Hoi allemaal, Ik heb een vraagje. Zelf ben ik nu ruim 25 weken zwanger en heb een dreumes van 14 maanden. Ik ben alleen zelf zo moe. Mijn hb is wel goed. Heb een heerlijk knulletje maar wel eentje die alles wil ontdekken in de wereld. Overal aanzit en opklimt. Af en toe heb ik gewoon het gevoel dat ik het niet trek. Hij slaapt daarbij ook nog eens weinig dus veel rust zit er ook niet in. Snachts slaapt hij gelukkig wel goed. Mijn man doet ook veel in huis. Maat wordt hier zo down van.. ik voel me schuldig naar mijn dreumes omdat ik heel moe ben en soms daardoor ook wat korter ben.. minder geduld. En ook voel ik me schuldig naar het kindje in mijn buik. Wil zo graag genieten van dit kindje in mijn buik.. krijg nu alleen maar harde buiken, sommige voelen zelfs al vervelend aan en mijn lijf doet zeer. Sorry dat ik zo klaag, vind het zelf heel erg. Herkent iemand dit en hoe gaan anderen hiermee om? Zijn er tips van anderen?
Heel herkenbaar, hier 21 weken zwanger, en een ventje van volgende week 1 jaar. Ook eentje die lekker alles ant ontdekken is etc. dus soms heel vermoeiend. Mijn vriend is veel thuis, (ploegenwerk) dus scheelt wel, en kan hem ook bij mn vriendin die in de straat woont brengen als het me wat teveel word, of als ik even wat bij wil slapen, aangezien hij overdag ook bijna niet slaapt. Schuldig voel ik me verder nie echt, komt allemaal wel weer goed as ik wat meer energie heb weer
Hoi hoi, ook ik heb er hier 1tje rondlopen van 14 maanden, maar moet zeggen dat ik het ook weer wel lekker vind dat er iemand om me heen is! En natuurlijk is dat soms erg vermoeiend! Want ja, 14 maanden... die willen alles gaan ontdekken natuurlijk! Nou is bij mij de situatie ondertussen wat verandert, die kleine in m'n buik groeide niet voldoende dus ben moeten stoppen met werken! wat ik eerst echt als vervelend ervaarde, want ik moest alles toch makkelijk zelf kunnen! Maar nu na 2 weekjes merk je echt dat het veel beter is voor je en vast ook voor de kleine... Dus zou zeggen houd jezelf en de baby goed in de gaten en ga anders in overleg met de verloskundige, die zien ook meestal wel wanneer het teveel wordt en geven je dan advies... Ik weet niet of je eventueel ook oppas voor je zoontje kan regelen, dat helpt ook wel om weer even bij te kunnen tanken!
Ik ken het hier een dochtertje van anderhalf en 21 weken zwanger. Hoe ze normaal een heel rustig kind was begint ze nu alle aandacht op te eisen alsof ze het voelt. Maar ben zo moe steeds dat ik het gevoel heb dat ik soms tekort schiet. En dan voel ik me weer zo schuldig denk dan jah eigenlijk verdient ze nu ook alle aandacht want straks moet ze het delen. Ik lees even mee mischien komen er nog wat tips hihi
Ik heb er 1 van 4 en zelfs die is ontzettend vermoeiend...zeker nu hij vakantie heeft. Overal moet ik hem bij helpen...Vreselijk. Krijg er gewoon harde buiken van.
Hier heb ik er 2 rondlopen die continue aandacht willen en dat ook EISEN. Ik heb erge rugklachten, dus moet veel liggen, kan bijna niets meer. En ik voel me zooo schuldig, maar ik kan gewoon niet meer. Sja...doorbijten maar en proberen me niet schuldig te voelen.....
Idd hier eentje van 3 en half die echt toe is aan school. Vind het heel moeilijk om soms niet chagrijn te reageren op hem als hij mij weer eens aan het uitproberen is. Heb egt mijn handen vol aan hem hij is namelijk een erg druk persoontje, erg leuk hoor maar als je moe bent soms even niet. Hij kan ook momenten hebben dat hij erg knuffelig is en met de baby gaat kletsen en dat maakt het dan alweer gauw goed haha. Maar heb ook het gevoel dat ik nu veel minder kan genieten van de kleine in mijn buik omdat ik al.com moe ben en alle energie die ik heb aan mijn zoontje en het huishouden moet geven. Daardoor hier ook veel last van harde buiken maarja het komt vast goed dames als er niet meer zo moe zijn haha.
Fijn te lezen dat er meer dit ervaren.. Helaas voel ik me wel schuldig. En vind ik het moeilijk om hem zomaar weg te brengen naast mijn werk. Tegelijk onzeker.. straks heb ik er 2, kan ik dat wel. Door vermoeidheid en mogelijk hormonen zie je dingen mogelijk wat somberder in verwacht ik.
Ja dat is ook echt heel pittig, al vond ik het zlef pas met een week of 33-34 zwaar worden. Het was hoogzomer, ik kon niet meer goed lopen door zware bi en wij wonen op een flat... Dus in de auto, naar een speeltuin waar Ties kon spelen en ik kon zitten... Dat was echt niet leuk. Sterker nog, het is de reden waarom wij nog zeker 2-3 jaar met een derde gaan wachten. Het allerliefst heb ik Sam zelfs al op school voor ik zwanger raak. Eenmaal bevallen vond ik het trouwens miet zwaar meer. Twee kinderen is niet soveel zwaarder dan 1 vind ik.
Wat een geruststellende gedachte Marieke, veel mensen zeggen iets anders ('wacht maar tot je er twee hebt' zucht). Ik had het juist in het begin meer dan nu. Ik werd zo kribbig en kortaangebonden van de misselijkheid, bah. Had ook totaal geen puf om dingen te ondernemen, voelde me vooral overvallen door de zwangerschap. Dat is heel erg veranderd zo halverwege de zwangerschap. Nu is het wel zwaar, ik kan niet goed bukken meer, dus erg leuk als mijn peuter haar speeltjes net onder de bank mikt en van mij eist dat ik ze er weg vis... ik moet het rustig aan doen ivm harde buiken, maar ik vermaak me eigenlijk prima met mijn dochter. Ik werk 4 dagen, ben praktisch maar 1 dag alleen met haar thuis en dan hebben we een vrij 'vast' programma wat we allebei leuk vinden. Het zwaarste vind ik als ze stribbelt bij het aankleden/verschonen. Ze kan zo ontzettend hard trappen en doet dat altijd richting mijn buik, niet expres, maar dat is waar ik sta als ik haar verschoon he? Ik heb dan echt moeite om mijn geduld te bewaren (ben al eens uitgevallen naar haar, vond ik ook niet leuk ).
Heel herkenbaar, ik heb vanochtend de kids voor de tv gezet en ben op de bank gaan liggen. Ik voel mij daar echt schuldig over, maar ik ben zo moe, kon gewoon niet meer. Het scheelt wel heel erg dat mijn kids 2,5 en 4,5 zijn en behoorlijk zelfstandig (de oudste dan). Ik weet nog goed hoe vermoeiend ik het ook vond met een 14 maand oud kindje toen ik zwanger was van de 2e. Overigens ben ik het helemaal met marieke eens, die 2e doe je er straks zo bij hoor. Ik weet ook nog goed hoeveel energie ik had die eerste tijd na de bevalling, ondanks ks en zware bevalling was ik veel minder moe dan tijdens de zwangerschap. De eerste weken met een 2e is het even wennen, maar daarna weet je al niet meer beter.
Herkenbaar.. Hier een tweeling van 15 mnd en bijna 32 wkn zwanger, ik ben ook moe en alles doet zeer aan mn lichaam ( mn kids lopen nog niet dus ik til meerdere keren per dag ruim 10 kilo) Ik tel de wkn af tot de bevalling, daarna wordt het vast beter!
Ja wij hadden het aankleedkussen een kwart gedraaid, zodat ik vanaf de zijkant stond zeg maar. Okk vanwege mijn buik. Met vier dagen werken is wel pittig hoor, ik werkte drie dagen em dat vomd ik met twee kindjes wel heel anders dan met eentje. Maar misschien komt dat ook omdat ik toen al had besloten te stoppen Jij hebt het nu over misselijkheid, ik weet nog dat Ties er thuis vandoor ging, naar de keuken waar hij echt niet in mag. Ik was net zwanger en moest steeds overgeven, dus al overgevend in een emmer die ik vasthad rende ik achter hem aan haha!
Suus1983, ik zie dat je er exact twee jaar tussen hebt bij je kindjes, wat gaaf haha! Ik wilde het ook maar zoals je kunt zien aan mijn onderschrift zitten er net 5 dagen tussen. De uitgerekende datum scheelde 1 dag
Als je de mogelijkheid hebt (extra keertje wegbrengen) doen!! Al is het maar voor een uurtje of 3, zodat je ff lekker een middagdutje kan doen of met de voetjes omhoog op de bank een tijdschriftje lezen. Zo zorg je voor jezelf, voor het kindje in je buik en je zoontje heeft het vast ook heerlijk met aandacht en iemand die 'm bij kan houden . En 2, tja ik persoonlijk vond het pittig de eerste tijd, maar ik heb het ook overleefd. (En ik ben chronisch vermoeid, dus beperkte energie, dan moet het met jou ook goedkomen toch ) Maar het is zoo leuk ook en ik hoop over een tijdje net als Marieke1983 voor een derde te gaan.
Ik snap dat je je schuldig voelt, maar neem echt je rust. Als je dan goed bent uitgerust kan je weer iets leuks gaan doen met je kindje. Daar hebben ze dan altijd meer aan dan dat mama de hele tijd vermoeid en geirriteerd is. Waarschijnlijk voel je je in het laatste geval alleen maar schuldig... Mijn dochter is 2,5 en ik leg het haar gewoon uit. Ik zeg niet dat het door de baby komt, maar dat ik mij gewoon even niet zo lekker voel en dat ze eventjes alleen moet spelen. Daarna kan ik dan weer iets leuks doen met haar . Succes!
Herkenbaar hoor. Ik probeer gewoon te slapen als mijn zoontje slaapt. En savonds op tijd naar bed. Ik voel me ook wel eens schuldig naar hem toe, maar ben ook blij dat hij nog zo klein is, dan heeft hij er wat minder besef van.
Hier eentje van 2 en die zegt nee.... Doet waar ze zelf zin in heeft, heeft ook nog eens ontzettend veel energie (lees: kan dus totaal niet stil zitten!! ), stront eigenwijs en oren die verstopt zijn... Ik kan ook minder van dr hebben soms en dat is best vervelend Ik probeer als ik de kans heb om tussen de middag als zij op bed ligt ook even plat te gaan, ik merk dat dat wel wat goed doet maar dan is het om 20.00 meestal toch weer op... Misschien anders een dagje naar een oppas ofzo ?
tim slaapt gelukkig thuis nog overdag, dus dan ga ik ook even slapen. op het einde van de dag ben ik ook helemaal gesloopt en als hij moe is luistert hij voor geen meter. dan gaat het allemaal soms niet altijd even lief en zachtzinnig, maar goed, het is even niet anders. De laatste 2 keer legde ik aan hem uit dat mama moe is en Tim moe is en dat hij ons allebei even een plezier kan doen met eens een keer te luisteren als ik wat vraag/zeg. ik heb een zoon die namelijk graag tijd rekt en keuvelt. 'nog eeeeeven dit, nog eeeeeeven dat...' en dan kun je aan hem horen dat hij ter plekke wat uit zijn duim zit te zuigen, de boef maar ik kan begrijpen dat je dit niet aan een kind van anderhalf kunt uitleggen. Ik zou zeggen: uitbesteden en zelf bijtanken!
Nou,ik wens je vast heeeeeeeel veel succes! Ik vind het retezwaar!! De zwangerschap was wel zwaarder ivm BI , maar nu de kleine er is vind ik het ook echt heel erg pittig! Voor de moeders die een jong kindje hebben .. hou je vast aan de gedachte dat de kleintjes er straks niks meer van weten! Het is nu eenmaal zoals het is ... niet schuldig voelen! Zodra de kleine er is zijn ze alles weer vergeten!