jep Maar goed.. Ik heb ook geen standaard moeder. Ik "huurde" ook mijn kamer in feite mijn hele jeugd. Want alles was van haar. Nou mijn dochters hun kamer is toch echt van hun, ze moeten niet slopen, maar dat doe ik ook niet met mijn eigen spullen Ik denk (daarom ook mijn verhaal aangepast) Dat het in extreme juist averechts werkt. Daarom vind ik het ook zo mooi om te lezen in de gevallen dat het kostgeld genoemd werd, maar in feite sparen was. Ik zou alleen niet weten hoe ik dat naar mijn kinderen zou brengen. Ik wil graag open kaart spelen, maar ook verantwoord opvoeden. Moeilijk...
Hier nooit kostgeld hoeven te betalen, maar was ook wel tijdig het huis uit. Anders had het ook niet gehoeven. Mijn ouders betalen nog steeds mijn zorgverzekering trouwens.. ze betalen graag dingen voor me. Hoeft van mij niet, maar ze hebben het bij mijn zussen ook gedaan en willen dan dat ik het dus ook krijg. Mijn man moest wel kostgeld betalen. Ik vond dat altijd belachelijk. Hij was 21 toen. Had trouwens wel een baan. Nu begrijp ik het op zich wel dat hij wat bij moest dragen. Het kwam alleen zo gierig over toen van zijn ouders. Nu wilden ze dat natuurlijk omdat hij gewoon werkte, dus kan het me nu wel voorstellen. Of onze kinderen kostgeld moeten betalen, weet ik nog niet. Normaliter zou dat van mij niet hoeven. Misschien wel als ze klaar zijn met school of studie en werken (of juist niks doen). Maar nooit grote bedragen, dat vind ik zo gierig. Het is je kind, geen 1 of andere huurder.
ik heb het nooit hoeven te betalen, mijn man wel. op dat punt komen we nu nog niet overeen, hij wil wel ik niet maar is een zorg voor later
Cassida: dat is in mijn ogen niet een gewone manier van kostgeld betalen.. vind het droevig dat je dat zo hebt moeten meemaken. Hier gaat het kostgeld verhaal pas in bij min 1000 euro netto verdienen en dan 150 euro aan ons bijdragen ongeveer. Zodat ze ten alle tijden genoeg geld voor hunzelf hebben maar wel snappen buiten hun kleiding/ verzekering er ook andere dingen bestaan. Mocht iets problemen geven met iets van een betalen dan blijft het kostgeld achterwege natuurlijk en gaan we samen kijken wat we gaan doen, je hebt geen idee natuurlijk hoe het over achttien jaar is qua kosten..
bij mij moeten ze als ze fulltime salaris verdienen en nog thuis wonen toch wel iets mee betalen. anders blijven ze straks tot hun 30e thuis wonen lekker goedkoop.. dat bedrag zal dan rond de 150 euro per maand zijn (ligt eraan wat ze dan verdienen) dat geld zou ik dan mocht ik het zelf niet nodig (weet niet wat de crisis doet komende 15 jaar) hebben op hun spaarrekening zetten. t is niet alleen het feit dat je je kinderen leert dat het leven geld kost en niet alles gratis is, maar ook dat ze gewoon ook mee eten, douchen, je hun kleren wast etc etc. dat kost ook allemaal bakken met geld en als ze hun eigen geld verdienen vind ik dat ze dan ook een bijdrage mogen leveren. en 150 euro per maand is altijd stukken goedkoper als op jezelf wonen. Daarbij zullen ze ook hun steentje bij moeten dragen en een beetje helpen in het huishouden. Zo bereid je ze ook op het op zichzelf wonen voor, dan moeten ze het ook zelf doen..
Zodra ze een inkomen hebben waarmee ze ook een huis voor zichzelf kunnen huren/kopen, jazeker. Dat zal uiteraard minder zijn dan dat ze kwijt zouden zijn aan huur/hypotheek etc, maar ik wil ze dan wel meegeven dat het bij ons ook niet van een boompje te plukken valt.
Zowel ik als mijn vriend hebben thuis kostgeld moeten betalen. Mijn ouders zijn dat gaan vragen toen ik nog thuis woonde en inmiddels een jaar aan het werk was. Ik was toen 20/21 ofzo. Ik betaalde toen 45 euro. Meer hoefde van m'n ouders niet. Ze hoefden niet aan me te verdienen, maar het ging ze erom dat ik enig besef had van dat niet alles gratis is en komt aanwaaien. Ik betaalde ook al sinds m'n 15e (toe ik een bijbaantje kreeg) zelf m'n ziekenfonds per maand, maar ja dat was toen nog niet zo duur als nu. Sinds ik het huis uit ben, krijg ik alles weer dubbel en dwars terug, zoals bijv. met de baby-uitzet. M'n vriend betaalde een stuk meer; ik weet niet meer precies hoeveel, maar ik weet nog wel dat ik het erg veel vond. Hij zelf ook. Daar kreeg ik wel een beetje een gevoel bij dat het echt een bijdrage was om daar te mogen wonen. Maar goed, ieder z'n eigen ding. Ik denk wel dat ik ooit kostgeld zou gaan vragen, maar dan wel zoals mijn ouders dat gedaan hebben: een kleine bijdrage. Ik hoef ook niet aan m'n kind te verdienen.
Ik vind kostgeld heel normaal als ze een fultime baan hebben en niet meer studeren. Ze kunnen dan prima bijdrage in de vaste lasten.