Waaaah, mijn mannetje is nu al een paar dagen van een lieve, altijd vrolijke baby veranderd in een klein boos ongeduldig mannetje. Eten wordt uit mijn handen geslagen, plotselinge driftbuien als iets niet lukt die net zo snel weer over zijn. Het liefst kruipt hij de hele dag of zit de hele dag op mijn arm om door het huis te wandelen. Niet echt comfortabel met een baby van bijna 10 kilo . Ook in slaap vallen is ineens weer pittig, normaal lag ik hem op bed en was hij zo vertrokken, maar nu is hij rustig een uur aan het ''schelden'' en voldoet uiteindelijk alleen een klein flesje bij. Buiten dat om is zojuist zijn eerste tandje doorgekomen (kwam een beetje bloed uit zijn mondje vanmiddag, bleek dat hij m letterlijk doorgebeten heeft) en heeft hij lekker koutje onder de leden (lekker veel slijm en hoesten ). Is dit nou de beruchte negen maanden sprong en hoelang duurt deze? Hij is net bezig, dus dit kan nog wel even duren, maar pffff. Snap niet wat er met mijn kereltje aan de hand is.
Ja dat klinkt echt als een sprong. En ik vond bij mijn oudste de 9-maanden sprong de ergste. Het duurde wel een paar weken (sorry voor de info ). Mijn jongste is nu 9 maanden en ik hou mijn hart vast. Maar goed elke sprong gaat weer over.
Ooooh ja hier nog eentje die midden in de sprong zit hoor! Onze kleine dame is normaal gesproken een ontzettend vrolijk meisje, maar nu is ze de hele dag door gefrustreerd en boos. :x Ze slaapt veel onrustiger en korter dan anders, ze eet slechter, kan zich nog geen 5 minuten alleen vermaken, kortom ze zit echt niet lekker in haar vel. Maar ze is zich tegelijkertijd wel als een razende aan het ontwikkelen: ze is net begonnen met kruipen, kan zich optrekken tot staan en ze kan sinds een week zelf gaan zitten... Geweldig om te zien, alleen een beetje jammer dat ze dit ook allemaal in bed oefent! Ik heb al van veel moeders gehoord dat dit een erg heftige sprong is, en vaak ook nog eens gelijktijdig is met doorkomende tandjes. Ik weet niet zeker of mijn dochter daar nou ook last van heeft... ze heeft vorige maand 2 tanden gekregen zonder dat ik iets aan haar heb gemerkt, maar ze zit nu wel ineens te kauwen op haar speen en ze doet erg moeilijk met het eten van haar boterham... dat eindigde vanmiddag in een grote huil/krijspartij... Volgens Oei ik groei zit het hoogtepunt (of beter gezegd dieptepunt) van deze sprong in elk geval rond de 36 weken, dat is mijn dochter nu precies, maar het kan natuurlijk ook eerder of later zijn, en de sprong kan helaas wel 5 weken duren... En is het eenmaal voorbij dan kunnen we vast uitkijken naar die van 11 maanden... dat schijnt ook geen pretje te zijn! Sterkte in elk geval! Duimen dat het snel weer voorbij is...
Hahaha lekker dus en wij zijn net bezig . Snapte al niet dat hij steeds zomaar het op een krijsen werdt of zomaar ineens heel boos werdt. Gooide het dus maar op de tandjes, wat natuurlijk ook wel meespeelt. En dan dat stomme rothoesten ook nogsteeds. Gelukkig zit het nu wel los. Ik heb zelf ook al 3 weken last van een rothoest, hardnekkig koutje heerst er dus.
Ja het blijft lastig he, vaak weet je nooit wat het nou precies is en het lijkt ook altijd allemaal tegelijk te komen... Hier ging het de afgelopen 2 dagen alweer een stuk beter, maar we zijn ook veel weg geweest dus had ze een hoop afleiding. Morgen de hele dag thuis, dus dan zullen we wel zien of ze nog zo hangerig is... Ik merk het op het moment eigenlijk nog het meest aan haar slaapgedrag. Normaal gesproken slaapt ze altijd heerlijk, maar de afgelopen week is ze erg onrustig 's nachts en volgens mij heel veel aan het dromen. Ze wordt om de paar uur huilend wakker of huilt soms in haar slaap... Ik hoef dan alleen even haar speentje en een aai over haar bol te geven en ze slaapt gelijk weer verder, dus het is geen ramp... maar toch niet ideaal om er 3 x uit te moeten 's nachts!
Mijn kleine schat is net 8 maanden geworden, maar het lijkt me hetzelfde te klinken. Komt dit nog eens samen met verlatingsangst. Geen pretje voor mama... Ik weet alleen niet altijd hoe ik hierop moet reageren. Ik kan hem echt niet de hele dag rondzeulen. Ik hou zielsveel van hem, maar mijn rug kan het niet meer aan.. Nu valt dit bij mij ook nog samen met mijn ontslag. Sinds vorige week ben ik werkloos en Yonah is nog maar 3 halve dagen in de crèche. Omdat ik anders zijn plaats kwijt ben. En dat zou niet leuk zijn, moest ik ander werk vinden. Ik hoop op wat tips. Hoe omgaan met een baby die vanalles wil kunnen wat hij nog niet kan, en daardoor veel van zich laat horen? Groetjes, Cindy
Hier is deze pittige sprong al weer even over. Maar volgens mij is het de 8 maanden sprong. Hier begon deze ook veel eerder (een maand) dan volgens het boek, en was ook iets eerder (paar weken) voorbij (hoewel hij maar 3 dagen eerder is geboren). Hij was in die tijd vooral gefrusteerd, het was over toen hij kon tijgeren. Hij was zo aan het krijsen dat ik zelfs bij de HA ben geweest, het was volgens het boek nl geen sprongtijd en hij was zelfs bij mij op mijn arm niet altijd tevreden. Maar Dnze22 weet niet of het bij jou kleine ook echt een spong is want bij 38 weken is deze voorbij... Soms liet ik hem gewoon ff krijsen als ik bijvoorbeeld naar de wc moest of toen ik moest oppassen en de andere kleine naar bed moest brengen, merkte dat het dan ook zo weer over was en hij dan toch even alleen kon spelen. Vertelde wel altijd dat ik echt even weg moest en zo weer terug kwam. Wel totdat hij mij weer zag, maar dat is nog steeds zo. Als hij in de box ligt en ik kom aanlopen wil hij er vaak ook weer uit. Maar hij kan zich nu veel beter alleen vermaken dan in die periode. Hier hielp het iig om hem overal bij te betrekken dus mee nemen naar de keuken als ik ging koken etc. en hem dan iets anders geven om mee te spelen, bijvoorbeeld een houten lepel. Succes.
Volgens 'het boek' komt de 8,5 maand sprong ergens tussen de 36-40 weken voorbij, maar rond 32 weken kan je kindje de sprong al voelen aankomen. Niet gek dus als je met 8 maanden al duidelijk merkt dat er iets aan de hand is. Mijn dochter is nu bijna 38 weken en het lijkt erop dat we het ergste wel weer gehad hebben gelukkig... Cindell, het klinkt allemaal bekend en helaas valt er niet veel aan te doen, behalve af en toe gewoon maar even laten uitrazen... Wat ik bij mijn dochter inmiddels wel heb gemerkt is dat als ik haar af en toe even flink gefrustreerd laat zijn, ze dingen veel sneller leert. Zo heeft ze binnen 2 (erg vermoeiende) weken leren kruipen, zitten en staan en nu dat steeds gemakkelijker gaat is ze duidelijk weer stukken vrolijker (en kan ik de hele dag achter haar aan rennen...! . Wat die verlatingsangst betreft: hier heeft het geholpen om heeeeeeel vaak kiekeboe spelletjes te doen. Dat helpt hem te leren dat mama niet echt weg is als hij je even niet ziet. Sterkte!!
@ FishersGirl: dus moet ik hem gewoon eens af en toe laten door wenen. Daar ben ik geen held in, maar wat moet dat moet. Hij heeft ook een straf karakterke. Als ik nee zeg, lacht meneer. Haha... Niet te schatten!
@Cindell je moet natuurlijk gewoon je gevoel volgen... ik vind het ook vreselijk moeilijk om mijn dochter te laten huilen en doe het ook zeker niet vaak... sowieso niet als ze echt overstuur is, maar ik begin nu wel steeds duidelijker een onderscheid te zien tussen boos/gefrustreerd en verdrietig. Is het dat eerste dan lijkt het erop dat ze niet altijd getroost wil worden. Ze gaat dan alleen nog maar harder huilen als ik haar oppak, terwijl als ik haar even met rust laat is die driftbui zo weer over! Blijf ook vooral bedenken dat het een fase is die echt weer overgaat... is hij eenmaal uit die rottige sprong dan zul je zien dat hij weer het zonnetje in huis is en ineens heel veel leuke, nieuwe dingen kan waar hij zo druk mee is dat hij helemaal geen tijd meer heeft om mama de hele dag achterna te kruipen!