Het is een lang verhaal, maar als ik blijf dan voel ik gewoon dat het echt mis gaat, ik trek het niet meer. Ik zou nog liever gisteren weg gaan als vandaag. Ik weet alleen niet hoe. Door alle problemen heb ik de laatste tijd steeds minder werk kunnen verstouwen. Inmiddels zwanger van de 2e.. Waar ik woon heb ik geen enkel recht, het is anti-kraak. Een van de dingen die zoveel spanning geeft. Ik wil graag een blijvend huis en dat is blijkbaar heel lastig. Mijn man is boer, werkt 7 dagen per week het klokje rond, maar een 2e huis wordt gezien in de maatschap als 'oogsten'. Dit huis is lekker goedkoop en hun hebben hier heel veel opslag aan. Het punt is alleen dat het in verval is, buiten en binnen. Het is één van de vele dingen waar het stuk op loopt, het loopt er vooral stuk op dat mijn man mij gebruikt als zijn stem en mij de klappen laat opvangen en niet zo zuinig ook. Ik ben hier gewoon een schietschijf en hij blijft wegduiken.. Ik wil hier weg, maar ik heb geen inkomen, ben eigenlijk ziek, maar heb mijn baan opgezegd omdat ik het ziekgemeld staan niet meer trok. Iedere keer vragen mensen dan om uitleg. Op dat moment heeft mijn man er met inmenging van anderen aan toe gegeven om mij te laten stoppen met werken. Omdat ik gewoon niet meer kan, alles hier, het gezeur wat er steeds is, het zwanger zijn er nu bij... Hoe werkt dit, hoe doen anderen dit?
Jemig meis schrik er van..... Kun je niet bij instanties terecht die je kunnen helpen? Heb hier geen verstand van dus ik kan je niet helpen.
Het enige wat ik kan bedenken ga eens met maatschappelijk werk praten. Is gratis en zij kunnen je vaak helpen met alles op een rijtje zetten. Heel veel sterkte en succes.
Ik zou ook eerst proberen met iemand van maatschappelijk werk te praten, zoals ik je verhaal lees wordt alles je te veel, als je huis in verval is van binnen, daar wordt je ook depressief van, wat vind je man daar van?, dat dat je dwars zit. Voor je kind ( straks 2 kinderen )en voor je zelf is het natuurlijk belangrijk om een gezellige en opgeruimde plek te hebben. Als het je man niets kan schelen dat je daar onder leid, kan ik me voorstellen dat je weg wilt. Praten jullie daar wel over?. Is er iemand anders dan je man die je misschien thuis kan helpen met opruimen, zodat je weer een beetje bij bent?. Sterkte in ieder geval.
Is je huisarts al op de hoogte? Ga daar ook eens mee praten, hij/zij kan je ook doorverwijzen en adviseren voor bv. maatschappelijk werk e.d. Sta je al ingeschreven voor een huurwoning, ga naar je gemeente voor inwinnen van informatie over een uitkering, hoe zit het met opvang enz. Ik zit in hetzelfde schuitje maar ik heb hier zelf de knoop doorgehakt en woon nu met onze dochter alleen in ons huis. Mijn man is tijdelijk elders gaan wonen omdat het samen in huis niet meer ging (voor mij niet, hij denkt daar anders over). Je mag me altijd pb-en als je meer wilt weten. Veel sterkte, de keuze maken vond ik het allermoeilijkst, daarna viel er bij mij een enorme last van mijn schouders.
bij sommige woningbouwcorporaties kan je urgentie vragen( voorrang op huurwoning) ook zou je evt bij leger des heils info kunnen vragen, bij ons kun je via leger des heils ook in aanmerking komen voor een woning en ondertussen wachten tot je in aanmerking komt voor een eigen huurwoning. Ook zou ik inderdaad maatschappelijk werk inschakelen, zij kunnen je vaak goed begeleiden en hun weten ook veel hoe het zit op financieel gebied. ( aanvraag uitkering ed) verder wil ik je heel veel succes met alles wensen!
Ik zou ook proberen te praten, praten met je man maar dan ook met de maatschappelijk werkster er bij. Denk dat praten en goed met elkaar communiceren over bepaalde dingen heel belangrijk is, om de vrede te kunnen bewaren. Wil je wel echt bij je man, hou je wel van hem, is de liefde over? dan ben je zwanger en spelen hormonen natuurlijk ook mee...Heb ik zelf ook erg gehad afgelopen maanden, dat ik alles maar ook echt alles afschoof naar de vader van mijn kindje, maar uiteindelijk bleek wel dat ik ook wel dingen had gedaan en deed waardoor dingen zo zijn gelopen, we hebben echt een tijd slecht gecommuniceerd met elkaar en gewoon niet gepraat. Toen dit was gebeurd en is gebeurd op een normale manier, zonder elkaar verwijten toe te spelen enz, is er een last van mijn schouders gevallen. En idd als er echt niet gepraat kan worden en t je echt te hoog zit niet alleen door evt hormonen, hulp zoeken en krijgen is niet verkeerd. Misschien kan er op een bepaalde manier wel het huis waar je woont die in verval is enz gekeken worden hoe dat op een betaalbare manier opgeknapt kan worden, weet neit of t een koop of huur huis is, even kijken welke opties t beste voor je zijn..en misschien eens alles op een rijtje zetten op papier. Wil je heel veel succes en sterkte wensen en toch nog een fijne zwangerschap,.
Idd uitkering aanvragen, je zal dan huursubside krijgen, je kan desnoods particulier tijdelijk gaan huren. Meid ik snap dat je weg wil uit deze situatie...
Wat een nare situatie zo meis! Misschien is het fijn eens met bijv. een maatschappelijk werker of bijv. je huisarts te praten? En kan je niet nu tijdelijk bij familie terecht zodat je even op adem kunt komen en eventueel rustig kunt nadenken of weggaan echt is wat je wilt of dat je vooral de situatie zoals hij nu is gewoon spuugzat bent en echt niet meer trekt? Sterkte!
Ik sluit me aan bij de eerdere reacties. Het lijkt me verstandig om eens met een onafhankelijke derde te praten. Sterkte!
kwek ga naar een dokter praat ermee..en naar maatschappelijkwerk.die kunnen je ook heel goed helpen kan je niet bij familie vrienden of kenissen terecht meid als je echt weg wil ga dan en blij niet zitten dat doet meer pijn.
jeetje, zou ook als eerste je HA inschakelen, kijken wat hij voor je kan doen en weet ws ook goed door te verwijzen.
Kwekijzer, hoe gaat het nu met je?, maak me een beetje zorgen om je, niets meer van je gelezen sinds 2 dagen. Pas goed op jezelf hoor!. Liefs.
Sorry, ik moest even op adem komen. Ik ben een paar daagjes bij mijn moeder en zus geweest. Verder heb ik andere hulp ingeschakeld, morgenavond komt er iemand om hier te praten met ons. Echt weg gaan is nog niet zomaar gedaan en ik merk ook dat als ik weg ben, ik weer het liefste terug wil. Soms ben ik het gewoon helemaal zat en andere momenten denk ik 'hup, schouders eronder'. Bedankt voor jullie reacties en medeleven. Het is niet dat ik helemaal bij de pakken neer ga zitten ofzo hoor. Ik heb hier altijd veel werk om handen en redelijk wat hobby's, dus ik blijf gewoon bezig.
Ja, met beide is alles goed. Onze dochter is een vrolijke griet en met de zwangerschap gaat het ook goed. Dankje.
Sterkte Kwekijzer. Hopelijk komen jullie er samen uit,en voel je je snel weer wat beter. Het is niet niks met ook nog een kleintje erbij en zwanger. Goed dat je hulp ingeschakeld hebt!
Het gaat niet eens om ons samen, op zich zijn wij samen een leuk koppel. Ik kan gewoon niet snappen hoe iemand 10 jaar lang, zich naar de klote werken wil en dat daar niets tegenover hoeft te staan. Behalve vermogen wat hij natuurlijk wel opbouwt, maar je kan niet van een stuk grond of een tractor eten... Vervolgens wil hij een vrouw en kinderen en vraagt hij dus om dingen en dan krijgt hij gewoon van onderuit de zak.... Ik snap niet dat hij gewoon niet pis en pisneidig wordt... Als zn moeder voorbij vliegt krijg ik een *ja* en *nee* knikkende man. Heel apart om te zien. Ik snap gewoon niet dat hij nog zin heeft om zo hard te lopen voor mensen die hem gewoon niets gunnen, waar doe je dat voor? Hij weet er zelf ook geen antwoord op, maar dat is ongeveer met alles. Alsof hij geen mening heeft. Een man met geen mening, die nergens voor staat en zich zo klein maakt als maar kan als zijn eigen 'maat' en vrouw tegenover hem zitten.. Gisteren is er hier iemand geweest, maar dat was vooral intake. Hij gaat nu in het team overleggen. Gaat van onze kerk uit, maar is hij is wel officieel psychiater.
Goed dat er iig een start is gemaakt. Fijn dat het goed gaat met de kleintjes. Wat jij beschrijft lijkt me erg moeilijk om als vrouw aan te zien. Krijgt hij ook hulp?