Vond de reacties in het begin van dit topic best heftig... Hoe ontzettend verdrietig het ook is, ik vind dat je het niet kunt maken naar je kindje toe om deze willens en wetens in een gezin op te laten groeien waar er continu financiele problemen zijn. Dit is echt belastend voor een kindje. Ben blij te merken dat er meer mensen zijn die niet alleen af gaan op het gevoel, maar vooral ook adviseren met je verstand te blijven denken... Geloof me als ik zeg dat ik echt weet hoe groot het verlangen naar een kindje kan zijn.. Maar houdt altijd het belang van je kindje voor ogen!
Ik weet niet zo goed wat ik zou moeten adviseren maar het lijkt mij erg pijnlijk om straks in bijvoorbeeld een (financieel) betere tijd terug te kijken met nog steeds een vurige kinderwens. Stel dat het dan vanwege je leeftijd/vruchtbaarheid niet meer kan of lukt.. het is dan niet meer terug te draaien. Een baby kost zoveel nog niet. Kleertjes van de oudste kan je gebruiken, en als je bv geeft betaal je het eerste half jaar sowieso al niks aan voeding. Uiteindelijk is er altijd wel een uitweg, en waar er 1 kan eten, kunnen er ook 2 eten denk ik. Maar dat neemt niet weg dat je verstandige keuzes moet maken. Ik weet dus daarom ook niet goed te adviseren van hoe of wat. Op dit moment is het niet verstandig, maar straks staan jullie misschien heel anders in het leven en dan kan het niet meer... Moeilijk.
Kijk als je echt diep in de schulden zit dan zeg ik: nee niet doen meid...Niet verstandig. Maar als je gewoon wat krapper zit, zou ik die vurige wens niet laten onderdrukken. De crisis duurt niet voor eeuwig, en waar er 1 kan eten kunnen er idd ook 2 eten.
Jammer dat je er zo kortzichtig over denkt. Enigkinderen zijn zielig, minder sociaal en 'zo alleen'(?), jeetje. Ik snap dat dit het 'gevoel' is van veel mensen hoor, maar de werkelijkheid is toch echt anders. Het zijn deze vooroordelen die de 'gevoelens' van mensen in stand houden. Of financiële problemen belastend zijn voor kinderen, tja dat kun je denk ik van meerder kanten bekijken. Ligt er in de eerste plaats aan hoe je er zelf mee omgaat, hoeveel stress het geeft. Daarnaast wat je je kinderen wilt kunnen bieden en mee wilt geven in het leven.. Persoonlijk zou ik er heel slecht mee om kunnen gaan (stress) en het moeilijk vinden als ik mijn dochter geen financieel zorgeloze toekomst zou kunnen bieden (studeren als ze dat wil, de sporten kunnen doen die ze wil, leuke kleding, fijne faciliteiten..). Maar als je bv zelf niet hebt gestudeerd oid, kun je daar best heel anders tegenaan kijken. Niets mis mee om te leren dat je ieder dubbeltje 3 keer om moet draaien en dat niet alles altijd maar kan Word je geen slechter of ongelukkiger mens van!
Hoe dan ook... ook al krijg je toeslagen en bijslag voor kinderen, ze kosten altijd meer dan dat. Kleertjes kun je hergebruiken... ja van een baby. En ALS het van hetzelfde geslacht is of uniseks kleertjes. Kleertjes voor dreumesen en peuters kun je vaak echt niet meer gebruiken. Die zijn zo versleten, met gaten erin enzo! Ik heb alle kleertjes, waar mijn zoon is uitgegroeid, in een aparte bak gedaan, maar ik heb ook al zat weg kunnen gooien, wegens scheuren, vlekken, slijtageplekken en gaten. Ook schoentjes kun je niet hergebruiken, in elk geval niet tot 3 jaar, want schoenzolen vormen zich naar de voet en je moet echt goede zolen hebben in de fase dat ze leren lopen, tot ze écht stevig in de schoenen staan. Borstvoeding moet maar net lukken, maar ook daarvoor moet je dingen kopen, als je die nog niet hebt. Zoals flesjes en bakjes om in te vriezen en op te warmen... En luiers... sja... die kun je niet hergebruiken, dus moet je die toch nieuw kopen. Daarnaast moet je denken aan hogere kosten voor elektra, gas en water. Als ze iets ouder zijn krijg je nog te maken met evt. schoolgeld (en schoolreisjes, ouderbijdrage, etc), clubs en sport waar ze aan mee willen doen.... en niet te vergeten als ze kunnen en willen studeren. Zou zonde zijn als je een superslim en gemotiveerde (eind)tiener hebt, die niet kan studeren, omdat daar geen geld voor is... Feit dat TS nu al inziet dat het financieel niet haalbaar of HEEEEL lastig gaat worden, is het duidelijkste teken. Zij kan beter dan wij allemaal inzien hoe groot die financiële problemen zijn. Ze kwam hier dan ook niet om te vragen wat ze moet doen, maar om mede te delen dat de keuze gemaakt is en ze wilde haar verdriet van haar afschrijven...
Waar er 1 kan eten, kunnen er 2 eten....ja maar er komt wel meer kijken bij een kindje! Opvang, luiers, kleren, schoenen, school, studeren etc. Ik vind het belangrijk om daar ook bij na te denken. Een baby kost misschien niet zoveel (of hoeft niet zoveel te kosten), maar babytjes worden groot! Je moet je kindje wel de komende 18 jaar financieel kunnen onderhouden, en ik vind dat iedereen daar wel bewust bij stil moet staan voordat je uberhaupt aan kinderen begint. Dit is overigens niet naar TS toe, want blijkbaar denkt zij er goed over na, maar als ik sommige reacties lees vind ik die wel een beetje kortzichtig.
Ik ben het deels wel met je eens Minime. Helaas kan niemand 18 jaar in de toekomst kijken. Wellicht denk ik er anders over maar ik vind niet dat je een kinderwens voor financien (tenzij je op straat leeft natuurlijk) opzij moet zetten. Moet ik er wel heel eerlijk bij zeggen dat ik en mijn broer in armoede zijn opgegroeid. Maar als ik er op terugkijk en eerlijk zou zijn, ik zou geen seconde van mijn jeugd anders willen. Nee, we liepen niet op Nikes en ja, we aten wel eens twee dagen spaghetti omdat er niets anders was. Maar oh wat heb ik een heerlijke jeugd gehad met mijn moeder en wat was het heerlijk dat ze er altijd was als wij thuiskwamen. Wellicht dat daardoor mijn denken anders is. Wat overigens niet betekent dat ik mijn kind niet alles zou willen geven. Natuurlijk wel en het zal ook niets te kort komen al moet ik er zelf minder om eten. Maar ik heb wel geleerd dat de waarde van het leven in een heel andere hoek zit dan geld. Geld maakt het makkelijk, absoluut. Maar het maakt je niet gelukkig. En ik denk maar zo, vroeger waren zoveel gezinnen arm. Toen werd er niet eens bij nagedacht of er wel geld was om een kind groot te brengen.
Is dat armoede? Ik zit meer te denken aan géén warm eten 's avonds, omdat er niks is... Klopt inderdaad. En in diezelfde tijd, gingen er veel meer kinderen dood, omdat ze niet voldoende eten of medicijnen konden krijgen. Toen konden ook niet alle kinderen naar school, omdat ze moesten werken (kinderarbeid) of pa moesten helpen. Of ma moesten helpen om de andere kids op te voeden en te verzorgen. Of kinderen werden verkocht, zodat pa en ma in elk geval de andere kinderen nog konden voeden.... Waarom denk je dat de weeshuizen vroeger zo stampensvol zaten? Dat waren echt niet allemaal wezen! Kinderen werden ook de hele dag de straat op geschopt en moesten zo zelf aan eten komen (jatten bijvoorbeeld), dus dat scheelde al een boterham tussen de middag. Wil je écht vergelijken met vroeger? Doe dat dan met álle gegevens en omstandigheden! Pas vanaf de jaren 50 ging de overheid zich bemoeien met jeugd en kinderen en kwamen er financiële hulpmiddelen ter beschikking, om o.a. opvoeding en opleiding te stimuleren...
LadyXochi,dat ben ik met je eens! Je kunt absoluut vroeger NIET vergelijken met nu! Ts natuurlijk weet ik niet hoe je precies voorstaat financieel,maar als het nu al erg krap is moet je er echt heel goed over nadenken hoor!Maar dat doe je al zoals ik lees! Heel goed. Over kleren,voeding etc hoef je jezelf niet druk te maken,dat lukt allemaal nog wel,maar zoals je zelf al zegt komt er toch weer een zware vaste last bij,het KDV. Ook al krijg je kinderbijslag of andere toeslagen,dat weet ik niet,maar hier gaat de kinderbijslag gewoon op aan achterstallige rekeningen op dit moment. Zo redden we het net qua vaste lasten. Dat wij zo krap zitten komt vooral door keldering van functie van mn man,daarvoor hadden we het echt beregoed. Maar goed,dit gaat over jou situatie en ik vind het echt goed dat je er iig zo goed over nadenkt! Wat gewoon klote is (bij ons,en misschien straks ook bij jou als jullie besluiten voor een 2de kindje),is dat er gewoon weinig tot niks verder te besteden is. Denk aan boodschappen die je niet kunt doen,nooit meer op vakantie(vind ik nog het minst erge hoor),nooit nergens eens spontaan meer naar toe kunnen gaan want daar is gewoon geen geld voor. En er zijn ALTIJD en iedere maand onverwachte uitgaven waar je niet bij stil staat! En dat maakt het leven wel een beetje zuur hoor. Toch begrijp ik jouw wens uitstekend,en ik denk dat ik in jouw situatie toch ook wel voor een 2de zou gaan. Maar denk aan de toekomst! Probeer jullie inkomen te verhogen! Want echt:nu kost een baby'tje nog niks,maar als ze groter worden dan gaan ze pas echt geld kosten! Klinkt cliche maar wel waar!
Even ter aanvulling op mijn reactie: ik bedoelde dus vooral dat een baby nog niet zoveel kost. En dan idd wanneer de bv goed gaat. Dus in het begin 'red' je dat wel. Maar er komt meer bij kijken, want het blijven geen babytjes. Ik vraag me alleen af of de situatie dusdanig ernstig is dat je er 'nooit' meer uit denkt te komen? Het zal nu niet verstandig zijn maar over een paar jaar misschien? Ik blijf er bij dat het me moeilijk lijkt om straks terug te kijken en te denken: 'we zitten er nu goed bij, hadden we maar....'.
Hoi Dames, zo veel reacties bedankt allemaal. dit topic is inderdaad om mijn verhaal kwijt te raken. in feite is de keuze al gemaakt om niet voor de 2e te gaan. Dit doet me echt ontzettend zeer, maar het kan gewoon niet anders. Sommige vragen is het echt zo erg, komt er de komende jaren verbetering in, zit je tijdelijk krap? Nee, het is echt zo slecht. salarisverhoging zit er voorlopig niet in. ik zit in mijn hoogste schaal en mijn man zal ook niet veel promotie meer krijgen. we krijgen geen kindgebonden budget of zorgtoeslag, verdienen daarvoor te veel. heb een koophuis, en belastingteruggave betalen we de rest van de kdv van. Schuldsanering heb ik over nagedacht. maar dan moet je je huis verkopen. Een aangezien we hier ene 2e hypotheek op hebben, blijft daar ook een schuld uit. En de vraag is waar kom je dan terecht. familie weet het niet, schaamte naar de buitenwereld, in principe ben ik zo helemaal niet opgevoed. Totdat ik me man leerde kennen en we gingen samenwonen is het eigenlijk mis gegaan. begonnen mt een kleine lening, maar dat ging zo makkelijk eigenlijk, van het een kwam het ander, lening in de hypotheek opnemen want dat was goedkoper, oke. En zo zijn we steeds verder en verder gezakt. Van dit hele verhaal geef ik ook mezelf de schuld dat ik niet voor een 2e kan gaan. ik had sterker in me schoenen moeten staan tegenover me man. niet elke keer maar toegeven als hij wat wilde hebben en er geen geld was, ach dan bestel ikhet wel bij de wehkamp. de enige manier hoe we hier snel van af kunnen komen is ergens een leuk prijs in de postcode loterij te winnen of een erfenis. we houden te weinig per maand over om veel te kunnen inlossen. straks als kdv bso wordt houden we wel iets meer over en kunnen we iets meer gaan aflossen. de hele babykamer is nog intact. alle kleertjes heb ik nog dus dat is het probleem niet, inderdaad de kdv en straks als ze ouder worden.
Sja... ik denk dat dat nu ook wel een heel groot probleem is in deze maatschappij: Het is te makkelijk om te lenen (vergeleken met 'vroeger', toen kon dat helemaal niet! Niet in die hoeveelheden! Toen had je nog wel eens wat krediet bij de bakker of zo, maar dan hebben we het over tientjes...) Er wordt zo makkelijk gezegd dat de overheid te veel betuttelt, maar wat lenen en gokken enzo betreft, vind ik dat de overheid echt wel meer mag ingrijpen. Heel Amerika is gebouwd op kredieten. Mensen hebben meerdere credit cards en lossen de ene schuld met de andere af. Dat is niet alleen uitstel van executie, maar de schuld wordt zo ook groter en groter! Hier hebben ze een aantal jaren ingevoerd, dat er bij reclames voor lenen bij wordt gezegd: 'geld lenen kost geld'. Ja, iedereen wéét dat nu wel, maar er zijn nog hoopjes mensen, die niet snappen wat het betekent. Mensen zijn wel eens verbaasd als ik vertel dat wij geen credit card hebben, maar ikwil dat niet! Ik weet dat ik tot het limiet ga! Toen ik een studentenrekening had, heb ik uit laten zetten dat ik rood kon staan. Bij de bank snapten ze dat niet, want 'dat is toch handig?', maar bij mij werkte het zo: Had ik aan het eind van de maand geen geld voor iets leuks, dan kon het gewoon niet. Vette pech. Ik ging tot mijn limiet: 0. Als ik rood hadden kunnen staan, had ik tot -2000 gegaan. En ondertussen daarvoor moeten betalen natuurlijk. Zo heb ik mezelf aangeleerd om geen geld uit te geven wat ik niet had. In de huidige maatschappij is dat héél moeilijk, want er hangt een sfeer van moeten en hebben. De hele wereld is supermaterialistisch. Hoeveel mensen, die het niet breed hebben, vinden wel niet dat ze het recht hebben om op vakantie te gaan? En bij mensen van onze leeftijd is het doodnormaal dat men 2 auto's heeft, dus vaak denken de mensen niet eens na over alternatieve vervoersmiddelen. Brommer, bus, fiets... Ja, maar ik ga toch niet fietsen als het koud is of regent!!!! Uhhh... dat deden ze vroeger ook, hoor!!! Sorry, kan hier een beetje boos om worden... Helemaal niet gericht naar TS toe Maar ik wil duidelijk maken, dat mensen tegenwoordig heel anders denken en doen en dat het - in mijn ogen - gevaarlijk en onverantwoord is, dat het zo makkelijk is om te lenen. Mensen kunnen zichzelf in grote problemen brengen. Het enge is, dat men dat in eerste instantie niet in de gaten heeft, tot ze al tot hun nek in de schulden zitten. Lieve TS, ik vind het echt heel erg naar voor je, dat je je wens voor een 2e kindje moet laten varen. Maar denk ook maar zo: Je kindje is helemaal niet zielig als het alleen is! Helemaal niet als het naar het KDV gaat en straks naar school en als het in de straat/buurt ook veel andere kindjes heeft om mee te spelen. Een broertje of zusje hoeft ook niet altijd alleen maar leuk te zijn. Hoe vaak lees je niet, dat kids continu ruzie hebben... soms botsen karakters gewoon. Of dat ze als volwassene breken met elkaar. Ik ben ook enig kind (half dan... mijn vader heeft nog 2 zonen in Turkije, maar daar hebben we amper contact mee). Ik heb ook wel eens geroepen dat ik een brusje wilde, maar dat was ook meer omdat ik dat bij andere kinderen zag. Het enige wat ik er jammer aan vind, is dat ik er 'alleen' voor sta als mijn ouders niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en bij hun overlijden. Dat zou ik graag met iemand willen delen, die verantwoordelijkheden. Mijn man steunt mij dan wel, maar da's toch anders... En dan nog... er zijn ook genoeg mensen die WEL broers en zussen hebben/hadden en die er ook alleen voor staan/stonden in die situatie... In short: Voor je kindje hoef je het (naar mijn mening) niet te doen... Op deze manier gaat ook al jullie aandacht naar haar.
ik vind dat niet kortzichtig hoor... ben zelf opgegroeid in een gezin van 4.... en we hadden het altijd gezellig met elkaar als zusjes en broertje... kinderen uit mijn klas die alleen waren vonden het heel rot... en zeiden altijd ik wou dat ik dat had... dus dat is mijn idee erbij... ook als ze ouder worden zijn ze alleen.... als ze moeder of vader worden hebben ze geen tantes of ooms voor hun kindje... lijkt mij persoonlijk wel eenzaam.... ik wilde zowiezo 2 kindjes en ja ook zodat ze niet alleen opgroeien... dat ze elkaar hebben.... ik zie hoe fijn ze het hebben samen... en als mijn oudste op school zit vraagt mijn jongste best vaak wanneer we haar weer ophalen.... en andersom ook.... ik zeg niet dat ze er slechter van worden of eenzaam! maar ik ken er een paar en die beamen dat toch echt zelf.... nu ze moeder zijn, niemand hebben verder... alleen een stel bejaarde ouders waar je niks meer mee kan....
Och meid, ik weet heel goed hoe je je voelt. Niet om om financiele redenen maar uberhaubt niet een tweede kindje mogen/kunnen krijgen. Heeeeeel veel pijn doet dat. In jouw geval zou ik denk ik ook voor de schuldsanering gaan en toch proberen voor een tweede kindje te gaan. Tja ik vind het moeilijk.. Want ik snap dat je ook financiele verplichtingen tegenover je kindje erbij krijgt maar het gevoel om nooit meer een kindje te krijgen. Ik weet dat dat heeeeeel erg sterk kan zijn.. Succes met je beslissing!
Mijn eerste vriendje was ook enig kind. Hij heeft vorig jaar een tweede gekregen. Ik sprak met hem toen zij nog zwanger was en toen vertelde hij me 'ik ben zelf altijd heel alleen geweest, dat wil ik mijn eigen kind niet aandoen'. Daar was ie heel serieus in. Ik weet uit die nog dat ie inderdaad heel eenzaam was. En ook ik heb veel gehoord en hoor nog steeds veel wat jij ook hoort. Nu wil ik niet zo ver gaan om te beweren dat alle enig kinderen zich zo voelen maar ik ben persoonlijk wel van mening dat ik het ook niet zou willen. Ik vind zelf dat met twee er zoveel voordelen aan zijn. Leren omgaan met elkaar, leren delen etc. etc. Goed, tegenwoordig leren ze dat misschien ook wel op de verblijven waar de kinderen op gedaan worden maar ik persoonlijk voor mijzelf zie dat graag in mijn eigen gezin gebeuren. ALS wij zo gezegend mogen. Eerst de eerste maar gezond ter wereld brengen. Als ik trouwens alleen nu al naar de aanhoudende stortregen buiten kijk zie ik al de voordelen van een broertje of zusje.
@TS: respect voor je keuze. En uiteraard respect voor alle meningen hier. Ikzelf zou een wens die zo belangrijk in het leven kan zijn niet laten varen. Maar dat ben ik. Overigens heb ik maar weinig kinderen dood zien gaan of ziek zien worden in het verleden dus wat die vergelijkingen betreft een dikke . Wij hebben in al die armoede nog nooit iets tekort gehad. En ik ben blij dat ik ook zo ben opgevoed. Maakt dat ik nu heel goed mezelf met heel weinig kan redden en zelfs nog overhou. En ook als ik kijk naar veel mensen die ik ken die het eigenlijk nog minder hebben dan ik maar ook twee of drie kinderen hebben. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Jaarlijks naar een luxe resort, nee dat gaat niet. Maar de kids hebben het goed en veel belangrijker, ze zijn gelukkig! Veel sterkte meis! Nogmaals, respect voor je keuze.
Ik herken je gevoel ook, maar dan om hele andere redenen. Ik ben ook 36, heb een geweldige dochter en een sterke kinderwens. Maar..ik ben alleen! En uiteraard zijn er genoeg mogelijkheden om ook in je eentje een kind te krijgen, maar daarmee ben ik er nog niet natuurlijk. Op zich geloof ik best dat ik net zo goed 2 kinderen (zo goed als) alleen kan opvoeden als 1, maar er zitten zoveel haken en ogen aan. Ik loop er nu al 2 jaar over na te denken en durf de knoop maar niet door te hakken. Financieel heb ik alles doorberekend en met wat bezuinigingen links en rechts moet dat gewoon te doen zijn. Het zijn voor mij meer de 'wat als-en' die me tegenhouden. Wat als..ik ziek ben. Wat als...ik mn baan kwijt raak. En niet te vergeten dat ik eigenlijk wel erg klein woon. Etc etc. Maarja, het klokje tikt door en de wens wordt sterker.... Sterkte!
Dit lijkt me niet het geschikte topic om te proberen je gelijk te halen dat het fijner is om broertjes en zusjes te hebben. Hoe denk je dat dat voor TS voelt die net aangeeft dat ze dat graag wil maar gewoon niet kán?
TS: veel respect voor je bewuste keuze. Het lijkt me heel pijnlijk, maar je weet waar je het voor doet. Je wilt je gezin het beste geven wat je kunt, toch? Maak er wat moois van! En er zijn legio enig kinderen die een heel gelukkige jeugd hebben. Voel je dus niet schuldig naar je dochter, dat is echt nergens voor nodig.