Zo'n 10 jaar geleden toen ik net op de middelbare school zat, ging ik altijd op de fiets. Ze waren met de weg bezig en het kruispunt was erg onoverzichtelijk geworden. Ik keek altijd wel goed, want er waren (en zijn) genoeg gekken die daar keihard reden. Ik uiteindelijk oversteken....komt er een auto echt heel hard de hoek om gereden en rijd volhard tegen (gelukkig!) mijn achterwiel. Moet er niet aan denken wat er gebeurt had kunnen zijn. Heel mijn achterwiel natuurlijk verbogen en ik op de weg geslingerd. Die eikel rijd gewoon door! :x Andere mensen die daar op dat moment waren, kwamen bij me kijken en hebben de politie gebeld. Ik wist ff helemaal niets meer, was zo geschrokken. Politie heeft me thuis afgezet, mams natuurlijk helemaal in paniek toen er een politiewagen voor kwam. Wonder boven wonder had ik alleen een gekneusd stuitje
Toen ik een jaar of 7 geleden vaak alleen naar Engeland reisde omdat ik een relatie had met een Engelsman vond ik ècht dat de mensen daar zo supervriendelijk waren, iedereen die ik hulp vroeg (op het vliegveld etc.) nam echt alle tijd om iets uit te leggen, ook de 'doodgewone' mensen in de straat. Het maakte dat ik me er vanaf minuut 1 thuisvoelde! Verder nog bij mijn bevalling, een geplande keizersnede. Ik was niet echt nerveus maar dat kwam ook omdat er zulke lieve verpleegsters en artsen waren die constant tegen me aan praatten en ook over mijn wang aaiden enzo... ik voelde me echt enorm op m'n gemak door die 'behandeling'. Ook de gynaecoloog was supervriendelijk en zo oprecht blij voor ons. Maar goed, dit gaat om een bevalling, misschien wel vrij 'normaal' dat mensen dan aardig voor je zijn.
in eerste instantie dacht ik uhm niks, ik ben de gene die vaak aardige dingen doet voor onbekende en bekende. Maar na even graven in mijn post zwangerschap dementerende hoofd.......toch een iets kunnen opgraven...... Is al heel wat jaren terug, denk zo'n 13 jaar. Ik woon(de) ergens in Utrecht en danste op een dansacademie in Amsterdam, waar ik 3 keer in de week naar toe moest met de trein(alleen met me 12 jarige leeftijd). Zo dus ook deze keer, was in de winter en ik had het echt vreselijk koud. Nou was ik ook verdrietig door allerlei gebeurtenissen thuis. Ik stapte net zoals altijd uit de tram en liep richting de dansschool, 3 straten verder en dan het hoekie om. Liep dus als 12 jarig meisje koud en verdrietig over straat, langs 2 prostituees (niet op de wallen maar ergens anders). We zwaaiden sowieso altijd naar elkaar en nu riep 1 van de prostituees mij of ik even naar binne wilde komen om op te warmen. Dat deed ik en kreeg meteen een flink stuk taart van haar, omdat ze jarig was en een dikke knuffel(omdat ze zag dat ik verdrietig was). Ik kan je zeggen ik vergeet die vrouw nooit meer, ze heeft een speciaal plekje in mijn hart(achter een raampje, nee hoor grapje)
Ja! ik heb ook een verhaal (schiet mij nu te binnen nav. die keizersnede van Marjanneke.) Voor de zwangerschap van Tim heb ik een EUG gehad waarbij ze mijn linker eileider hebben verwijderd. Het was een redelijke spoedoperatie omdat mijn eileider geknapt was en ik bloedklonters in de buikholte had. Nu was mijn vriend, na lang wachten, naar huis gegaan om te eten en de hond uit te laten omdat het onduidelijk was wanneer ik geopereerd zou worden. Tijdens zijn afwezigheid kwamen ze mij natuurlijk halen. Ik mocht van de verpleegster naar wolter bellen om dat te zeggen. Ik was echt behoorlijk van de kaart en huilde aan één stuk door. toen heeft iemand ergens vanuit het ziekhuis een Belgische stagaire uit Brugge opgehaald en naar mij toe gebracht omdat ze het sneu vond dat mijn vriend er niet was en ze zo hoopte dat ik mij meer op mijn gemak zou voelen wanneer er een landgenoot bij mij was. Op het moment zelf was ik daar blij mee en nog steeds erg van de kaart. Toen ik achteraf hierover nadacht vond ik dat zooooo'n lieve daad!
laatst nog heeft een hele knappe jongen bij de supermarkt een kratje bier voor me in het karretje gezet.... zucht......
Ik heb op de middelbare school een keer z'n geluk gehad. Ik was een jaar of 13 en ik was mijn fietssleutel kwijtgeraakt. Geen mobiele telefoons nog toen. Ik heb toen mijn fiets opgetild en ik ben naar huis gestrompeld. Het was een hele kluif. Onderweg zagen twee omaatjes me en ze vonden het zo zielig, dat ze zeiden dat ik bij hun thuis wel even uit mocht rusten en mocht bellen. Mijn vader heeft me daar opgepikt. Ik was echt heel dankbaar, want het was super zwaar en ik moest echt nog een eind. Ben later nog wel eens bij ze op bezoek geweest. Was zo lief!
Ik was met de kinderwagen even boodschappen gaan doen. En toen kwam ik terug met de loei zware boodschappen. Deed de lift het niet! Dus dan had ik heel wat trappen moeten lopen. Ik durfde ook niet iets beneden laten staan, want dan was het weg. Gelukkig zagen 2 vrouwen mij prutsen en die hebben uiteindelijk mij geholpen alles naar boven te brengen. Een de boodschappen, ander het onderstel en ik de kinderwagenbak en mijn dochter. Dat was wel heel aardig
Ik was 12 en onderweg naar de ortho m'n buskaart kwijtgeraakt. Dus had bedacht dat ik wel naar huis kon lopen, 15 km Onderweg natuurlijk doodop want het was veel te ver. Opeens stopte er een vrouw die vroeg of alles wel goed ging en toen heeft ze me met de auto naar huis gebracht Achteraf denk ik dat het ook een gelukje was dat het een betrouwbaar vrouwtje was, ik zou niet willen dat m'n kind bij een wildvreemde in de auto stapt haha maar toen was ik echt heel dankbaar. Enne.. ik vind het hier altijd bijzonder dat er op de slechte dagen altijd wel iemand is om me moed in te praten.. meiden in dezelfde situatie die ik verder helemaal niet ken, maar die wel luisteren, helpen, positief gevoel geven
Dat hou ik lekker voor mezelf, veelste persoonlijk! Maar ik ben die persoon nogsteeds dankbaar 9 jaar later, al kan ik zijn gezicht niet eens herinneren.