Persoonlijk zou ik het hem niet laten weten. Ikzelf ben ook alleenstaand en zwanger, en mijn ex ging er vandoor toen hij hoorde dat ik zwanger was. Ik heb hem steeds mailtjes gestuurd als ik een echo had om te laten weten hoe het was. Dat het een jongen werd, en nooit ergens een reactie op gehad. Hij kent wel mensen die ik ook ken, dus hij zal het vanzelf wel horen als ik bevallen ben. Ik vind dat ik genoeg mijn best heb gedaan om hem erbij te betrekken. Heb contact met zijn ouders gezocht omdat hun zelfs niet eens wisten dat ik zwanger was, heb hem continu mails gestuurd om hem op de hoogte te houden, maar nooit iets retour ontvangen. Nu heb ik gehoord van zijn ouders dat ik niks hoef te verwachten, dus dan hoeft hij van mij ook niks te verwachten. Ik heb wel alle mails uitgeprint die ik verstuurd heb, zodat mijn kindje later wel weet dat ik mijn best gedaan heb. Waarom hij nooit gereageerd heeft en nooit naar zijn kindje heeft omgekeken, mag hij als de tijd daar rijp voor is, mooi zelf uit gaan leggen!
Ik denk dat je je daar niet eens druk om moet maken, vind dat als hij wilt weten hoe het met zijn kind gaat hij zelf maar moeite moet doen en contact opnemen en/of een gesprek met je proberen te voeren. Als hij dat niet uit zich zelf doet weet je gelijk wat het kind voor hem betekend. En dan moet je je afvragen wil je wel zo een vader in de buurt van je kind. Jij mist niets je ziet die kleine opgroeien en het is echt niet zo zwaar als de meeste mensen denken, ik heb het ook alleen gedaan en de vader van mijn zoontje heeft nooit naar hem omgekeken. Ik zeg altijd HIJ mist iets wij niet.
De vader van mijn kindje heeft me verlaten in de begin van de zwangerschap. Ik heb in de hele zwangerschap niks van hem gehoord. Ik wist voor mezelf gelijk wat ik wilde doen als de kleine was geboren. Ik heb hem een sms gestuurd waarin stond: Je dochter is zojuist geboren (4 minuten nadat ze was geboren!). Meer niet....Ik had zoiets van als hij meer wil weten dan vraagt ie het maar! Ik dacht van waarom zou ik hem wat sturen? Maar uiteindelijk toch maar gedaan om de ''eer'' aan mezelf te houden. Ik dacht dan kunnen ze me straks geen dingen gaan verwijten. Maar het is uiteindelijk nog tegen me gebruikt want mn ex zei doodleuk tegen z'n vrienden toen die vertelden dat ik was bevallen: Oh? Ik weet van niks! Maar iig ik had het niet anders willen doen. Vind dat ik het goed heb gedaan. Hij wilde niks met het kindje te maken hebben dus ik vond mijn smsje meer dan genoeg.
Hier ook van die harde woorden. :x Mijn ex zei: Ik erken het kind niet dus het is niet van mij & zo voelt het ook niet. Pf weet precies hoe je je toen moet hebben gevoelt!
Die woorden kwamen erg hard aan idd. Maar aan de andere kant misschien goed dat hij dit zei, klinkt raar maar hierdoor kon ik de knop omzetten voor mezelf en de kleine ipv hopen dat het misschien nog goed zou komen. We zijn nu ruim 4 jaar verder en tot de dag van vandaag nooit meer wat van hem vernomen dit zeg genoeg toch!
Ben benieuwd , wat je gedaan hebt.. Ik had hem persoonlijk het kaartje veel te laat gestuurd.. zodat hij het eerst gehoord had van een ander.
Ik zou zeker een kaartje sturen. Net wat hiervoor gezegd word, jij gedraagt je volwassen en je kan het toch wat onpersoonlijker houden op deze manier. Hoe hij er mee omgaat is zijn ding maar jij hebt je als een goede ouder opgesteld. Toen mijn ouders vroeger uit elkaar gingen wilde mijn vader ons de eerste jaren daarna ook niet zien. Toch hebben wij later een enorm goede band gehad omdat mijn moeder zich volwassen heeft gedragen en contact nooit tegen gehouden heeft. Het lijkt mij enorm pijnlijk als jouw kind je later verwijd dat jij het contact tussen hem/haar en de vader onmogelijk heeft gemaakt.
ik heb hem nooit een kaartje gestuurd. ik denk ook niet dat zijn familie op de hoogte is. ik ben van mening dak hem zeker niet achterna ga lopen. en ik vind het niet erg om mijn meid helemaal voor me alleen te hebben grappige is dat nu haar eerste woordje 'papa' is al denk ik niet dat ze de betekenis ervan snapt, maar het in KDV hoort, want ik gebruik het woordje' papa' eig niet. mijn eigen vader noem ik bompa als mijn dochter erbij is gr
Mijn dochter haar eerste woordje is ook papa. Dat hoort ze hier thuis niet en op het KDV ook niet. Maar die klanken zijn voor een baby het makkelijkste om te zeggen. Ik vind het dan ook niet erg dat ze dat zegt.....ze snapt het toch niet.
Je gevoel zegt doen. Ik geef je maar 1 raad. Hij was er maar even, je kind is er je hele leven. Je moet niet aan hem denken en ook niet aan jou. Denk aan je kind. Op een dag gaat je kindje willen weten van zijn of haar vader. Als je hem niets over de geboorte laat weten gaat hij het je kwalijk nemen en dat gaat nefast zijn later voor je kind. Want dat is een heel grote deur dat je sluit. Ookal denk je na x aantal tijd ik laat het hem weten. Laat hem wat weten als je gaat bevallen meid. Niet voor jou en niet voor hem. Laat hem weten waar je bevalt. Je hoeft niet eens te kijken naar het antwoord. Je hoeft ook niets te verwachten. Verder vind ik het wel al heel wat dat aangezien je er alleen voor staat, het financieel aankan om er een geboortekaartje bij te nemen. Velen doen enkel het doopsuiker of zelfs niet omdat ze dat geld echt nodig hebben voor het kindje of de huur. In sommige gevallen kan de geboorte van het kindje een koppel ook terug samen brengen, maar als je hem niet zelf op de hoogte heb gebracht gaat dat jullie weer uiteen drijven. En dan zit je met een shuldgevoel, niet voor jezelf maar voor je kind. Via via hem laten vernemen is echt geen goed idee. Je bent veel kwetsbaarder tydens je zwangerschap en vlak na de bevalling , maar je kind is zoveel belangrijker. Veel sterkte verder. En een kindje alleen opvoeden is echt niet moeilijker dan samen opvoeden. Integendeel. Elke ouder heeft een andere manier van opvoeden en dat kan soms mijlen ver uiteen liggen. Ook kwestie financieel is het niet altyd moeilijker. Soms zelfs omgekeerd. Kwestie huishoudelijk, heb je een slons van een man nog dubbel werk erbovenop. Jullie geraken er wel meid.