* stilte * Weet niet goed wat te zeggen....Had zo gehoopt, zo hard geduimd en weer niks.... Ik kan je alleen maar een hele dikke digitale knuffel geven.
Lieve Juulzon, alles is al gezegt en eerlijk, ik weet ook even niets te zeggen. Voor wat het waard is: een hele dikke ((((pletknuff)))) van mij.
Dank jullie wel. Heb weinig energie om te reageren, voel me op... Net een van-verdriet-boosdoend-soort-van-gespreksdiscussie (weet niet hoe ik het anders moet verwoorden) gehad met vriendlief. Want, we gaan dus straks De Laatste Poging in. We zullen dit vooraf, wanneer dan ook, met de prof in Gent bespreken. Afspraak moet nog gemaakt worden. Dat iss wat we hebben afgesproken destijds. Dat zou dan de 6e punctie zijn. En het voelt zo oneerlijk, omdat we slchts 1 cryo kans hebben gehad. En 2x zwanger zijn geweest, maar miskraam en BBZ. Het voelt nog niet af. Ik opperde nog een 7e, laatse poging, in Dusseldorf, maar 'No Way', was de reactie van vriendlief. 'Te ver', luidde het argument. De discussie over 'het ervoor over hebben' die hierop volgde zal ik jullie besparen. Maar op een gegeven moment zei ik in wanhoop: 'dan vul jij toch 1x het potje en doe ik de rest wel alleen'. Zulke gesprekken na een slapeloze nacht schieten niet op. Kreeg van mijn mams ook al een traantrekkend lief mailtje: Lieve Mijnjuul, Onrustig geslapen en dacht maar steeds; het moet toch gewoon een keertje lukken !? Verder zat ik me af te vragen hoe jullie met de '6 puncties 'mee konden gaan ( ja gezien de statistiek). Maar zeg nou eerlijk , 6 is toch geen goed getal ?7 klinkt toch veel beter ? Ja Juul , zo zat ik vannacht aan jullie te denken en meer kan ik op dit moment ook niet. Zo kan en mag ik ook niet zomaar zeggen van ; doe nog maar weer een punctie. Het is allemaal niet niets. Lieverdjes , ik denk heel veel ( positief! ) aan jullie. Liefs en een zachte knuffel, mama Dat is toch te lief voor woorden? Vriendlief opperde om anders nog een keer naar MCK terug te gaan. Daar was ik immers al 2x zwanger geworden... Tja, alleen hij vergat dat ze daar geen flushing doen en dat Dr C. ons destijds geen ICSI-patienten vond. Maar het scheelde reistijd... Maar met die spaarzame follikels van mij vraag ik me af of dat een optie is... Er spookt dus van alles door mijn vermoeide, verdrietige, betraande hoofd. Gelukkig nu geen ruzie, alleen een confronterende discussie, die aangeeft hoe anders we in de wedstrijd staan. Ik kan mijn moedergevoel nog niet opgeven. Het klopt gewoon niet. Het voelt niet goed... Begrijp hem ook wel hoor, hij wil een stip aan de horizon. En voor mij is dat een knipperlichtje in mijn buik.... Maar als we stoppen zonder dat er een rede is gevonden, hoe kan ik me er dan bij neerleggen? Hoe ga ik dan rust ervaren? Vrees dat ik dat niet kan.... Want kindjes zijn er (gelukkig) overal en altijd... (en ben ook dol op de meeste). Nogmaals, dank voor al jullie lieve reacties, betekent heel veel voor me, stuk voor stuk... Hoop dat jullie dat voelen! Knuffel omdat jullie stuk voor stuk bijzonder zijn. xxx
Shit Juul...zelfs ik kan wel janken. De 6e, de laatste... "De laatsten zullen de eersten zijn!" Ja, de laatste moet m worden Juul! Daar ga ik in geloven. Nee, ga ik niet in geloven! Daar geloof ik in!! Heel veel sterkte, jij sterke, lieve vrouw!!! Ik duim en hoop verder! Net als de rest van alle meiden hier! xxx Kweenie
Juulz, ook ik ben er stil van. Ik zou zoveel willen zeggen, maar dat verandert allemaal niets. Wil je dus alleen even een dikke digiknuffel geven! KNUFFEL!!!
Knuffeltje juulz, jij en juulman hebben het niet makkelijk... fijn dat jij juulman ook begrijpt, het moet voor hem ook machteloos voelen zijn meissie zo te zien... Oh meis, wat duim ik hard voor je dat jij nu ein-de-lijk met je mamagevoelens aan de slag mag gaan: bij vele is de laatste poging raak (moi) dat moet m bij jou ook worden!!! Denk aan je!
Ben ik nu de enige vind dat je te vroeg je conclusies trekt? Of heb ik dus echt iets gemist Want je testdatum is nog zo vroeg.. Ik herken je gesprekken met juulman als geen ander... Ook hier had millaman een eindstreep nodig om het vol te kunnen houden. Ik heb zelf lang tegen die eindstreep gevochten, maar nu die eenmaal staat komt er ook een soort rust, opluchting. Je gevoel gaat dan weer naar een andere kant, een meer pure vorm van verdriet, in plaats van de frustratie van het vechten zonder succes. Maar hoe lang je deze weg ook maakt, moeilijk is het sowieso. En dan zijn we ook nog bang dat wij dus die meisjes gaan zijn die overblijven. Troosteloos en verslagen. Ik hoop zo dat onze vechtlust beloond gaat worden met onze laatste wanhoopsdaad.. Ik hoop het net zo erg voor jullie als voor onszelf.. Ook hier is de avond afgesloten met een vervelende discussie. Of eigenlijk begrijpen we elkaar soms niet meer. Het gevecht is zo lang en zo alles opvretend dat ik soms zelfs terug verlang naar voordat we hiermee begonnen. En ergens ben ik zelfs blij dat we straks weer de tijd hebben die weg terug te vinden. Het is allemaal zo dubbel... Want dealen met als het niet lukt lijkt zo'n onmogelijke en onmenselijke opgave... Denk aan jou!
Juulz en ook Milla het is zo herkenbaar wat jullie schrijven. Mijn man vindt dat ik ten nadele veranderd ben. Ik ben niet meer die leuke spontane meid. Ik ben alleen gefocused op het krijgen van kinderen. Hij wil met de s gaan praten of poging 4 (zelf betalen) wel nut heeft. Mega knuffel voor jou
Dikke knuffel lieve Juul. Wat een mooie mail van je mams! Maar het is toch nog niet definitief einde van deze poging? Het kan toch nog?
Lieve Juul, Tranen in mijn ogen........... heel veel sterkte en die discussies met hubbie heeeeeeeeeel herkbaar!!!!! Volgens mij zijn mannen echt allemaal hetzelfde!!!! Dikke kus en knuffffffffff
Lieve Juul, Een dikke knuffel...zoals zovelen al gegeven hebben, maar ik weet gewoon echt niks anders... Ik leef met je mee en ik denk aan je! Liefs
Zit met branderige ogen achter mijn computer. Afgelopen nacht wel geslapen, maar door de tranen van gisteravond, zijn mijn ogen dik en klein. Maar, geen vervelende pukkels op mijn gezicht, dat scheelt (moet toch ergens mee relativeren...). Vriendlief doet momenteel zijn uiterste best om positief te zijn over de laatste poging. Hij stuurt lieve smsjes, de schat.. Om mij tegemoet te komen heeft hij gezegd: we doen nu in elk geval nog een poging in Gent, en daarna zien we wel. Al weet ik gewoon dat Dusseldorf geen optie is voor hem. Begrijpen doe ik het allemaal nog steeds niet. En door mijn ene eileider die over is, hebben we ook nog maar een gehalveerde natuurlijke kans die al klein was... Ga donderdag een afspraak met de professor maken, mail haar dan weer. Maar de leegte en machteloosheid die ik nu voel maken me dwalend en doelloos. Milla, het is vandaag 10 dagen na de TP en 12 dagen na de punctie en 14 dagen na de Pregnyl. In theorie heb je gelijk, dat ik te vroeg heb getest. Vandaag was echter weer omowit en mijn hele lichaam voelt leeg als in Niet Zwanger. De luttele kans dat het anders is koester ik uiteraard, maar luisterend naar mijn lichaam, bescherm ik mezelf voor dit sprankje hoop. De vorige keer werd ik ook pas 15 dagen na de TP ongesteld, dus het geen-bloed-is-goed verhaal gaat bij mij niet op. Die utro doet zijn werking goed. Mocht er nog een streepje gaan verschijnen zal ik de eerste zijn die zal toegeven dat ik de grootste dramaqueen allertijden ben geweest en zal ik een groot Behoud Je Voor Vroeg Testen-topic starten. Maar eerlijk gezegd geloof ik daar niet in. Mijn lichaam had toch echt al Hcg moeten aanmaken ALS er een embryo doorgedeeld en ingenesteld was... Maar, ik hoop met hart en ziel in dat ene kleine sprankje hoop wat rest, dat ik je straks volmondig gelijk moet gaan geven . Maar jij had gisteravond ook weer zo'n avond... Vervelend zijn die discussies, ze doen ook pijn. Je schrijft dat je verlangt naar het gevoel wat jullie hadden voordat jullie dit traject in stapte. Mijn vriend zegt hetzelfde. En net als wat Angelica schrijft, mijn vriend vindt ook dat ik veranderd ben. Hebben we het gisteravond ook over gehad. Maar ik vrees dat ik nooit meer de oude, ontspannen, immer vrolijke en optimistische ik zal zijn. Zonder mensen met een echte handicap voor het hoofd te willen stoten, maar dit voelt soms wel als een handicap. Iets waarmee je moet leren leven. Wat je moet accepteren. Onvruchtbaarheid als verlamming. En je wordt er iedere dag mee geconfronteerd. Op dit moment van je leven, met de babyboom in je omgeving, maar ook straks, als iedereen van nu weer kleinkinderen krijgt en nog later, als je alleen in het bejaardenhuis zit en iedereen bezoek krijgt van kinderen en kleinkinderen. Dan zal de realiteit misschien nog wel harder en eenzamer zijn. Want wat blijft er dan over? Tja, leven in het Nu lijkt zo makkelijk gezegd... Maar voor mij is dat niet zo. Het Nu heeft wel een uitzicht, maar ziet er donker uit. En de puf om te zoeken naar het licht heb ik even niet... Nu weer genoeg zelfbeklag en meelij . Ga een rapport tikken, heb ik tijd voor, omdat de ochtendoverleggen die ik eigenlijk zou hebben, gecanceld zijn vanwege de vakantie... Knuffel voor alle lieve meiden hier!
Snik Hoewel ik het liefst elke dag wat van je lees en je gaanderweg weer de blije enthousiaste Juul zie worden op dit forum wil ik toch tegen je zeggen: neem je tijd, mijd al die irritante zwangeren, zorg voor jezelf en een dikke digi-knuffel van mij xxx
Lieve Juul, Alles is al gezegd eigenlijk... Wilde je alleen even een berichtje sturen om je te laten weten dat ik meelees en enorm met je meeleef! ik wens jou en alle andere lieve meiden alle sterkte toe, maar bovenal een lief klein levend babietje in jullie armen!
Lieve Juul, ben weer zo stil van je verhaal. Tranen rollen over mijn wangen. Een kinderwens hebben en dat het niet lukt, voelde voor mij ook als een handicap. Bij mij komt het door de ernstige endometriose. Ik herken het zeker wel. Niemand weet hoe jij je echt voelt. Je moet het zelf hebben ervaren en dan nog.... iedereen is anders. Ik ken veel verhalen van mensen bij wie de laatste poging wel raak is. En voor jou hoop ik dat meer dan ooit. Het is jullie zo enorm gegund. Blijf praten met je mannetje hoe moeilijk het soms ook is. Helaas gaan mensen soms uit elkaar vanwege deze hele medische malle molen, en dat mag gewoon niet gebeuren. Vaak is het zo hoeveel steun je ook krijgt van je partner, zelfs die niet altijd snapt dat je tot het uiterste door wil blijven gaan. Dat zal wel het verschil zijn tussen mannen en vrouwen. De hormonen en de kinderwens is soms zo groot, dat die nauwelijks te bevatten is voor een ander die dat niet zo sterk voelt. Wat een supermooie lieve mail van je moeder. En idd 7 is vast jouw geluksgetal. Dat moet gewoon. En ik zal voor je duimen, bidden en hopen dat het zo voor je mag zijn. Ik denk aan je. Liefs en dikke knuffel
Lieve Juulzon, Je kent mij vast niet meer. Een tijd geleden werden we beide in het MCK behandeld. Ik weet niet zo goed wat ik hier neer moet zetten, lees altijd mee in je topic en hoop elke keer een positief verhaal te lezen. Ik duim zo met jullie mee dat het lukt, het is jullie zo gegund. Zet hem op en probeer nog positief te blijven. Liefs hopeful