afgelopen dinsdag is de oma van mijn man overleden. het ging al meerdere keren niet zo goed met haar, maar elke keer knapte ze weer helemaal op. dit keer helaas niet. nou zit ik met een dillema. ik ben een behoorlijke emo muts, vooral nu ik zwanger ben. over uitvaarten kan ik zoiezo niet goed, dan wordt ik super emo. nou twijfel ik erover of ik naar de uitvaart zou gaan. ik ben bang dat ik er helemaal kapot weg kom. eventueel heb ik vanavond tijd om met mijn schoonouders samen nog even heen te gaan, maar ook daar twijfel ik over. ik zou heel graag afscheid van haar willen nemen, maar ik schiet al vol als ik daar aan denk. ze ligt er ook niet meer heel mooi bij. wat zouden jullie doen? over jullie eigen gevoelens heen stappen en toch naar de crematie gaan of appart afscheid nemen. of misschien toch helemaal niet heen gaan en haar herdenken zoals ze was en hoe je haar herrinderd. ik vind het moeilijk, het is niet mijn oma maar wel al 10 jaar zie ik haar als mijn oma. in de afgelopen 5 jaar heb ik al 3 keer afscheid van haar genomen, maar dit is de laatste keer dat dit nu echt kan. graag hoor ik van jullie want ik kan niet meer helemaal helder nadenken
Ik zou wel afscheid van haar gaan nemen. Om wat je zegt: het is de laatste keer dat dat kan. Misschien krijg je spijt als je het niet doet. Maar ik zou kiezen voor wat goed voelt... Even alleen langs of bij de crematie zijn... En het is ook helemaal niet erg om verdrietig te zijn! Je tranen mogen er zijn! Sterkte met dit verlies...
Gecondoleerd met het verlies van je oma... Heftig hoor Persoonlijk zou ik wel naar de uitvaart gaan maar niet meer bij je oma gaan kijken. Maar je moet die keuze zelf maken.
Ik zou er wel heen gaan. Mijn man zijn oma is laatst ook overleden, heb haar ook 10 jaar gekend. Het was een hele lieve vrouw, ik had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben. Zij lag er wel heel mooi bij dus ben ook elke avond bij haar geweest zolang ze opgebaard lag, zelfs me oudste van 7 is mee geweest steeds. Voor de kist dicht ging heb ik "voorgoed" afscheid van haar genomen met me man en zoontje en dat was heel moeilijk.....In de kerk kon ik haar ook zien maar dat wou ik niet meer omdat ze er daar heel anders bij lag. Volgens me s-zusje zag ze er daar niet mooi meer mooi uit door de lichtval. Ik ben dus heel blij dat we vantevoren al afscheid van haar hebben genomen. Het heeft me zoontje zeker goed gedaan maar ook mij. Ik heb het die dag heel zwaar gehad ik vond het vreselijk om haar te moeten laten gaan maar ik wist dat het beter voor haar was. Ik was dan wel niet zwanger maar ik zag er wel tegenop. Ik kan echt zeggen dat ik heel blij ben dat ik afscheid van haar heb genomen. Ik zou zeggen volg je hart, je kan het maar 1x doen!
Ja gaan zonder twijfel. En dan nog dat je verdriet heb..... Das toch normaal. BEn 3 weken geleden iemand verloren (werk) en kan je vertellen dat wij als team ook als kleine kinderen stonden te snotteren. Nou en dat is nou emotie. Eenmaal weg en weer terug thuis even uitwaaien met de hond en klaar.
tuurlijk mag ik verdriet hebben, dat snap ik ook best. en dat is er ook wel. het is meer omdat ik dus ook zwanger ben en ik dan extra emotioneel ben. ik ben iemand die normaal niet snel huilt maar op een uitvaart wel. en zeker als ik dan zie dat mijn schoonouders heel verdrietig zijn. misschien probeer ik het vanavond even en dat ik dan kan kijken hoe ik erop reageer en de baby weer op mij.
Ik vind het lastig, iedereen neemt afscheid op zijn/haar manier.. Mijn vriend en ik zijn gister alleen naar condoleren geweest van zijn oom, hij heeft hem gedag gezegd op zijn manier en wou absoluut niet naar de crematie vandaag, hij kan het emotioneel ook niet aan. Misschien krijg je spijt, maar als jij afscheid hebt genomen voor jouwn gevoel, is het goed toch?
Je baby zal er niet zoveel van merken. Wat moet mijn kleintje allemaal wel niet meemaken met een peuter die af en toe het bloed onder je nagels vandaan kan halen. Enne huilen is nog steeds niet erg hoor. Ook niet omdat het het verdriet is van een ander.
Ik zeg ook gaan. Voordat je spijt krijgt en terugdraaien kan je het dan niet. De baby ? Die zal er niet heel veel anders van worden.. Schadelijk is het niet in elk geval! Gecondoleerd !
sterkte met dit verlies. ik zou zeker gaan. ik ben zelf ook heel emo op uitvaarten. geeft niks, het is ook heel verdrietig, dus je mag gerust emo zijn. na 10 jaar kun je haar echt ook wel jouw oma noemen hoor. laat het verdriet maar over je heen komen, je lichaam kan het wel aan. als je niet gaat denk ik dat je er veel spijt van zal krijgen. succes met je keuze en sterkte
Gecondoleerd met het overlijden van de oma van je man. Ik zou zelf wel gaan. Dat er emoties bij komen kijken is vrij logisch denk ik. Je zult vast niet de enige zijn die in tranen uitbarst. En wat dan nog.... dat hoef je niet genant te vinden of wat dan ook. Ook zou ik het doen om je man tot steun te zijn. Ik weet nog dat mijn (stief)opa overleed en mijn man (toen nog vriend) is niet meegegaan naar de crematie. Dat heb ik hem toen best wel kwalijk genomen. Ook al kende hij hem niet goed, dan had ie het ook nog voor mij kunnen doen om me tot steun te zijn. Een tijd later overleed zijn opa en ik ben met hem meegegaan naar de begrafenis, en vond het fijn dat ik hem tot steun kon zijn.
GEcondoleerd meis, mijn oma is ook pas overleden, mis haar zo erg. Ik zou wel naar de crematie gaan, al is het maar uit steun he voor je schoonouders en de rest van de familie, en uit respect naar je man's oma toe. Mijn neef is op de begrafenis van mijn oma niet geweest, omadt hij het niet aan zou kunnen. Als het niet om mijn oma zou gaan zou ik het echt helemaal snappen en zeggen dath ij het zelf moet weten (is ook zo) maar ik kan er niks aan doen ik er toch een beetje boos om ben.. vind het eigenlijk respectloos naar mn oma toe. Maar dat is mijn gevoel, zal wel minder worden als er een tijdje voorbijgaat. Ik zou dus aanraden om voor de familie te gaan, toch mooi als die compleet is. Geeft niks hoor meid als je verdriet hebt, ik heb gisteren mijn nichtje moeten begraven, ik hield het niet meer zo huilen, maar als het dan niet mag, wanneer mag het dan wel? Heel veel sterkte he lieverd <3
gecondoleerd meid!! gaan!!! emoties zijn normaal!! en dat je gebroken bent is dan logische! anders krijg je misschien spijt en je kunt het niet terug draaien! niet gaan vind ik persoonlijk geen optie. voor je kleintje hoef je niet over in te zitten! mijn vader (51)is overleden toen ik 12 weken zwanger was van onze eerste mijn ervaring was dat pas na de geboorte ik alles moest verwerken erg heftig!
Gecondoleerd! Ik zou wel gaan, misschien dan niet meer kijken maar iig afscheid nemen. Ik was tijdens mijn zwangerschap ook erg emotioneel bij de uitvaart van mijn opa, maar denk niet dat de baby daar echt last van gehad heeft. Je moet doen waar je je goed bij voelt, maar als je niet gaat krijg je misschien spijt... sterkte!
Gecondoleerd! Ik zou iig wel gaan. De opa van mijn man is overleden toen ik 7 maanden zwanger was. Dit komt nooit meer terug en ik weet bijna wel zeker dat je er ooit spijt van gaat krijgen als je nu niet gaat. Ik zou nu even niet je gevoel volgen, maar je verstand. Sterkte!
Het is toch normaal dat er emoties bij komen kijken? Gewoon huilen als het nodig is, hoort erbij. Ik zou dus zeker gaan, anders krijg je misschien later spijt.
ik krijg altijd zo'n rotgevoel als mensen niet gaan omdat ze het niet aankunnen. ik geloof gelijk dat mensen dat echt zo kunnen voelen, maar ik zou zelf denk ik me proberen daaroverheen te zetten. Huilen op een begravenis/crematie....dat gebeurd me altijd en ook bij mensen die ik zelden heb ontmoet (familieleden van clienten bv) ik vind het ook verdreitig om andere verdriet te zien hebben, maar datweegtniet op tegen het respect dat je toont door er te zijn, in goede en in slechte tijden
Ik zou gaan en ik zou ook bij haar kijken. het zal ongetwijfeld heel erg emotioneel zijn. en er zullen heel wat tranen vloeien, maar je kan maar 1 keer afscheid nemen.... mijn schoonvader is overleden toen ik 8 maanden zwanger was het zou van ons zijn eerste kleinkindje zijn. Bij het sterven ben ik niet geweest, (dat mocht niet van de verpleging, wilde ik wel) maar daarna ben ik samen met mijn man afscheid van hem wezen nemen. en ook bewust ons kleintje erbij betrokken. het was heel emotioneel, maar het bracht ook een rust over me heen. En ook bij de begrafenis was het heel emotioneel, maar vanuit mijn eigen gevoel en als steun voor mijn man wilde ik gewoon erbij zijn. Ik vind het heel fijn dat ik het zo afgesloten heb.
Ik zou zeker gaan. Ik was net 12 weken zwanger toen de oma van mijn man overleed. Ik ben wel gegaan en heb als een idioot zitten janken. Vonden de meesten toch wel gek want zo goed kende ik zijn, dementerende, oma niet. Maar toen we 2 weken later vertelden dat ik zwanger was viel bij iedereen het kwartje wel dat ik daardoor extra emotioneel was. En wat iedereen al zegt, verdriet mag bij overlijden. Echt gaan anders krijg je misschien wel spijt.