5 januari 2009 (precies een week overtijd, 29 december was ik namelijk uitgerekend) hadden we een afspraak bij de gynaecoloog om te checken of ik nog genoeg vruchtwater had en alles goed was met de baby. Gelukkig was alles helemaal top op de echo en om het proces wellicht wat te versnellen werd ik gestript. Afschuwelijk vond ik dat: helemaal geen fijn gevoel, maar wel goed om te weten dat ik al iets van 2 cm ontsluiting had! Omdat ik weinig leven voelde kreeg ik voor de zekerheid nog een ctg en ook daarmee was alles goed gekeurd. Als deze week niets ging gebeuren moest ik me maandag 12 januari weer melden om ingeleid te worden. De volgende dag om een uur of 9 moest ik plassen en toen kwam de slijmprop mee: ai, ai, ai, spannend! Ik wist wel dat het niet perse iets hoefde te zeggen maar het leek me wel logisch dat de bevalling eraan zat te komen aangezien ik al overtijd en gestript was... We gingen naar bed en daar nog naar even serie kijken. Na een tijdje hoorden we opeens een harde knap. Ik voelde het ook in mijn buik. Verder gebeurde er niets... Wat was dat nou? Ik dacht nog aan de vliezen maar ik verloor geen vruchtwater. Wat was het dan? Na een half uurtje ging ik plassen en op weg naar de wc verloor ik opeens wel veel, helder, vocht. De vliezen waren dus toch gebroken! Het was inmiddels 1 uur s nachts en ik zei nog dat ik verwachtte dat het wel een tijdje zou duren aangezien ik nog nergens last van had en dat ik nog ging proberen wat uurtjes slaap te pakken. Maar zo gauw ik tegen mijn vriend aankroop begonnen toch de krampen: best nog wel uit te houden zei ik nog. Ik denk dat ik daar binnen een kwartier op terug kwam. De weeen waren al extreem heftig geworden. Ik wilde naar beneden, op de bank leunen, met mijn kont de lucht in zoals in de boekjes beschreven stond. De weeen waren niet uit te houden en ik kon ze slecht opvangen. Ik vroeg aan mijn vriend of hij ze wilde timen. Hij begreep er niets van want de weeen kwamen de ene keer om de 50 seconde en de andere keer zaten er 2 minuten tussen, maar de 5 minuten haalde ik nooit. Ook duurde ze minder kort maar ik kon niet op adem komen tussen de weeen in. We belden de verloskundige en die vroeg aan mij hoe heftig de weeen waren. Ik antwoordde dat ze zo heftig zijn dat ik moet huilen en in paniek raakte. Ze zou gelijk langskomen om te kijken. Dat was nog spannend want het sneeuwde onderhand dus hopelijk was het niet te glad op de weg... Om half 3 was ze bij ons aangekomen en ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben. Het toucheren was gruwelijk; mijn hele lichaam begon te trillen, mijn benen en buik trilden echt oncontroleerbaar. De vk vond de 3 cm ontsluiting al een mooi resultaat in zon korte tijd maar ik wist natuurlijk nog dat de gyn al 2 cm gevoeld had! 1 cm met al die pijn? Mijn god, hoe moest ik dit gaan volhouden naar de 10 toe? Vk sprak met ons af dat ze om half 8 terug zou komen. Ze liet terloops wel even weten dat ik dan niet moet denken al klaar te zijn: de eerste bevalling duurt nou eenmaal lang... Ga lekker onder de douche, probeer te ontspannen en de weeen weg te puffen, je moet echt nog even. Oh my god! Hoe hou ik dit vol? Onder de douche staan hielp helemaal niets en rondlopen ging moeilijk omdat ik steeds vruchtwater verloor en mijn draai echt totaal niet kon vinden. In de boekjes staat beschreven hoe vrouwen in een soort trance raken tijdens de weeen, ik helaas helemaal niet. Ik ging na meerdere pogingen onder de douche maar weer in bed liggen en kon na een tijdje wonder boven wonder de weeen wel iets beter handelen. Dont get me wrong, het deed nog steeds verschrikkelijke pijn maar ze kwamen wat minder snel achter elkaar en ik kon eindelijk een heel klein beetje op adem komen tussen de weeen in. Mijn vriend heeft nog aantal keer getracht iets voor me te doen; rug aaien of masseren, maar elke aanraking was teveel en leek de pijn op te wekken. Hij mocht me dus niet aanraken maar lag gewoon rustig en stil naast me, in opperste paraatheid mocht ik iets willen. De uren verstreken en ik schreeuwde al dat ik naar het ziekenhuis wilde en een ruggenprik eiste: dit was niet menselijk. Ik pakte bij elke wee het bed vast en bad dat het half 8 was. Toen het nog maar half 7 was vroeg ik mijn vriend de vk weer te bellen, of ze eerder kon komen, het was simpelweg niet uit te houden. Uiteindelijk besloot hij niet te bellen (hoorde ik achteraf), ze zou er dan toch pas tegen half 8 zijn en hij schatte in dat ik er bijna was. Ik bleef, dacht ik, elke keer op de wekker kijken maar de tijd ging opeens snel want plots stond de vk in de deuropening van mijn slaapkamer. Hoe gaat het nu? Ik huilde dat ik het echt niet trok en pijnstilling wilde, dit terwijl ik om haar nek hing en een wee opving. Ze voelde naar mijn ontsluiting (pijn!) en ik had 8 cm: ik kon nu niet meer naar het ziekenhuis. Ik moest het echt zelf doen en volhouden! Ze schrok wel van de heftigheid van de weeen en begon alle spullen vast klaar te zetten voor een thuisbevalling en liet mijn vriend de kraamverzorgster bellen. Ik riep, terwijl ik op het bed stond en letterlijk tegen de muur opklom middels hoofdeinde van het bed, dat ik moest poepen en dat dat toch hoorde bij persweeën? Ze geloofde niet dat het zo snel al kwam. Ik voel over een half uurtje pas zei ze. Nee, echt niet zei ik nu! Ik moet echt poepen en heb enorme steken daar! Ze wilde me gerust stellen dus, volgens mij om mij een plezier te doen, mocht ik gaan liggen en voelde ze naar mijn ontsluiting. Ik had 10 cm!!!: Dat is snel gegaan. Yeah! Ik mocht gaan persen! Het was toen 8:40 uur. Wat is persen een ontzettend eng gevoel maar tegelijkertijd, wat een verademing! De weeen werden minder pijnlijk vanaf dat moment en dat gevoel was heerlijk, maar de baby moest er natuurlijk nog uit... Ik moest mijn benen vastpakken en mijn rug bollen en als er dan een wee kwam mocht ik voorzichtig meepersen. Om me te helpen duwde de verloskundige naar de plek waar ik heen moest persen (inderdaad alsof je gaat poepen, wat ik dus ook deed ...op een gegeven moment zag ik mijn vriend, al kokkend (door de aanblik, de stank?) ,langs het voeteinde lopen). Snel weggehaald door de vk en mijn vriend kon ik weer verder persen. Voor mijn gevoel deed ik maar wat en zei ik dat ik een wee had maar begon ik gewoon te persen. Toch kreeg ik dan tijdens het persen wel een gevoel van een wee en dat mijn lichaam het overnam. Elke keer vergat ik mijn benen te pakken en in plaats daarvan pakte ik ons bed bij de tralies vast. Doordat ik er zo hard aan trok zijn deze nu dan ook helemaal krom! Tijdens het persen heb ik nog gezegd dat ik het niet menselijk vond en dat ik medelijden had met de koeien en schapen die ik zelf had geholpen met verlossen (ben dierenarts). De persweeën voelen alsof je aan het braken bent maar dan naar onderen: op het begin span je zelf je buikspieren aan en zet je zelf kracht maar op een gegeven moment neemt je lichaam het over en duwt echt de baby naar buiten. Ik durfde niet hard te persen, bang voor totaalruptuur. Maar toen hoofdje stond en ik die brandende pijn voelde heb ik alle kracht gezet om dat gevoel maar kwijt te raken. Terwijl de vk voor mijn gevoel aan het schreeuwen was dat ik nu goed moest luisteren, fluisterde mijn vriend zachtjes in mijn oor dat ik nu echt naar beneden moest kijken omdat er nu nog maar een pers nodig zou zijn. Ze is er bijna, lieverd. Met harde oerkreten die de hele straat ongeveer kon horen is T. om 9:04 uur geboren! Ik dacht dat de vk me had ingeknipt want bij de laatste pers voelde ik een enorm brandende stekende pijn. Dit bleek niet het geval maar ik was helaas wel op 3 plaatsen ingescheurd. Ik pakte T. eigenlijk gelijk tussen mijn benen vandaan en legde haar op mijn borst (tijdens het persen had mijn vriend mijn pyama opengeknoopt). Ze was helemaal niet blauw maar mooi roze en wat was dat een magisch moment! Zon warme baby die de hele tijd in je buik heeft gezeten en nu glibberig op je buik ligt... Heerlijk! Ik was totaal overmand geweest door de extreme pijn en kon niet geloven dat er echt een baby uit mijn buik was gekomen. Na een paar minuten mocht mijn vriend de navelstreng doorknippen en kort daarna moest ik van de vk nog een keer persen. Ik vroeg nog waarom; ik was de placenta helemaal vergeten. Ik had wel een prik in mijn bovenbeen gekregen met oxytocine (standaard procedure bij thuisbevalling) maar dit was totaal langs me heen gegaan. Een keer persen en daar was de placenta; wat een enorme unit! Geen wonder dat als de placenta voor ligt, zoals bij T., je de baby veel minder goed kan voelen aan de buitenkant! De kraamhulp was net te laat binnen voor de geboorte maar was nu wel binnengekomen en hielp met het aankleden van T. NU moest ik nog worden gehecht: wat een nachtmerrie! Verdoven kon op de meeste plaatsen niet (te dunne huid) waardoor ik weeeer pijn had die niet was uit te houden. Gelukkig hield mijn vriend T. liefdevol vast, dus zij heeft hier niets van meegekregen. Ik heb nog een paar keer in een reflex de handen van de vk weggeduwd tijdens het hechten; de pijn, de pijn. Eindelijk was het over en wat was ik opgelucht!!! T. heeft gelijk goed de borst gepakt en is toen lekker in slaap gevallen. Ik was helemaal hyper maar goed getraumatiseerd. Elke keer als ik aan bevalling terug dacht begon mijn lichaam weer te trillen en werd ik helemaal naar. Ik heb heel lang gezworen nooit meer te gaan bevallen. Toch is het waar en verdwijnt de herinnering. Bij mij heeft het alleen wel heel lang geduurd en ook het trillen is lang gebleven. Ik kon het er ook niet over hebben omdat ik dan erg moest huilen. Ik heb 13 maanden borstvoeding gegeven, wellicht was ik daarom extra emotioneel (hormonen) erover gebleven... Nu bang voor komende bevalling maar zo klaar met de zwangerschap en nieuwsgierig naar de baby dat ik toch wil dat het gaat beginnen. Bizar vind ik dat!
Wauw, wat ontzettend heftig. Mooi geschreven, hopelijk gaat de volgende bevalling wat minder traumatisch. Xxx
Dames ben gister bevallen van een prachtige dochter Savira(nency,freya,loise) Hendriks. had thuis rond rond 3uur om de 2,5 minuten hele lichte weeen kon ze nog opvangen, maar toch verloskunde gebeld..eerder op de avond kwart over 12 was ze al gekomen om keer te controleren maar alleen mijn baarmoedermond was nog maar verstreken dus t echte werk was nog niet begonnen.Om half 5 kwam ik aan in kraamhotel omdat ik echt wist nu gaat t gebeuren ik ,want de verloskundige was daar bezig met andere bevalling,dus kon ik daar komen voor controle. Half 6 na dat ze de andere bevalling had gedaan kwam ze bij mij kijken, ik had 1/2 cm ontsluiting en als vliezen niet in 1 uurtje zouden breken zou ze dat bij mij doen, omdat het echt heeel dun was al. Nou dat heeft ze dus gedaan rond half 7... ben toen in douche gegaan en weeen kwamen heftiger..Daarna rond 9 uur kwam de verlos weer kijken had 4 cm ontsluiting en de weeen werden heel heftig en ging daar in bad, maar ondanks dat ze wel erg pijnlijk waren,waren alle daar heel erg van onder de indruk hoe ik ze opving.Iets voor half 12 wist ik het ik moet nu bevallen want ik kreeg persdrag en ik uit bad gegaan snel op bed,verloskundige gekomen en half 12 begonnen met persen, tussen persen door(tv stond aan) even afleiding van marathon lopen olympische spelen gekeken haha..en 25 minuten later was mijn dochter Savira geboren 11.55. Om 3 uur mocht ik weer naar huis. Ben best fit nu, en de kleine meid doet het heel goed. Een foto'tje van net 1 uurtje oud...
wauw wat een plaatje~~~!!! bella- wauw.. mooi geschreven.. ik voelde het soort van in mijn buik....... ik kan niet wachten tot ik mn verhaal mag schrijven... nog even 11 weken wachten.... *kriebels in mn buik!!*
@ Bella: Mooi geschreven inderdaad. En heeeeeel herkenbaar, ook het 'licht getraumatiseerde' van na de bevalling. En dat dat weer wegzakt. Succes (heel) binnenkort, ik weet zeker dat het je deze keer zal meevallen. Omdat je nu toch weet wat je te wachten staat, zal het je vast niet zo overvallen, zodat je beter kan ontspannen.
Hierbij mijn bevallingsverhaal: In de nacht van donderdag op vrijdag werd ik rond half 3 wakker van de weeën. Ik geloofde eigenlijk nog niet zelf dat het begonnen was, omdat ik de hele week al last had van harde buiken en voorweeën. Ik ben gaan klokken en de weeën kwamen om de vier minuten. Mijn man werd ondertussen ook wakker, al zei ik dat hij maar weer moest gaan slapen omdat het nog heel lang zou kunnen duren. Heeft ie niet gedaan. Om half 6 hebben we de vk gebeld en ze kwam om half 7 langs. Ik had helaas nog maar 1 cm ontsluiting en ze vertelde dat het ook goed zou kunnen dat de bevalling niet door zou zetten. De weeën bleven ondertussen komen maar waren volgens de vk niet echt heftig, al vond ik het best pittig. Om half 11 kwam ze weer maar toen had ik 1,5 cm...De vk zei dat ik uit mijn hoofd moest zetten dat ik zou gaan bevallen en me op iets anders moest concentreren, naar de Intratuin gaan bijvoorbeeld. Maar daar stond mijn hoofd natuurlijk helemaal niet naar! Ik ben onder de douche gegaan en dat hielp wel tegen de pijn. Ondertussen bleven de weeën gewoon om de 4 minuten komen. Ik heb het volgehouden tot half 3 's middags en toen kwam de vk weer...3 cm ontsluiting. Ze prikte de vliezen door en is een uurtje bij ons thuis geweest om te kijken hoe het verder zou gaan. Om half 4 besloten we naar het ziekenhuis te gaan voor weeënopwekkers en pijnmedicatie. Ik heb een ruggenprik gekregen wat echt een wondermiddel is! Ik voelde totaal geen weeën meer en ik kon wat bijkomen. Ik was namelijk hartstikke moe na 12 uur weeën wegpuffen. Ondertussen kwam mijn zus nog, zij is ook verloskundige, om me bij te staan. Samen met haar en mijn man hebben we het best gezellig gehad die laatste uurtjes van de ontsluiting. Om 9 uur had ik volledige ontsluiting en voelde ik een meer drukkend gevoel van beneden. De ruggenprik ging uit en ik kreeg erg last van mijn linkerbeen. Vlak voor ik echt mocht persen werd de vk nog weggeroepen naar een andere verloskamer, ze zei dat ik de weeën weg moest puffen. Zodra ze de deur uit was zei mn zus dat ik maar zachtjes mee moest persen. Ze heeft me heel goed gecoacht en toen de vk terugkwam kon het echte persen beginnen. Twintig minuutjes later is onze dochter geboren! Ik vond het op dat moment best heftig allemaal en heb er nog wel een paar dagen heftig aan gedacht. Maar nu is het allemaal wat gezakt en vind ik het een hele mooie ervaring geweest. Het is heel bijzonder om opeens een klein mensje ter wereld te brengen en hoe je lichaam dat allemaal doet. Het gaat inmiddels heel goed met ons!
Woensdag 25 juli rond 2 uur 's ochtends stond ik op uit bed om (zoals de laatste dagen steeds) naar het toilet te gaan, hierbij braken de vliezen. Ik ben naar beneden gegaan en mijn man heeft een matras beneden op de grond gelegd en ik wilde weer verder slapen. Om 3 uur begonnen de weeen en direct al snel (elke 8 minuten een hele minuut lang). Geprobeerd een douche te nemen, maar dat was geen succes. Toen op matras gaan liggen en manlief heeft de TENS aangesloten. Om een uur of half 5 kwamen de weeen om de 5,5 minuut een minuut lang en hadden we het er over de vk te bellen (maar ik wilde haar niet uit bed bellen en zei dat we wel tot 8 uur konden wachten). Iets voor 6 uur riep ik ineens dat ik moest poepen. Man heeft in allerijl de vk en zijn ouders (oppas oudste) gebeld. Vk was er rond 6:30. Ik had al volledige ontsluiting en om 7:02 is onze prachtige dochter Sarah thuis geboren. Oudste sliep door alles heen.
Het is alweer 4,5 maand geleden, maar toch, hier nog even mijn bevallingsverhaal! Of ik het kort kan houden weet ik niet.. haha! Ben nogal lang van stof wat betreft mn bevalling. op 19 maart (37+6) besluiten vriendlief en ik vroeg naar bed te gaan. Drukke dag gehad, lekker plantjes gehaald bij het tuincentrum, aan het tuinieren geweest en in huis alles gepoetst enzo. Nesteldrang, waarschijnlijk! Voelde me superfit. Vriendlief sliep binnen vijf minuten maar begint ontzettend te snurken:x. Getver, daar heb ik dus helemaal geen zin in, ik slaap al zo slecht. Heb mn rust hard genoeg nodig zo op het eind van de zwangerschap. Besluit dus om weer uit bed te gaan en beneden op de bank te gaan liggen met de tv aan. Maar ik sta net naast mn bed als ik ineens vocht verlies. Het is dan ongeveer 22.30 uur. Denk nog niet aan gebroken vliezen, had veel last van slappe bekenbodemspieren, dus ik denk dat dat het is. Ik loop naar de badkamer, was mezelf en ga op zolder een schone onderbroek van de waslijn pakken (wou niet teruglopen naar slaapkamer om vriendlief niet wakker te maken). Eenmaal op zolder lijk in ineens helemaal leeg te lopen, een hele plons komt eruit. Toch maar even naar vriendlief geroepen dat het begonnen is! Hij is meteen wakker en vraagt zich af wat we nu moeten doen. Nou, het ziekenhuis bellen, aangezien baby niet goed is ingedaald. Met trillende handen bel ik het ziekenhuis, god wat ben ik opeens nerveus. Het begint echt! Ik herken mn eigen stem amper.. Mevrouw aan de andere kant van de lijn stelt me gerust, maar vertelt me wel dat ik naar het ziekenhuis moet komen en zoveel mogelijk plat moet blijven liggen. Ik trek snel wat kleren aan, prop een kleine handdoek in mn onderbroek (tja, waarom ik geen kraamverband heb gepakt, geen ideeeee!) en ga weer liggen. Vriendlief heb ik nog nooit zo snel kleren aan zien trekken. Hij grijpt de luiertas, maxicosi en voert de katten nog even snel "want wie weet hoe laat we pas thuis zijn?". Ik voel verder niks dus zeg hem dat we vast over een uur weer thuis zijn en dat het voorlopig nog wel mee zal vallen allemaal. Bevallingen van de eerste duren meestal best lang toch? Op naar het ziekenhuis. Mijn autostoel in ligstand en gaan met die banaan. Bij de ingang van het ziekenhuis ga ik gewillig in een rolstoel zitten (want dat moet blijkbaar...) en laat me duwen. Hmz eigenlijk best grappig om in het donker zo door de verlaten gangen van het ziekenhuis te dwalen,terwijl we eigenlijk bloednerveus zijn. Het blijkt nog best wel ver te zijn van de ingang naar de verloskamers.. we krijgen er van de zenuwen de slappe lach van. Op de afdeling aangekomen krijgen we een ruime privekamer en moeten we wachten op de gyn. Het is druk, dus het kan even duren voor de gyn er is, wordt ons verteld, maar als er iets is mogen jullie altijd op dit belletje drukken! Maar ik moet wel plat blijven liggen. Nou wij vermaken ons wel hoor, er is een tvtje op de kamer en we kijken een maf programma op Discovery over hoe wapens gemaakt worden. Inmiddels krijg ik hele lichte krampen die echt nog geen naam mogen hebben. Na een klein uurtje komt de gyn en die voelt even hoe ver kleintje ligt ingedaald. Gelukkig ver genoeg, ik mag overeind. Thank God, ik moet plassen!!! Ik vraag aan de verpleging of we weer naar huis mogen, en ze kijkt me aan of ik compleet idioot ben geworden. "uh, ja mag wel.. maar je bevalt waarschijnlijk vannacht nog.. als je nu naar huis gaat, moet je in no-time weer terug hier naar toe, en dan met zware weeën in de auto! Zit je daar op te wachten?" uhm.. nee, eigenlijk niet. Maar hoezo beval ik vannacht nog? Ik voel zowat niks en ben nog niet eens 38 weken! Vriendlief gooit er nuchter tussendoor "schat, het is na middernacht, dus je bent nu precies 38 weken!" "nou als ik jullie was bleef ik mooi hier hoor!" zegt de schat van een verpleegster. Nou ja, ok, laten we dat maar doen dan he? Ze laat ons alleen, met strikte instructies om te bellen als er iets is of als ik ineens heftige weeën krijg. Onwennig kijken vriendlief en ik elkaar aan. Jeetje, we worden echt papa en mama! We zappen een beetje op de tv, en komen erachter dat het tv-aanbod redelijk belabberd is om 01.00 snachts. Langzamerhand komen de weeën opzetten, vriendlief timed ze op zijn mobiel. Ze komen eerst elke 6 minuten, dan elke 4, en dan elke 3. Pijnlijk zijn ze nog altijd niet, hooguit ietwat ongemakkelijk. Nou prima zo, als het zo blijft zijn we blij! Rond half 2 komt de verpleegster weer kijken. "oh om de drie minuten? Dan zullen we jullie maar over brengen naar een verloskamer!" Oh, ben ik daar nog niet dan? Dacht dat ik hier ging bevallen? Blijkbaar niet. Hele hebben en houwen mee de gang op, en drie deuren verder gaan we de kamer in. Aangename verrassing, wat een fijne kamer. Mooi ruim, niet al te klinisch. En een douche! Jaaaah! We settelen ons in die kamer. En net als we gesetteld zijn gaat het hard ineens. Oef, au, dat doet pijn, is niet leuk! Tot zover het "leuk-ik-ben-aan-het-bevallen" gevoel wat ik had. Gyn kwam even kijken hoe ver ik was, 4 cm. Nou ja ok, dan moet ik er nog 6. En dat is niet leuk op deze manier.. Ik ben onder de douche gegaan, in een soort van trance onder de warme straal gezeten op een zeer oncomfortabel krukje. Ik kreeg ook rugweeën, dus al snel de douchekop op mijn rug gericht. Amper weg te puffen, afschuwelijk. Ineens werd ik misselijk van de warmte in de douche, dus ik moest weer gaan liggen. op mijn rug kan ik de rugweeën helemaal niet opvangen, ik wil op mn zij liggen. Ze zien hoe moeilijk ik het heb, ik vraag om een ruggeprik, maar dat kan niet. De anesthesist is druk met weet ik veel wat.. of ik het nog vol kan houden tot half zes? HALF ZES? het is verdorie net half vier! nee dat kan ik niet! Ik vraag toch niet voor niks om pijnstilling? Ze wimpelt me voor mijn gevoel af. Een half uur rugweeën later ben ik het echt beu en vraag weer om pijnstilling. Gyn voelt hoe ver ik ben, ruim 7 cm. Te ver voor een ruggeprik. Morfinepompje kan wel. nouja doe maar dan.. ik moet toch iets! Infuus erin, pompje eraan. Ik mag zovaak op die knop duwen als ik wil. En dat doe ik dus ook. Jammer dat de pijn hetzelfde blijft, maar ik zo suf als een konijn word.. tussen de weeën door val ik in slaap, om vervolgens op het hoogtepunt van mijn wee wakker te worden. AUW. Niet leuk. Beter zonder pijnstilling dus, dan voel je de wee in elk geval rustig aankomen en kun je je er op voorbereiden voor zover mogelijk. Vanaf dat moment is het allemaal een beetje wazig, ben mijn gevoel voor tijd volledig kwijt. De gyn komt weer langs terwijl ik echt niet meer weet hoe ik moet gaan liggen, zitten of staan om de weeën op te vangen. "volgens mij is ze wel zo ver, ik zal eens even kijken." en jawel, volledige ontsluiting. Perstijd! Hoera, ik mag iets gaan doen! Helaas komen mijn persweeën niet goed op gang en krijg ik medicatie om ze te bespoedigen. Ik weet niet goed wat ik met die weeën aan moet en voor mijn gevoel klungel ik maar wat aan. De pijn is wel weg, dat is wel een verademing. Pas als het hoofdje staat besef ik dat ik toch iets goed doe blijkbaar. Nog drie persweeën later ligt L. op mijn borst. Ik heb een uur geperst, maar zo voelt het echt niet. Twee hechtingen vanwege een klein scheurtje in de vaginawand, verder zonder schade. Ik kijk op de klok, het is bijna 7.45! De laatste uren zijn toch omgevlogen, ondanks de pijn. In een roes bekijk ik mijn kleintje, ben zo trots op hem en ook op mezelf, stiekem. Op foto's zie ik later dat mijn vriend de navelstreng heeft doorgeknipt, dat is toen compleet langs me heen gegaan. Ook het hechten kan ik me niks meer van herinneren. De pijn ben ik abrupt vergeten en ik zeg tegen mijn vriend "eitje! Doe ik zo nog een keer!" Hoezo, selectief geheugen.... Hm. Ik ben echt lang van stof
Net nieuw hier, wachtend op mijn tweede bevalling en dus hét moment om mijn eerste bevalling eens te beschrijven. Hopelijk volgt dan ook snel het verhaal van mijn tweede bevalling Vorig jaar 16 augustus 2011 uitgerekend van ons eerste kindje. Bij 38 weken had ik blaasontsteking maar dat wist ik op dat moment niet dus de weeën die ik bij 38w5d had leken mij het begin van de bevalling. Verloskundige geweest, bevestigde de dat het weeen waren maar ontsluiting niks. Ze ging weg, het kon doorzetten maar het kon ook niet doorzetten. Het werd dus niks. Bij de volgende controle toch maar urine getest en ik bleek blaasontsteking te hebben, dat kan kennelijk ook weeen opwekken maar dan hoeft de bevalling daarmee niet te beginnen. Bij 40w6d bleek ik tijdens de controle dan toch 2 cm ontsluiting te hebben. Ze ging me strippen. Voelde daar gek genoeg weinig van. Die avond en nacht bleef het stil. De volgende ochtend dacht ik wel een slijmprop in de wc te ontdekken, maar zeker was ik er niet van. Toch voelde ik de hele dag dat het die avond zou gaan gebeuren. Echt een heel vreemd gevoel om er zo zeker van te zijn terwijl eigenlijk niks erop duidde op dat moment. En inderdaad 's avonds rond 19.30u voelde ik de eerste weeen, maar die waren heel goed op te vangen. Zo goed dat ik twijfelde of het wel echt begonnen was. Het waren voor mij nog steeds harde buiken. Rond 21.00 uur toch maar gaan klokken want ze kwamen wel regelmatig, maar nog steeds goed uit te houden. Tegen 23.30u toch de verloskundige maar laten komen. Op dat moment was ik zo rustig dat ze bijna weer weg ging, maar toch nog even wilde kijken voor de zekerheid. "Meisje, ik zal even kijken maar verwacht geen wonderen van 7 cm hoor!". En zo geschiedde. Echter, dat wonder bleek er wel te zijn want ik had wel degelijk al 7 cm ontsluiting. "we moeten naar het ziekenhuis" was haar reactie. Ik barstte in tranen uit, pure ontlading! Ons kindje kwam eraan! "Dus over 24 uur houden we ons kindje wel in onze armen?" stamelde ik huilend tegen de verloskundige. "Nou meid, op dit tempo ligt hij voor het licht is al op je buik hoor." was haar antwoord. Als de wiedeweerga dus onze spullen gepakt en naar het ziekenhuis gereden. In de auto was het op zich ook nog wel te doen, hoewel de pijnscheuten nu wel sterker werden. Bij het ziekenhuis kwam een bewaker naar buiten om me in een rolstoel te hijsen maar dat wilde ik niet. Laat mij maar lopen! In de verloskamer mocht ik douchen, dat was het fijnste. Voor het bad was ik de kort, gleed steeds weg. Zo hield ik het nog een poosje vol tot de verloskundige mijn vliezen ging breken om de kleur van het vruchtwater te zien. Groen. Ik werd dus overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Ook goed, als het kindje maar komt dacht ik en ik ben er nu toch. Enige vervelende was dat ze nu een hartmeter voor de baby moesten plaatsen en de mobiele versie daarvan werkte niet dus ik mocht niet meer douchen en moest de rest liggend op bed doen. Het schijnt voor de weeen beter te zijn om op je linkerzijde te liggen, maar dat was echt drama! Uiteindelijk had ik rond 03.00u de 9 cm bereikt, maar die laatste cm wilde gewoon echt niet. Ik kreeg een infuus waardoor de weeen sterker zouden worden, dat voelde ik ook wel! Volgens mijn man heb ik me telkens hardop afgevraagd 'waarom ik dit ook alweer wilde'. Inmiddels weet ik dat heeeeeeel goed, want we hebben een wolk van een zoon! Maargoed, tegen 04.45u kon ze het laatste randje voorzichtig wegduwen en mocht ik dan toch gaan persen. Ik herinner me nog goed dat ik eerst niet snapte hoe ik moest persen. Ik was zo 'gewend geraakt' aan het wegblazen en puffen dat ik even moest omschakelen voordat ik daadwerkelijk kon persen. Mijn man keek heel gespannen naar de verloskundige en trots naar mij en zei "dus nu gaat het niet zo lang meer duren" waarop die verloskundige hem bijna boos aankeek van 'zeg dat maar niet, het kan nog wel even duren!'. Ze hadden het niet in de gaten maar die uitwisseling van blikken had ik opgevangen en dat triggerde mij eigenlijk alleen maar 'dat zullen we nog weleens zien!'. Met als gevolg dat twee weeen later het hoofdje te zien was en de verloskundige ineens riep "wacht even we zijn nog niet klaar, houd het zo vast!" Plots ging er een grote lamp aan, moest Danny de camera pakken, deed zij handschoenen aan, werd mijn bed verbouwd, een verpleegster ingeschakeld etc. Ik schrok er een beetje van. Maar het enige wat ik dacht was 'het is erin of eruit maar ik kan het zo niet vasthouden, dus nog een wee later kwam het hoofdje naar buiten en pakte de verloskundige mijn handen vast. Ik mocht hem zelf aan zijn armpjes eruit tillen en op mijn buik leggen. Dat was zo ontzettend bijzonder! Ik hoop echt dat iedereen dat mee mag maken. En dat ik het komende keer weer zo mag doen, of liefst nog samen met mijn man en dat de verpleegster foto's maakt. Geboortetijd 05.14 uur. Half uurtje persen dus. Het kindje zag er goed uit en mocht op mijn borst blijven liggen. Mijn man kwam erbij staan en we werden even alleen gelaten. Dit moment heb ik zo intiem gevonden. Direct na de bevalling voelde ik vrijwel niets anders dan liefde. De hele bevalling was ik eigenlijk meteen kwijt. Toen de verloskundige terug kwam mocht Danny de navelstreng doorknippen, werden de onderzoekjes gedaan en kreeg Levi kleertjes aan. Daarna hielp ze me met de bevalling van de placenta, ze drukte op mijn buik, trok aan de navelstreng en ik moest precies op een wee persen. Dat was dus zo gepiept gelukkig. En ik hoefde maar twee hechtingen ondanks mijn eigenwijze persen. Daar heb ik wel mazzel mee gehad, want ik besef achteraf dat ik mezelf zo een ruptuur had kunnen toebrengen maarja daar ben je op dat moment niet mee bezig he. Voor de dames die nog moeten bevalling, het scheuren heb ik niet gevoeld dat gaat teniet in het geweld van de geboorte, de hechtingen voelde ik ook niet omdat ze me verdoofde. Alleen de verdoving zelf vond ik niks. De uren na de bevalling heb ik echt in een roes beleefd. Ik weet dat ze me gedoucht hebben en dat ik samen met Dan een beschuitje kreeg en dat we daarna met Levi naar zaal gebracht werden. Daar hebben we gewacht tot een schappelijke tijd en zijn we onze familie en vrienden gaan bellen. Briljant trouwens, ik had als typische controlfreak twee weekendtassen met vanalles en nog wat (incl. kleertjes t/m maat 62 haha) maar de lader van mijn telefoon was ik vergeten. Dus sommige mensen hebben we later pas kunnen bellen omdat we de nummers niet hadden toen mijn telefoon leeg ging. Halverwege de middag mochten we naar huis. Alles was in orde met mij en ons kindje en ik stuiterde van adrenaline. Was zo trots! Dat heeft zo nog een paar dagen geduurd en toen heb ik echt een paar dagen als een blok geslapen. Alle vermoeidheid kwam eruit. Gelukkig sliep Levi heel goed dus kon ik ook tussendoor even bijkomen. Tegen mijn komende bevalling zie ik totaal niet op. Het is me vorige keer ook goed afgegaan dus ik hoop dat deze keer dat ook zo zal gaan. De verloskundige zei nog achteraf tegen me dat ik het goed gegaan had (zal ze vast tegen alles dames zeggen maar toch) en dat ik de moeilijkste gehad had. Statistisch gezien is de volgende bevalling meestal gemakkelijker. Nu is dat geen garantie natuurlijk, maar ik hoop er toch op. Ben wel bang dat het nu sneller zal gaan en dat ik te laat in de gaten heb dat het echt begonnen is. Er wordt altijd gezegd dat je een wee echt wel herkent als het een echte is, maar zo heb ik dat dus vorige keer niet echt ervaren. Maargoed, ik mag de verloskundige direct bellen als ik ook maar iets voel wat erop lijkt.
Wat leuk om al die bevallingsverhalen te lezen! Ik ben 8,5 week geleden bevallen van ons eerste kind: Eliza. 9 juni was ik uitgerekend, maar ze was uiteindelijk wat later gekomen. Vanaf 37 weken heb ik een aantal keer een nacht gehad dat `t " rommelde". De eerste keer dat dit gebeurde, dachten m`n man en ik dat het zover was: maar helaas moesten we nog een aantal weken "geduldig" afwachten. Alles verliep goed met de kleine gelukkig, ze was wat aan de kleine kant en daarvoor hebben we een paar extra groeiecho`s gehad, maar uiteindelijk was dit mooi bij getrokken. Vanaf 37 weken had ik echt het gevoel: nu mag ze wel komen. Jeetje, wat was ik nieuwsgierig naar ons kleine wondertje! De dagen kropen voorbij en toen ik op 40 weken zat had ik nog niet het idee dat ze tevoorschijn wilde komen. 5 dagen later heeft de verloskundige me gestript. Ik had op dat moment 1 cm ontsluiting, maar verder nog geen tekenen van een naderende bevalling (afgezien van "het gerommel"). M`n bevalling is uiteindelijk op 16 juni begonnen. s'Nachts aardig pijnlijk weeen gehad, met enige regelmaat en steeds wat minder tijd ertussen. Toen er al een tijdje ca 5 min tussen de weeen zat, hebben we de verloskundige gebeld. Helaas waren het voorweeen, de ontluiting was nog steeds 1 cm. Het bleef onrustig in m`n buik en ook de volgende nacht weer flinke pijnlijke weeen gehad. Zelfde verhaal als de nacht ervoor, maar dat wat pijnlijker. Weer de verloskundige gebeld en helaas nog steeds 1 cm ontsluiting. De 17de was een zondag en toen moesten we weer naar het ziekenhuis voor een ctg, ik zat inmiddels op 41 + 2 dagen. Door die 2 nachten met weeen had ik niet geslapen en ik was doodmoe. Gelukkig was alles goed met kleine meid, maar omdat ik zo moe was en het allemaal niet opschoot, werd de volgende dag de inleiding gepland. Ik kreeg van de gynaecoloog een slaappil mee naar huis, zodat ik een paar uurtje zou kunnen slapen en wat uitgeruster zou zijn voor de bevalling. We gingen naar huis, allebei met een opgewekt gevoel omdat het de volgende dag eindelijk zover was. Ik ging met m`n voorweeen de laatste strijk doen en beetje opruimen, voor zover ik dat nog kon. M`n man ging nog even flink in de tuin werken, zodat hij moe zou zijn en ook goed zou kunnen slapen s'nachts.. Naar het einde van de dag toe werden m`n weeen steeds pijnlijker en ik had moeite met het opvangen. Ik raakte op een gegeven moment een beetje in paniek. Als dit de voorweeen waren en het echte werk nog veel meer pijn zou doen, dan zou ik het niet overleven voor m`n gevoel (lekker overdreven). Rond 21:00 uur heb ik de slaappil genomen, maar deze werkte totaal niet. De pijn werd heftiger, maar omdat er geen echte regelmaat in de weeen zat, dachten we dat het nog steeds voorweeen waren. Rond twaaf uur heeft m`n man toch maar de verloskundige gebeld en toen ze kwam bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. M`n man en ik waren helemaal verbaasd en het kwartje wilde niet echt vallen. De verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan, waarop m`n man vroeg of hij de spullen (tas met kleding etc, maxicosi) moest meenemen. De verloskundige begon te lachen en zei dat dat wel handig zou zijn aangezien de bevalling nu echt begonnen was. Eindelijk viel het kwartje en snel gingen we naar het ziekenhuis. Daar mocht ik lekker in een mega-bad gaan liggen en ik voelde me ineens stukken beter. De weeen waren pijnlijk, maar ik was niet meer in paniek, omdat ik wist dat dit "het echte werk" was. Het opvangen van de weeen ging ineens ook stukken beter. In bad het ik gezellig liggen kleppen met de verloskundige, waarbij ik even pauseerde tijdens een wee (ff opvangen) om vervolgens weer door te kletsen. Na ca 1,5 uur ging ik uit bad en bleek dat ik 7 cm ontsluiting had, wat ging het opeens snel! De verloskundige heeft vervolgens te vliezen gebroken en daarna werden de ween flink pijnlijker. Heel snel daarna kreeg ik al persweeen, maar omdat ik pas op 8 cm zat, moest ik ze wegpuffen. Dat was zwaar, ik had het gevoel totaal geen controle te hebben. Daarnaast viel ik af en toe even weg, waarschijnlijk doordat ik zo moe was. Toen begon ik om pijnstilling te vragen en de verloskundige zei dat we het nog even gingen proberen zonder. Was toch al te laat, maar op dat moment heeft ze me maar even voor de gek gehouden. Voor m`n gevoel duurde het een eeuwigheid, maar na ca 3 kwartier had ik bijna volledige ontsluiting. Er stond nog een randje en dat heeft de verloskundige weggeduwd (AUW!), zodat ik met persen kon beginnen. In tegenstelling tot wat ik had gelezen, vond ik dit helemaal geen opluchting. Ik had het gevoel dat `t totaal niet opschoot en het deed allemaal zoveel pijn dat ik nauwelijks voelde wanneer ik een perswee had en wanneer niet. Al met al heb ik 25 min. geperst en om 4:40 uur (2,5 uur voordat ik ingeleid zou worden), was ons prachtige meisje er. Wat een gevoel was dat toen ze om m`n borst lag en me met haar grote bruine ogen zo indringend aankeek! De hele bevalling leek het alsof ik in een roes zat, waarbij ik een heleboel ben vergeten, maar dit moment kan ik me zooo goed en helder herinneren. Ik weet nog vaag dat de verpleegster met een spuit aan kwam lopen (gigantisch groot in mijn herinnering) en dat ik daarna nog even moest persen voor de placenta. "Nee, nu heb ik geen zin meer" had ik toen gezegd. Jawel, zei de verloskundige, die heb je nu niet meer nodig. Gelukkig kwam de placenta er heel makkelijk en vlot uit. Het deed wel mega-pijn "daaronder", alsof ik helemaal open lag. Dit viel erg mee, was een beetje ingescheurd aan de bovenkant (5 hechtingen). Eliza was 48 cm, woog 3050 gram en deed het super. Ikzelf ben ook goed hersteld en ben inmiddels helemaal gewend aan het moeder zijn en aan `t genieten van m`n laatste weekjes verlof. Ik kijk met een heel goed gevoel terug op de bevalling en ben me nu al aan het verheugen op m`n 2de zwangerschap (maar daar willen we `n jaar of 2 mee wachten)
Ik lees nou al een aantal maanden mee en bedacht me net dat ik ook ben bevallen een paar maand geleden dus ik zou mijn verhaal ook eens gaan vertellen hihi. Vrijdag 2 maart was ik uitgerekend maar de dag ervoor voelde ik me heel erg raar. had gewoon het gevoel dat er iets niet goed zat. VK gebeld en die had meerdere huisbezoeken dus dat zou nog even duren. Ik ging ondertussen een cake bakken om de tijd te doden. rond half 11 was de VK er. Ik bleek een te hoge bloeddruk te hebben en eiwitten in mijn urine. We moesten gelijk door naar het ziekenhuis. Eenmaal bij het ziekenhuis werden allemaal onderzoeken gedaan en bleek ik een zwangerschapsvergiftiging te hebben. Ik moest blijven in het ziekenhuis en mijn vriend moest naar huis. ik vond het verschrikkelijk maar dacht dat ik vrijdag wel weer naar huis mocht. Vrijdagochtend kwam de gyn langs en ik bleek nog maar krap 1 cm te hebben dus ik mocht naar huis. Uurtje later kwam de verpleegkundige en die vertelde mij dat ik moest blijven en dat ik werdt ingeleid!?! het was vrijdag en blijkbaar liepp alles door elkaar heen pff. Ik had haar gesmeekt dat ik naar huis mocht want ik wou zo graag thuis bevallen maar dat mocht niet . Vrijdag om 1 uur moest ik naar de verloskamer zodat ze gel bij mij in konden brengen. Het was ontzettend warm in die kamer en ik voelde me zo beroerd en was helemaal opgezet door de zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk kwamen ze pas om 5! uur om die gel in de brengen en daarna mocht ik terug naar mijn kamertje. Meteen begonnen de weeën maar volgens de verpleegkundige kon dat niet want er was niks te zien op de CTG. ik boos. Nadat ik de hele nacht niet geslapen had door de weeën werdt ik om 7 uur op zaterdagochtend opgehaald voor de volgende lading gel. Bleek dat ik 2 cm ontsluiting had en heeft ze meteen mijn vliezen gebroken. Had de baby in het vruchtwater gepoept maar dat was volgens haar geen probleem. Nadat ik ouders en schoonouders had gebeld werdt infuus ingebracht en kwamen de weeën heeeel erg snel! Ik had zoveel pijn en zo weinig slaap gehad. De weeën kwamen om de 10 sec! rond 11 uur werdt mij een ruggeprik aangeraden vanwege de slechte nachtrust. Om half 12 was hij er en na 3 keer prikken zat dat ding er pas in! Ik wachten tot het werkte maar het hielp niet zo goed. Verpleegkundige had het infuss hoger en hoger gezet en kreeg steeds pijnlijker weeën en geen verlichting van de ruggeprik. Bleek dat ze het infuus van de weeenopwekkers hoger zette en van de ruggenprik lager! slim!! Daarna moest ik om handen en knieen zitten omdat de baby met zijn hoofdje omhoog lag. na 20 min op handen en knieen mocht ik eindelijk gaan persen. we wisten niet of het een jonge of meisje zou worden en de verloskundige zei de hele tijd kom op je wil toch weten of je een dochter of zoon krijgt persen. ik wou haar op dat moment wel schoppen. Ik wist dus niet op dat moment dat de navelstreng om zijn nekje zat. Toen ze zei dat ik nu goed moest persen anders moest ze knippen zette ik alles op alles en kwam mijn prachtige zoon er in 1 x uit. Hij was helemaal groen maar ademde gelukkig goed en huilde ook meteen. Toen moest de nageboorte nog komen en dat lukte maar niet. Denk je dat je alles hebt gehad wordt er ook nog gezegt dat je naar de OK moet. Dus ik weer persen en mega naald in de navelstreng en uiteindelijk kwam de nageboorte gelukkig ! Aaron was 3 maart 23 over 3 geboren. hij woog 2795 en was 49 cm. Dysmatuur dus. Maar hij doet het nou super! Sorry voor mijn lange verhaal hihi (A) en bedankt voor het lezen
Hier een korte versie van mijn bevalling Een paar uurtjes geslapen, toen ik wakker werd van het breken van mijn vliezen. Gelijk de vk gebeld omdat het hoofdje niet was ingedaald. Gelukkig was het door het breken van de vliezen wel ingedaald en zat de navelstreng er niet tussen. Ik mocht dus gewoon lopen e.d. Op die manier heb ik de hele nacht de komende weeën opgevangen. vk is nog eens wezen kijken bij 5 cm ontsluiting maar ik wilde graag alleen zijn met mijn man en ze is weer weggegaan. Toen ik het niet meer hield heeft mijn man de vk gebeld, dit was 7,5 uur later. Ik had geen persweeën maar heb toch na drie kwartier persen mn kleine ventje er uit gekregen. Het laatste uur was verschrikkelijk, maar de rest heb ik het goed kunnen opvangen door te puffen. Dat ik geen persweeën had en toch ben gaan persen was miscommunicatie tussen mij, mijn man en de vk. Ik had geleerd bij de curcus 'samen bevallen' dat als je voor de tweede keer moet overgeven dat je de laatste fase van de bevalling in gaat, het persen. Ik had dus 2 keer overgegeven en zei tegen mijn man: nu moet ik persen, waarop hij in paniek de vk belde. Dat is allemaal niet tot mij doorgedrongen tot ik na de bavalling de hele situatie liet bezinken. Hierdoor was het persen erg zwaar maar heb ik het toch in drie kwartier best nog snel gedaan!
Verloskundige komt even langs, voelt wel wat harde buiken en adviseert een stukje te lopen. Komt zo terug om de vliezen te breken. *Had al weken 4cm ontsluiting* 21.15 Ik loop naar buiten met manlief, krijg een beetje buikpijn en besluit in de buurt te blijven. 21.20 Voel de eerste wee en besluit om NU naar huis te gaan, want dit is tien keer erger dan de eerste wee van mijn 1e. 21.30 Ben thuis, verloskundige is gelijk teruggekomen met spullen. 21.35 Heb 8 centimeter ontsluiting en weeën blijven regelmatig om de 2 minuten komen en duren een minuut. Helse pijn! 21.45 Blijf op 8 centimeter, verloskundige masseert de laatste 2 cm weg. Ik schop en gil de boel bij elkaar 22.15 Ik ben er en mag persen 22.31 Een nieuw prinsesje is geboren! * Tellen de naweeën ook mee? haha