Hoi Allemaal, Ik blijf ermee rond lopen. Ik dacht vorig jaar dat het nog van het ontzwangeren komt.. Maar (helaas) Mijn wens voor een derde blijft. Ik en mijn man hebben ons altijd 3 kinderen gewenst. Na mijn tweede dochter werd ons een derde afgeraden vanwege 1e keer hellp tweede keer pe in combinatie met diabetes.. Natuurlijk kun je je heel pas na de bevalling helemaal vinden in deze reaktie van de gyn. Ik zei nog joh steriliseer mij maar ben er helemaal klaar mee! Maar na een week of 10 kwam de wens voor een derde toch wel weer.. In een ander ziekenhuis een second gevraagt en daar was het advies helemaal positief. Onder zeer goede controlle en nog wat gewicht te verliezen. Nu zijn we bijna 17 maand verder.. En de wens is nu op zijn top denk ik. Ik voel mij zo egoistische waarom niet tevreden met twee gezonde kinderen? Waarom nog eens het risico tarten? Damesn herkennen jullie dit? Kunnen jullie mij anders even een schop onder mijn kont geven. Zodat ik weer even met beide benen op de grond sta! Ik hoop op reakties!
Hoi ProudMom, Ik ga je niet een schop onder je kont geven... voor iedereen is dat anders natuurlijk. Misschien kan ik je wel bepaalde dingen in perspectief laten zien.... Wij zijn 4 jaar bezig geweest om zwanger te worden en zijn dat uiteindelijk toch nog geworden na 6 ICSI-behandelingen en 11 embryo terugplaatsingen. Voor ons was (en is) zwanger worden absoluut geen vanzelfsprekendheid. We waren dan ook dolgelukkig dat het ons ook gegund is om mee te mogen maken hoe het is om mama en papa te zijn. Mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos... vanaf 28 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen ivm bloedverlies en onze zoon is uiteindelijk met 32,1 weken geboren. Met hoeveel weken zijn jullie prematuurtje geboren? Wat ik wil zeggen is... kijk (ook) naar wat je al hebt, je hebt nu 2 gezonde (weliswaar premature) kinderen, het is altijd maar de vraag of een 3e ook gezond zal zijn. Wij zijn al super blij met 1 kindje en een 2e zou helemaal fantastisch zijn... jij hebt dat al! Verlies dat niet uit het oog. Verder wens ik je veel succes met jullie afweging!
Hoi ik kan het wel begrijpen, ik ben wel blij dat ik nu 3 kinderen heb, dat wilde ik altijd al (laatste was tweeling). Maar nu ik 2 keer te vroeg ben bevallen, zou ik het nooit meer willen proberen. Ik ben zo ontzettend vaak weg van huis door complicaties van de vroeggeboorte van de kleinste, ik kan soms weken (ik ben in totaal 21 weken van huis geweest binnen 10 maanden, en dan tel ik de streekziekenhuisopnames niet mee..) niet voor mijn oudste zorgen. Daarom zou ik zeggen, je weet nu wat je hebt, je kunt nu je 2 kinderen een goed leven bieden. Je weet nooit wat er achterweg komt, hoe lang je van huis moet zijn ivm vroeggeboorte. Maar je moet zelf de keuze maken wat voor jou goed voelt.
lastig is dat hoor? Wij zitten hier met het zelfde dilemma. Ons dochtertje is gehaald met 32 weken ivm hellp en pre emclasie. Onze zoon is gehaald met 38 weken omdat hey weer mis dreigde te gaan. Eerste een keizersnede en tweede een totaal ruptuur! Bij mijn kriebelt het ook voor een derde, maar bij ons krijgen we veel negatieve reacties in de omgeving. Als mensen.opvangen. Dat het kriebelt voor een derde krijg ik meteen naar mijn hoofd geslingerd dat we twee gezonde kinderen hebben en.een jongen en een meisje! Wat wil je nog meer? Straks krijg je een.kind met een afwijking enz enz. Ik vind dat best wel naar als mensen zo praten, bij de tweede kon het toch ook fout gaan? Mijn enige advies voor jou is! Luister naar je gevoel, praat er goed over met.jeman. En baseer daar je keuze op, om te kijken of het jullie nog gegund is. Misschien lukt het niet eens meer. Je weet het niet. Maar maak geen.keuze omdat andere je ergens van proberen wijs te maken. Ook al zijn adviezen vaak Hod bedoelt. Als je niet naar jezelf luisterd heb je daar vooraltijd spijt van en dat is ook niet de bedoeling lijkt mij. Ik ben.benieuwd wat het word hihi, wij zijn nog steeds.aan het afwegen. Liefs
Hier 2 kindjes die beide te vroeg geboren zijn. De oudste met 34,1 en de jongste met 34,5. Bij ons zoontje kreeg ik met 25,5 weken weeën en daarna nog vaker waardoor ik veel in het zkh heb gelegen. Bij ons dochtertje kreeg ik injecties maar helaas begonnen toen bij 22 weken de weeën en begon alles weer van voren af aan. Na deze zwangerschappen kreeg ik idd ook het advies om nooit mee zwanger te worden omdat het risico te groot is. Ze zijn bang dat de weeën bij een derde nog eerder zullen beginnen en de kans is dan een stuk groter dat ze de bevalling niet tegen kunnen houden. De gyn heeft letterlijk tegen ons gezegd dat de kans groot is dat we dan ons kindje af moeten geven! Nou ik moet er niet aan denken als je al zo'n eind op weg bent! Ik zou het mezelf nooit vergeven als we toch voor een derde zouden gaan en het kindje het niet zou halen. Je draagt dat dan de rest van je leven met je mee. Daarom hebben we besloten om het bij onze twee geweldige kindjes te laten. Ze zijn gezond en we zijn dolgelukkig! Succes met je beslissing!
Hey allemaal, Ben al een tijdje niet meer geweest. Maar zie ineens heel veel reakties. Dank jullie wel! Het is soms een heel gevecht in mijn hoofd! Voel mij heel egoistische om er nog aan te denken. Maar het kan mij ook niet los laten. We willen in elk geval dit hele jaar nog wachten en pas als we er 100 % achter staan. Gaan we ervoor of niet.. Dank voor jullie antwoorden. Liefs
Vind het helemaal niet egoistisch hoor! Je hebt nu eenmaal gevoel en verstand en zeker bij vrouwen botsen die 2 nog al eens. Mijn oudste is na eigenlijk een droomzwangerschap heel onverwacht al met bijna 35 weken geboren en hij bleek ook een schisis (open verhemelte) te hebben. Toch heeft dat ons er niet van weerhouden al relatief snel voor een 2e te gaan. Buiten enorm veel harde buiken (èlke dag de hele dag om de 10-15 min., laatste week ook 's nachts) vanaf de 34 weken en toen ook al wat ontsluiting (kwam ik na de bevalling achter ), toch door te weten bikkelen tot de 38 weken. Omdat elke zwangerschap toch weer anders is stapten we daarna met goede moed de 3e in. Maar helaas... Met 16 weken kwamen de eerste harde buiken al, rond de 24 weken werden ze frequenter en met 30 weken lag ik dan weliswaar uit voorzorg, maar toch aan de weeenremmers ivm. lichte weeenactiviteit. Daarna met echt heel veel rust toch weer tot de 38 weken gered, maar een pretje was die zwangerschap niet, met 2 ziekenhuisopnames en tussendoor regelmatige ziekenhuisbezoekjes... En hoewel het na de 3e zeker bij mij toch al snel weer begon te kriebelen, hebben ook wij ons de vraag gesteld of we niet 'gewoon tevreden' moesten zijn met de 3 die we nu hebben. Echt tragisch/dramatisch is het bij ons - zeker achteraf gezien - nooit geweest, maar vooral de laatste zwangerschap was het ook een hoop georganiseer met de andere 2 kinderen om die steeds ergens onder te brengen als ik in het ziekenhuis blijven moest en tussendoor om te zorgen dat ik echt rust kon nemen (lees 'hele dagen bankhangen'). Willen en kunnen wij (en opa & oma) zoiets nog wel een keer aan, dan zelfs met 3 kinderen om voor te zorgen... Maar uiteindelijk heeft het gevoel het hier van het verstand gewonnen en inmiddels ben ik ook (echt net) zwanger van een 4e. Bang voor wat komen gaat ben ik wel een beetje, vooral hoe mijn lichaam het deze keer op zal gaan pakken (heb nu al last van m'n rug, dus beloofd echt nog wat), maar aan de andere kant zullen we het ook deze keer vast allemaal wel overleven (daar gaan we iig maar gewoon van uit ). 't Is denk ik wat anders als er echt een risico is dat het fout gaat aflopen met moeder en/of kind, maar anders denk ik, wat zijn 8 moeilijke maanden nu uiteindelijk op een heel mensenleven...?
Na een helse eerste zwangerschap en een veel te korte tweede zwangerschap (zoon geboren bij 28 weken) kriebelde het bij mij ook voor een derde. En wij zijn ervoor gegaan. Onze jongste dochter is nu 3 maanden. Ik heb een vlekkeloze zwangerschap gehad, ben 40 weken zwanger geweest, prima bevalling, heerlijke kraamtijd, helemaal zoals je het je vantevoren voorstelt. Ik vind het altijd heel jammer als mensen zeggen, dat je blij moet zijn met de 2 kinderen die je hebt. Natuurlijk ben je daar blij mee, maar mag je dan geen wens hebben voor een derde? En de wens voor een derde kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste.
Hoi, Dat is goed om te horen! Zulke positieve verhalen doen mij en mijn man toch weer goed! We zitten erg in de twijfel zone wel niet wel niet.. Niemand maar ook niemand kan die keuze maken. Maar wat mij vooral door het hoofd spookt stel dat .. Dan laat je je man en 3 kinderen achter als nummer 3 het zou overleven. Maar goed dat kan ook gebeuren als je 2 goede zwangerschappen hebt gehad en nog een derde kindje wilt nemen '' omdat je denkt dat toch alles goed zal gaan" in 2 ziekenhuizen zien ze niet in waarom niet, en volgens hun leek het de 2e keer mee te vallen. Echter mijn eigen zh zegt dat het niet meer kan ik echt heel ziek ben geweest. Ik moest bloedprikken omdat ik nog maar 48 bloedplaatjes had. Maar ik was springlevend en volede mij echt 100 % goed. Ze hebben het maar op een fout gegooid. Wel zou ik weer zwangerschapsdiabetes krijgen en ik ben in de zwangerschap resistent voor insuline.. Dus het zou zobiezo veel controlle worden en mischien wel weer een prematuurtje. Ik heb mij ook vaak de vraag gesteld zwanger te willen worden omdat ik het zwanger zijn niet heb af kunnen maken? Om de dikke buik? Om de vreselijke eetbuien en de hormoontjes Maar nee het is echt omdat wij een groot gezien zouden willen en nog een kindje zo welkom zou zijn. Ik wens iedereen die in het zelfde schuitje zit ontzettend veel wijsheid en ik zou het heel leuk vinden om hier door te blijven kletsen.
Mijn zoontjes zijn geboren met 29 + 6 weken nadat ik al vanaf 26 wken in het ziekenhuis lag met gebroken vliezen. Eentje was ook behoorlijk dysmatuur. Had ook een zeer slechte prognse tijdens zwangerschap. Het zijn vanaf het begin ( tegen de verwachtingen in) 2 kerngezonde en sterke kereltjes. En toen ging het toch kriebelen. Niemand weet de reden van de vroeggeboorte alleen dat de placenta te klein was en dat kan een probleem van mij zijn of toeval. Na wikken en wegen toch voor een derde gegaan, ging helaas mis. Toen durfde ik het niet meer aan. Maar na gesprekken met gyn, mijn man en de aanwezige wens toch opnieuw een poging en ben nu 23 weken zwanger en alles verloopt voorspoedig maar blijft ook spannend. Maar een wens voor een kindje erbij is niet zo simpel met zeggen dat je gelukkig moet zijn met wat je hebt. Want zeker na alles wat je hebt meegemaakt weet jij beter dan de gemiddelde andere persoon wat je hebt en hoe kostbaar het is. Maar dat staat los van een wens of gevoel. Veel succes in je keuze.
Ik vind het altijd zo jammer dat het krijgen van 2 kinderen als sociaal wenselijk gezien wordt en alles wat daar vanaf wijkt "het lot tarten" is of "zielig" (in het geval dat ouders bewust kiezen voor 1 kind). Met elke zwangerschap neem je bepaalde risico's en het kan 10 keer goed gaan, maar ook bij een tweede of zelfs de eerste zwangerschap al fout. Maar dat mag want je mag voor 2 kinderen gaan, maar meer niet hoor want dan ben je impulsief en onverstandig bezig en denk je alleen maar aan jezelf..?? Pff. Niet naar luisteren hoor, alleen jullie kunnen daarover een beslissing maken! Nu hangt het natuurlijk ook af van de omstandigheden, als je zwangerschapsvergiftiging, HELLP en diabetes hebt gehad dan denk ik wel dat je er heel goed over na moet denken want de kans dat 1 van de 3 terugkomt lijkt me wel verhoogd. Maar nogmaals, als jullie er zelf achterstaan en het ziekenhuis dat jullie gaat begeleiden het ook een goed idee vindt, waarom niet? Bij je eerste zwangerschap zijn er problemen geweest en jullie zijn daarbij ook voor een tweede gegaan, waarom dan niet nog voor een derde? Je hebt er 2 prachtige kinderen door gekregen, wie zegt dat de derde dat niet zal zijn??
Wow... Ik heb vanmorgen net mijn verhaal in zwanger worden gezet. Ik ben dus niet de enige met dit dilemma.. Ik zal de link ook hier neerzetten.. Graag jullie mening..
Dankjewel voor je reaktie, zo is het precies. Mensne in mijn omgeving hoor ik vaak zeggen 2 is meer dan genoeg hoor! Dan durf je bijna je wens al niet meer te vertellen. In mijn geval spelen er idd meerdere factoren mee waardoor onze keuze er niet makkelijker op wordt. Toch blijft de wens, heb mij lang egoistiche gevoeld maar daar was geen reden toe, zeiden andere artsen toen ik in een ander ziekenhuis een second mocht laten doen. Risico's heb je als zwangere altijd! En er was veel te doen om een zwangerschap zo goed mogelijk te laten verlopen. @ Maribel stuur je linkje maar hoor...
Trouwens wil wel graag deze topic voor mijzelf houden Dat je je linkje hier neer gezet hebt is helemaal prima! Maar de reakties wel graag op je eigen topic. Anders wordt dit een erg verwarrende topic!
Het is nooit gezegd dat een zwangerschap goed gaat... al heb je 10 gezonden kinderen op de wereld gezet het kan bij de 11de ook fout gaat door vroeggeboorte... En ook na de geboorte... Ik heb het helaas op de NICU ook gezien dat voldragen kinderen werden binnengebracht die ernstig ziek waren... om reacties van het lot tarten kan ik gewoon boos worden.. Zekerheid heb je nooit.. je mag in je handen knijpen als je uberhaupt zwanger mag raken en een gezond kindje ter wereld mag brengen... Enne... vanzelf sprekend dat de reacties op mijn topic daar ook geplaatst worden... Krijg daar alleen nog weinig reacties haha.. TE moeilijk verhaal..
Dat heb ik ook hoor. Veel mensen zeiden tegen mij, dat is handig, je bent in een keer klaar. Of jij hoeft niet meer zwanger te zijn voor een tweede dat is fijn.. En ga zo maar door. Het idee van iedereen is dat je 2 kindjes wilt, punt! Mag ik dat allemaal zelf bepalen alsjeblieft...
YEAH!! Yo go girl! En zo te zien ben je strakjes al 25 week zwanger EN die mensen maar denken pff nummer 3 dat kan toch niet hihi.