Nogmaals: Hier staan we ook niet op het schoolplein, maar erbuiten. Buiten de hekken. Geloof dat het al wel de 6e keer is dat ik dat zeg. Lieve mensen, Ik neem mijn hond niet mee OP het schoolterein. Mijn hond zit notabene met dr kont op een uitlaatveld als ik sta te wachten, NAAST EEN POEPBAK!
ja sorry maar ga geen 23 pagina;'s lezen hoor heb alleen de eerste gelezen.... maare sorry dan hoor...
Honden komen ze overal tegen op straat. Ik sta niet pal voor de ingang ofzo met mijn hond, dus als ze ze eng vinden, dan hoeven ze niet in de buurt te komen. Maar zoals ik al eerder aangaf, ik herken niet zoveel in de ervaringen van TS als ik mijn kinderen met de hond van school afhaal, want de meesten kijken niet op of om naar onze hond. Ze staat nooit pal voor de ingang, dus ze hoeven niet in de buurt te komen, niet dichter bij dan als ik gewoon met mijn hond over straat loop. En op het schoolplein mag je hier niet wachten, überhaupt niet, iedereen wacht buiten het schoolplein. Verder heb ik jaren tegenover een basisschool gewoond, daar ging ik ook echt niet wachten met uitlaten van de hond, omdat de school toevalling uit- of inging, omdat anders kinderen mijn hond wel eens eng zouden kunnen vinden. Volwassen mensen kunnen honden ook eng vinden, dan zou ik nergens meer kunnen met mijn hond.
Ik ga ook met dochter hondjes aaien, en ze vindt zichzelf oh zo stoer als ze durft. En toch is ze nog steeds bang. Mijn dochter is sowieso wat bang aangelegd, maar we gaan de uitdagingen stuk voor stuk aan. Over kortzichtig gesproken, jij concludeert dus uit één zin dat ik 'niet goed' met dochters angsten omga......
Hier is mijn zoontje ook verschrikkelijk bang voor honden, en waarom?? Quinn houd echt niet van alle beesten, moet je eens zien hoe hij doet als hij een vlieg ziet, je zou bijna denken dat er een leeuw in aanwezig is. Mijn zoontje is tot zijn 2 1/2 jaar opgegroeit met een hond, oma had er altijd eentje, en daar was hij geregeld, ook toen werd mijn zoontje helemaal panisch. Ik denk dat het bij mijn zoontje het onvoorspelbare is, dat vind hij verschrikkelijk, hij is een type die alles onder controlle wilt houden. Vind ook niet dat je de ouders de schuld kan geven dat een kind bang is voor honden(of wat dan ook) soms zit het gewoon in het kind.
tja, ik denk dat het gedeeltelijk conditionering is: als ze angst zien bij mama, kopiëren ze dit in een volgende vergelijkbare situatie. Ik ben absoluut geen dierenvriend (ja, op de bbq, sorry jongens). Dat komt bij mij voort uit een ongegronde angst voor dieren. Katten zijn mijn ultieme angst, ik weet zelf dat het nergens op slaat, maar echt, ik ben als de dood. Ik probeer ontzettend om het niet op mijn kinderen over te brengen. maar hoe doe je dat? Ik ga geen kinderboerderij in, geen vogeltuin of wat dan ook. Als er een vlinder in de tuin zit, dan ren ik het liefste naar binnen. Toch probeer ik het niet voor de kinderen merkbaar te maken en ze juist met dieren aan te moedigen. Maar dat is lastig hoor. Ik ben not amused als er een hond naar mijn kinderen komt/ aanhalen. De oudste vertoont vergelijkbaar gedrag met mij en gilt dan alles bij elkaar, tja, ik vertel haar wel dat het niet nodig is en dat het baasje de hond bij zich houdt, maar ajb doe dat dan ook. Hoe vaak ik al niet in het bos honden tegen me aan krijg die (zo wordt dan van 100m verderop geroepen) "alleen maar wil spelen, hij doet echt niks hoor". Ik houd daar niet van! Ik wil geen dieren, zal nog geen konijn aaien, dus ik wil ook niet besprongen worden door een hond die me op wil eten of alleen maar wil spelen. Als je honden wilt, prima, maar houd ze ajb bij je. En katten, brrrrrrrr waarom moeten die buiten lopen? Bij mij in de tuin komt er koud water aan te pas. Sorry jongens.. Om terug op je stelling te komen: ja ik denk dat veel is "aangeleerd", maar daar doe je niet altijd iets aan. En trouwens, de jongste is echt gek op dieren, die rent dus achter de katten aan. Tja, is toch echt uit mij geboren...
Een grote hond is toch ook eng, dat formaat bij een peuter... ALs er iemand met en paard lang komt lopen bij een volwassene doen ze ook een stap opzijn.
Ik heb niet alle reacties gelezen,dus misschien is het al een keer gezegt. Hier in de straat zie ik het ook. Een buuf van een paar huizen verder op springt nog net niet van haar fiets af als ze een hond ziet. Haar dochter ( ergens eind 30 nu ) doet precies hetzelfde en ook haar dochter van een jaar of 8 is als de dood voor honden. Wordt dus gewoon van generatie op generatie door gegeven door het gedrag van de moeder. Mijn naaste buurvrouw is ook heel bang voor honden, maar wil dit haar kinderen absoluut niet mee geven.Dus zij zet toch die stap om hier binnen te komen en de kinderen te laten zien dat de hond niets doet. En inmiddels is ze zelf geloof ik ook niet meer bang voor onze hond ( zolang hij laag blijft en niet te druk om haar heen kwispelt ) Denk dus dat het veelal doorgegeven wordt van ouder op kind. Of ouders zijn zelf bang, of bang dat hun kind gebeten wordt. Levi groeit op met een hond en vind dat geweldig,maar wij hebben hem wel heel duidelijk geleerd dat hij nooit zomaar een andere hond mag aaien omdat niet alle honden kindjes lief vinden. Nu vraagt hij dus altijd netjes aan het baasje of hij de hond mag aaien.
Lijkt me lastig om mee om te gaan aangezien je in het dagelijks leven toch erg vaak dieren tegen komt. Is het geen idee om er eens hulp voor te zoeken ? Zo kom jij er als het goed is vanaf en kan je samen met je kinderen naar de kinderboerderij etc.
tja, klopt. Maar het idee dat ik dan NA therapie de kinderboerderij in zou kunnen maakt al dat ik dat dus niet zou doen, snappie? Kippen?? oh my, echt echt echt niet! Ik ga nu samen met vriendinnen naar de kinderboerderij en die gaan met mijn kids naar de beesten. Ik heb overigens wel een abo op de dierentuin maar toen daar een ooievaar door de speeltuin heen ging, trok ik mijn kinderen achter de eerste beste man en heb me bij hem verstopt. genant? jazeker, maar ach, daarentegen ruim ik wel spinnen op en durf gerust op muizenjacht.
Ik denk dat een kind best van nature bang kan zijn voor een dier. Wij hadden zelf nog geen hond en mijn dochter wist ook niet hoe ze erop moest reageren toen ze voor het eerst een hond zag. Ze bleef er iig wel bij uit de buurt en als ze hond bij haar in de buurt kwam, verstopte ze zich ook. Inmiddels is ze dol op dieren, maar dat is dus wel eens anders geweest.
Mijn dochter is panisch voor honden, niet voor katten. Ik heb dat niet gecreëerd, dat heeft ze altijd al gehad, vrienden van ons hebben een grote hond en daar oefenen we mee om haar eraan te laten wennen maar dat is echt niet makkelijk, ze loopt soms blauw aan van het huilen en de paniek en ik kan er ook geen oorzaak voor bedenken, er is nooit iets gebeurt met honden. Dus als mijn dochter achter me kruipt als ze jouw hond ziet dan is dat angst, misschien voor de onvoorspelbaarheid/spontaniteit in honden. Wie zal het zeggen?
Taliaa, herkenbaar haha. Spinnen of muizen doen me niks en kan ik zo opruimen (sterker nog, vind spinnen juist best leuk) maar vroeger toen mijn ouders katten hadden mochten ze nooit bij me op schoot uit angst dat ze de nageltjes in me zetten ofzo. Kippen lijken me ook helemaal niks. Ik was ook een keer bij de kinderboerderij en toen waren ze vergeten om het hek waar het varken was te sluiten, die had dus gewoon kunnen ontsnappen. Vond ik ook niet zo'n leuk idee.
haha van spinnen ga ik dus weer gillen. Maar zou toch fijn zijn als je gewoon weer alles zou kunnen ? Ik wilde ook nooit in therapie,maar toen ik op een gegeven moment door paniekaanvallen niet eens boodschappen meer kon doen heb ik toch die stap gezet. Geen sec. spijt van gehad. Gaat nu nog niet op en top maar weet waar het aan ligt en kan mezelf onder controle krijgen. Kans zit er natuurlijk in dat als je kids groot zijn en op zichzelf gaan huisdieren nemen ( misschien wel eel hele boerderij ) en dan zou je daar niet eens gezellig op de koffie kunnen.
De buurvrouw van mijn moeder doet het ook.. met beide dochters. Snel wegtrekken als er een hond aankomt, zeggen dat ze moet uitkijken want tja, honden kunnen BIJTEN (met nadruk op dat woord) en nog meer van die fratsen. Met als resultaat dat beide dochters (tegen en in de puberleeftijd) nog steeds bang voor honden zijn. En zij maar volhouden dat ze niet weet hoe het komt. Daar kan ik dus niet tegen. Kijk, een kind kan een angst ontwikkelen, helemaal uitzichzelf. Dat snap ik. Dat is me n.a.v dit topic nog veel duidelijker geworden. Maar hoe er mee omgegaan word ligt toch echt wel bij de ouders/directe omgeving van het kind...Je versterkt het, of smoort het in de kiem...Dat jij thuis probeert het te verbeteren wil niet zeggen dat het werkt, want op school/kdv/peuterzaal kan ook wel een kind zijn dat panisch is voor een hond/kat/muis etc waardoor het weer versterkt word. Daamee zeg ik niet dat alles op te lossen is...Ik weet ook nog steeds niet hoe ik mijn zoon voor de grote boodschap OP de wc krijgt(plassen doet hij staand) want hij vind het eng. De ene keer (als hij heel erge buikpijn heeft ofzo) laat ik hem maar op het potje. En de andere keer rent hij 20x naar de wc om weer bang weg te lopen en gaat hij de 33e x wel zitten... Ik weet niet hoe ik het het beste aanpak, ik hoop dat het over gaat. Maar ik weet wel, dat ik het niet moet gaan versterken door raar over de wc te gaan praten.
wij hebben thuis konijnen loslopen en hondjes in het hofje, mijn dochter is ook terughoudend voor honden, en bij vreemde honden heb ik dat ook liever. laatst sprongen er loslopende jonge pups tegen haar aan, wat snel word vergeten is dat kinderen niet op honden neerkijken maar er vaak tegenaan kijken en de poten kunnen soms hard aankomen als ze springen. dus ik denk niet dat de ouders per definitie de kinderen bang maken voor honden.
Leuke site voor wie iets meer wil lezen! Kinderen en angst Ik denk dat angst gewoon bij kindjes hoort! Mijn dochter was panisch voor het doen van de grote boodschap, waarom? Tja, geen idee! Zij is zo wie zo gewoon behoorlijk bangig aangelegd, is toch echt aard van het beestje. Daarnaast kunnen wij het (deels) beïnvloeden door hoe wij als ouders reageren. Een ding is wel belangrijk: als volwassenen respect hebben voor de angst van de ander! Dus ook al snap je het niet ( want je vindt jouw hond o zo lief!) voor een ander kan het een enorm "eng monster" zijn! Dus ga dat niet belachelijk maken! Je hoeft niet altijd een traumatisch ervaring te hebben om toch bang te zijn, ik ben bv nog nooit neergestort maar heb toch vliegangst! Gelukkig kun je als je volwassen wordt beter de risico's afwegen en rationaliseren, waardoor je veel angsten die je als kind had gaandeweg overwint! En zoals ook al eerder is genoemd: stel je voor dat er een olifant kwispelend op je af komt rennen om te spelen, ik denk dat wij ook wel even weg zouden duiken ( zo is het voor een kind ook als er een enorme hond op je af komt!).
Ik ben heel erg van voor dieren, vooral voor honden.. En minn zoontje neemt mijn voorbeeld over..?ik weet dat het niet goed is, maar kan er niks aan doen..
Mijn dochtertje vindt honden erg leuk (heel enthousiast als ze ze ziet) maar ook wel weer eng. Denk voor het drukke en onvoorspelbare. Vooral van een losse hond die opeens aan komt rennen. Als de hond aan de lijn zit en rustig zit vindt ze het leuk om van een klein afstandje te bekijken maar aanraken durft ze echt niet. En dat terwijl ik juist dan vaak een hond(je) aai waar ze bij is en haar ook laat zien dat het een lief beest is maar toch durft ze niet. Ook prima. Hoeft dus echt niet aan de ouders te liggen. Mijn zus heeft ook een hond (engelse bulldog) en die is best wild dus misschien dat ze daardoor een bepaalde angst ontwikkeld heeft.. Maar....ze blijft enthousiast als ze een hond ziet lopen