Ik ben blij voor je dat hulp eindelijk 'in gang is gezet'. Niet bang zijn om te gaan de 26ste, maar gewoon doen. Het is voor je gezondheid. x
Ik weet ook precies hoe jij je voelt. Ik ben op mijn 20e steeds lichter geworden, tot ik uiteindelijk rond en 1 keer net onder de 40 kilo heb gewogen. Mijn man heeft toen erg duidelijk gemaakt dat hij zo niet verder wilde, ik was mezelf aan het kapot maken. (ik ben overigens 1m68cm). Ik wilde mijn ML niet kwijt en mijn menstruatie viel weg. Dat was voor mij een teken dat ik echt te ver ging, wilde ik dit echt wel? wilde ik wel koste wat kost slank zijn? en wilde ik wel echt slank zijn, of vloeide dit voort uit een aanranding die ik op mijn 17e heb meegemaakt? Ik heb toen eigenlijk voor mezelf beslpten dit niet meer te willen, en ik ben er, wonder boven wonder, zelf uitgekomen en woog daarna jarenlang tussen de 55 en 60 kilo. Ik werd op mijn 24e zwanger en werd zwaarder, pas na mijn 2e kind, toen ik 89 (!) kilo woog (sloeg juist om in eetbuien, emotie-eten), ging die knop weer om. Ik ben nu aan het afvallen maar mijn man houdt me nauwlettend in de gaten of ik wel genoeg eet. En eerlijk? ik voel die drang wel om weer terug te vallen, in de zin dat ik dagelijks denk: het gaat niet snel genoeg, als ik nou dit en dit laat dan....maar meteen erna denk ik weer: nee, je bent nu 30 jaar, hebt 2 kinderen, je mag dit niet meer doen. Maar het is een dagelijks gevecht, eerlijk waar. Goed dat je hulp zoekt meid, sommigen komen idd. helemala los van hun stoornis, anderen, zoals ik, niet. Hte beheerst nog steeds mijn leven voor een deel, maar ik kan ermee omgaan en ben sterk genoeg om gezonde keuzes te maken hierin. Heel veel sterkte. Ik vind het wel heel naar dat je man het wegwijft, die zou je juist heel erg moeten steunen. Overigens heeft mijn zusje een jaar dagelijks in een kliniek gezeten voor eetstoornissen, zij kwam er zelf niet uit en woog ook rond de 40 kilo. Het heeft haar deels geholpen, maar het was niet zaligmakend zegt ze nu. Uiteindelijk ging ook bij haar die knop om en het is zo fijn als ik haar nu gewoon zie eten, echt genietend, ook van een stuk taart etc. En ze geniet er ook echt van nu en voelt zich niet schuldig, dat blijft bij mij helaas wel een moeilijk iets. Genieten...pfff. Sterkte!
Ik ben op dit moment bezig met een traject voor mijn eetstoornis. Ben net klaar met een groepstherapie en ga hierna starten met zowel een nieuwe groep als met individueel. Moet zeggen dat ik er heel veel aan heb. Ik ben het ook zat om me zo te voelen, wil ook een gezond lichaam en een gezonde relatie met eten. Goed van je dat je de stap hebt gezet!!!!
Daar denk ik nu ook steeds aan, het is voor mijn gezondheid, dankjulliewel voor jullie lieve reacties en verhalen. Mijn man wil het denk ik niet zien, vandaar dat hij zo doet.
Heel erg goed dat je de stap gezet hebt. Hier van mijn 14/15e tot mijn 23e serieus een eetstoornis gehad. Ik heb me nooit door proeffesionals laten helpen en ben er uiteindelijk met veel hulp van ouders en man ver vanaf gekomen. Ik zal niet zeggen dat ik er helemaal vanaf ben, ik vraag me af of dit uberhaupt haalbaar is. Ik blijf er toch op letten en in mijn achterhoofd steeds mee bezig. Maar ik ben er niet meer 24/7 mee bezig zoals ik dit jaren gedaan heb. Nu kan ik zelfs gewoon normaal eten en genieten van mijn zwangere buik. Terwijl ik jaren heb geroepen geen kids te willen, dit wilde ik eigenlijk wel, maar ik wilde niet dik worden.... Nu begin ik me wel wat af te vragen of het nog goed komt met mijn lijf na de bevalling, maar dat komt het vast wel. Ik was verslaafd aan laxeerpillen, nu ben ik er vanaf het moment van de positieve test vanaf gebleven en ik moet zeggen dat dat wel iets is wat is mis. Ik ga het proberen om ze na de bevalling ook te laten staan, maar ergens ben ik bang dat ik dit niet kan... Meid, super dat je hulp hebt gezocht. Ik heb er achteraf gezien te lang mee gelopen, maar ik ontkende het ook. Pas toen ik het naar mijn ogmeving toe geen erkennen dat ik daadwerkelijk een problee had ging het met mij stapje voor stapje steeds beter. Zet hem op!
Fijn om te lezen, hoe het jullie is vergaan, ik ben bang dat het altijd een strijd zal blijven, hopelijk niet, zodat ik er niet heel de dag meer mee bezig ben, het is zo vermoeiend soms Afgelopen week 2 vrienden verteld hoe het echt met mij gaat (wel via whatsapp etc.) en hun reactie was dat ze al lang een vermoeden hadden. Ik dacht dat ik het goed verborgen had gehouden, maar schijnbaar dus niet. Disndag is het zover, ik begin nu wel wat kriebels te krijgen, maar ik weet ook wel dat het moet.
TS, wat goes van je! Heel cliché, maar erkenning is de eerste stap naar genezing. Wat ik me trouwens als eerste bedacht bij het lezen van de reacties, is dat het me niet verstandig lijkt hier BMI's en gewichten te posten. Mijn ervaring hiermee is dat het erg triggerde. Alsin: 'andere meiden zijn lichter, dus mijn probleem valt wel mee' waardoor ik vervolgens weer twijfelde en mijn motivatie foetsie was. Ook werd ik in mijn strijd naar perfectie redelijk competitief, als n ander 50kg woog, gaf mij dat een vrijbriefje om 48kg te wegen. Weet niet hoe dat bij TS zit, just some thoughts! Heel veel succes de 26e! Moeilijk blijft het, maar als je er echt voor gaat gaat het je zeker lukken!! Vind het heel knap van je, ook dat je open bent naar je omgeving. Je kan alle steun gebruiken dus blijf dat ook doen.
Geen ervaring maar wil even zeggen dat ik het ontzettend moedig vind dat je hulp hebt gezocht. Je hebt er niks aan, maar moest het even kwijt! Succes!
ik heb precies het zelfde probleem! wat goed dat je je eerste stap hebt gezet, hier weet ook niemand het alleen me moeder en die vind dat ik me aanstel en een vriendin die me wel steunt. ik heb tot nu toe nog niet de stap kunnen en durfen zetten om er iets aan te doen. heel veel succes.
Hier ook iemand die jarenlang heeft gekampt met een eetstoornis. Dit varieerde van dagen niet eten tot uitspugen van wat ik wel binnenkreeg. Mijn dagen bestonden uit wegen, nadenken over de calorieen die ik binnenkreeg, mijn gewicht, mijn bmi, hoe ik nog meer tevredener zou zijn met nog minder gewicht enz...Ik had het altijd koud en kreeg een soort donsachtige beharing op mijn lichaam. Toen ik zwanger werd van mijn dochter sloeg bij mij de knop om en beheerste het niet mijn dagelijkse leven meer. Nu heb ik het onder ''controle'' en dat gaat mij af en toe nog erg moeilijk af. Ik zit nog steeds altijd in over mijn gewicht en bmi maar niet zo erg meer dat het mijn dagelijkse bezigheid is. Naar mijn mening kom je echt nooit helemaal van een eetstoornis af. Het is een psychische ''ziekte''. De kunst ervan is om het onder controle te kunnen houden. IK heb toevallig deze week hulp ingeschakeld van een psych om erover te praten..Omdat ik bang ben dat ik het toch niet zelf ga redden.
Mamazeyd, probeer die stap ook te zetten! Ik weet hoe moeilijk het is, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb, al vindt ik het ontzettend moeilijk. Mijn familie weet het ook niet, en ben ik ook niet van plan om het te vertellen, alleen een paar vrienden en collega's en zo wil ik het ook houden. Niet iedereen hoeft het te weten, daarom is het ook fijn om hier van mij af te schrijven. Kwebbels jij ook heel veel succes.
Kijk ook eens hier.. je bent verre van alleen, Veel sterkte en succes! Proud2Bme, alles voor jongeren over anorexia, boulimia, pro-ana, echte schoonheid en meer!
ik weet dat ik die stap ook moet zetten maar ik stel het steeds weer uit. ik ben wel een keer naar de dokter gegaan en heb uit gelegd dat ik altijd maar bezig ben met eten, veel eetbuien heb en dat afwissel met dagen lang of soms weken niet eten maar helaas voelde ik me daar ook niet echt serieus genomen dus nu durf ik niet meer bij de huisarts aan te kloppen, ik zal toch wel weer niet serieus genomen worden
Ik durf ook niet naar mijn huisarts te gaan, ik kom er bijna elke week vanwege mijn b12 tekort. Het gaat nu via mijn werk. Die site is dat niet voor jongeren? Ik ben begin 30.
Even een update, ik ben 26 juni bij de arboarts geweest, gesprek ging wel goed, zag er enorm tegen op. Hij ging kijken waar ik het beste terecht kan.Tot nu toe niets meer gehoord hoe of wat, Ik heb bijna vakantie, dus ik verwacht de komende wkn niets meer te horen. Ik weet ook niet hoelang ik moet wachten daar op.
Even een korte update... nog steeds niks gehoord van de arboarts, geen idee hoe lang het nog gaat duren, aan de ene kant denk ik ik stop met hulp zoeken, aan de andere kant denk ik, nee ik wil dit niet meer. Mijn huisarts is inmiddels op de hoogte... met als gevolg dat ik nu niet meer naar de huisarts durf... ik heb vorige maand 2 wkn met een keelontsteking gelopen, maar ik durfde geen afspraak te maken. Vandaag was ik bij de huisartsassistente, daar ga ik bijna iedere week heen voor b12injecties, en mijn huisarts kwam net bij de assistente binnengelopen toen ze mijn injectie aan het klaar maken was, en ik voelde me heel ongemakkelijk. Ik weet dat is weer een stap waar ik door heen moet, maar best moeilijk.