Ben ik de enige??

@loetjemegs: wat naar voor je zeg. Sterkte en hopelijk komt he snel allemaal goed met je

@Liesblits: da's ook vervelend ja! Je kan moeilijk een wildvreemde van de straat plukken, omdat je zo'n kinderwens hebt. Heel veel sterkte om dat ook weer een plekje te geven. En succes met het vinden van een leuke, lieve, fijne, knappe vent waar je heel gelukkig mee kan worden

 

Ik zat een paar weken na mijn ma ook weer lekker in mijn vel. Hoopvol en dankbaar dat ik toch even zwanger heb mogen zijn.

Zelfs het gegeven dat mijn kansen vanwege mmm-traject beperkt zijn, en een kinderloos leven realiteit kan worden neemt niet weg dat we optimistisch zijn.

 

hier ook net, vorig weekend, weer een miskraam gehad, dat is nummer 6 alweer. 4 maanden geleden ook al een miskraam.
hoewel ik blij was dat ik weer zwanger was was ik er al bang voor dat het mis zou gaan.

ik zit ook hele dagen thuis, geen baan door bekkeninstabiliteit, alleen ben ik de hele dag bezig met mn zonen van 9 en 6 jaar en mn dochter van 11 maanden.

elke dag denk ik er wel aan dat het weer mis is gegaan, maar de natuur wilde het schijnbaar zo en mn lichaam kan het nog niet aan of zo, zo denk ik nu gewoon.
wij gaan gewoon door en zien wel wanneer ik weer zwanger wordt.

maar na elke miskraam, denk dat meerdere hetzelfde zullen zeggen, wordt de wens een goeie zwangerschap te kunnen hebben groter en groter.

hoop voor de meiden hier die hetzelfde meemaken, en mezelf ook natuurlijk, dat we allemaal snel zwanger zullen zijn en onze buik mogen laten zien hier.

 

Ik herken het ook. Vorig jaar overleed na 22 weken ons kindje, het had de lengte nog maar van 18 weken. Het was natuurlijk verschrikkelijk en we hebben er echt een paar weken om gerouwd. Mijn lichaam had er veel meer moeite mee. Ik was wel klaar om weer te gaan werken, maar ik bleek me helemaal niet te kunnen concentreren en was supersnel moe.
Uiteindelijk na 5 maanden weer 100 % aan het werk. Op mijn werk en op de zwemvereniging waren er veel mensen die ellelange gesprekken met mij wilde voeren hoe erg het allemaal was.......terwijl ik al had aangegeven dat we weer positief in het leven stonden. Dat stoorde me erg.

Nu hebben we afgelopen maandag weer te horen gekregne dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. "Gelukkig" nu al binnen de eerste 3 maanden, dat scheelt een hoop voor ons. We zouden 11 weken zwanger zijn, maar het hartje is waarschijnlijk al in de 8e week gestopt.
Ik merk dat ik op sommige forums in mijn berichtjes nadrukkelijk aangeef dat ik wel verdriet heb, maar dat ik graag weer verder wil.

Van beide zwangerschappen heb ik niet het gevoel dat ik al moeder ben geworden, maar wel idd dat de wens steeds sterker wordt.....

Vorig jaar was ik geschokt door alle emotionele berichten op de vlinderforums, ik voelde me er niet thuis, dus heb ook niet geschreven. Het leek idd net alsof ik de enige was die er zo nuchter mee omging, maar bedacht toen dat nuchtere dames, het ms. niet op een forum zouden willen vertellen....

 

Ik merk dat als mensen mij een maand na mijn miskraam vroegen - uiteraard met bezorgde blik en hand op de schouder - hoe het met me ging, dat ze raar opkeken als ik vrolijk zei 'Goed, ik zit lekker in mijn vel, kijk dankbaar terug en optimistisch vooruit.'

Ook de manier hoe wij het hele mmm-traject doorlopen... ik durf het eigenlijk amper te zeggen, maar in plaats van zwaarder werd het voor ons juist steeds makkelijker.

Ik weet ook niet waar wij de energie en het optimisme vandaan halen, maar ik zou aan alle mmm-en-mk-meiden wat van ons gevoel en rust willen kunnen geven.

Maar ook wij zijn er nog niet, dat besef ik dondersgoed.

Maar uit de manier hoe KatMan en ik de afgelopen jaren er mee om zijn gegaan, en er samen sterker en hechter door zijn geworden, geeft me geruststelling voor de toekomst. Hoe deze ook mag zijn.

 

Echt knap hoe je ermee omgaat Kat!
Ik mis dan ook de 'vind ik leuk' knop.

Ik kan eerlijk gezegd niet zo positief denken de laatste maanden, en als ik dan nu lees dat sommigen van ons nog helemaal geen kinderen hebben, schaam ik me diep.