Klopt het is aan jouw vriend/man. Weet niet wat voor soort persoon hij is, maar als hij zijn verdriet om het niet zien van zijn kind gaat botvieren op jullie relatie. Jullie kind (als jullie die samen hebben). Dan zou ik hem vriendelijk doch dringend verzoeken naar een advocaat te stappen. Denk je dat hij dat niet gaat doen? En zo niet mag ik dan vragen waarom niet ?
hij gaat het niet doen omdat het volgens hem geen zin heeft, want je kan er toch niks aan doen. hij zegt moet ik mijn dochter dan dwingen om mee te gaan terwijl ze helemaal hysterisch was vanmiddag.
Kinderen willen vaker even een poosje niet. Geef het wat tijd, vaak gaat het vanzelf over. Ga haar vooral niet pushen en wordt niet boos, dat werkt denk ik averechts. Ik spreek uit ervaring.. Tenzij er natuurlijk rede is aan te nemen dat zijn ex haar bewerkt. Dan zou ik als het te lang gaat duren advies inwinnen bij een advocaat.
En de moeder hoe doet zij? Zegt ze nou dan hoef je niet naar papa. Of probeert ze haar wel te stimuleren?
er word door moeder op het meisje ingepraat helaas. nu vriend en ik beide natuurlijk chagarijnig, boos verdrietig, en geen idee wat we hiermee aanmoeten.
Mijn dochter zegt ook regelmatig dat ze niet naar papa wil, maar ik weet dat ze dat niet meent. Ze is gek op d'r papa en hij op haar en als ze er is, is t weer helemaal goed. Het komt zelfs wel eens voor dat ze op zondagavond zegt 'ik wil niet naar mama'. In t begin voelde ik me daar best gekwetst door, maar ik weet dat het dat niet betekent. Ze heeft gewoon moeite met het omschakelen. Het is bij papa wel heel anders dan bij mij, ook hij geeft haar in alles d'r zin en heeft veel minder structuur dan ik. Maarja, zijn huis zijn regels denk ik dan maar (hoewel ik t wel lastig vind hoor). Ze is daar behalve om t weekend overigens ook elke dinsdagmiddag en dat scheelt denk ik wel, ze is er dus wel echt elke week. Overigens..als zij dus zegt 'ik wil niet naar papa' dan reageer ik dus in de trant van 'tuurlijk wel, het wordt vast weer heel gezellig' ipv daarin meegaan.
zij gaat er dus helaas wel in mee. hier roept ze ook vaak op zondag dat ze niet naar mama wil waarop wij dan zeggen jawel hoor mama ie toch lief enz..
omschakelen iedere keer is idd lastig. niet alleen kinderen kunnen daar last van hebben. maarja ik heb zovaak geprobeerd aan vriend te zeggen dat hij echt zijn dochter niet kwijt raakt als er het een en ander op papier komt te staan, maarja hij is eigenwijs en heb ook geen zin in ruzie.
Ik heb niet alles gelezen, maar op de eerste pagina's stonden veel opmerkingen als: kind's welzijn is belangrijkst, kind moet kiezen etc. Op deze leeftijd is die keuze veel te groot voor een kind van vier! Het is vooral belangrijk dat er structuur zit in de frequentie van ophalen etc. Op het moment dat je het kind niet ophaalt, zit er dus een maand tussen beide ontmoetingen, en dat maakt het vaak alleen maar lastiger voor een volgende keer. Persoonlijk zou ik met deze argumenten in gesprek gaan met moeder en voorstellen om het kind bijvoorbeeld alleen de dag op te halen. Dus een hele zaterdag of een hele zondag, en voor het slapen het meiske weer thuis te brengen. Persoonlijk denk ik dat een kind van vier vooral duidelijkheid nodig heeft, dan het idee dat het mag (moet) kiezen. Feitelijk wordt het dan een soort keuze tussen papa en mama. Ik ga ervan uit dat beide ouders het beste voor hebben met hun dochter, en vanuit die positie misschien niet de meest handige keuzes maken juist omdat ze het beide het beste voor (willen) hebben met het meisje. Heel veel succes in deze!
Ik heb niet alles gelezen maar je geeft al aan dat het de vorige keer niet helemaal leuk is gegaan... hoe zit dat dan? Ik vind overgens niet dat je een kind zomaar bij dr moeder weg mag plukken! Misschien een idee dat papa eerst even naar mama toe even daar samen blijft zodat de overgang makkelijker is? Ik vind het ziellig voor het kind om te dwingen, klein of niet een kind heeft ook recht op een eigen mening!
vorige keer dat ze er was, hadden vriend en ik woorden ( moeilijke tijd gehad met daarin veel ruzies) nu dus woorden waar meisje bij was, had niet moeten gebeuren maar kunnen we helaas niet terug draaien. nu word er door moeder vanalles ingefluisterd ( dit heeft vriend gezien, want meisje word steeds als hij daar is mee genomen naar de gang en dan zegt moeder dingen tegen haar en vriend kan dat niet horen).
meisje was gister bekaf omdat ze vakantie had en hele week met dr moeder op stap was geweest, ze was oververmoeid en daardoor zo overstuur. gelukkig goed geslapen en toen wilde ze bij ons zijn.
Nou!! dat is super goed nieuws natuurlijk! en ook fijn dat ze aangeeft graag bij jullie te zijn! chapeau voor je vriend dat hij goed heeft gekeken naar de behoefte van zijn dochter gister! geniet van jullie tijd samen.
we wisten al dat ze graag bij ons is hoor, maarja kinderen zijn beinvloedbaar en helemaal als ze zo moe zijn, en hier dus helaas een ex die er in mee gaat. maargoed als ze zo moe is kan ze ook beter in haar echt vertrouwde omgeving slapen daar slaapt ze het best. nu is ze echt goed uitgerust en gezellig! lekker buiten gespeeld en nu op de bank filmpje kijken.
He meis, fijn dat het goed is gekomen. Mijn stiefzoontje wil meestal ook niet mee van zijn moeder naar ons terwijl dat al 3 jaar zo gaat maar hij is 5 en weet dat hij zijn moeder gaat missen... Daarentegen als hij hier is vindt hij het geweldig het is gewoon even dat overgangsmomentje dat hij moeilijk vindt. We bevestigen gewoon dat het moeilijk is en dan is het voor hem klaar en gaat hij spelen... Niet teveel aandacht aan geven... Hier is het trouwens week op week af dus om de week de hele week bij ons dat maakt het wel iets anders. Geniet van jullie weekend samen
leuk weekend gehad!! maar.... vriend komt net terug van meisje bij dr moeder brengen en meisje gelijk weer overstuur omdat ze nu bij papa wilde blijven, word ze op een gegeven moment zo uit papa dr armen getrokken:x en nog wel meer dingen weer gebeurd, en dreigen dat ze niet mee mag op vakantie en bladiebla... en vriend en ik net weer ruzie omdat ik zei dat ie nou eens de omgangsregeling op papier moet zetten. wat moet je hier nu mee? en met die moeder van het meisje?
Mijn zoontje wil ook weleens niet naar papa. Of wil hem niet spreken als hij belt. Maar dat heeft volgens mij niks te maken met het niet bij papa willen zijn/papa niet lief vinden/niet met papa willen praten oid maar meer met het feit dat hij er moeite mee heeft in zijn hoofd de omschakeling van hier naar daar te maken. Het zijn voor hem twee totaal verschillende werelden. Wij hebben met hem afgesproken dat het prima is als hij geen zin heeft om te praten maar dat hij dat zelf tegen papa moet zeggen. Vaak zegt hij nu dan van papa kan je mij over 5 minuten terug bellen. Dan weet hij dat papa gaat bellen en is de overgang minder lastig. Met naar papa toe gaan hanteer ik eigenlijk hetzelfde principe. Prima als je niet wil maar ik sta daar buiten, je bespreekt zelf met papa dat je niet wil en dan is het ook altijd goed. Ik doe het heel bewust zo omdat ik er echt niet tussen wil staan anders zou mijn ex het idee kunnen krijgen dat wij het contact tussen hem en zijn kind in de weg staan.