He lieve meiden, Ik heb 12 maart de 20 weken echo gehad, en daar kregen wij te horen dat ons kindje het HLHS syndroom had ( hypoplastisch linker hart syndroom) en ook dat de kans op een normaal leven er eigenlijk niet was. Alle verhalen die ik las waren stuk voor stuk met een slecht eind. 24 maart ben ik dan ook na het ziekenhuis gegaan om de zwangerschap te beeindigen, en 26 maart kreeg ik mij zoontje Dani in mij armen. Wat voelde ik me trots op zo'n mooi knulletje, ik was moeder... Ik ben nu anderhalve week verder, en hoe stom misschien ook is mij wens om zwanger te raken groter dan ooit te voren. Ik wil zo graag een kindje om voor te zorgen, om het geluk weer te voelen. Dat ik zo ontzettend mis. Nu heb ik begrepen vanuit het ziekenhuis dat je na de bloeding die je hebt na een bevalling, je gewoon weer ervoor kunt gaan. Maar soms lees ik hier over groen licht dat gekregen is via een gynecoloog. Ik heb net gebeld na het ziekenhuis en kan 24 april na het ziekenhuis voor een nacontrole en gesprek. Maar ik kan niet wachten tot die bloeding voorbij is en ik weer kan gaan proberen voor een nieuw geluk in ons leven. Bij mij eerste zwangerschap was ik na 5 maanden zwanger, ik hoop dan ook zo dat het dit keer weer snel gebeurd. Ik wil Dani niet vervangen dat kan ook niet, maar wil weer geluk voelen. Wat vinden jullie hiervan? dikke knuffel van ons....
Heel veel sterkte meis. En ik denk dat jullie moeten doen wat goed voelt. Ben je er lichamelijk, maar vooral ook psychisch aan toe, dan moet je er gewoon voor gaan. Als je (en dat zou niet zo gek zijn) nog psychische ondersteuning nodig hebt, dan zou ik even wachten totdat je je op dat vlak beter voelt. Sterkte!
Ik vind dat helemaal niet gek hoor. Ons dochtertje is in 2007 geboren met 30 weken, 10 weken te vroeg. Ze heeft het na een lange ziekenhuisperiode gelukkig gered maar toen ze geboren was en op een aantal momenten heel kritiek lag schoot ook alweer 'stiekem' door mijn hoofd om het weer te gaan proberen; niet om Isa te vervangen; het leek me gewoon verschrikkelijk om straks met lege handen te staan. Ik heb die gedachte nooit uitgesproken (zelfs niet tegen mijn vriend) en schaamde me voor deze gedachte, ons kleine dochtertje lag te vechten voor haar leventje en ik dacht soms al aan een 'ander' kindje. Nu een paar jaar later schaam ik me er niet meer voor dat ik dacht..Je voelt gewoon zo veel liefde als je kindje is geboren, als je dat niet kunt geven aan je kindje wat geboren is wil je dat aan een ander kindje geven...je bent nu een moeder zonder (fysiek) kindje dus de behoefte om graag weer zwanger te zijn / een kindje te willen lijkt me heel natuurlijk. Hou er wel rekening mee dat als je straks weer zwanger bent nog een stukje onverwerkte emotie over je zoontje de kop op steekt maar dat is ook logisch en als je jaren wacht wil dit niet zeggen dat dit verdriet niet komt; een nieuwe zwangerschap is gewoon weel heel erg confronterend en kan het gemis van je zoontje nog meer versterken, maar dit staat los van tijdsduur weet ik uit ervaring. Doe wat je gevoel je ingeeft en veel geluk en sterkte!
Ik gun je snel een goede zwangerschap. Je bent al moeder, en ik snap heel goed dat je ook heel graag een kindje groot wilt brengen. Hopelijk ben je snel weer zwanger!
Dat zal ook een zware periode geweest zijn voor jullie. Gelukkig maar is alles goed gegaan met jullie dochter. Ja het klinkt heel stom maar ik ben blij als mij bloedingen van na de bevalling die ik nu nog heb weg zijn. En dat ik deze maand weer kan gaan proberen, ook al zie ik er tegenop. Want weet je hoe stom ook ik weet dat het klussen nu niet helemaal uit lust en liefde zullen zijn, maar omdat je weet dat je die zwangerschap weer zo graag wilt. Ik hoop niet dat dat je alleen gaat leiden, ook al denk ik dat dat wel in je achterhoofd zal zitten.
Herkenbaar gevoel. Ik ben na het overlijden van mijn twee zoontjes ook meteen weer begonnen. Ik weet nog dat ik geopereerd moest worden en dat ik blij was dat ik de dag na de operatie naar huis mocht. Dit was mijn vruchtbare periode en die wilde ik niet missen. Ik wou zo graag weer zwanger zijn. Ik ben nu twee kinderen verder en heb geen dag spijt gehad van het snel weer starten. Ook niet die terugslag gehad tijdens de zwangerschap. Ik heb altijd gezegd, ik kan het verleden niet veranderen en het verdriet zal altijd blijven, maar ik kan wel aan mijn toekomst werken. Ik heb nu een zoon en een dochter en mijn twee oudste zoontjes hebben een heel mooi plekje in mijn hart. Dus meid, ga ervoor! Ik snap je helemaal!
Dat is helemaal niet gek, heel begrijpelijk juist. Hoor dat vaker hoor.. Je hebt een wens voor een kindje, en dan ben je mama geworden met veel liefde voor je kind. Maar geen kindje om die liefde aan te geven. Ik hoop dat het heel snel raak mag zijn en je een gezond kindje in je armen mag houden! Veel sterkte gewenst met het verlies van Dani*
Heel begrijpelijk! Ik hoorde dat mijn kindje was overleden in mijn buik en dacht alweer aan een volgende zwangerschap! Ik moest nog bevallen!! Ik heb me er nooit echt voor geschaamd! Ik wilde nu eenmaal zorgen... Dat kon nu niet! Bij mij duurde het 9 maanden en ook dat ging weer mis. Door allerlei afwijkingen moesten we de zwangerschap afbreken, toen na 9 maanden weer zwanger! Mijn lichaam was wel op... Ik heb nu, 6 maanden na de bevalling, nog overal pijn aan mijn lijf, en daarbij is mijn klap van niet verwerken nu gekomen! Ik vind het heel moeilijk om nu niet meer met zwanger zijn en worden bezig te zijn na as l die jaren! Ben stiekem al ons kantoor aan het leegruimen voor een volg er nde! Ik loop onder behandeling bij een psycholoog, maar ik heb geen moment spijt dat ik eerst verder ben gegaan en pas nu echt kan gaan verwerken! Dit was voor mij de goede manier! En na het verlies van een kindje, moet je vooral doen wat jij denkt dat goed voor jullie is!!
He meis, Oh wat een verschrikkelijke tijd is dat geweest voor jullie denk je bij de 2de meer geluk te hebben gaat ook dat weer mis. Ben je van je 2de kindje dan ook gewoon bevallen? of hoeft dat dan nog niet? Fijn te lezen dat je nu wel voor een mooi manneke kunt zorgen. En die nieuwe zwangerschap ben je daar al meebegonnen? hopelijk ben je er weer snel bij. Goed dat je erover praat, ik denk dat dat dan ook de eenigste manier is waarop je alles kunt verwerken. Hoor graag van je knuf van mij