Ik weet niet of ik dit topic hier moet plaatsen, omdat ik niet echt 'alleen' ben tijdens de zwangerschap, maar me in zekere mate wel zo voel. Toch wil ik mijn verhaal hier graag plaatsen, omdat ik niet weet wat ik ermee moet doen.. Sommigen zullen me misschien herkennen van een eerder topic, omdat de zwangerschap in eerste instantie een schok was voor mij en mijn vriend. Inmiddels ben ik nu 24 weken zwanger, zijn we helemaal gewend en kan ik echt zeggen dat we oprecht trotse (toekomstige) ouders zijn. Ik ben 21 en mijn vriend 20. Mijn vriend heeft zijn opleiding inmiddels afgerond en heeft goede vooruitzichten op een vaste baan. Ik deed de opleiding HBO-rechten en heb inmiddels mijn propedeuse gehaald, omdat ik na de geboorte van onze kleine man weer verder wil gaan studeren. Momenteel werk ik om zoveel mogelijk te sparen. Ik woon bij mijn vader en stiefmoeder en mijn vriend bij zijn moeder en stiefvader. Het probleem bij dit topic ligt echt bij mijn thuissituatie. Mijn vader en stiefmoeder willen namelijk graag dat ik thuis blijf wonen zolang mijn vriend en ik nog geen woning gevonden hebben, maar willen daarbij wel alles naar zichzelf toe trekken. Tenminste, wat hen uitkomt.. Thuis wordt er amper gepraat over de zwangerschap en ik voel me emotioneel niet gesteund. Ze hebben me beloofd een kamer vrij te maken, maar bij nader inzien hebben ze gezegd dat we zogenaamd geen ruimte hebben en willen ze dat ik het ledikantje op mijn kamer zet en verder maar improviseer qua commode en kledingkast. (tafel als commode en mijn kledingkast als kast voor de baby), terwijl ik vind dat mijn kindje toch wel een eigen plekje moet hebben. Dit is nog niet eens het belangrijkste, maar wel een van de meespelende factoren. Nog erger is dat zij mijn moeder en vriend buiten de zwangerschap willen houden. Mijn ouders zijn gescheiden, moeder woont in Groningen en is na de bevalling niet welkom in dit huis. Ze komt speciaal voor haar kleinzoon naar Noord-Brabant en zou dan als enige weer weg moeten als ik bevallen ben (ik wil graag in het ziekenhuis bevallen). Ik kan mijn bloedeigen moeder niet wegsturen en daarnaast is ze ziek. Ik wil haar echt graag bij me! Mijn vriend daarentegen is wel welkom, maar willen ze behandelen als visite. Hij mag een paar dagen langskomen, moet 's avonds weer naar huis en mag hier dus niet blijven slapen. Zo kan hij natuurlijk helemaal geen tijd doorbrengen met onze zoon! Ik vind dat mijn vriend als vader optimaal betrokken moet worden en dat hem de kans gegund moet worden tijd met zijn zoon door te brengen. Waarom ze zo moeilijk doen weet ik niet. Mijn vriend is hartstikke goed voor me, maar zij willen zich de baby in bepaalde zin gewoon toe-eigenen zonder daarmee rekening te houden met mijn gevoelens of die van mijn vriend. Als ik vragen stel krijg ik simpelweg het antwoord dat we geen ruimte hebben. Nou sorry hoor, we hebben gewoon een woning met een ruime huiskamer, drie slaapkamers en een zolder. We wonen maar met drie personen, dus hoezo geen ruimte? Ik kan mijn kleintje na de geboorte toch niet continu heen en weer slepen tussen twee huishoudens? Een baby heeft veiligheid en stabiliteit nodig; een eigen plekje en zijn eigen ouders. De moeder en stiefvader van mijn vriend vinden deze situatie ook erg rot en stellen zich wel volledig open voor mij, mijn vriend en de baby. Ze helpen met praktische zaken en wat ik nog belangrijker vind; het emotionele. Ze hebben me nu aangeboden om bij hen in te trekken, zodat mijn vriend, ik en de baby na de geboorte een gezinnetje kunnen vormen. Dit zou in ieder geval een oplossing zijn tot we een plekje voor onszelf gevonden hebben. Zij vinden namelijk (net als wij) dat de ouders van een kindje samen horen te zijn. Als ik dit zo terug lees en nadenk over de situatie, weet ik dat ik in het belang van mijn vriend en zoon zal kiezen. Als ze mijn vriend weg willen houden van hun zoon ben ik genoodzaakt te vertrekken, maar jeetje wat is dit moeilijk.. Na de scheiding heb ik zeven jaar geen contact gehad met mijn vader en ik ben erg bang dat ik alles kapot maak als ik zeg dat ik vertrek. Wat ik ook kies, ik zal hoe dan ook een prijs moeten betalen en ik raak hier behoorlijk gestrest door. Ik heb het voorstel van de ouders van mijn vriend nog niet besproken thuis, omdat ik er enorm tegenop zie. Ik weet echt niet hoe ik dit aan moet pakken, ik ben bang voor hun reactie en ik weet gewoon niet wat er gaat gebeuren na dit gesprek. De perfecte oplossing zou natuurlijk zijn dat mijn vriend en ik zo snel mogelijk een plekje voor onszelf hebben. We zijn hard op zoek en ik hoop ook echt dat dit lukt voor onze zoon geboren wordt, maar ik moet realistisch blijven en rekening houden met de mogelijkheid dat we nog geen eigen plekje hebben tegen die tijd. Ik sta echt open voor jullie mening in dit verhaal. Hopelijk helpt me dat om een goede beslissing te nemen. Liefs, Sharon.
gefeliciteerd met je zwangerschap. ik denk dat je dit niet hoeft te overleggen. je weet wat je wilt en wat het beste is voor jullie 3tjes als gezin. ze zullen het mischien niet op prijs stellen. en teleurgesteld zijn en boos. maar als je daar zit geef hun dan de tijd om eraan te wennen en mischein draaien ze wel bij. zo kan je optimaal genieten van je gezinnetje met wie je daar bij wil hebben.en de vader kan je niet behandelen als '' bezoek''
jij weet al wat je wilt lees ik zo... en vind dat je voor jezelf moet kiezen! jullie moeten het allemaal gaan doen straks.. en je zal je vriend straks ook hard nodig hebben.. je wilt genieten van je kraamtijd zonder andere bijzaken..en je wilt ook niet dat je vriend straks teveel mist van jullie kleintje omdat hij maar een paar keer langs mag komen.. en die band is gewoon heel belangrijk.. ik zou er op basis van dit verhaal voor optie 2 kiezen en verhuizen naar zijn ouders/stiefouder en vanuit daar gaan kijken naar andere woningen zodat jullie samen een goede basis hebben als jullie echt gaan samenwonen! en jou ouders zouden moeten weten wat goed is voor jou en je hierin steunen in jou keuzes... wat is er raar aan om met je vriend samen te zijn en een gezin te zijn..miss als de kleine er is dat dat contact verbeterd.. brengt toch vaak ook mensen weer samen. veel succes en geniet!
Meis, je doet het hartstikke goed. Je hoeft het thuis niet te 'bespreken'... je kunt het mededelen. Je bent volwassen. Je kunt ze vertellen dat je het jammer vind dat er bij jullie thuis weinig kans is om een gezinnetje te vormen en dat er bij je vriend meer mogelijkheden voor zijn. Ook neutraler terrein wat betreft je moeder. Je kunt ze heel erg bedanken voor hun hulp tot nu toe maar dat je nu toch echt voor je gezinnetje moet kiezen. (Als ze dat niet willen of kunnen begrijpen is dat hun probleem) Ik lees dat je je P inmiddels gehaald hebt, super! Jullie moeten gewoon bij elkaar zijn als gezinnetje. XX
Mee eens: het is toch moeilijk-moeilijk met de ruimte bij je vader volgens hun? Nou dan belast je hen verder niet en ga je bij je schoonouders wonen. Ook omdat jij wilt dat je zoon ook door zijn vader wordt opgevoed. En over alle andere redenen hoef je niet eens uit te weiden. Nog een ander vraagje: je zegt dat zijn vader en nieuwe partner bezitterig zijn naar je kind toe. Het is de eerste keer dat ik zoiets hoor over (groot)vaders! Houd de situatie nog eens goed tegen het licht. Als het met name je stiefmoeder is die om wat voor reden dan ook zo aan je kind trekt, sorry, maar die is geen familie en heeft al helemaal het recht niet de biologische oma's buiten te sluiten!
gelukkig heeft het je geholpen door het verhaal op te schrijven en geeft dat al wat meer inzicht in wat volgens jou het beste is om te doen.. ik zou zelf ook als ik in jou schoenen stond bij mn schoonouders gaan zitten.. zelf hebben mijn vriend en ik sinds anderhalve week de sleutel van ons huis!! wij zaten bij mijn ouders op de zolder.. dus wie weet.. hou hoop meis!! t komt goed!!
Bedankt voor jullie reacties. Het heeft me enigszins moed ingepraat om het aan te kaarten. Voor ik het wist zat ik gisterenavond al in gesprek en helaas werd het (zoals ik al dacht) niet goed ontvangen. Ik heb het gesprek ingeleid met de vraag of er echt geen ruimte gemaakt kon worden, waarop ik expliciet een nee te horen kreeg zonder discussiemogelijkheden. Toen ik vervolgens aanvoerde dat ik wellicht zou vertrekken werd hij boos en zei dat ik dat maar moest doen. Pas toen ik zei dat hij het voor zichzelf verpest en hierdoor zijn kleinzoon wellicht ook minder gaat zien ging hij door het lint. Het is toch logisch dat hij zijn kleinzoon niet elke dag kan zien als ik hier niet meer woon? Hij werd zelfs zo boos dat hij zei dat ik drie weken heb om te vertrekken, maar wat hij daarvan meende vraag ik me dan weer af. Hij is gisteren boos gaan slapen en ik zie hem deze week niet veel meer. Ik heb er ook niet echt behoefte aan om thuis te zitten nu. Ik laat het denk ik de komende dagen maar even rusten en wacht tot hij er zelf weer over begint. Ik voel me wel onwijs rot door deze situatie en ik vraag me echt af waarom hij zo moeilijk doet en totaal niet begrijpt hoe ik me voel...
wat enorm klote die reactie zeg!! misschien kun je (mits je er zelf achter staat) gewoon al wat spullen naar je vriend brengen en daar een weekje of anderhalve week slapen en dan is in gesprek gaan met je pa.. je laat dan zien dat je het meent en hij kan ervaren hoe het is als je niet meer thuis woont.. misschien draait hij dan bij.. en anders echt je hart volgen en kijken wat het beste is voor jou en je kindje!! succes
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat zit jij in een rotsituatie, zeg!! Je vader en je stiefmoeder maken het je onnodig veel te moeilijk. Natuurlijk is er ruimte voor jouw kleintje, maar als ik jouw verhaal zo lees, willen zij zich niet echt aanpassen aan de situatie die verandert. Daarnaast vind ik het ook heel vervelend voor jou dat je moeder niet welkom is bij jouw vader. Als jouw vader en zijn vrouw/vriendin echt het beste voor jou willen, ontnemen zij jou het recht om je moeder om je heen te hebben niet. Nu verhuizen naar jouw vriend en schoonouders brengt uiteraard stress met zich mee, maar dat brengt thuis blijven wonen ook! Het zou toch belachelijk zijn als jouw vriend een paar keer per week op visite mag komen bij zijn vriendin en bloedeigen zoontje? Meid, pak je spulletjes in en kies voor je gezinnetje! Je vader komt er echt wel weer overheen en zal heus wel weer voor rede vatbaar worden. Dan kun je je beslissing alsnog toelichten. Sterkte en alvast veel geluk met je zoontje gewenst! X
Is het voor jou niet mogelijk om de bevalling en kraamzorg in een kraamhotel te doen? Daar kun jij en je vriend en de baby na de bevalling samen zijn en tot rust komen. Ook kan je daar de bezoek ontvangen die je wil. Verder hoop ik dat jullie zo snel mogelijk je eigen plekje krijgen.
Pfff wat heftig. Ook ik lees al een hele duidelijke keuze en dat je die maakt bewijst alleen maar dat je een moeder bent die het beste voor haar kindje wilt. Je leeftijd doet er niet toe. De gene die hier de problemen maakt zijn opa en je stiefmoeder. Wees niet te bang voor hun afwijzing. ik snap dat er oud zeer zit maar je hebt nu een belangrijke verantwoordelijkheid en die gaat boven die van hun. Stres is niet goed voor jou en de kleine en dit zorgt voor gedoe dus heel veel succes samen komen jullie dr wel!
Meid gefeliciteerd met je zwangerschap. Je weet heel goed wat het beste is voor je gezin, dat lees ik. Je hebt nu mensen nodig die je steunen en je te stimuleren om te doen wat het beste is. Helaas vallen je vader en stiefmoeder hier niet onder, ze doen er juist veel aan om je tegen te werken! Jij reageert meer volwassen dan zij doen. Ik zou zo snel mogelijk naar je vriend en zijn ouders gaan, dat zal je veel rust geven. Dan kun je ook vrije afstand nemen tot je vader en stiefmoeder en dit alles gaan verwerken en kijken waar je relatie met hem naar toe gaat. Vanuit het huis van je schoonouders kun je dan hulp inroepen (maatschappelijk werkster of iets dergelijks) die jullie kan helpen om zo snel mogelijk een oplossing te zoeken. Ik denk dat tijdelijk naar je schoonouders gaan minder stress geeft dan de huidige situatie. Heel veel succes, moed en sterkte gewenst!
Ik vindt het heel naar voor je dat je hier nu mee bezig moet zijn. Dat je gedwongen bent een keus te maken waarmee je hoe dan ook iets "verkeerd" doet. Je doet het hartstikke goed en vindt het heel knap hoe volwassen je hiermee omgaat en hoe jij je kindje voorop zet! Super ook dat jij je propedeuse hebt gehaald en je vriend zijn opleiding heeft afgerond. Meis jullie worden mama en papa, jullie krijgen een kindje, waar jullie verantwoordelijk voor zijn en waar jullie dus de juiste beslissingen en keuzes voor moeten maken. Dat is best lastig, omdat je daarmee soms iemand kwetst of dat het iets is wat je kind niet leuk vindt of wat jij zelf eigenlijk ook niet zo leuk vindt. Dat is een onderdeel van het ouderschap en van het 'je kind en zijn/haar belangen op nr1 zetten'. In dit geval is je vader er niet zo blij mee, maar dat is dan heel jammer. Jij doet het goed! Jij doet wat het beste is voor je kind! Ik ben in ieder geval trots op je en vindt het echt heel knap van je!
Je wilt niemand kwetsen begrijp ik (je pa o.a.), maar het gaat nu helaas niet meer om hem, maar om jou, je vriend en je kleintje ! Je bent 21, dus je kunt doen wat je wilt ... en het aanbod van je schoonouders lijkt mij op dit moment het beste. Je pa heeft gezegd dat je 3 weken hebt om op te rotten ... dus doe dat ook! Hij is totaal niet bezig met jou of jouw gezin...alleen maar met zichzelf. Lekker richting schoonouders gaan !!! Succes !
Ik heb enkel jouw openingspost gelezen. Je vader heeft je lang moeten missen en ik ben bekend met zo een situatie. Het probleem zit er in dat je vader jou gemiste jeugd is aant inhalen. Langs 1 kant is daar nix verkeerd mee MAAR... Door dat gat van 7 jaar behandeld hij je ook na die tijd van wnr hij je niet had. ( hij behandeld je dus 7 jaar jonger) Bijkomend als je kindje geboren is zullen je vader en stiefmoeder de ouderlijke rol van je over nemen. Hulp is leuk maar niet op die manier. Kleintje bij jou op de kamer is wel logisch hoor in de eerste maanden. Je kindje voelt zich veiliger en het is makkelijker voor BV en luiertje verschonen of troosten als ie wakker word. Het voorstel van je schoonouders is natuurlijk geweldig. Jullie zullen samen zijn , er is hulp en jullie kunnen sparen. Bespreek wel alles uitgebreid vooraf met je schoonouders. Maak duidelijke afspraken. Niemand wil voor verrassingen staan als het niet lukt. Doe je het verhuis dan best ongeveer 2 maanden voor de bevalling in. Maar goed voorbereid. Wat betreft je vader. Hij is diegene die je dwingt een keuze te maken. Hij heeft je duidelijk gemist dus als hij door jou keuze Jullie vader/dochter relatie stuk maakt moet hij daar zelf de gevolgen van dragen. Denk dat hij er toch 2 maal over zal nadenken. Maak tijd voor een gesprek maar best is dat je dat doet als je al volledig voorbereid bent op je vertrek. Niet dat je ineens op straat staat hè. Verwittig je partner en SO'ers dus ook van het gesprek vooraf. Hoe dat gesprek ook zal verlopen, je vader zal niet ineens kunnen veranderen. Je hebt al zoveel tyd met je vader gespendeerd en hij behandeld je nog als een kind. Dat gaat echt pas beteren als je uitgehuist bent. Ik hoop wel dat je band als kind met je vader goed was. Als er dingen zijn geweest die niet door de beugel konden dan kan je best alle contact verbreken voor die dingen terugkomen. Maar denk niet dat dit het geval was. Voor de rest veel succes met jullie gezinnetje. Prachtig dat jullie allebei een goede basis hebben gelegd kwestie Studie en werk. Kwestie je moeder, niets kan het vervangen hoor. Je moeder aan je kraambed en als het kan nog tydens de bevalling. Mijn moeder was de eerste x te laat en de 2 de x was ze op me dochter Aant passen. Denk dat je vader revange wil nemen op je moeder. Langs de andere kant kan ik wel begrijpen dat je STM je mam niet in huis wil. Ik zie dat thuis ook niet gebeuren hoor! Niet dat iemand in ons gezin ons vader in huis zou willen maar toch..
Dit is wat ik geleerd heb... Je moet met je kleine EN vriend een gezin vormen, en wie dit tegenwerkt... heel hard gezegd: ban die uit je leven, of op jouw voorwaarden... Kies voor de rust en die band met je kleine en vriend je moet als het goed is je leven met hem en de kleine delen, de rest van je leven. Heel veel sterkte meiss