moeilijk zwanger worden van de tweede

Hoi,

ook hier iemand bij wie de 2e niet wil vlotten.
Over prinsje hebben we 2,5 jaar gedaan. Uiteindelijk ben ik van hem bij de 2e iui zwanger geworden.
Toen prinsje een half jaar oud was zijn we eerst zelf een half jaar gaan proberen en toen hij 1 was zaten we weer bij de gyn.
Uiteindelijk hebben we 9 iui's gehad zonder resultaat. Toen door met isci. 3 pogingen gestart en maar 2 puncries gehad. de 1e punctie geen bevruchting en de 2e wel bevruchting. 4 waren weren bevrucht en 2 teruggeplaatse. Maar helaas zonder reslutaat.
Nu hebben we nog 1 icsi poging te gaan. Wanneer we doen weten we nog niet.

Ik weet wel dat ik er heel erg van baal. Ik wil zo graag een 2e. Vooral als ik prinsje zo zie met baby's. Ik wordt er zo verdrietig van dat het niet lukt.
Maar aan de andere kant ben ik wel heel dankbaar dat ik het al een keer heb mogen meemaken. Het is me gegund om zwanger te mogen zijn en om mama te mogen worden. Velen is zelfs dat al niet gegund.

Maar juist door een zwangerschap te hebben meegemaakt en te ervaren hoe het is om mama te zijn, wordt het verlangen van nog een keer zwanger worden/zijn en mama worden alleen maar groter....

Liefs Krabje

 

Kabourtertje, jij hebt wel heel wat meegemaakt. Als ik jouw verhaal zo lees dan zijn wij nog net bij het begin. Maar wel heel goed hoe je er mee om gaat na al die tegenslagen die je hebt gehad. Want al die zwangerschappen die uitlopen op een miskramen lijken me heel erg zwaar. Ik hoop dat je laatste poging succesvol zal zijn.

Nicolletje, ik compenseer ook hoor. Als ik iets leuks zie voor mijn dochter dan denk ik, ik heb toch maar 1 kindje ik koop het gewoon voor haar hoor. Ik vind haar vaak wel zielig dat ze alleen is, maar volgens mij beseffen ze het nog niet echt heel erg op die leeftijd. Het is gewoon meer je eigen gevoel. En het maakt mij ook weer blij als ik iets voor haar koop waar ze later blij mee is of wat haar leuk staat. Dus eigenlijk ook een beetje voor mezelf .
Wanneer ga je weer verder met je behandelingen?
Ik heb nu ook 3 maanden even geen behandlingen kunnen doen. Niet omdat ik het zelf wil maar omdat ik de laatste keer overstimulatie heb gehad, dus ik moest wel. Ik kan nu niet wachten om weer verder te kunnen gaan. Ik wil weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen.

 

Krabje, raar hè dat het toen bij de 2e iui wel raak was en nu heb je er al 9 gehad en dan geen resulaat. Je lichaam zit soms zo raar in elkaar. En ik snap precies wat je bedoelt. Juist omdat je weet hoe mooi het is om zwanger te zijn en om een moeder te zijn wil je zooooo graag nog een keer mee maken. Ik heb er ook echt alles voor over. Maar aan de andere kant heel dankbaar dat we gezegend zijn.
Hopelijk is het voor jou ook deze poging raak.

 

Ja precies Krabje, ik denk ook we hebben er al een, het had ook zo anders kunnen zijn.

Maar zou ook weleens een leuke zw willen hebben. Gewoon relaxed. En die van kk was verre van relax. Hoewel ik ontzettend heb genoten van de schopjes en die groeiende buik.
Maar zou ook weleens willen pronken met een buik. Dat deed ik niet bij kk, omdat ik wist hoeveel pijn je er iemand mee kon doen.
Heb toen gezegd bij een 2e, ga ik ook met buikbanden lopen, maar ja....

Kabouter

 

Wat fijn dat hier een topic over geopend is. Want er is vaak weinig begrip voor dit onderwerp.

Wij zijn nu ook alweer ruim 2,5 jaar aan het proberen zwanger te worden van een tweede kindje, maar helaas nog zonder resultaat. Wel in 2010 nog een keer spontaan zwanger geweest, maar dit is helaas bij 12 weken uitgelopen op een miskraam. We zitten sinds september 2011 nu in de medische mallemolen en gaan nu alweer beginnen aan onze 4e IUI poging. De eerste 3 hebben we in m'n eigen cyclus gedaan, zonder hormonen. Maar voor deze ronde ben ik gestart met puregon. De reden dat het bij ons moeilijker gaat is door de slechte zaadkwaliteit van mijn vriend.

De meeste mensen in onze omgeving weten waar we op dit moment mee bezig zijn. Dat is enerzijds fijn, want je kunt altijd je verhaal kwijt. Maar anderzijds krijg je iedere keer weer dezelfde vraag: en...?? En de cliché opmerkingen als: "maar je hebt toch een gezond kind" e.d. doen pijn. Tuurlijk voel ik me gezegend en gelukkig met een prachtige gezonde zoon, maar de wens voor een tweede is zo sterk... Inderdaad zoals meerdere van jullie al gezegd hebben, niet alleen voor ons, maar ook voor ons zoontje.
M'n zoontje heeft volgens mij nog geen enkel benul waar we mee bezig zijn. Ik wil hem daarmee ook niet belasten, want misschien krijgt hij wel nooit meer een broertje of zusje. En dat zou alleen maar nog verdrietiger zijn als hij die hoop wel heeft.


Ik hoop dat het jullie allemaal gegund is nog een tweede wondertje te krijgen!!

Liefs Willes

 

Willes waarom krijg jij puregon en hoeveel spuit je?

Bij ons weten trouwens heel weinig mensen van ons verhaal. Ten 1e omdat de 1e mk emotioneel echt heel erg was.
Ik wilde niemand mijn verdriet laten zien.
En dan krijg je idd ook weer die vragen.. ( of blikken)

Uiteindelijk weten maar een handjevol over het IVF traject. Vond ik ook niet nodig als mensen dat weten. Denk dat ze dan van die zielige blikken gaan werpen.

 

Bij mij weten ook weinig mensen het. Mijn moeder weet het wel en een paar anderen, mijn schoonouders weten het niet en dat wil ik zo houden. Ik heb ook geen zin in dat mensen mij zielig gaan vinden en dat als ze me zien dat ze gelijk denken van oh bij haar lukt het niet erg he. Als mensen het vragen zeg ik, nee eerst genieten van ons prinses en lekker op vakantie, we doen het lekker rustig aan. Dan denk ik bij mezelf je moest eens weten.

En ook wij zeiden aan het begin van het traject, wij gaan nooit voor kunstmatig zwanger worden. IVF dat ga ik nooit doen. Maar nu denk ik er anders over. Ik heb er echt alles voor over. Nu we er eenmaal in zitten ga er mee verder ook. Eerst maar IUI. En hopen dat IVF helemaal niet nodig is.

Toen ik voor het eerst bij gynaecoloog kwam. Toen vroeg ik, heb ik meer kans omdat ik al een kind heb. Toen zei ze, ja zeker. Je lichaam heeft laten zien dat je het kunt. Ik had zoiets van, zodra ik een eisprong heb zal het wel gaan lukken. Maar na 5 rondes hormonen spuiten en op de juiste tijd klussen begon ik me toch wel zorgen te maken. Nu gaan we daarom voor IUI. Weer iets nieuws en weer wat hoop.

 

Als ik even voor mijn beurt mag prateen IVF en ICSI zijn hetzelfde alleen de bevruchting gaat anders, omdat e rbijv weinig tot geen zaadcellen zijn.
Bij IVF gaat alles in een buisje en moet het zichzelf gaan bevruchten. Bij ICSI word een zaadcel in een eicel gespoten.

 

HOi Daanxyz,

Ik ziet dat jij ook aan de ongi opwekker zit. Ik had dus 1,5 week geleden een kuurtje achter de rug maar nog steeds niet ongi en kan dus ook niet verder. Ben bij de gyn geweest en die heeft me een nieuw kuurtje gegeven. Ik maak me erg zorgen of ik wel ongi word na deze kuur. Ben jij al ongesteld geworden na je kuurtje?
Bij mij werkte clomid trouwens ook niet. Ik heb ook de 150 mg geslikt. Maar deed helemaal niks. Daarna overgegaan op spuiten en dat ging een stuk beter! Dus na clomid is er nog spuiten dat bijna altijd wel aanslaat.

 

Hopelijk zijn we dit jaar nog zwanger en bevallen we in 2013! Ik wilde per se in het jaar 2011 nog zwanger zijn, maar ja helaas.... Nu gaan we voor 2012 en wij zijn bijna alweer op de helft!
Leuk dat jullie met vrienden op vakantie gaan. Misschien gebeurt er daar nog iets spontaan!!! Ik hoop het voor je! Onze kindjes zijn trouwens precies even oud!

Ik heb ook de eerste zwangerschap heel veel angst gehad dat het mis zou gaan. Vooral omdat ik wist dat ik heel erg geluk had meteen zwanger te zijn. Bij de tweede hoop ik te kunnen genieten.

 

Hallo Meiden,

Damn.... wat een herkenning!

Ook een zoontje van 2 en 4 maanden, bijna 1,5 jaar bezig voor een 2e en het schiet niet op.

Ik herken alles wat jullie schrijven, het uittellen, de vragen van anderen, het leeftijdsverschil etc. Ik heb het meeste nog moeite met alle emoties die dit met zich meebrengt. Ook zie ik het als een soort falen van mijn lichaam (snappen jullie wat ik bedoel...)
Als ik alles op een rijtje heb gaan we beginnen met IUI. De FA kan geen oorzaak vinden. 2 maanden geleden heb ik een HSG gehad, alles prima. Maarja, nog steeds niet zwanger.

Soms denk ik wel dat ik de enige ben die hiermee rondloopt (weet natuurlijk ook wel dat dit niet klopt), en dan wordt er zo'n geweldig topic geopend. Het geeft echt een beetje steun en het is fijn te lezen hoe iedereen op haar manier er mee omgaat.

Groetjes,

Mira

 

Bij ons ziekenhuis is dat volgens mij een beetje 'standaard'. Na 3 iui's zonder hormonen krijg je er nog 3 met. Volgens hen ontstaat er zo een "mooier" eitje (of evt. meerdere). Ik ben afgelopen zondag begonnen met 75 eenheden, maar het is even afwachten hoe het uitpakt. Morgen de eerste follikelmeting.

Wat een verhaal trouwens van jullie kabouter...is wel heftig.

 

Hoi Mira,
Dat gevoel van falen herken ik ook heel goed. Dat je lichaam zijn werk niet doet voelt echt als falen. Dan denk ik telkens, zie je ik kan het gewoon niet. Moet ik weer hebben.
Hoe lang duurde het voordat je zwanger werd van de eerste?

 

Hallo Dames,

De eerste was eigelijk zo gepiept. Eigenlijk meteen na het stoppen met de pil. Dus dit hadden we echt niet verwacht.

Natuurlijk had ik iedereen vrolijk verteld dat we voor een 2e gingen. Iedereen is wel geintereseerd, maar ik merk ook dat mensen moeite ermee hebben om erna te vragen. In het begin was ik er heel open in, maar ik krijg er steeds meer moeite mee. Zeker nu veel meiden om mee heen, nu voor 2e of 3e keer zwanger zijn. Moet iedere keer toch wel even slikken hoor.

 

@ Kaboutertje, ik bewonder het om het zien dat je toch nog steeds 'rondhangt' hier ondanks dat jullie er mee gestopt zijn, dat is vast een hele moeilijke beslissing geweest of juist een opluchting. Ik vind het ook moeilijk om deze kant van het forum los te laten, meestal kijk ik altijd even hoe het met de anderen gaat, je blijft toch met ze mee leven als het nog niet gelukt is.

@ andere meiden, ik heb gemerkt dat je toch je grenzen iedere keer verlegt (mijn man wilde zei van te voren dat hij geen ivf wilde), de wens voor een 2e was toch te groot om niet door te blijven gaan, wij zouden waarschijnlijk ook zelfs naar Gent gegaan zijn als het niet zou lukken hier.