Ik heb het topic gelezen en de tranen kwamen mij in de ogen bij het lezen hoe mensen moesten vertellen dat ze zwanger waren aan een zus, die niet zwanger is. Ik vind het superchique dat ze de moed hebben gehad om het dan persoonlijk te vertellen, hoe moeilijk het ook is. Ik ben een maand geleden hetzelfde tegengekomen, maar bij ons is het helemaal fout afgelopen. Ik zit al 2 jaar in de mmm en ben vorige maand via mijn man te weten gekomen dat mijn jongere schoonzus zwanger is. Ik vind het heel laf dat ze het mij niet zelf hebben komen vertellen en dat mijn man opgescheept werd met het vuile werk. Ze was toen ook al 12 weken ver. Ik heb heel heftig op het nieuws gereageerd waardoor ik waarschijnlijk een vroegmiskraam heb gehad bij mijn laaste IUI. Ik had gevraagd om mij tijd te geven, want ik had het echt totaal niet zien aankomen en ik ben in ruil daarvoor verweten via mail voor hypocriet, een aansteller en dat ik overdrijf. Ondertussen heb ik hen nog niet gezien en wil ik hen voorlopig ook niet zien. Het is te pijnlijk voor mij en te confronterend voor mij. Ik moet mij nu concentreren op mijn eerste ivf en hoop uit de grond van mijn hart dat die van de eerste keer prijs mag zijn, hopelijk wordt alles daarna een beetje draaglijker. Ik heb al veel meegemaakt, maar ben telkens zelf weer uit mijn put gekropen, maar nu lukt het mij echt niet. Ik blijf maar wenen en mij ongelukkig voelen en geraak er maar niet bovenop. Sorry, wou eventjes mijn ei kwijt.
@Me083: wat een ellende moet je meemaken! Echt diep triest dat je schoonzusje je niet zelf heeft verteld dat ze zwanger was/is! Dat is toch wel het minste wat je kunt doen! En bij overmaat van ramp wordt je dan ook nog eens verweten via mail dat je hypocriet bent, een aansteller en dat je overdrijft, nou mijn mond valt hier open!!! Wat een onbegrip in jou omgeving!!!! Echt ongelooflijk!!! Ik heb het mijn zus al verteld toen ik pas 5 weken zwanger was. Ik kon het haar niet aandoen om nog langer te wachten. Ik kon het bij mijn eerste alleen niet letterlijk zelf zeggen, ik begon te huilen en ik hield niet meer op. Ik had zo graag gewild dat zij eerst kinderen had gekregen! En nu wil ik haar helpen door mijn baarmoeder ter beschikking te stellen en nu krijgen we te horen dat we in nederland niet geholpen kunnen worden.... Met mijn zus gaat het echt heel slecht, ik weet gewoon niet meer wat ik kan doen voor haar. Het verdriet is gewoon niet te omschrijven en ik kan niks doen om de pijn te verzachten...
super dat je dit wil doen voor je zus.. helaas loop jje hier in ned tegen een muur.. inderdaad wat iemand anders al zei in het buitenland gaan kijken...?? al zou ik wel met je man gaan praten.. jullie moeten 1 lijn trekken en het moet niet tussen jullie in komen
ik heb al lange gesprekken met mijn man gehad en hij staat inmiddels wel achter mijn beslissing. Hij ziet ook wat voor verdriet ik ervan heb... Ik heb het nog niet met mijn zus besproken omdat ze op dit moment psychisch niet sterk genoeg is om hierover na te denken. Maar ik denk niet dat ze naar het buitenland wil. Ze vind dit te gevaarlijk voor mij, we hebben het er wel eens kort over gehad toen we het programma draagmoeder gezocht zaten te kijken. Ze wil niet dat ik op wat voor manier dan ook risico loop. Ze wil ook eigenlijk niet dat ik draagmoeder wordt omdat ze bang is dat ik problemen krijg met mijn bekken.
@Roosje01: Wat een verdrietig nieuws voor je zus en haar man. En natuurlijk ook voor jou! Ik vind het geweldig om te lezen hoe jij meeleeft. Het is waarschijnlijk verstandig dat je er nu nog niet met haar over gesproken hebt. Zelfs als ze voor draagmoederschap zal kiezen, ze zal eerst een rouwproces door moeten maken vanwege het feit dat ze zelf niet zwanger kan worden. Dit heeft tijd nodig. Dat geeft jou tijd om na te denken over jouw aanbod. En ook je man kan die tijd gebruiken. Zegt hij nu 'ja' omdat hij er echt achter staat of omdat hij jullie verdriet ziet? Als je het doet, moet je namelijk een aantal dinen afdekken. Je hebt bijvoorbeeld aan nagedacht over hulp tijdens de zwangerschap. Dat is al één praktisch punt. Denk ook na over de psychische gevolgen, zowel voor jezelf als voor je zus. Hoe zal het voor haar zijn om bijvoorbeeld een echo te zien van haar kindje in jouw buik? Ben je al op de hoogte van de juridische kant? Het kind zal in eerste instantie wettelijk gezien van jou en je man zijn. Jullie moeten het kindje na een jaar afstaan. Tot die tijd zorgen de echte ouders dan natuurlijk voor hem of haar, maar wettelijk gezien zijn jullie in alle opzichten verantwoordelijk en aansprakelijk. En niet onbelangrijk: accepteer je de mogelijke gevolgen voor je eigen gezondheid. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin. Houdt er rekening mee dat dit ook in het buitenland een reden zou kunnen zijn waarom een kliniek jou als draagmoeder af zou kunnen wijzen. Zorg dat je heel zeker bent van je zaak voordat je een aanbod doet aan je zus. Je moet dan eigenlijk al (bijna) zeker weten dat er een plek is waar jullie geholpen kunnen worden als zij en haar man dat willen. Het doet hun vast geen goed als je dit aanbod doet, zij accepteren het en het blijkt niet eens te kunnen. Veel sterkte de komende tijd!
Weet je wat ik me afvraag. Waarom zou je zus gebruik moeten maken van een draagmoeder? Drie mislukte IVF's is kut, is ontzettend kut (!!) maar is er iets mis met haar baarmoeder? Dat een mens slechts 3 pogingen vergoed krijgt zegt niet dat je daarom uitbehandeld zou zijn. Heeft haar arts gezegd dat haar eigen baarmoeder onbruikbaar is? Die drie pogingen zijn puur verzekeringstechnisch. Terwijl volgens de statistieken 6 pogingen toch echt nodig zijn voor een eerlijke kans. Drie pogingen zeggen dus niets over de kansen. Als je om je heen kijkt op dit forum zul je zien dat er een hoop meiden pas met poging 4, 5, 6 of nog later zwanger zijn geworden. Ze had dus 7 eicellen, 2 bevruchtingen. Wat was de kwaliteit van de embryo's? En bij zo weinig bevruchtingen heb je ook weinig kansen. Het is namelijk zo dat sommige meiden bij 1 poging wel meerdere terugplaatsingen, dus dan ook meerdere kansen. Jouw zus dus niet, dus hoeveel kans heeft ze gehad? Is het echt al nodig om na te denken over een draagmoeder? Heeft je zus kijkoperaties gehad? Is haar immuunsysteem onderzocht? Niet zwanger raken kan aan zoveel dingen liggen. Ik vind het onwijs lief van jou dat jij dit overweegt voor je zus, echt waar (!) maar ik heb het idee dat je geen idee hebt waarom je zus maar niet zwanger raakt. Misschien is jouw zus wel meer gebaad bij eiceldonatie. Dat zou je misschien voor haar kunnen doen en dat het embryo dan bij je zus teruggeplaatst wordt. Maar eerst haar immuunsysteem eens laten checken is wellicht wel handig. Liep ze in Gent bij de Sutter? Daar doen ze ook goede onderzoeken, maar de immunologische onderzoeken van dr. Pfeiffer uit Dusseldorf zijn net wat uitgebreider. Dat onderzoeken lijkt mij eerst handiger. Misschien lukt het met eigen materiaal in haar eigen buik. En anders lukt het misschien met jouw eieren in haar buik. Draagmoederschap is, lijkt mij, 1 van de laatste opties. Heel veel succes. Als je zus vragen heeft, mag ze het best komen stellen hoor. Misschien kunnen we met haar meedenken.
@maartje84: Mijn zus heeft twee IVF behandelingen in Nijmegen gehad en de laatste in Gent. Ze heeft afgelopen keer een kijkoperatie gehad en daar is niks uit gekomen. De artsen hebben geen idee waarom ze niet zwanger wordt. In Gent hebben ze nu ook de techniek toegepast dat ze via laser een "gaatje" in het embryo maken. Ze had 7 eitjes deze keer waarvan er 3 bevrucht waren, twee waren van hele goede kwaliteit terwijl de 3de minder was. Er zijn 2 embryo's terug geplaatst. Alle 3 de IVF pogingen zijn er 2 embryo's per keer terug geplaatst. Ze is in Gent heel erg goed onderzocht alleen haar immuunsysteem weet ik niet. Eiceldonatie wil mijn zus niet, dan is het genetisch nog steeds niet haar kind, we hebben het hier al heel erg veel over gehad maar dat is niet de oplossing. Op de een of andere manier nestellen de embryo's niet in en daarom denken wij aan draagmoederschap omdat ik wel heel makkelijk zwanger wordt. Ik vraag me wel af hoe andere meiden dit psychisch aan kunnen. Als ik kijk hoe mijn zus er nu aan toe is, toch iedere keer die hoop dat je zwanger bent en dan toch weer die klap dat het weer niet gelukt is. Dat breekt bij mijn zus nu echt op. Iedere keer weer die klap!
Ik vind het psychisch heel zwaar om iedere keer met de teleurstelling om te gaan. Ik ben ook heel erg bang voor mijn laatste poging. Ivm mijn leeftijd en de financieen weet ik zeker dat ik na de derde poging stop. Ik denk dat het heel verstandig is om hulp te zoeken, ik heb dit nu al gedaan. Heel veel sterkte!!
met mijn zus gaat het naar omstandigheden redelijk. Ze heeft het erg zwaar, ze heeft wel psychische hulp gezocht en ze is vorige week voor de eerste keer geweest. Ze heeft wel een goede klik met de psychologe dus dat is wel fijn. Ze vindt het alleen heel erg moeilijk om iets af te sluiten. Ze is 34 dus ze is nog heel jong, er is nog nooit vastgesteld waarom mijn zus niet zwanger wordt. In princiepe zijn mijn zus en haar man gezond... dat maakt het wel heel lastig... Ze zegt nu dat ze nooit meer ivf wil maar dat ze het liever op een alternatieve manier wil proberen. De spanningen rondom een ivf behandeling is voor mijn zus nu te groot. Ik heb wat mini onderzoekjes gedaan en ik heb het één en ander gelezen over een dokter Pfeiffer in duitsland, hij is bv gespecialiceerd in het immunsysteem van mensen. Als er iets mis is met je immunsysteem kan je namelijk ook niet zwanger worden. Ze zou zich best willen testen door deze dokter. Daarnaast heeft ze ook gehoord via een kennis van mijn zus die zwanger is geworden nadat ze een speciaal dieet had gevolgd. Die vrouw heeft nu 3 kinderen. Dat soort dingen zou mijn zus nog best willen proberen maar ivf niet... Als mijn zus zou besluiten dat we in het buitenland willen proberen om mij hun draagmoeder te laten zijn, dan ga ik met ze mee. Ik heb gezegd dat ik het voor ze over heb en dat ik het voor ze zou doen. Mijn zus wil dit alleen niet omdat we a. naar het buitenland moeten en dat vindt ze te risicovol en b. vindt ze het te gevaarlijk voor mijn lichaam... Ik heb gezegd dat ik het wel doe. Maar goed zo ver zal het waarschijnlijk niet komen.... Ik hoop echt dat ze ooit ook moeder mag worden. afgelopen week vertelde een vriendin van me dat ze zwanger is van de tweede en ik dacht natuurlijk meteen aan mijn zus... toen ze 5 min. later vroeg hoe het met mijn zus ging barste ik spontaan in huilen uit... het verdriet is gewoon niet te overzien! Zelfs ik ben behoorlijk van slag... Ik leef zo mee met alle meiden die om wat voor rede dan ook moeite hebben om kinderen te krijgen of die zelfs nooit kinderen zullen krijgen... Echt verschrikkelijk!!! Ik wens iedereen heel veel sterkte!!
Roos@ Fijn dat ze hulp heeft gevonden en er ook nog een goede klik is . Afsluiten gaat echt niet zomaar dat heeft heel veel tijd nodig dat merk ik ook . Soms denk ik heb het afgesloten en dan ineens ben ik er weer mee bezig. Muziek helpt mij heel veel ook gister weer bij jannes [lees mijn topic] Veel fietsen wandelen leuke dingen doen . Wat betreft Duitsland geef ik je zus gelijk aan is voor jouw niet te doen . denk om je lichaam je zus heeft er niks aan als jouw wat overkomt . Ik denk dat ze jouw lichaam dit wil besparen het is niet niks. hoe graag je haar ook helpen wil. Het is fijn te lezen dat je zo begaan bent met haar slik er steeds van als ik die band tussen jullie lees. Mijn band met mijn zusje is ook top.