Wow wat heb ik veel respect voor jou. En je hebt zelf volgens mij allang de keus gemaakt (dat je niet voor een abortus gaat). Ik snap dat je je druk maakt om wat anderen vinden, en voornamelijk ook wat je vriend doet. Maar uiteindelijk moet je ook aan jezelf denken!! Ben trouwens van mening dat je met je vriend wel een goed gesprek moet gaan hebben hoor. Niet alleen met betrekking tot je zwangerschap maar ook met betrekking tot wat hij tegen zijn ouders had gezegd. Over dat hij het al een tijdje niet goed vind gaan. Vraag je eens af of je vriend echt voor jullie wil gaan en wat dan belangrijker voor hem is. Samen een gezin vormen (vroeger dan de bedoeling was), of jou een abortus opleggen (tegen jou gevoelens in) met vervolgens altijd dus nog de optie dat hij je uiteindelijk verlaat omdat hij het niet goed vind gaan tussen jullie. Of omdat hij je verdriet niet aan kan?! Praat hier samen goed over met je vriend ook over wat als .... En de mening van anderen moet je je bij neerleggen. Mensen zullen ongeacht je keuze hier altijd commentaar op hebben!
Ik wil alleen maar even zeggen dat ik heel erg veel respect voor je heb! Je gaat het echt wel redden, en je kan hier altijd terecht en heel veel steun krijgen!
Hardstikke eens! Goed dat je je niet laat beïnvloeden, hoe moeilijk dat ook is. Het is jammer dat het zo moet lopen, maar ook zonder hen redt je het wel! Tuurlijk zijn ze in paniek en had geen van jullie dit zo voor ogen. Maar zoals ik eerder zei: er zijn wel meer dingen in je leven die anders gaan lopen dan dat je zou willen. En ik denk dat alle moeders hier met me eens zijn: een kindje hebben is echt niet altijd makkelijk, maar ooh zo geweldig!!!!!
hey meid jij wil het kindje houden dan hou het oke.......je kan het best echt waar......en weet je ik spreek uit ervaring als jij bij het abortus kliniek kom en ze horen aan jou gesprek dat dit niet jou keuze is dan sturen ze je gewoon weer naar huis, want ze doen geen abortus bij vrouwen die er niet 100% achter staan.....want ja je krijg eerst een heel gesprek en vragen van de arts daar.......dus hou het lekker en geniet ervan en je moeders steunen je.
Hoi meid, ik heb meegelezen. Ik zit nu ook in een opleiding die even stil staat omdat ik problemen heb met bekkeninstabiliteit. Kijk of je een BBL MBO met aangepaste werktijden kan doen (ik kon ook HBO doen maar daar hadden ze hier geen regeling voor). Ik zit bv in een 'jonge' moeder groep. Werk en schooldagen zijn hier op aangepast. Daarbij krijg ik een redelijk loon. Hier kan je ook speciaal naar op zoek. Vraag er naar voor je je ergens inschrijf voor een HBO/MBO, of pak je oude studie op om het af te maken. Ik heb al een hbo op zak en ik ben ook overgestapt met een jaar ertussen naar een andere school en het was wat werk, maar is helemaal goed gekomen. (ik had tijdens HBO geen kind) Er zijn trouwens heel wat subsidies en noodwoningen waar je voor een aantal jaar in kan blijven. de kosten daarvan zijn ook niet zo hoog. Je kunt daarvoor informeren bij de woningbouw. Het is zo in je leven denk je zoveel te moeten, maar je moet vooral naar jezelf luisteren. Dingen lijken vaak zo groot en dit moet en dat moet. Doe dan eens een stap terug en moet het echt? Of verlang je het van jezelf? Soms hebben we te hoge verwachtingen van onszelf of anderen, waardoor we steeds het idee hebben dat we onszelf of anderen teleurstellen. Ik heb daarover ook een tijd in de put gezeten. werk niet leuk, dan solliciteer ik ergens anders. En dan denken mensen je moet er niet zo makkelijk over denken... maar het helpt wel. Je tilt dan niet overal meer zo zwaar aan. Ondanks alles, kan het kindje een gunstig iets voor jou zijn. Je loopt niet voor niets bij een psych. Het zal meerdere redenen zijn, maar dat betekent niet dat het jou een mindere moeder maakt als ieder ander. Je bent je bewust van je problemen en dat zorgt er juist voor dat je er op let. Als je niet achter abortus staat, moet je het niet doen. Later als het kindje geboren is, zal je er zielsveel van houden. Je zal er zijn voor je kind en jouw moeder voor jou. Dus dat is alleen maar extra steun. Ik wil je trouwens wel wat meegeven. Ik dacht ook gelukkig te zijn met mijn vriend (6,5 jaar mee gehad) zijn ouders waren ook tegen mij. Hij heeft ook meerdere keren te kennen gegeven aan de relatie te twijfelen en probeerde alles bij mij in mijn schoenen te schuiven. Niet opvallend, maar uiteindelijk voelde ik mijzelf te minderwaardig en alles kwam door mij. Alles verdraaien, dat ik niet zo egoistisch moest zijn. Ik heb hierdoor echt een klap opgelopen en geloofde niet meer in mijzelf. Uiteindelijk heb ik zelf een punt gezet achter de relatie omdat ik de beschuldigingen niet meer aan kon. En wat blijkt, ik knapte al snel op. Ik dacht van hem te houden, maar ik hield alleen nog van de routine die de dagen brachten en de voorspelbaarheid van de relatie. Niet van hem, want hij verschuilde zich overal achter en boorde mij (achteraf gezien) geregeld de grond in met stekende opmerkingen en het niet opkomen voor mij. Net zoals bij jou, zeggen dat zijn ouders niet deren, maar puntje bij paaltje ook niets doen als ze mij beledigde, beschuldigde of ergens wat van vonden. Verlies jezelf niet, want ik hoor zoooo erg mijzelf praten een paar jaar terug. Durf je het hem niet te vragen omdat je bang bent voor zijn reactie, of om jouw reactie op de reactie die hij zal geven?? Lopen met de eeuwige twijfel is erger dan het weten en beginnen met een hoofdstuk sluiten. Neem zelf de touwtjes in handen. Anders blijft hij eraan trekken wanneer hij wil en jij gaat je er nog schuldig over voelen ook!! Nu doe ik een opleiding 24 uur werken en 1 dag school. (dit is genoeg om met subsidies in een woning rond te komen, het is geen vetpot, maar alles is precies te halen) Ondertussen een ben ik met een nieuwe man, waar ik zwanger van ben, die mij wel respecteer om wie ik ben en gewicht tilt aan mijn meningen, alles doen we samen ook voor ons aanstaande kindje. Het is zo'n ander leven. Toen was ik triestig en wist ik niet wat voor goeds ik op aarde was. Ik dacht gelukkig te zijn omdat iemand nog met mij wilde zijn ondanks dat ik het niet waard was. Nu leef ik, ik lach en ben nu voor het eerst echt gelukkig met wie ik ben. Hier begint het namelijk mee. Mijn leven is nu mooi en als ik een tegenslag heb, kan ik het ook aan. Ik zit er mee en ik heb ruimte om er mee om te gaan, afwegingen te maken en af te sluiten. Nu sta ik dicht bij mijzelf. Probeer iets niet goed te praten tegenover jezelf! Mensen zullen altijd een mening hebben. Mensen zullen je verlaten, dat hoort bij het leven, maar vroegtijdig afscheid nemen omdat zij het willen, vind ik geen optie voor jou. Het is andermans mening en het treft jouw hart. Zij zullen er geen nacht meer om wakker liggen. Jij des te meer. Misschien word je er nu nog niet echt vrolijker van, maar het komt wel. Er zijn ook best wel wat instanties en verenigingen die je kunnen en willen helpen. Je moet alleen de stap zetten om het te durven vragen. Vraag overal informatie op en wat ze voor je kunnen doen. Dan zal je zien dat er snel al wat stukjes op hun plek vallen en dat je er wat meer rust in kan vinden. Rustig aan!! Denk op de eerste plaats aan je zelf en het kindje in je. Daar draait de wereld nu om en niet om anderen Vriendelijke groetjes Meij
Heel veel succes met alles! Wat een moeilijke tijd voor je...Zo spannend en nieuw.. Hoe voel je je intussen eigenlijk? 8 weken zwanger...Hopelijk kan je er wel van gaan genieten ondanks alles. Je komt er wel!
Jeetje, wat zitter er veel lieve mensen hier op ZP! Echt super bedankt voor jullie reacties. Wat een verhaal Meijtje! Mooi om te lezen dat het bij jou allemaal goed is gekomen en je nu gelukkig bent. Ik twijfel er niet aan dat ik zielsveel van dit kind zal houden! Daarom kan ik ook niet voor abortus kiezen. De basisbehoeften kan ik bieden, misschien niet in de meest ideale situatie, maar hij/zij zal niets tekort komen. Ik ben bang voor de reactie die mijn vriend geeft en mijn reactie daar weer op. Ik weet dat hij niet weg gaat lopen, maar het spookt toch in mijn hoofd dat hij dat wel gaat doen. Dan red ik het ook wel, maar dat wil ik absoluut niet. Bougainville, wat spijtig om te horen! Dat moet erg lastig geweest zijn om dat te accepteren! Gelukkig gaat het met jou en je dochtertje wel goed. Ik denk altijd dat dit soort mensen (lang leve de lol) zichzelf wel een keer tegen zullen komen en dan spijt krijgen van de keuzes die ze gemaakt hebben. Heel veel succes verder voor jou en je dochter. Natuurlijk is het lastig om te zien dat de vader van jouw lieve dochter niets met haar te maken wil hebben. Mijn zus weet het nu en mijn broer ook. Mijn zus wist toen ze het hoorde niet echt wat ze moest zeggen, maar kwam later nog even naar mijn kamer toen ik aan het omkleden was. Zij vertelde toen dat ze het vervelend vind voor mij, maar dat ze ook wel weet dat ik mijn keuze al gemaakt heb. Namelijk dat het geen abortus gaat worden. Ze denkt ook echt wel dat ik het kan. Mijn moeders zeiden vanavond ook dat ze denken dat ik mijn keuze al gemaakt heb. Ze vroeg zich ook af wat ik verwacht van het gesprek met mijn psycholoog, of ik verwacht te horen dat ik er inderdaad niet mee zou kunnen leven als ik abortus laat plegen. En of dit nog iets aan mijn keuze zou veranderen. Dat heeft mij toch ook weer aan het denken gezet. Het is fijn om erover te praten met haar, maar mijn keuze staat toch eigenlijk al wel. Mijn broer zei niet zo heel veel, behalve dat het mijn keuze is en dat ze hun oude ledikant nog niet op Marktplaats zullen zetten. En hij zei gefeliciteerd . Mijn moeders en zus hebben gister nog even met mijn vriend gesproken toen ik aan het douchen was. Mijn zus vertelde toen dat hij gezegd had dat hij er wel zal zijn als ik er voor kies het te houden en dat hij de eerste tijd hier sowieso in huis zou komen wonen om samen voor ons kind te zorgen. Een hele fijne reactie dus. Ik ben alleen wel bang dat hij anders reageert tegen mij. Maar daar moet ik maar een keer goed met hem over spreken. Hij is nu overigens wel weer meer aanhankelijk, hij raakt mijn buik weer aan (wat ik erg fijn vind!) en heeft er zelfs 2x een kus opgegeven. Dat is misschien niet veel, maar voor mij voelt dat als een deel acceptatie van zijn kant. Ik voel me eigenlijk niet heel erg zwanger. Tussen de 4de en 7de week ben ik weel heel misselijk geweest, maar nooit hoeven spugen. Nu ben ik vooral meer moe dan normaal en ik heb veel last van mijn voeten. Maar ik ben vorige week begonnen met fulltime werk, dus daar kan dat ook goed aan liggen. Ik sta vooral veel tijdens mijn werk (verkoopster ed. bij een juwelier). Ik besef denk ik ook nog niet echt dat ik zwanger ben, daarom wil ik ook graag een echo. Dan is alles waarschijnlijk echter. Oh, ik merk het trouwens wel aan mijn buik, ik heb altijd een platte buik gehad, maar ik krijg hem nu niet meer zo plat als een paar weken geleden. Dat zijn dan wel darmen, maar erg grappig/wennen om dat te zien en voelen. Ik prijs me momenteel ook erg gelukkig met mijn familie. Eigenlijk hebben wij helemaal niet zo'n hechte en open band, maar ik merk nu toch wel dat ik een liefdevolle thuisbasis heb. De enige die nog rest om het te vertellen is mijn vader, die zal ook wel niet blij zijn, maar goed. Heel betrokken zal hij denk ik niet zijn. Ik ga me denk ik zo maar eens aanmelden bij een verloskundigepraktijk hier in de buurt, zodat ik weet hoe ver ik precies ben en of alles goed zit! Ik heb mijn keuze nu emotioneel gemaakt en ik weet dat het zwaar gaat worden, maar dat het niet opweegt tegen wat je ervoor terug krijgt. Nogmaals bedankt voor alle lieve reacties, daar voel ik me toch heel gesteund door.
Ik voel me trouwens wel schuldig dat ik geen foliumzuur/zwangerschapsvitamines heb geslikt! Weet iemand precies wat voor effect het kan hebben als je dit niet slikt? Ik werk elke dag van 8.30 tot 18:00 dus heb dan ook geen tijd even de kruidvat/etos binnen te wippen. Ik kan het wel aan mijn moeder vragen, maar ik vraag me af of het nu nog nut heeft. Foliumzuur moet je toch al vanaf het begin tot 12 weken te slikken? Ik heb me net aangemeld bij verloskundigen, dus die kunnen mij hopelijk binnenkort ook antwoord geven op zulke vragen!
Meis, ben blij om dit te lezen! Jij/jullie komen er wel! Je bent je bewust van de situatie en ongelovelijk sterk. Ook ik ben onverwachts zwanger geraakt en mijn vriend was wel heel blij maar ook geschrokken. Zijn familie weet nog niet van mij. In het begin hield hij afstand, tot ik 15 weken was en je t begon te zien, sindsdien heeft hij volledig mijn kant gekozen. Dit is aan alles te merken en te zien. Ik snap dat je het niet leuk vind dat je je moeder in deze positie brengt, maar geloof me je moeder zal het geweldig vinden om dit van dichtbij mee te maken. Tevens zullen de banden met de vrouwelijke kant van de familie verbeteren en versterken, dat merk ik ook bij mn eigen. Nogmaals je komt er wel en je zal hier altijd terecht kunnen met je verhaal. Hoop dan ook dat je ons op de hoogte houd. Veel succes! En geniet van je zwangerschap!
Ik heb ook geen foliumzuur geslikt, begon bij de 13e week pas (wist niet dat ik het moet slikken) en volgens de VK hoefde t toen niet meer. Ben toch wel begonnen omdat t geen kwaad kan en zelfs goed s als je ermee doorgaat!
Wat een nare situatie zo met je schoonouders, Maar zo te lezen heb jij je keus gemaakt en ga je er voor. Hoop ook dat je vriend in ziet dat het goed komt en dat wat zijn ouders willen niet gaat gebeuren. Je kan ook gravitamon halen is tijdens en ook na bevalling Als je borstvoeding neemt, Zit van alles in. Ik was gestopt met de pil en heb ook geen foliumzuur geslikt (niet aan gedacht) 2 maanden later was ik zwanger En ben ik gravitamon gaan slikken.
Ik heb gister mijn moeders verteld dat mijn keuze genomen is. Dat hadden ze al verwacht en ze zijn het er mee eens. Er is hier zelfs al gesproken over een babykamer. (De kamer die nu van mijn nichtje is, zou de babykamer worden. Mijn nichtje (4) is er bijna nooit meer, dus heeft haar kamer eigenlijk niet meer nodig.) Ook de zwangerschapskleren van mijn schoonzus komen deze kant op, dus iedereen had eigenlijk al wel verwacht dat ik dit kindje zou houden. Ik vind het wel fijn om nu mijn keuze te hebben staan, nu kan ik (en de rest vd familie) me hier op voorbereiden. Ik moet het alleen nog tegen mijn vriend en vader vertellen. Mijn vriend ga ik het morgenavond rustig vertellen en hopelijk zal hij er zijn en niet te erg schrikken. Hij zal het denk ik ook wel aangevoeld hebben dat dit mijn keuze zou worden. En mijn vader staat woensdag op de planning, zijn reactie zal ook wel niet leuk zijn, maar goed. Hij draait wel bij. Ik heb het gister nog even met mijn moeders over mijn studie gehad. Ik wilde eigenlijk HBO gaan doen, maar zit nu toch naar MBO te neigen, omdat dit in combinatie met een kind makkelijker haalbaar zou zijn. Daarna kan ik altijd nog doorgaan voor een HBO studie. Ik wil met kinderen werken en ga dan nu voor kinderopvang op MBO, daarna wil ik me nog wel omscholen tot HBO pedagoog. Maar dat komt nog wel op de lange termijn. Maar morgen ga ik dat allemaal uitzoeken hoe het zit met financiering enzo. Ik heb het net ook besproken met mijn psychologe. Zij denkt ook dat ik het kan en daar sterk genoeg voor ben. Maar zij denkt ook dat ik het erg zwaar zou krijgen met het plegen van een abortus. Dus mijn gevoel is hier weer mee gesterkt. Ze zei zelfs dat ze spullen uitgezocht had voor haar schoonbroer die net een kindje gekregen had, maar dat die eigenlijk alles al hadden, dus dat daar wellicht wat van mijn kant op kon . Erg leuk dus eigenlijk. Het enige waar ik nu nog over twijfel is wat ik moet doen met mijn baan. Ik werk sowieso tot september fulltime, maar ik denk dat ik daarna wil stoppen (vanaf 36 weken zwangerschap of wellicht eerder). Ik denk dat als ik aanspraak maak op ouderschapsfinanciering via het DUO, dat ik die 180 die ik nu per maand verdien niet nodig ga hebben. Dan is een volle dag tijd kunnen doorbrengen met mijn kind mij meer waard. Maar dat zal wellicht allemaal vorm krijgen hoe meer de tijd vordert.
Wat goed om te lezen dat je een keus hebt gemaakt en daar ook achter staat! En als ik het zo lees komt het echt helemaal goed. Er zullen vast mensen zijn die nog aan jouw keus moeten wennen, maar het is jouw besluit en die mensen zullen zich daar bij neer moeten leggen. Hopelijk draait je vriend straks bij, dat zal toch een fijner gevoel geven. Een heel fijne zwangerschap gewenst!
Wat fijn om te lezen dat je nu definitief hebt besloten! Met je opleiding komt het ook wel goed 180,- voor een fulltime baan is trouwens ook niet veel. Wanneer mag je naar de VK? En hoe is het verder? geen last van kwaaltjes?
Die 180 is voor weekendhulp, ik werkte alleen zaterdagen van 7.30 tot 18.00. Dus 36-40 uur in de maand ook dan is 180 niet veel, maar goed. Nu werk ik rond de 45 uur per week, dus dat levert zo'n 800-900 per maand op. Wat er op neer komt dat ik uiteindelijk zo'n 2500 spaargeld zou hebben voor de babyspulletjes. Ruim voldoende, zou ik zeggen! Kan stiekem al niet meer wachten om dingetjes uit te gaan zoeken en zo goedkoop mogelijk super gave dingen te vinden. Het zal ook wel niet meer lang duren voor ik het eerste dingetje zal kopen. Al is het maar een knuffeltje of paar sokjes. Ik heb me gister aangemeld bij verloskundepraktijk en zij zouden binnen 2 werkdagen contact opnemen, dus morgen. Ik weet niet hoe lang de wachttijd daar is, maar ik hoop stiekem deze week nog terecht te kunnen. Ik wil zo graag weten of alles goed zit en of het hartje (al) klopt. Met 8+4 zou het hartje toch moeten kloppen? Klachten heb ik niet echt, ben misselijk geweest. M'n bh's zitten een beetje strakker (een béétje, ahum). En m'n buik gaat niet meer plat, blijft een darmenbobbel zitten. Maar ik heb niets te klagen . Ik begin me nu ook echt steeds meer enthousiast zwanger te voelen. Er van te genieten en vooruit te kijken naar alle leuke dingen die komen gaan.
Super mooi! Idd hopen dat je snel op controle mag, dat maakt het veel werkelijker! En blijf dat gevoel vast houden, daardoor sta je ook steviger in je schoenen
Fijn dat je een definitieve keuze geaakt hebt, dus van harte proficiat met je zwangerschap!! Wat betreft stoppen met je baan, dat kun je het best zelf beoordelen, maar neem wel zwangerschapsverlof!!! Je krijgt dan gewoon die 16 weken doorbetaald, dus pas je baan opzeggen per einde verlof als je wilt stoppen ...
Ik heb geen recht op zwangerschapsverlof, vrees ik. Ik heb geen contract, maar ik werk wel wit. Ik heb alleen zo'n formulier moeten ondertekenen voor de belastingdienst, geen contract. En mijn 'contract' is maar 0 uur, dus als ik wel officieel een contract zou hebben, dan zou ik nog geen vergoeding krijgen. Ik verdien ook wel bagger slecht, 4,20 per uur. Dus het minimum, vakantiegeld krijg ik nog wel apart, maar dat was ook maar 15 per maand. Nu dus wel meer, maar ik ga niet klagen! Ik ben al lang blij dat ik werk heb en het voordeel is dat ik ook weg kan wanneer ik wil .
Wat fijn meid, Dat je je gevoel lekker op een rijtje staat nu. Mijn ouders waren jong toen ze voor mij kozen, (mn ma was 16, pa 20) En ik vond het vooral in mijn tienerjaren heel tof dat ik zulke jonge ouders had.. ps, mn ouders zijn nu nog steeds samen, heb naast mn broertje van 21 zelfst een zusje van 9. Het komt vast wel goed hoor!
Ik heb ook een 0 uren contract bij mijn werk - maar ik heb wel vaste uren per week gewerkt - en ik krijg gewoon zwangerschapsverlof. Ik zit nu in de ziektewet - vanwege harde buiken - tot 13 juni en ga dan mijn verlof in. Ik krijg dan die speciale uitkering voor zwangeren, wat gebaseerd is op het loon wat je in de periode voor je verlof gewerkt hebt. Dat wordt door je werkgever doorgegeven. In het ene geval wordt het ook door je werkgever aan jou uitbetaald, en anders elke week van het UWV. Ik dacht eerst ook dat ik er met mijn oproepcontract geen recht op had, maar dat is gelukkig niet zo. Dus hier hoef je je niet druk over te maken meid Voor de rest kom je echt over als een sterk persoon. En met de hulp van je familie en je psychologe kom je er wel. En blijf praten met je vriend, geef hem een kans om zijn mening te geven zonder van tevoren al in te vullen wat hij misschien wel en niet gaat zeggen. Dat maakt je alleen maar angstig voor iets wat mogelijk helemaal niet komt