Een "pedagogische tik"?

Ja, een kind aan zijn arm trekken, dat snap ik ook niet.

Maar wat ik niet begrijp is waarom je de keuze zou geven voor een pak op je broek? Waarom niet "luisteren of je moet in de hoek"? (en idd dan niet hardhandig in de hoek zetten, maar op een gewone manier) Ik zie de meerwaarde van het slaan niet ten opzichte van een discipline methode waarbij je niet fysiek wordt.

 

Goed, ik ga hier eerlijk schuld bekennen net als Amethist heb ik mijn zoon dus wel een keer een tik gegeven. Het was inderdaad pure frustratie en eigenlijk meer omdat ik zelf tot aan mijn grens zat als dat mijn zoon iets deed wat totaal niet door de beugel kon. Net als Amethist ben ik er hard van geschrokken, heb hem direct bij me gepakt en heb als een malle gehuild en mijn man opbelt om meteen te biechten. Bah wat voelde ik me naar... Het voelde ontzettend als falen en dat ik mijn kind niet aankon (en moet bekennen dat ik dat op dat moment niet kon en direct met mezelf aan de slag ben gegaan, merk dat nu mijn tolerantie veel hoger is gelukkig). Moet wel bekennen dat ik het soms lastig vind om situaties te handelen waarin hij over een streep blijft gaan, omdat hij het oppakken en uitleggen gewoon nog niet begrijpt. Voorbeeld, we hebben lampjes boven de bank hangen. Meneer klautert op de bank, rukt heel hard aan het snoer dus ik houd zijn handje vast zodat hij het snoer los laat en zeg hem dat dat niet mag omdat het dan stuk gaat. Vervolgens zet ik hem op de grond met een speelgoedje en hij speelt 1 minuut, om daarna weer op de bank te klimmen, mij aan te kijken met een zeer uitdagende blik en wederom heel hard aan het snoer te hangen. Dit herhaalt zich dan 3x (en daarna zet ik hem tegenwoordig of in de box of in zijn ledikantje zodat ie daar kan spelen)

 

Nee, want ik kies er gewoon niet voor.
Wij kregen thuis een draai om de oren of een pak op de billen (als je niet snel genoeg de trap op was was die ook raak ). Ik heb er niks aan overgehouden, heb volgens mij een prima opvoeding gehad en hou ontzettend veel van mijn ouders!
Mijn dochter gaat trouwens wel de gang op (wat zelden nodig is).

 

Gewoon blijven doorgaan met weghalen, nee zeggen, uitleggen en afleiden. Op een gegeven moment gaan ze het snappen

 

Er zijn situaties te bedenken waar de hoek niet het gewenste effect heeft. Dit is een combinatie van kind, omstandigheden, voorval. Een kind wat uit ondernemingszin voor de zoveelste keer de hete kraan van het bad (waarin hij met zijn zusje zit) open zet (omdat je daarvoor leuk het knopje van de thermosstaat kraan moet gebruiken).. ga je niet in een hoekje zetten. En nee, dat hoef je niet op te lossen door 'm een tik te geven maar in het geval van mijn zoon werkte dat wel heel goed. De vermanende preek, het strafplekje etc had niet het gewenste effect.
Andere oplossing: zoon niet meer in bad of alleen met mama.. Tja, dat waren geen alternatieven in mijn boekje. Kan je over van mening verschillen.

 

Dat zie ik nu wel in inderdaad maar wat ik al zei, op dat moment zat ik teveel met mezelf ik de knoop om dat te kunnen zien jammer genoeg... Ik wil het ook absoluut niet goedpraten, en gelukkig was mijn schuldgevoel wat er nu nog hangt volgens mij al voldoende haha.

 

Als opvoedmiddel.. Nee, dat betekent in mijn ogen dat het een vast deel is in de opvoeding. Maar hier is weleens een tik op de vingers gegeven. Niet uit paniek of frustratie, maar bewust. Vind er niet veel mis mee en is hier misschien op een hand te tellen hoevaak het voorgekomen is.

 

Maar zo te horen wel eens in omstandigheden dat het werkelijk niet nodig was... dat lijkt me wel storend.
En het hoofd raken vind ik een absolute no-no.. maar goed ook dat is mening

 

Als ik het goed begrijp, gaat het vooral om hele gevaarlijke situaties. Dan heb je idd niet altijd de "luxe" om je hardleerse peuter op een "vriendelijker" manier te corrigeren. Die situaties zijn nog niet voorgekomen bij ons, dus we zullen het zien.

Maar ik doelde eigenlijk op die overburen. Die hun kinderen voor de keuze stellen... Maar wellicht zou ik de gehele situatie moeten kennen.

 

Ik ben ook tegen tikken/slaan enz. Helaas heb ik het wel gedaan, het is niet iets waar ik trots op ben en het gebeurde uit pure wanhoop.....
Voorbeeld: Julia vindt het leuk steeds met "iets" op Jasmijn's hoofd te slaan.......in dit geval een speelgoedgieter.....ik leg haar uit dat het niet mag, dat het pijn doet enz. (net zoals alle andere keren met andere voorwerpen) Op een gegeven moment ben ik het zo zat( en ja ik heb haar tegen de deur gezet, achter de deur gezet, afgeleid enz.)en slaat ze Jasmijn weer met de gieter, ik graai de gieter uit haar handen en "pok" sla ermee op haar hoofd.
Zij huilend naar papa om te vertellen wat ik deed. Ik natuurlijk boos en tegen P. zeggen dat ze toch niet debiel is......:x
We hebben een pienter meid, met een boven gemiddeld woordenschat, die duidelijk begrijpt wat ik zeg en toch niet luistert......nou dan weet ik het ook niet:x Wil mijn gedrag helemaal niet goed praten, maar ben wel benieuwd wie mij dan kan helpen......want ik word er HELEMAAL GEK VAN!!!! GRR!!!

 

Ja zeker werd het hoofd geraakt Denk idd dat het niet echt nodig was, maar mijn moeder denkt daar vast anders over (mijn vader heeft dit nooit gedaan).

 

Waar ik nog wel benieuwd naar ben: wat doe je dan ná het pak op de broek? Als in, ik neem aan dat hij schrikt en gaat huilen. Laat je hem huilen? En zo ja, hoe lang? Of praat je met hem? Geef je een knuffel? Ik kan me voorstellen dat het niet echt "werkt" als je hem meteen weer knuffelt...?

 

hier is het nog niet aan de orde om wel/geen pedagogische tik te geven. Ik heb het dus ook nog nooit gedaan. Ik ben echter van mening dat een pedagogische tik niet per definitie verkeerd is. Een pedagogische tik is afhankelijk van zoveel factoren, zoals in welke situatie, wat is er aan vooraf gegaan, wat is de ernst van het gedrag, welk effect heeft het gedrag van het kind op anderen, hoe hard is de tik, op welke plek wordt de tik gegeven, en dan kan ik eigenlijk nog eindeloos doorgaan.
Ik kan dus niet zeggen dat ik nooit een pedagogische tik zal geven. Wat echter een voorwaarde is van een pedagogische tik, is dat het niet wordt gebruikt uit frustratie, boosheid of onkunde van de opvoeder, maar bedachtzaam wordt ingezet. Anders is het m.i. gewoon slaan. Dat wil echter niet zeggen dat andere opvoedingstechnieken niet eerst moeten/kunnen passeren.
En waarschijnlijk ben ik een van de weinige die er zo over denkt, maar er werden meningen gevraagd, dus vandaar

 

Och, mijn moeder heeft vroeger uit frustratie weleens met haar vork gegooid!! Omdat we vervelend deden tijdens het eten. De vork kwam terecht in de hand van mijn zus, stond rechtop
Troost je, je kindje houdt er heus niks aan over als je een keer jezelf niet in de hand hebt. Ik denk dat er geen ouders zijn die echt nog nooit op die manier een tik hebben uitgedeeld of hieraan gedacht hebben.

 

Lief dat je dat zegt. Vond het toch wat eng om het hier openbaar toe te geven, gezien er weleens pittige reacties voorbij komen...

 

Ik ben bij hem gebleven, heb hem even laten huilen (hij was natuurlijk even heel boos) en toen hij wat gekalmeerd was zijn we gaan praten (gelukkig kon dat ook al vrij goed omdat hij al snel goed kon praten). Daarna hebben we geknuffeld en hij begreep nog altijd heel goed dat het niet meer mocht gebeuren.

Het wordt echt geen grote krijspartij hoor. Hij was geschrokken en even heel bos maar dat duurde misschien 2 minuten. Daarna wilde hij vooral bevestiging dat ik hem wel lief vind en dat vind ik ook dus dan mag hij gewoon lekker op schoot kruipen. En dan praten we er over en dan laat ik hem vooral praten.

Eens trouwens dat een kind over het algemeen niets over houdt van een keer een spontane tik maar dat moet wel bij een keer blijven. Een incident. Helaas komt het natuurlijk te vaak voor dat mensen uit frustratie een tik uitdelen en dat dit geen incident is maar onmacht. Als je niets leert van die onmacht dan is het hek van de dam. Net zoals vloeken.. ook not done wat mij betreft.

 

maar hij is niet gezond en doet dingen vanuit zijn ziektebeeld en dat doet mijn zoon niet. Maar goed, nogmaals volgens mij begrijp je dat zelf ook best.

 

Je hebt hier een heel goed punt. En je zult verbaasd zijn te zien hoeveel ouders vinden dat een tikje op de vingers een trauma voor het leven is, maar verder prima vinden om een klein kind net zo lang te isoleren van het gezin totdat deze 'zwicht'. Lees maar eens de topic in peutergedeelte over het hysterische kind.
Of nog erger: het normaal vinden om een jonge baby te laten huilen.
Als een tik op de vingers fysieke mishandeling is, wat zijn deze voorbeelden? Emotionele verwaarlozing?

Ik ben er zelf echt niet voor hoor, maar geloof echt niet dat een tikje op de vingers of de broek een trauma nalaten. We kunnen ook overdrijven tegenwoordig.
Mensen die een trauma hebben overgehouden na mishandeling door de ouders hebben hele andere verhalen helaas...

 

Ik ben absoluut tegen slaan.

Mijn ouders hebben ons geleerd dat je zonder slaan er ook uit kunt komen. Mijn ouders hebben ons nooit een tik gegeven en wij wisten precies hoe ver we konden gaan. Gewoom met consequent zijn en duidelijk zijn.