee of dat komt omdat wij teveel zijn zin hebben gegeven? Maar hij is bijvoorbeeld helemaal weg van de autowasserette. En eigenlijk zeurt hij er elke dag om om erheen te gaan. Desnoods op de fiets om alleen even te kijken. We leggen natuurlijk uit dat de auto alleen naar de wasserette kan als hij vies is etc. Maar hij kan daar zich zo in vastbijten en er maar niet over op houden. Herkenbaar?
Ja wel. Consequent nee blijven zeggen. Vind je zoontje de komst van de baby miss een beetje spannend? Ik merk hier dat onze zoon ook wat pittiger wordt nu. Toen ik hem het vroeg of hij het allemaal misschein een beetje spannend vond, gaf hij een bevestigend antwoord. Waarbij ik heb geantwoord dat ik dat ook wel een beetje vind. Miss is dat het ook nu? Ik zou gewoon consequent Nee blijven zeggen. Jij bepaald. Hier laatst zoonlief 20 x op de gang neergezet. Hij hielp mee met de tafel afruimen. En wou perse de onderlegger zelf oprollen. Ik had dat al gedaan voor hem. Hij kan dan ook helemaal flippen omdat hij dat zelf wil doen. Maar goed; ik heb het al gedaan klaar. Hij mocht het nog in de lade doen. Maar nee hij bleef maar hangen bij het oprollen. Tot 3 geteld, dan kon hij het zelf nog doen. Maar nee, deed hij niet. Bij 3 ik zelf opgeruimd dus, waarop hij telkens dit weer uit de lade wou halen, en het hele riedeltje overnieuw wou doen. Hierbij dus stug volgehouden, nee is nee, en ik was al bij 3. Vervolgens bij de 21e keer gaf hij het op. Wat ik bedoel te zeggen; ja; ze kunnen erg sterk volhouden...

 

Heel erg goed stukje, waarbij ik me aansluit, volledig.

Soms zien mijn vriend en ik ook wel eens wat, iets wat hij eigenlijk niet mag.
En soms hebben we geen zin om de strijd aan te gaan... Doen we maar net of we het niet gezien hebben...
De gemakkelijkste weg idd, maar dat is dan volgens mij beter dan eraan beginnen, maar het niet afmaken.

 

Het is een heel leuke, maar ook heel intensieve periode hé. Ze kunnen we enorm doordrammen.

p.s. wat leuk hé; eerst ervaringen over de flesvoedingen uitwisselen, en nu over puberpeutertjes en ook ng eens allebei zwanger. Leuk!

 

O ja heel herkenbaar. Ik heb geen echte tips. Blijf consequent, doe wat je zegt. Hier bedenk ik ook wat moet en waar ik de strijd aanga en dingetjes die niet moeten probeer ik te negeren. Zo blijft het nog enigszins gezellig en voel ik mee niet een politieagent.

Wat betreft aankleden zal je man de strijd toch echt moeten aangaan. Je zult wel moeten, de baby kan elk moment komen en dan heb jij straks ook nog even rust.

Sterkte met de laatste loodjes!

 

Eigenlijk hetzelfde.. hou met één ding wel rekening.. je kindje voelt ongetwijfeld best aan dat het spannende tijden zijn. Jij kunt minder, die dikke buik, er wordt veel over de baby gepraat etc etc. Besteed heel bewust aandacht aan hem, doe dat ook straks als de baby geboren is. Dat helpt echt. Verder? Consequent zijn en blijven!

 

Hmm mja.. wellicht babystress ook bij je zoontje
die weet ook wel dat het steeds dichterbij komt EN misschien zelfs wel dat hij mama meer moet delen dan hem lief is?

het papa-probleem hebben wij echter zonder baby-op-komst ook gehad en uiteindelijk.. (ik denk dat het mij nog de meeste moeite kostte) was het vaak zo "nou IK ga het niet doen. Papa doet of je doet het zelf".
Kan natuurlijk niet altijd... maar bijv. met aankleden gaat dat prima...
Alleen tandenpoetsen was een uitzondering hier.. "nou dan ga je zonder tandenpoetsen naar bed" want dat vind ze echt ZO belangrijk.. heel apart
En je krijgt dr niet sneller op schoot voor een vakkundige poetsbeurt dan door te dreigen dat ze dr tanden niet mag poetsen. Gelukkig maar.. want ze kan er dan ook echt niet van slapen dus buiten dat het beter is voor de tandjes, is het voor ons ook nogal prettig als het gebeurd.

 

Ja hoor, herkenbaar Peuterpubers he.

1. Dochter wil ook graag dat ík veel met haar doe. Tot op zekere hoogte ga ik hierin mee, maar soms zijn we ook heel duidelijk dat papa het nu doet. En dan heeft ze dat maar te accepteren. In het begin was het enorm drama met naar bed brengen, want ze wilde haar zin natuurlijk doordrijven. Nu weet ze ondertussen dat het gewoon soms niet zo gaat zoals ze graag wil. En (soms met een paar trucjes) gaat het dan prima.
Moet er wel bij zeggen dat ik veel ziek ben en dat voelt zij natuurlijk aan. Wij denken dat dat er ook wel mee te maken heeft dat ze extra mijn aandacht opeist. Zou heel goed kunnen dat dat bij jouw zoontje net zo werkt, omdat hij voelt dat je minder aandacht aan hem kunt geven vanwege je zwangerschap en hij je juist daarom meer opeist. Hij krijgt minder aandacht en daar verzet hij zich tegen. Blijven uitleggen dus ook..

2. Ja, dochter was laatst opeens bang om achterop de fiets te zitten. Ze was 'bang' dat ze er af zou vallen en wilde lopen. Eerst een stukje gedaan (van psz naar supermarkt), dacht dat ze uiteindelijk wel geen zin meer zou hebben om te lopen. was mooi weer, dus ik dacht ach.. Helaas begon ze er na de supermarkt weer over. Heb dr toch achterop gezet, enorm drama natuurlijk. Was echt onzin. Volgende dag was ze t vergeten en gewoon achterop gezeten. Maar op de weg terug bedacht ze opeens weer dat ze bang was. Heb er niet aan toegegeven en toen hield ze op
Was hier duidelijk een kwestie van zin doordrijven, grenzen opzoeken.

3. Ja, dat drammerige zucht. Deels misschien omdat hij teveel zijn zin krijgt, maar ja je kunt ze ook niet nooit hun zin geven.. Dus ligt ook wel aan het kind of het een flink doorzettingsvermogen/temperament heeft. Dochter heeft ook van die periodes dat ze door kan blijven gaan met drammen. Als ze 1x iets heeft gehad, wil ze het de volgende keer weer. Soms heeft ze er meer last en dan weer een periode minder, wordt ook beter nu ze ouder wordt. Duidelijk en consequent zijn, maar ja..

 

Je kunt het ook belonen als ze goed meewerkt. Doe ik wel eens als ze niet wil meewerken met naar bed gaan.
"Als je goed meewerkt..." met omkleden, tandenpoetsen, plassen etc (ipv steeds wegrennen, op bed springen en er een spelletje van maken, zucht ), dan doen we daarna nog een kort spelletje dat ze heel leuk vindt.

 

@arivenol: hier gaat het meestal mis als het wat later is.. dus dan is dat niet zo'n optie
hooguit paaibaar met een verhaaltje
(het is al laat.. als je op schiet kunnen we toch nog wel even een kort verhaaltje doen!)

 

Oh, maar onze 'spelletjes' duren net zo lang als een verhaaltje hoor

 

Dat laatste is zo herkenbaar, hij kan er zelfs de volgende dag nog weer over beginnen, dat het niet zo ging als hij wilde Maar wat eerder ook werd gezegd, ik bepaal van te voren hoe ik het wil hebben en waar ik wel/geen discussie over wil voeren.

Maar het blijft moeilijk, want die van ons heeft dus een behoorlijk temperamentje en soms ben je zo moe van de strijd....

 

Weet je wat het ook is? soms blijf je ook hangen in het negatieve rondje... B en nu heel bewust heel rustig met hem bezig, en merk dat dat ook weer een positief effect op hem heeft. Denk dat dat ook wel belangrijk is.

 

Wat herkenbaar! Vooral de punten 1 en 3. Wat is het soms vermoeiend he? En wat wordt de sfeer dan negatief. Onze oudste dochter is 2,5 jaar. Wat betreft punt 1, we hebben net samen afgesproken dat we voortaan gewoon zeggen: Nu doet papa het, klaar en daarna proberen om positief over iets anders te vertellen.
Ook is ze een echte volhouder, die nooit opgeeft. Als zij iets in haar hoofd heeft........ We bleven de hele dag maar nee zeggen of het negeren, maar het werd alleen maar erger. Sinds kort proberen we steeds op dezelfde positieve manier te reageren (n.a.v. een opvoedboek). We zeggen dan bijvoorbeeld, ja je wil graag een koekje he, dat is ook heel erg lekker. Vanmiddag mag je een koekje. Kom we gaan nu lekker tekenen! Dus vooral niet beginnen met nee en vervolgens enthousiast proberen mee te trekken naar waar je mee bezig was of iets bedenken. Het kost best veel energie om de hele dag zo overdreven enthousiast te doen, maar beter dan de hele tijd zo'n negatieve sfeer in huis. Ik heb zelf wel het gevoel dat het kan werken als we er maar consequent in zijn.

Veel succes!