Even voorstellen... Ik ben 34 jaar en 30 weken zwanger en met 20 weken weggegaan bij mijn ex, omdat er veel problemen waren. Hij neemt geen verantwoordelijkheid, werkt niet en was steeds depressief en er viel niet met hem te praten. Uiteindelijk is het allemaal behoorlijk uit de hand gelopen, voordat ik weg kon...Nu heb ik een plekje voor mezelf en mijn kindje en alles eindelijk goed geregeld. Maar mijn ex blijft maar contact zoeken. Een paar weken geleden had ik hem nog een kans gegeven, maar dat liep al snel uit de hand omdat hij mijn grenzen niet kan respecteren. Nu wil ik helemaal geen contact meer met hem, maar ik maak me wel zorgen over de toekomst. Ik zie geen toekomst voor hem als vader. Ik vertrouw hem niet en denk dat hij weer drugs gebruikt. Hij werkt niet en heeft een onstabiel leven. Als ik hem straks ons kind laat bezoeken, ben ik bang dat ik altijd in de ellende blijf zitten. Als ik hem buitensluit, ben ik bang dat hij blijft stalken...Hij heeft me bedreigd etc. En daarna heeft ie er weer spijt van. Zo gaat dat steeds. Hij heeft geen enkel recht, niet erkend. Bovendien heeft hij een strafblad, een enorme schuld en moet hij nog een taakstraf doen en is er aangifte tegen hem gedaan, waardoor hij ook bekend is bij Meldpunt kinderbescherming. Wie heeft hier ervaring mee?
Niet geheel ervaring mee maar voor een deel klinkt het wel bekend. Mijn ex ook aan de drugs en gedraagd zich vergelijkbaar, echter boeit het hem totaal geen moer hoe het met zijn kind gaat. Dat was eerst wel zo, mede daardoor klinkt jou verhaal heel bekend. Blijf je grenzen heel duidelijk aangeven. Vaak is t zo dat je 1 vinger geeft en hij dan gelijk je hele hand pakt. accepteer dat niet, blijf heel dicht bij jezelf en sta het niet toe dat hij je emotioneel en fysiek moe strijdt! sterkte, meis..
Volhouden!!! Hij heeft geen poot om op te staan en als je hem idd 1 vinger geeft pakt die je hele hand!!! Hier heeft ex mn dochter helaas wel erkend maar ook verslaafd, schulden, liegen, bedreigen en noem maar op. Daar moet ik ook tegenin gaan! het zal miss ff vechten worden maar doe het beste voor je kindje!!! suc6 meid!
Dank je wel voor de reacties! Ga ik zeker doen. Heeft iemand nog leuke suggesties voor een tekst op het geboortekaartje? Groetjes
Beetje late reactie maar hier ook een soortgelijke situatie. Zoon is inmiddels alweer ruim 3 (en sinds kort helemaal gelukkig in een écht gezinnetje, met mama én een papa) en het is uiteindelijk rustig geworden maar ik herken een groot deel van je verhaal. Je 'moet' (nee, je moet niks maar je snapt me wel) bij je eigen standpunt blijven want jij weet het allerbeste wat je kindje straks nodig heeft en wat het beste voor hem/haar is. En voor jouzelf geldt hetzelfde. Jij bent verantwoordelijk voor je baby, voor zijn/haar welzijn, gezondheid en geluk en als je ex die verantwoordelijkheid niet kan dragen zal jij dat moeten doen, wat er op neerkomt dat je dus álle verantwoordelijkheid helemaal alleen zult moeten dragen. Dat is best een opgave hoor, ik zal niet beweren dat het gemakkelijk is om alles alleen te doen maar het is het meer dan waard als je kindje daardoor een stabiel en gelukkig leven kan leiden. Ik heb dezelfde keuze gemaakt maar helaas heeft mijn ex mijn zoontje mogen erkennen. Niet van mij maar van de rechter. Hij heeft daarmee nog geen rechten maar voor jou, om extra trubbel te voorkomen, is het misschien beter om te zorgen dat je ex straks niet gaat erkennen en daarmee denkt dat hij rechten heeft die niets te maken hebben met dat hij 'zijn' kindje wil zien maar alles met dat hij zijn zin wil hebben. Als hij tenminste op mijn ex lijkt En precies wat Vagans zegt; als je hem één vinger geeft pakt hij je hele hand. Of, zoals ik dan zeg; geef een halve vinger en hij neemt je handen en voeten erbij Tekst voor een geboortekaartje weet ik zogauw niet, heb je al wat gevonden inmiddels? Sterkte met alles en vergeet niet te genieten van de laatste weken van je zwangerschap
Hallo dames, Als ik dit allemaal van jullie lees voel ik me gelijk niet meer alleen (niet dat dat leuk is allemaal). Ik ben sinds maandag weg bij de vader van mijn kindje. Ik ben nu 13 weken zwanger. Vanaf het moment dat ik zwanger werd ging hij allemaal rare dingen doen. Hij deed heel erg afstandelijk, ging tot 9 uur in de ochtend stappen en heel veel drinken en drugs gebruiken. Als ik er dan wat van zei dat moest in niet zeiken. Afgelopen zondagavond is de emmer overgelopen omdat ik thuis kwam van een leuk weekendje met vriendinnen en een dronken vent in bed lag en allemaal drugs op tafel lag. Terwijl ik hem eerder aan de telefoon had en toen had gezegd dat hij lekker thuis was gebleven. Hij begon steeds meer te liegen. Ik probeerde met hem te praten hierover maar ik moest niet zeiken en mijn mond erover houden. Ik heb gezegd ik mag zeggen dat ik niet wil dat je liegt tegen mij. Nu zit ik weer bij mijn ouders. Vrijdag is de grote verhuizing. Ik vermijd alle contact met hem. Ik wil hem niet zien en spreken. Hij is heel koud en toont geen enkele interesse. Aan de ene kant vind ik dat fijn aan de andere kan doet het pijn.....pijn omdat ik een illusie had dat we ooit een leuk gezinnetje zouden worden..... Is er iemand die dit ook heeft mee gemaakt en nu heel sterk eruit is gekomen? Ik heb een beetje tips en steun nodig van een ervaringsdeskundige.... Ik ben er nl nog lang niet!
hoi singlemom.ik heb in precies dezelfde situatie gezeten.3 maanden na de geboorte van mijn dochtertje ben ik bij mijn ex weg gegaan ivm met dat hy ook drugs gebruikte schulden had en al aantal keren in aanraking was geweest met politie..op een gegevn moment was ik dat zat.hij regelde niks en alles was een ander zijn schuld.nu weet ik van jeugdzorg of van kinderbescherming dat zij hun best doen om alles te onderzoeken en er geen gevaar dreigt voor een kindje.logisch en heel erg goed.en tuurlijk kijken ze erna of het ook van 2 kanten komt.je bent inderdaad weggegaan bij hem maar je zei zelf al dat je hem nog een kans wou geven.doe dat niet als er al contact is met kinderbescherming jy bent degene die je kindje moet beschermen als je weet dat je ex zo is.waarom nog een kans,juist dan moet je de situatie ontlopen met zo een iemand en je eigen leven gaan lijden in alle rust met je kindje.ik kan je vertellen dat dat soort personen heel moeilijk veranderen en snel terug vallen in hun oude gedrag.hoe goed het ook lijkt te gaan.denk aan jezelf en je kleine.grsunnymom
Nou, zeg dat wel pffft... hangt me hier weer een hoop boven het hoofd door die *%&%* van een ex GRRRRRRRRRRRRR:x:x:x
Bedankt! Ik heb inmiddels een mooie tekst bedacht voor het geboortekaartje. Dat schept weer hoop om te lezen dat bij jullie het leven ook weer verder is gegaan en je zelfs een leuke lieve partner hebt kunnen vinden. Nog hooguit een paar weken, dan ga ik bevallen van mijn zoontje..
Hoi Sunnymom, Ja...helemaal waar. Waarom zou ik hem nog een kans geven? Je hebt gelijk dat dit soort mensen maar heel zelden veranderen. Ik probeer ook zo ver mogelijk van hem uit de buurt te blijven. Het is alleen wel eens lastig, omdat buitenstaanders niet snappen waar je doorheen gaat. En vooral nu hij weer zogenaamd "zijn best doet" en naar dezelfde kerk gaat en probeert contact te zoeken. Ik hou zoveel mogelijk de boot af. Je krijgt alleen nauwelijks de tijd om zelf je eigen gevoelens te verwerken. En ook de verantwoordelijkheid voor m'n kindje. Afgelopen maanden alleen maar bezig geweest om alles goed te regelen: verhuizing, onderdak, financieel.....En dan vind ik het ook nog moeilijk omdat ik me soms schaam voor de situatie (had ik maar beter nagedacht en alles). Daarom is het fijn om van anderen te horen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten. Mijn gevoel zegt ook dat hij nooit verandert. En zelfs als hij verandert, dan is er teveel gebeurd. Soms is het echt moeilijk, met allerlei dubbele gevoelens. Dan heb ik behoefte om iets met hem te delen over mijn zoontje. Maar een dag later heb ik er meteen weer spijt van. Want hij gaat altijd over mijn grenzen heen. En dan voel ik me weer schuldig, omdat ik weer zo "stom"geweest ben. Het is volgens mij een proces. En ik weet wel zo'n beetje waar dat naartoe gaat.....als vader zal ik nooit wat aan hem hebben en mijn zoontje ook niet. Het blijft bij mooie praatjes en hij zal altijd onstabiel blijven. En ik ga dat niet volhouden om hem een plezier te doen, zijn zoontje aan hem te laten zien. Het is alleen een proces, om me van hem los te maken en om te leren dat ik zelf mag kiezen wat het beste is. Heb de hele tijd het gevoel dat ik iets moet.....Als het beter met "de vader"gaat, dat ik dan hem maar tegemoet moet komen. Dat voelt als een zware last. En ik weet bij voorbaat ook al hoe hij en zijn vriendjes gaan reageren als ik mijn zoontje bij hem weg hou. Dan heb ik het gedaan....En hij gaat nu ook weer naar de kerk en daar moedigen ze hem aan om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik heb liever dat ze hem aanmoedigen om vooral mij lekker met rust te laten....Wat moet ik ermee? Het wordt toch nooit echt wat. Groetjes Singlemom