Wat een vreselijk dom antwoord zeg........ Mijn man en ik zijn gek op dieren en vinden honden niet eng. Onze dochter ook niet. Toch is onze zoon doodsbenauwd voor honden en raakt volledig in paniek als er een hond in een straal van 1 meter bij hem staat. Reden: Toen hij 2 jaar was en ik met hem de eendjes aan het voeren was. Is een loslopende herder uit het niets en voor mijn zoon dus totaal onverwachts zonder pardon tegen hem opgesprongen. Die hond was bijkans groter dan onze zoon en onze zoon kon zich nog maar net staande houden. Baasje riep hond niet terug en moest alleen maar lachen. Ik heb de hond van mijn zoon af moeten duwen. Vind je het gek dat een kind dan bang is voor honden??? Of nee zoals jij het zegt is het aangeleerd gedrag door mij
Ik snap dit wel en dit is natuurlijk ook goed, maar vaak het "leed" is dan al geschied snap je? Ik bedoel je hond heeft al gesnuffeld en als dat was bij een bang kind, of juist geen bang kind, maar die schrikt door het snuffelen. Kinderen kunnen dan plotseling bang worden en dan kan jij je hond wel corrigeren ,maar het snuffelen is dan al wel gebeurd. Persoonlijk zou ik met een hond niet snel een kindje van school halen. Ook al is de hond nog zo lief en schattig. Veel kindjes zijn bang voor honden. Ik vind dat een school/schoolplein een veilige haven moet zijn voor kinderen en dan zouden ze toch niet ook nog daar bang moeten zijn voor een hond........
Bij mij op school mogen er geen honden op het schoolplein komen. Kinderangsten zijn nog steeds vaak onbegrepen. Waar komt het vandaan? Hoe lang blijft hij/zij hier nog bang voor. Waarom gaat de angst niet weg als je er over praat met je kind? En verder, ieder mens is anders. De een is bang voor honden en de ander is bang voor spinnen. Ik ben dus niet bang voor spinnen/onweer/achtbanen etc... maar dus wel voor honden! In mijn geval komt het door een jeugdtrauma`tje. Ik denk dat je ontzettend blij moet zijn dat je nog met je hond op het schoolplein mag staan van de directie.
Thirza was hier in eerste instantie gek op honden en wilde er altijd naar toe. Dat begeleidde ik ook altijd goed: zorgen dat ze niet rennend op die beesten afkwam, vragen of we mochten aaien enz enz. Op een gegeven moment werd ze wel bang. In eerste instantie bij drukke honden en grote honden, maar nu is elke hond een obstakel dat ontlopen wordt. Ze vindt ze heeeeel interessant, maar wil wel uit de buurt blijven. Volgens mij is het eerder leeftijdsgebonden en gebonden aan onbekendheid met honden (zelf geen hond hebben) dan dat dit aan ouders zou liggen. Uiteraard zullen er ouders zijn hoor, die eigen angsten overdragen aan hun kinderen. Maar ik zie vooral dat ze van alles wat onvoorspelbaar is, angstig wordt, en honden kunnen toch aardig druk en daarmee onvoorspelbaar zijn. Wij gaan niet mee in de angst, maar forceren 'm ook niet. Zal vanzelf wel weer overgaan.
Nogmaals....Ik sta niet op het schoolplein. Wij wachten buiten de poort. Ik sta notabene 2 meter van een gemeentelijke poepprullenbak! Ik zou niet weten waarom ik "ontzettend blij" moet zijn zijn...ik sta niet op school terrein maar erbuiten. Zogelukkig en Jusi...ik voel een persoonlijke vete..Succes ermee(A) Wonderteam, ik snap je insteek. Daarom hou ik dr bij school en bij kindjes ook kort. Daarbij wil ik het gewoon niet hebben. Ik heb respect voor de angsten van een kind, die is echt. Ik ben gewoon heel nieuwschierig waarom een "kleine afkeer" ineens een "angst" word. Ik denk wel dat wij als ouders zijnde het versterken door simpel weg: Kom maar bij mama, hij doet je niks: knuffel knuffel kusje. Niet mijn methode om met een angst om te gaan. Maar zoiets is heel persoonlijks. Het lijkt erop dat mijn openingspost wil zeggen dat ik iedereen mijn hond op dring, dit is absoluut niet het geval. Als ik zie dat een kind bang is, hou ik haar kort. Toon alleen interesse in waarom..Maar uit de vele reacties blijkt dat ik dat niet mag vragen want daar hebben mensen een hekel aan. Terwijl het van mijn kant heel oprecht is.
Tja ik denk dat de ouders wel invloed hebben op dat gedrag. Paniek reactie of "nee nee nee doe maar niet" maakt dat een kind schrikt en dat gaat koppelen. Oh wat Rozemarijke schrijft kan ik niet beamen maar ergens vind ik het ook wel wat dat het leeftijdsgebonden is om die "angst"te laten zien.
Als honden hier wel dichtbij komen, reageer ik juist door aan Thirza niet al te veel aandacht te besteden en zelf een praatje te maken met de eigenaar en de hond even te aaien. Juist om daarmee ook te laten zien dat er niets aan de hand is. Dat ga ik niet expliciet benoemen, want dan versterk ik het daardoor volgens mij juist weer. Ik ben zelf ook niet bang voor honden, (en mijn man ook niet), dus Thirza kan aan mij zien dat er niets is om bang voor te zijn en leren hoe je honden gewoon normaal benadert. Het is dus bepaald niet altijd aangeleerd gedrag!
Ben ik het mee eens. Maar, je benoemd het niet. Iets dat veel ouders dus wel doen. Mijn insteek is dan dat je daarmee de angst versterkt. Rustig maar, hij bijt niet. BIJT, dat blijft hangen. Net als dat je een kind moet vertellen dattie op de stoep moet blijven, en niet zeggen dat hij niet op straat mag komen. Bij de ene blijft stoep hangen en bij de ander straat.
Ik benoem het idd bewust niet, omdat je angst gaat versterken als je zegt: Hij bijt niet. Dan denkt je kind: O, bijten? Is dat een mogelijkheid dan? Dus dat doe ik idd allemaal niet, en ik dwing haar ook niet tot dingen die ze niet wil en ik beloon aandachtvragend gedrag hierin ook niet door haar te gaan pamperen. Ik geef altijd aan dat ik er zo aankom en we direct weer verder gaan, en that's it. En TOCH is ze dus bang.
nou wij zijn dol op dieren. Heb zelf een opleiding dierenverzorging gedaan. Jaren gewerkt bij asiels, dierenartsen en dierenambulance. Als er iemand is die niet bang is voor honden ( of wat voor dier dan ook ) dan ben ik dat. Toch is onze oudste wat huiverig voor honden. In iemands anders ogen zou ie zelfs angstig zijn. Maar echt angst is het niet. Onze zoon houd er gewoon niet van om aangeraakt te worden. En een boel honden zijn nogal aanhalig. Snuffelen in zn gezicht en nek of likken hem. Is vreselijk voor hem! Aanraking van mensen is al erg voor hem ( hij is autistisch ) en dan zo onbesuisde hond die hem besnuffelt is helemaal erg!! En dan blaffen......Erik is overgevoelig wat gehoor betreft. Dus het blaffen doet hem echt pijn aan zn oren. Als ie een rustig hondje treft die niet opspringt enzo dan is er niks aan de hand en wilt ie 'm zelfs wel aaien. Maar voor de rest : nope, geen honden. Hij vind het altijd wel leuk om naar ze te kijken trouwens
Nou, jouw antwoord is pas dom! Tss .. Ik was er even vergeten bij te vermelden: "uitzonderingen daargelaten. Dat is ook echt nodig op dit forum, anders zitten gevoelige zieltjes meteen in de hoogste boom. Je voelt je kennelijk nogal aangsproken. Heel vervelend dat er een hond tegen je kind is angsprongen en dat hij nu 'doodsbang' is voor alle honden. Ligt er een mooie taak voor jou als moeder om hem weer op een positieve manier kennis te laten maken met honden. Het zal wel een hysterische toestand zijn geweest, met een moeder die schreeuwend de hond van het kind aftrekt. Ik ben benieuwd waardoor de angst is ontstaan: de hond an sich of de toestand eromheen. Bovendien wordt niet ieder kind bang voor alle honden omdat er toevallig eentje tegen hem op is gesprongen, het is maar net wat je gewend bent. Mijn ervaring is dat honden dat doen uit enthousiasme; een hond die kwaad in de zin heeft, springt niet tegen je kind aan, maar reageert heel anders. Niet zo boos zijn hoor; nergens voor nodig. Ik vind het nogmaals heel vervelend voor je zoontje.
Wat ben jij vreselijk irritant zeg. Conclusies trekken ben je erg goed in, dat mag wel duidelijk zijn. En nee om toch even antwoord te geven op je vooroordeel. Absoluut geen schreeuwende moeder. Ik heb de hond normaal weg geduwd zonder reacties!! Niet verwacht hé? En ik weet wel zeker dat de hond het uit enthousiasme deed, maar dat veranderd toch niks aan het gegeven dat mijn zoon er doodsbang van werd?
Net de discussie gelezen en wil maar één ding zeggen. De hondenbezitters die hun hond meenemen bijv naar school omdat ze weten dat ie niets doet (anders zou hij niet meekomen). Maar een kind wéét dat niet. Die ziet een hond en is, om wat voor reden dan ook, bang. Punt uit. Respecteer dat en praat niet over volle luiers in alle kleuren, want daarmee maak je de angst belachelijk. Man en ik zijn dol op honden, dochter is bang. En dat mag van mij! Ze zal later best uit eigen ervaring leren dat er ook leuke lieve honden zijn. Maar nu nog niet dus.
Wat fijn dat jij hier nu komt om in 1 berichtje te concluderen dat ik mijn hond maar thuis moet laten omdat iemand bang is. Ik ben ook bang voor vrachtwagens in het verkeer...niemand haalt ze van de weg hoor. Ik vind het zo vreselijk jammer dat mensen zo kortzichtig zijn...Ik hou haar weg bij andere mensen tenzij ze word aangehaald. Is het dan echht zo erg dat er iemand met een hond ergens op een openbare plek staat te wachten op zijn/haar kind die helemaal dol is op die hond? Stel je voor, de bange persoon (kind of niet) zo eens iets positiefs van een hond zien!
Juist om angsten te overwinnen moet je de dingen waar je bang voor bent niet vermijden. ( Jaa en dat zegt iemand met enorme straatvrees ) Maar goed ik kan moeilijk voor altijd binnen blijven zitten omdat ik bang ben voor "buiten" Ts ik zou je hondje lekker mee nemen en t kindje of de kindjes die bang zijn dat is niet jou zorg maar de zorg van de ouders. * duikt weer in een hoekje voor de meute*
Die conclusie trek ik niet, maar ten eerste is mijn dochter nog te jong (4) om te begrijpen dat honden wel leuk kunnen zijn en ten tweede, neem je hondje vooral mee, maar heb dan respect voor de angst van die kleintjes.
En even over dit...Jij laat je dochter dus angst doormaken omdat jij vindt dat ze dat later wel zelf leert... Vind je het niet jouw taak als ouder om haar de handvaten te geven haar angst te relativeren? Hoe jong een kind ook is, ze zijn beinvloedbaar. Als jij haar de middelen geeft zal zij daar zelf mee verder gaan, en wellicht word haar angst dan minder, of gaat zelfs wel over.
Ik heb respect voor de angst, mijn openingspost was uit frustratie en ja daar staat een en ander wat ongelukkig. Mijn zoon is overigens ook 4 en snapt dondersgoed dat hondjes leuk EN niet leuk kunnen zijn, dat hij moet vragen of hij een hond mag aaien, dat hij een dier niet van achter moet benaderen en ga zo maar door. Valt me wel op hoe vaak we onze kinderen onderschatten...Hij zij is nog te jong daarvoor, nee daar zijn ze echt te klein voor, Ach joh dat snappen ze toch nog niet...Jammer.
mijn oudste is er ook heel bang voor.... mijn jongste aait het liefst alle honden... ook de heeeeele grote, vind ze geweldig... ik heb liever niet dat zij zomaar honden gaat aaien. en ook als het baasje zegt ohhh maar hij doet niks hoor... ja zal wel maar ik hou dr niet van... t blijven onberekenbare dieren in combinatie met onberekenbare kindjes ikzelf vind ze wel leuk om te zien maar zou er geen willen.... ben er ook wel een beetje huiverig voor om eerlijk te zijn.... misschien dat mijn dochter dat ziet? geen idee maar ze heeft het er absoluut niet op.... honden mogen trouwen hier niet op het schoolplein komen... alleen buiten het hek....