Wilde jullie dit voorleggen, hoop op reacties. Vanavond ben ik te ver gegaan in mijn boosheid. Er was wel een aanleiding. Na een lange dag alleen thuis met mijn 2 kinderen (11 maanden en 2,5 jaar), jongste zwaar verkouden en veel huilen, deed ik de kinderen in bad. Ik ging de jongste aankleden en die bleef maar zielig huilen, slaap, snotterig. Ik probeerde het dus snel te doen zodat ze lekker kon gaan slapen. Ondertussen zat die van 2,5 nog in bad, die haal ik daarna altijd en dan loopt het babybadje bij hem leeg in het grote bad met een slang. Ik vraag nog hoe het gaat, hij zegt goed maar.... hij had de slang waarmee het babybadje leeg loopt eruit getrokken, de hele badkamer stond meer dan blank. En tja, toen ontplofte ik. Ik schreeuwde naar hem, of ie gek geworden was (fout 1), dat ik heel boos was (ok was waar maar schreeuwen, weer fout) en deed even de deur dicht. Hij heel hard huilen (wist ik wel zeker dat ie niet onder water ging, want dat was wel gelijk mijn zorg natuurlijk). Mijn baby huilde natuurlijk nog steeds en vast ook door mijn geschreeuw nog meer misschien, maar eigenlijk denk ik dat niet eens, ze was al zo van streek. Ik dacht ok, ik leg eerst mijn baby in haar bedje dan ga ik zo met de oudste verder en opruimen. Maar ze bleef maar heel hard huilen (zoals al de hele dag).Toch maar naar oudste toe die ook niet stil werd en toen heb ik weer geschreeuwd (weer fout, had allang moeten stoppen), zo van waarom doe je dat nou, wie moet dat opruimen, stop nou eens met schreeuwen etc. Ik zag hem bang worden en ik kon niet rustig praten. Ik heb hem hardhandig uit bad gehaald en aangekleed, ruw, zo doe ik nooit (niet slaan ofzo, maar voor hem zo duidelijk anders dan anders). Hij vroeg om boekjes lezen.. en ik zei nee, je gaat naar bed (en weer zo onaardig, was als straf maar dat was natuurlijk ook alweer onredelijk, ondertussen bleef mijn baby maar huilen en had ik ook mijn teen gestoten dus overal bloed op de vloer en vloerbedekking.... hielp ook niet). Baby uit bed gehaald, pleister gehaald en kinderen even alleen gelaten en toen pas koelde ik af en heb ik goed gehandeld: beiden geknuffeld, oudste even tv laten kijken, gezegd dat mama 'lief' was en niet meer boos, jongste getroost en op bed gelegd, hele boel geruimd, met oudste weer geknuffeld en excuses aangeboden en gezegd dat mama te boos was en dat dat niet goed was (wel nog gemeld dat hij dit niet meer moet doen.....) en voorgelezen en op bed gelegd. Maar ik voel me zo vreselijk nu! Mijn woede was onredelijk en ik heb mijn oudste ook onredelijk behandeld. Excuses of niet, dat doet er niets aan af. Ik heb me nu echt voorgenomen dat dit niet meer mag gebeuren, dat ik dan hoe lastig ook, een time out moet nemen (was nu wel moelijk met een baby die aangekleed moest worden en een peuter die uit bad moest, hoe moet je dan weglopen). Mijn emmer zat wat vol, jongste was vannacht ook al veel wakker dus weinig slaap en het was een dag met veel huilen, ik was de hele dag alleen, maar ook dat mag natuurlijk geen reden zijn om zo uit te vallen, ook al baal je omdat je de badkamer moet dweilen, en niet een beetje dweilen maar flink hozen. Ik heb zo'n spijt en wil dit zo graag voorkomen. Dit was mijn ergste boosheid ooit, maar ik ben wel eens eerder te boos geworden op mijn oudste, ik denk 3 of 4 keer. Alleen zal ik dit onthouden, die andere keren waren meer één schreeuw en dan klaar. Nu ik dit opgeschreven heb, voel ik me wel rustiger en heb ik toch de verwachting dat het eens maar niet meer was. Ik wil zo niet zijn en ben over het algemeen toch heel geduldig en kan veel hebben. Zou hij dit nu gelijk nooit meer vergeten, bang van me worden, een hekel aan me krijgen? Vreselijk. En ik voel me echt heel slecht. Hebben jullie dit ook wel eens of juist nooit? En hoe voelen jullie je daarbij?
Ja, dat is mij ook wel eens gebeurd Ja, dat voelt ook bij mij vreselijk Ja, ik heb me ook verontschuldigd Ja, en het is nog wel een keertje gebeurd daarna maar realiseer me dat ik ook mens ben en dat mijn kindjes gelukkig ontzettend veel van me houden en dat ik wel een keertje een potje kan breken. Me realiseren dat ik fout zat, oprechte excuses maken en spijt betuigen zijn weer lessen die ik mijn kinderen mee geef. Fouten maken? Liever niet maar gebeurd het.. biedt dan oprecht excuses aan, verbeter en neem je voor het nooit meer te laten gebeuren. En aanvaard de knuffels die daarna volgen!!
Tja... het kan je soms wel eens te veel worden toch? Met twee kindjes en maar twee handen.. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd en zijn jullie allemaal in orde. Gewoon lering uit trekken en verder gaan! Die kleine is het morgen allemaal wel weer vergeten hoor!
Ach, wat heftig! Ik kan me zo goed voorstellen hoe dat zo gebeurt... Het is gewoon een opeenstapeling van allemaal dingen en dan ineens loopt je emmertje over en doe je iets waar je ontzettend veel spijt van krijgt. Tja, gelukkig is mama ook maar een mens, en dat weet jouw oudste nu ook Niet te veel mee blijven zitten, hoor. Ik denk dat bijna iedere moeder dit herkent; zelfs ik, met maar 1 kind in de volle peuterpuberteit! Je hebt netjes excuses gemaakt naar je kind, dus nu weer over tot de orde van de dag en goed onthouden hoe je het voortaan niet meer wil doen...
Tja, ik heb het ook wel eens. Dat je het echt helemaal gehad hebt en je eigenlijk niet meer redelijk bent. Ik probeer (als de situatie het toelaat) even een andere ruimte in te lopen en af te koelen.
Oh meid, wat ellendig toch! Ik herken het helaas ook. Soms is het allemaal gewoon echt te veel. Je hebt het in ieder geval al snel weer goed kunnen maken, dat is denk ik voor je kindjes ook belangrijk. Ze konden lekker rustig hun bedje in. Jij hopelijk ook!
Voor iedere moeder (en vader) wel herkenbaar denk ik. Ook mijn zoontje kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. En ja, dan word ik wel eens gruwelijk boos, té boos waarschijnlijk. Maar daarna maken we het snel weer goed, en ben ik toch weer de liefste mama van de wereld, en hij het liefste kindje. Net zoals bij jullie het geval is. Dus wees niet zo hard voor jezelf!
Och ja, ik heb dat de laatste tijd ook wat vaker. Dat knaagt ook een beetje aan me (vooral als ik 's-avonds in bed de dag nog eens overdenk...). Maar ook een kwestie van meteen weer goedmaken. Ik heb ook 2 kindjes, van 4 en 18 maanden, en het is gewoon druk. Je kunt gewoon niet altijd alle ballen in de lucht houden. Ik probeer wat vaker tot 10 te tellen. Desnoods 2 of 3 x tot 10 tellen. Maar voel je vooral niet te veel schuldig hoor, we staan al 24/7 voor de kids klaar, mogen wij ook eens een foutje maken..... Succes!
Dag lieve mama's. Wat lief dat jullie zo reageren en me laten weten dat jullie het ook wel eens gebeurt. Ik heb er toch niet van geslapen, al met al. Het spookte maar door mijn hoofd. Net wat er gezegd wordt, het zal vast nog wel eens gebeuren. Maar ik streef er toch naar het te voorkomen. Een paar keer tot 10 tellen is een goede tip. En ook de opmerking 'we staan al 24/7 voor ze klaar' vind ik een fijne. Ik werk nu niet omdat ik er voor ze wil zijn en ik ben ook vaak enkele dagen achter elkaar met ze alleen. Waarmee ik niet goed wil praten dat ik verkeerd gereageerd heb, ik wil het alleen echt niet meer doen, of minder heftig, in ieder geval. Bedankt! Zit vol goede voornemens en voel me iets beter (hoezo onzeker, hoezo bevestiging nodig.......)!
mja juist dat je er elke dag bent.. maakt dat je ook niet uit je situatie kunt... en dat frustraties dus wat op kunnen lopen als het langer duurt. ik ga de volgende dag naar werk en denk 8 uur aan wat anders dat maakt een hoop verschil denk ik toch
Heel herkenbaar. Voor je gevoel ben je te ver gegaan, maar daarna heb je het weer goed afgesloten met je kinderen. Het is voor de oudste ook goed te weten dat je boos kunt worden, maar dat je het daarna weer goed maakt. Hier laatst ook een dame boos op bed gebracht. Ze bleef om ons roepen tot we allebei waren geweest en ze wist dat we niet meer boos op haar waren. Toen is zij lekker gaan slapen, maar ons hield het nog langer bezig...
Ja he, je zet het niet zomaar van je af. Het zijn geen volwassenen en je kunt ze ook niet als zodanig benaderen. Je houdt ook teveel van ze om ze pijn te doen en daarom zal het wel zo dwarszitten als je het toch doet, ook al heb je er nog zoveel spijt van, je kunt het niet ongedaan maken.
Ja hoor heel herkenbaar. Heb het ook weleens en dan voel ik me daarna ook schuldig. Maar mijn zoontje is de laatste tijd zo brutaal, vervelend en stout. Dan verhef ik sowieso mijn stem al te vaak! En soms komt dat in een uitbarsting en word ik heeeeeel boos op mijn zoontje.
Och lieverd, wat een avond zeg. Hier ook herkenning. Vooral als ik zelf erg moe ben, kleintje voelt dat aan en gaat vervelend doen, dan wil ik weleens te hard naar hem blaffen of hem iets harder aanpakken dan ik normaal zou doen. Het is echt geen mishandeling maar gewoon een snauw of in plaats van respectvol in zijn stoel zetten hem er wat harder inzetten. Dan voel ik hem ineenkrimpen (van schrik?) en besef ik ineens hoeveel macht ik over dat kleine ventje heb en dan zakt mijn bui onmiddelijk.. Inderdaad je excuses aanbieden voor je gedrag maar wel duidelijk zijn wat wel en wat niet mag en waarom je dus zo boos was. Je hebt het goed gedaan! En het zal nog wel even blijven knagen..
Sluit me helemaal aan.. Ik heb al tig keer gehoopt op een toverstok die mij voor een half uurtje in 3en kan splitsen zodat ik 3 crisisen kan oplossen. En tja, die sturen ze maar niet en aan 2 handen zit ook ergens een grens. Maw je bent ook een mens, en je hebt niks vreselijks gedaan (zoals slaan) en hebt je excusses aangeboden)
Hier ook een mama (hoogzwanger) en een hele vervelende peuter van 3.5 die niet wil luisteren. Het begint al met aankleden dat hij dat niet kan maar dat is onzin hij kan het wel maar wil het gewoon niet want mama kan het toch doen Nou mooi niet en dat houdt ik ook vol. Als ik ''nee'' zeg toch nog even wel doen grrrrr:x Dus hij heeft al 6 keer in zijn kinderstoel gezeten voor straf. De laatste keer heb ik ook geschreeuwd en hem erin gekwakt en hij zat me keihard uit te lachen...Echt het boeit hem gewoon niet lijkt het wel , zo frustrerend...Toen heb ik hem lekker even binnen laten zitten en ik buiten met een boekje even afkoelen en lekker 10 minuten in zijn sop gaar laten koken. Dat vond ie niet leuk Ben blij als manlief er straks weer is om hem even over te nemen want ik ben voor vandaag even zat
Ja, dat ineenkrimpen, die reactie van schrik, daar zit ik nog het meest mee. Dat krijg ik maar niet van mijn netvlies. Ik heb in elk geval weer veel geleerd over mezelf en mijn gedrag en ik hoop dat die les wel effect heeft. Wat super fijn hier over te kunnen praten, en dan ook nog zoveel begrip en herkenning te vinden.
Heel herkenbaar, alleen die van ons geeft geen krimp als ik 'm net een tikkie harder aanpak Achteraf zit ik weer te janken (soms ook waar hij bij is en dan leg ik ook uit waarom ik huil) en baal ik weer eens van mezelf... "Blij" te lezen dat ik niet de enige ben...
Natuurlijk, wat dacht jij dan, dat je de enige was? Dat wij allemaal perfecte vrouwen werden op het moment dat we mama werden? Was dat maar .