Ik begin me echt af te vragen wat ik verkeerd doe... Na een wenperiode slaapt mijn zoon van acht mnd op het kdv nu zonder problemen in. Als hij wakker is geworden wacht hij ook rustig af tot de leidster hem komt halen, ook al het een minuutje duurt. Hier ben ik blij als hij thuis een keer per dag in zijn bed slaapt. Bij twee keer ben ik helemaal blij want de wandelwagen is inmiddels ook geen truc meer: kijken is veel leuker dan in slaap vallen. Maar ook al slaapt hij in bed, het gaat vooraf aan een half uur huilen. Op het cb adviseren ze de 10 minregel. Vroeger deed ik dit niet, naar inmiddels weet ik dat er niets aan de hand is anders dan dat hij liever bij mij wil zijn. Had hij pijn dan zou hij toch op het kdv ook last moeten hebben en ook zou hij dan niet acuut ophouden als ik aanstalten maak om hem op te pakken. Net als op het kdv staat zijn bed nu tegen de muur en de kamer is donker gemaakt. Laat ik mijn zoon nu steeds 10 min huilen dan reageert hij dolblij als hij me ziet, gaat lachen, kletsen, wurmt zich alle kanten op in zijn bed. En zodra ik wegga begint hij weer opnieuw te huilen. Niet hysterisch, maar zeurderig. Om deze reden durf ik hen wel te laten huilen, ik weet bijna zeker dat er niks aan de hand is. Honger/luier heb ik dan ook gechecked. Ik weet dat het niet het juiste woord is in geval van een baby, maar soms voelt het voor mij alsof hij mij aan het manipuleren is. Alsof hij precies doorheeft dat ik het moeilijk vindt als hij huilt. Vanavond heeft hij het volgehouden van 19:00 tot nu 22.30. En papa zit nu naast hem. Tussen 20:00 en 20:30 heeft hij even geslapen nadat ik hem gevoed had. Hoe veel keer moet je met die tienminutenregel door blijven gaan voor je mag concluderen dat het niet werkt?
Nog ter aanvulling: Overdag (mits hij niet hoeft te gaan slapen) is hij altijd vrolijk en lacht naar iedereen. Eenkennigheid hebben we nog helemaal niks van gemerkt en hij vindt het nooit een probleem als ik wegga, mits er dan anderen bij hem zijn. Alleen als ik wegga bv naar de wc en hij blijft echt helemaal alleen achter in de woonkamer dan moppert hij wel eens. En dus in bed. Misschien speelt verlatingsangst een rol. Maar al vanaf zijn geboorte is het geen slapertje.
Ik zou niet weten wat je 'verkeerd' doet maar kan me heel goed voorstellen dat je het frustrerend vindt dat hij daar wel goed slaapt en thuis niet! Misschien kan hij beter afstand nemen van de leidsters dan van jou. Hoe gaat het als jij een dagje weg bent en hij alleen is met je vriend bijvoorbeeld?
Is het thuis misschien te stil voor hem? Op kdv is het toch rumoeriger... Of hij weet gewoon dat hij daar toch echt moet gaan slapen, en huilen geen zin heeft... Hier hebben we ook zo'n periode gehad. Alleen toen sliep hij nergens ander meer! Op ten duur gewoon streng zijn ga maar lekker slapen, huilen negeren, muziekje aan (babyfoon)
Ik lees even mee want wij hebben hier hetzelfde probleem. Alleen is het hier wel hysterisch gekrijs en dat kan ik niet langer dan paar minuten aanhoren. We zijn nu ook alweer een uur met haar bezig, in bed laten huilen, kijken en geruststellen. Ik vind het door merg en been gaan en raak er ook moe van. Je hebt dus niets aan je avond zo. Mevrouw zit nu weer op de bank mama te zeggen hele tijd (naast mijn vriend) en geef haar zo dus maar voor 2e keer BV en dan valt ze meestal in slaap en gaat dan wel doorslapen in eigen bedje. Ik vind laten huilen geen optie, (ik ben zwak, kan het echt niet, terwijl ik wel van dit probleem af wil). Ze kan wel zelf gaan slapen, heeft ze periodes ook gehad. Zou het een fase zijn? ze slaap meestal de nacht gewoon door en is verder een heerlijk vrolijk meisje wat goed eet en drinkt. Dus eigenlijk mogen we niet klagen??