Meid, gecondoleerd met je grote grote enorme verlies. Jouw rouw is heel echt, diep, menselijk, maar natuurlijk niet raar. Alleen de een kan het misschien wegstoppen, maar het woekert toch in je, dus misschien beter als je het wel voelt. Als ik dit lees denk ik aan een klooster, daar hebben ze toch soms plekken voor mensen die dat even nodig hebben? Een soort crisisopvang, met anderen, een veilige omgeving, met rust en regelmaat voor jou?
Dank je meiden voor de reacties. @ camaro ja ik ken het nummer , ik heb zelf ook een aantal nummers waar ik bij kan huilen, oa de nummers die gedraaid zijn bij haar crematie. het stukje tekst van claudia de breij van het liedje haar , in mijn hart heeft zij lichtjes aan gedaan en in mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee. @ecl dank je wel voor je woorden ze raken me. Van de week was het vier weken geleden ,ongelooflijk dat er een maand voorbij is, het staat nog op mijn netvlies van net geleden. En op dat nog eens te bevestigen heeft mijn lijf besloten dat het tijd is om ongesteld te worden, daar was ik zo nog helemaal niet klaar voor. Steeds maar weer voelt het of de tijd , de realiteit me inhaalt. Hoe kan mijn lijf in godsnaam nu al weer een eisprong hebben, net of het Dilana al weer vergeten is . Ik voel me verraden door mijn eigen lichaam. En dan vandaag moederdag, normaal gesproken heb ik er weinig tot niets mee. Ik heb zelf geen contact meer met mijn moeder en die is ook nog eens vlak bij moederdag jarig, maar dit jaar is het toch anders. En hoewel ik het wil negeren voel ik het toch, de lege handen waar je mee staat. Anders was er ook niks geweest maar was er nog wel de volle buik geweest en de verwachting en nu is er enkel de leegte. En wederom doet het pijn dat er niemand in mijn omgeving er even bij stil staat dat dit een moeizame dag voor me kan zijn. Al was het een woordje van begrip geweest. Maar het minste is nog teveel verwacht helaas en dat maakt het verdriet rauwer. Ik probeer door te gaan en haar niet te erg te missen ,maar geloof niet dat me dat op het moment erg goed afgaat ) vlg week kan ik volop aan mijn huis beginnen, ik hoop daar een beetje een balans in te vinden, om er niet vol zelf in te gaan. Zoals een vriendin wel eens zegt jij vergeet wel eens dat je een bevalling en een operatie gehad hebt he. maar ben ook blij dat er zicht op mijn eigen huis komt. Finally.
aanvulling op me pb....... Meis toch, je moet echt niet zo streng voor jezelf zijn! Jouw situatie...het overlijden van je wondertje(en de manier waarop), de andere tegeslagen en het feit dat er gewoon weinig tot geen mensen in jouw omgeving zijn die je steunen en troosten. Dit is zo heftig! En dan enorme verdriet, pijn, leegte, teleurstelling en boosheid; gevoelens die op zich zelf al heel heftig zijn.......jij hebt het allemaal tegelijk en het ene gevoel nog heftiger dan het ander. Niemand die hierbij stilstaat, niemand die je even laat weten aan je te denken, niemand die het verlies van Dilana en jouw verdriet lijkt te erkenen, niemand die zijn eigen ongemakkelijke gevoel aan de kant zet om er toch voor jouw te kunnen zijn. Je hebt tijd nodig, heel veel tijd voor alle emoties om op een rustiger vaarwater te komen. En je moet jezelf gunnen om te voelen wat je voelt. Je hoeft niet altijd sterkt te zijn. Omdat je er alleen voor staat kan ik me voorstellen dat er genoeg momenten zijn waarin het niet helpt om dicht bij je gevoel te zijn. Maar je kan het niet constant negeren of weg stoppen. Goh wat heb ik makkelijk praten he?! Maar ik weet dat wat ik zeg waar is. Ik hoop dat je je kunt laten gaan in berichten naar mij en/of hier op de topics. Dat je je dan kunt overgeven en plaats kunt maken voor je gevoel. Zonder filter, zonder schaamte, zonder rekening houden met..... Een hele dikke knuffel voor jouw en meis ik denk aan je en ben er voor je!
Allereerst een heel dikke knuffel voor je! Had je "titel" al een paar maal voorbij zien komen, maar niet gelezen. Helaas hebben wij afgelopen zaterdag vergelijkbaar nieuws gekregen. Ons zoontje heeft ook trisomie 18, maar vooralsnog geen verdere "problemen". Volgende week zullen ze mij gaan inleiden, ik hoop dat ons zoontje voor die tijd zelf de "beslissing" neemt. Jemig meid wat krijg jij allemaal over je heen zeg! Al klinkt het nu heel banaal..... maar je redt het echt wel! Je bent zó sterk!
wooooooow.... tranen lopen in grote getaalen over mijn wangen heen.... jouw liefde, jouw verdriet... van binnen te voelen... weet niet wat ik zeggen moet... knuffel!
Elke keer vloeien bij mij de tranen als iemand benoemt hoe ze de liefde voelen die ik voor haar voel. Ik was zo bang dat ik haar tekort gedaan had, dat ik haar niet heb kunnen geven wat ze nodig had in de korte tijd dat ze bij me was dat jullie woorden me daar zo waardevol in zijn. Ik kan niet eens uitdrukken wat zij voor me was en voor me is , wat ze betekend, soms zou ik willen dat iemand daar woorden aan kon geven. @ecl thanks voor je woorden, ik kom in pb er nog op terug, maar je raakt wel de juiste snaar met het filteren en rekening houden met. @hopmarjanneke verschrikkelijk nieuws voor je. Ik zou willen dat het je bespaard bleef, maar net als ik op dat ene moment dat je het hoort weet je wat de beslissing is en dat er geen kans is. Ik hoop dat je ondanks de crue heid van dit alles ook mag genieten van het mooie moment dat je je mannetje bij je mag hebben. Uiteindelijk vind je hoe raar dit ook klinkt een soort van berusting in de beslissing omdat het niet anders kan , niet dat dat niet met pieken en dalen gaat, maar het weten voert dan de boventoon. Er kwam bij mij toen ruimte naar een nieuwsgierigheid naar mijn meisje, als het dan moet laat haar dan maar komen ook dan wil ik haar bij me. En zoals ik al schreef ik heb meer dan genoten van die paar dagen met haar, dat is onbeschrijfelijk , dat is iets wat werkelijk niemand me meer afpakt. Ik hoop zo dat jullie dat ook zo mogen ervaren, pak elk moment dat er er is , ze zijn zo kostbaar. Het viel me op dat je in je schrijven aan mij het had over trisomie 18 en in je onderschrift trisomie 13. Beiden veels te erg, maar wellicht dat je het zelf storend vind. Heel veel sterkte, laat je even weten wanneer je je mannetje gaat zien , dan denk ik aan je.
Ook ik zit met dikke tranen je verhaal te lezen. Eerst gefeliciteerd met de geboorte van je dochter en ook helaas weer gecondoleerd met het verlies van haar. Wat heb je het prachtig opgeschreven je dochter is trots op haar liefde volle mama. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Ik wil je even laten weten dat ik aan je meisje Dilana* denk.Hier brand een kaarsje voor mijn zoontje Djordy* en dat kaarsje brand voor vele kindjes die zo gemist worden. Hoe gaat het nu?Kan je met je familie praten over je meisje als je aan geeft dat je een schouder nodig hebt. Soms is het beter om verdriet te delen dan het alleen te dragen.Dit is niet niks je kindje verliezen.
Wauw wat een heftig verhaal. Zit hier met kippevel en tranen te lezen, maar wat ben jij sterk zeg dat je dit zo kan opschrijven en zo kan verwoorden hoe je je voelt. Heel veel sterkte met dit grote verlies en heel veel sterkte met het geven van een plaatsje
jemig zeg, wat een ontzettend onroerende realiteit... zo heftig en tegelijkertijd zo vol van liefde..een mama in hart en ziel.. ik heb je verhaal gelezen en kon de tranen niet bedwingen.. zo erg allemaal en tegelijkertijd ben je zo vol van liefde maar ook zooooo ontzettend hard voor jezelf! je mag verdrietig zijn, je mag het uiten, je hebt een heel mooi wondertje gekregen en verloren..maar ze zal altijd bij je zijn. kijk naar haar steen en weet dat ze er is. en de mensen om je heen, ik heb daar geen woorden voor.. maar superknap van je dat je wel hulp erbij gekregen heb hetzij het crisisteam.. en weet je mag supertrots op jezelf zijn, je doet het allemaal wel ondanks je verdriet, ik bewonder je ook al ken ik je niet.. ik vind het zo knap van je hoe je er ondanks de tegenslagen toch goed mee omgaat. hoop voor je dat alles met je huisje nu een beetje mee zit en dat het zonnetje nu ook een beetje geluk gaat geven aan je! sterkte met alles!!! wil je in ieder geval een hele dikke digitale knuffel geven!!! liefs