toen mijn vriend de navelstreng mocht doorknippen was het enigste waar ik aan dacht van knip niet in zijn beentje ze vonden het allemaal erg grappig haha
- Ik had va 4 cm persdrang die ik niet goed kon wegpuffen. Loïs was een sterrekijker. Ik raakte in paniek van de pijn en aandrang etc en vroeg een ruggeprik. Deze uiteindelijk gekregen maar waarschijnlijk heel laat in de ontsluiting (was al een uur niet getoucheerd had toen 5 cm na de prik direct 10) ik kwam de verkoever in waar mensen wakker werden van hun operatie en ik maar gillen "ik moet poepen! Ik moet poepen!!! Waarom gelooft niemand mij ik pers al ik persssssss!!!! Bas was assistent van de anesthesist een mooie man van halverwege 30 denk ik. Hij werkte echt kalmerend op mij en was heel lief maar kordaat ik focuste me op hem tijdens de prik. Ik hing in zijn armen te puffen en half te persen en ik kijk hem aan en zeg "tis dat ik al getrouwd ben, maar anders!!!" - inge was assistent van verlos en een echte snauw, alles werd op een toontje gezegd. Ik was aan het persen en hoorde haar alweer zeggen "ik moet de schaar maar gaan pakken he?! Wordt een knip. Toen zei verlos nee hoor geef haar nog maar even de tijd en nog een paar persweeen ze doet het hartstikke goed. Toen begon inge mij te coachen waarop ik direct schreeuwde "nee!! Ik luister alleen maar naar haar!" waarop ik naar de verlos wees. Dag ga toch niet luisteren naar iemand die niet kan wachten om me in te knippen zeker! - Ik zei steeds sorry tijdens de bevalling zo van "sorry hoor dat ik gil! Sorry dat ik al pers, sorry dat ik niet meer kan puffen etc" ik werd tante sorry genoemd door de pleeg haha. Ik mocht geen sorry meer zeggen! Nou volgde er een heel gedoe met een plotselinge hematoom die open gebarsten was, 1.5 l bloedverlies etc en veel onderzoeken die extreem pijnlijk waren en traumatisch ook wel. En ik zei toen ipv van "sorry maar dit doet zn pijn" godvertiefyskutzooi! Kut kut kut kut!"
hihihi geniaal! ik heb echt eenaantal keren erg moeten laggen om alle mooie verhalen!! nog een aantal weekjes en ik kan ons verhaal hier ook komen plaatsen! ben zeer benieuwd hoe ik zal zijn tijdens het bevllen!!!
Ik zat in de (rug)weeen en mocht mee gaan persen. Opeens stond er een man naast m'n bed in z'n gewone kloffie. Dit bleek de gynaecoloog te zijn, maar ik heb hem ook even gevraagd wie hij dan wel niet was en wat hij opeens aan m'n bed moest. Later schoot het persen niet op waarop de betreffende gyn zei: we doen dit samen, ik kan dit niet alleen' waarop ik zei: wat weet jij er nou vanaf je bent een vent en jij hebt nog nooit hoeven bevallen !! Daarna zei de gyn: we gaan de vacuümpomp erbij pakken, dit vordert niet snel genoeg, waarop ik schreeuwde: GEEN vacuüm in mijn doos, ik wil GEEN kind met een PUNTHOOFD! Tijdens de persweeen heeft de gyn mij expres zitten opfokken zodat ik boos zou worden en kracht zou geven. Ik heb m flink uitgekafferd en daarna telkens m'n excuses aangeboden. Ook heb ik mijn partner flink de waarheid gezegd en ook de mensen die het nodig vonden aan me te zitten, afgeblaft. Daarna iedereen m'n excuses aAngeboden, maar ze konden er wel om lachen. Gelukkig.
Heb aardig wat terug gelezen, en wat een verhalen zeg Zelf heb ik me netjes gedragen hoor tijdens de bevalling, alleen tegen alles en iedereen tig keer sorry gezegd voor van alles en nog wat (ben niet de enige daarin lees k) En inderdaad, dat hechten! Vond dat n drama zeg, heb ook gevraagd of t echt nodig was, maar ja..
En oh ja.... ik stapte na de bevalling en het douchen in de rolstoel om naar huis te gaan. Zegt te verpleegkundige: "Heb je last van je bekken?". Ik zeg:"Nou nee, geloof het niet, hoezo?" Zegt ze:"Je loopt zo moeilijk!". Whaaaaaaaaaaaaaahahahaha, gek he, heb net binnen notime een kind eruit geperst
Mijn man zal not amused zijn als er zo'n opmerking wordt gemaakt. Hij vindt t nogal respectloos en accepteert t niet echt als dat over zn vrouw gezegd wordt. Ik had m hier wel s dergelijke opmerkingen laten lezen en.hij kon zich r best kwaad om maken.. De gyn zal denk ik zn reactie wel onthouden
Geweldig al die verhalen haha. Ik zelf best braaf gebleven vond ik. paar dingen. Tot het persen was ik heel lief maar daarna... Tijdens het persen heb ik hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd volgens mij en toen het hoofdje kwam heb ik gezegd dat ik naar huis ging en dat ik niet meer wou. uiteindelijk ook nog gezegd dat ik wel een chinees nam en mochten ze deze laten zitten.. (ahem) En mijn vriend was ook heel slim bezig. Toen onze zoon er was bleek de navelstreng om zijn nekje te zitten maar gelukkig goed gegaan. Maar toen hij dat vertelde aan iedereen zei hij de hele tijd... Ja en de baarmoeder zat om zijn nek maar is gelukkig goed gegaan. Juisstt. iedereen lachen en hij snapte er niets van. de schat haha. Verder heel lief geweest alleen soms even boos op vriendje maar dat ging meer zo van haal dat eten weg idioot.. sorry sorry zo bedoel ik dat niet.. mafkees raak me niet aan.. sorry sorry maseer maar even lief. haha. verder alles goed gegaaan gelukkig (A)
Ik kreeg de ruggenprik van Rudy. Ik was zo blij dat ik hem een omhelzing wilde geven.... Dat hoefde niet Zei ook nog dat ik hem nooit meer zou vergeten. Echt op een hele theatrale manier ook... Haha Oh echt, zo gênant.
Mijn bevallingsverhaal is niet zo lollig, maar deel m graag met jullie... ;-D Na een moeizame zwangerschap (topic gebroken vliezen en opgenomen) werd ik dan eindelijk ingeleid op 10 julo 2012. Ik was nog zo van " ik ga dat klusje es effe klaren"... Was er van overtuigd dat het pijn zou doen, en dat het pittig zou zijn, maar ik ging het effe doen. Ik zei ook heel dapper smorgens tegen de oudste, tot vanmiddag... Ik werd om 800 opgenomen, en kreeg een ctg. Slechte ctg want eigenlijk viel die continu weg. Maar ik had al bijna 3,5cm ontsluiting, dus was geen probleem ze gingen direct de vliezen breken zodat ze een draadje op het bolletje konden zetten.. (mijn man smste de hele fam op het moment dat ze de vliezen braken, dat ze mijn LIEZEN gebroken hadden hahahahahaha..en dat bleef hij zeggen, kreeg dat niet uit zijn systeem) T eerste draadje leek mis te gaan, zat op het bolletje, maar nog altijd geen beeld op het scherm. Draadje eruit en 2e draadje op het bolletje. Duwen werd al gemener daar beneden. Snel de dopler erbij, ik zag dat ze wat gespannen werden, er werd ook direct een gyn gebeld. Ook bij dit draadje geen actie op het apparaat. Kortom ze konden geen hartslag registreren. Ook met de dopler niet...(achteraf zat hij al te diep in het geboortekanaal en was hij gewoon niet meer te vangen). Gyn komt erbij en gaat gewoon met 2 handen daar naar binnen en zitten duwen en wroeten..Twee verpleegkundigen duwen op mijn buik, om de baby naar zijn handen te duwen zodat hij goed kan voelen of hij goed zit. Weer aangesloten op het apparaat, nog altijd geen hartslag. Paniek!!!! Een verpleegkundige was zo helder, zou het aan de computer liggen, snel op een andere aangesloten en godzijdank...bonkbonkbonkbonk...hartje deed t prima!! DOordat ze zo hadden geduwd en gewroet daar beneden (heb echt tranen over mijn wangen gehad vd pijn, ik heb BI en die arts zat zo keihard te duwen op mijn bekken dat ik dacht dat t gebroken was) kwamen de weeen vanzelf. Ik had dus al behoorlijke weeen tegen 10.00 (zolang waren ze al bezig geweest) en ruim 4cm ontsluiting. Sluiten ze me aan op t infuus. Na een paar weeen, dipt het hartje van ons zoontje heel erg op een grote wee. De gyn wordt er weer bijgeroepen. Hij zegt, t kan nog, baby hersteld zich na de dip goed. Op een gegeven moment moet ik plassen. Ze zeggen plas maar op het matje. Maar dat kan ik niet. Postoel naar binnen. Op het moment dat ik opsta en boven de postoel sta ga ik plassen, maar houdt het hartje ermee op. Ik denk nog, shit dat draadje is los, moet het weeeeer opnieuw aangebracht worden. Opeens komen de gyn en verloskundige naar binnen gelopen met strakke gezichten. (die gyn zou er helemaal niet bij zijn overigens, had gewoon een bevalling bij verlos gepland staan). Ze leggen me direct terug op bed, nog geen hartje. Maar ik had al eens tijdens een echo een keer gehad dat het hartje stopte toen ik op mijn rug lag, de baarmoeder en baby waren zo zwaar dat ze een ader afsloten en zo het hartje van de baby er even mee stopte. Ik ben dus direct op mijn zij gedraaid, dat hielp toen ook... Godzijdank kwam het hartje weer terug, maar gyn had de operatie kamer al gebeld dat we er aankwamen. Maar omdat t hartje terug kwam, wilde hij het nog even aanzien. Infuus was inmiddels uit. Tegen 11 uur had ik 5,6 cm ontsluiting. En deed de beeb het prima. Ze sloten het infuus weer aan, en k was zo bang. Om alles wat er in die 3 uurtjes ervoor allemaal gebeurd was.. (0verigens dat de baby dipte weten ze eerst aan het feit dat ik op een wee stond en plaste tegelijk, dan schijnt er zon druk op de oogbollen/kassen vd baby te komen dat het hartje ermee kan stoppen, Druk vd blaas, de zwaartekracht en de wee) Infuus aangesloten en ik kwam in een weeenstorm waar je u tegen zei. De ene was nog niet afgelopen of de volgende was er al bezig. En ik had continu persdrang, dat vond ik het ergste, die persdrang die ik weg moest puffen. En die druk op mijn stuit daarbij. Rond half 1 had ik 9 cm ontsluiting. Verging inmiddels vd pijn en vroeg om een pijnstilling, die kreeg ik in de vorm van een infuus en pompje. Heeeeeeeerlijk...de pijn werd niet minder maar ik werd duf en suf en van de wereld,. Om 13 uur stond er alleen nog een randje, nog altijd in de weeenstorm maar het pompje maakte het dragelijk. Ik heb me suf gepuft (de-ze-wee-komt-nooit-meer-terug) en soms was ik de tel kwijt. Gelukkig kwam mijn favo verloskundige, die die dag helemaal niet op de verloskamers stond (ik ben heel vaak en soms best lang opgenomen geweest vanaf week 30 en met haar had ik zoveel lol en zij heeft ervoor gezorgd dat ze me eindelijk ingingen leiden)regelmatig naar binnen en pufte dan met me mee zodat ik weer het ritme te pakken had. Kwart voor 2 mocht ik mee gaan persen, de gyn was inmiddels er weer bij (dat schijnt te moeten als je tijdens je weeen hem nodig gehad hebt)en hij zegt tegen mij: Jij MOET NU gaan persen, je kindje MOET er NU uit...nou na mijn voorgeschiedenis en deze ochtend met al die spanningen liet ik me dat geen 2 keer zeggen.. Ik heb me suf geperst (heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk om mee te mogen persen na een paar uur die persdrang weg gepuft te moeten hebben) ik begon kwart voor 2 met persen en om 2 min voor 2 is hij geboren. Heb nog even een knip gehad zodat hij er makkelijker uit kwam en ik niet zou inscheuren. Het was zo ongelooflijk toen de gyn zei: bij de volgende wee gaat je kindje geboren worden...als ik eraan terugdenk krijg ik alweer tranen en kippenvel. Toen de kleine geboren werd zagen ze waarom de baby zo gedipt had, zat een knik in de navelstreng. Ik dacht na een uur met de kleine gelegen te hebben, aangelegd te hebben, te gaan douchen. Ik denk ik spring even van dat bed af en ik ga douchen.. ...ook dat had ik overschat...ik kon niet op mijn benen meer staan. Was vreselijk duizelig en voelde me gewoon hartstikke slap... Later die dag begon ik ook de pijn in mijn bekken te voelen van dat gewroet in het begin vd bevalling, en mijn hechting deed pijn. Ik kon mijn ogen niet van de beeb afhouden, jeetje jij hebt zolang in mijn buik gewoond..onvoorstelbaar. We moesten een nacht blijven ivm zw diabetes. Jeeeeeeeetje en ik maar denken dat doe ik even, appeltje eitje.. Ik heb 2 weken alleen staand durven en kunnen poepen, mijn stuit was zwaar gekneusd.,,auw dat doet pijn. Mijn hechtingen gingen ontsteken dus direct aan de ab. Geen rare dingen eigenlijk, geen grappige dingen.. Op dat gebroken Liezen na dan hahaha.. Oh en mijn man wilde graag zijn hand terug in mijn weeenstorm want hij kreeg een smsje!!!!!! Ik ben even heel boos geworden. En hij zei dat ik niet zo hard moest knijpen, of ik wel wist dat dat erg zeer deed.....duuuhhhhhh... Mijn dappere man, die niks van bloed of poep moet hebben, heeft de gyn geassisteerd en met zijn neus tussen mijn benen gezeten, mij alles onder zien poepen, de knip zien zetten en de kleine er uit zien komen, daarna de nageboorte... Mijn man is niet bang voor bloed meer, dat durf ik nou met volle 100% te zeggen... )
Ik moet eerlijk zeggen dat ik best een makkelijke bevalling heb gehad en heb ook een paarbrare dingen gezegd. Ik had al 5 cm onsluiting zonder een wee te hebben gevoeld en binnen een uur zat ik op 10 cm heerlijk gevoelloos door de ruggenprik. Over de ruggenprik gesproken toen ik werd klaar gemaakt voor mijn ruggenprik kreeg ik een lapje voor me billen waarop ik diep zuchte en tegen de anastasist zei : heh lekker nu kan je niet zo naar me kont kijken.. En ik zat ook onder de bedrading en toen vroeg ik aan de anastasist:'' kon je niet kiezen electricien of anastasist'' Hij keek me echt heel raar aan.. maar gelukkig vond de zuster naast me het wel grappig. Tijdens de bavalling ging t niet zo goed met mijn zoon en toen riep iemand we gaan de pomp gebruiken en u krijgt een knip. Toen zei ik heeelll zeurderig :'' Moet dat?????'' En toen mijn lieve schat was geboren en ik werd gehecht en lekker helemaal niks voelde door de nog steeds werkende ruggenprik liet ik een scheetje in t gezicht van de dokter. Ik werd rood en zei de hele tijd sorry sorry sorry... En me vriend stond naast me enorm te lachen. Hoop dat me volgende bevalling ook zo gaat... ps ruggenprik is de beste uitvinding ever!
Wat ik me gewoon even afvraag, zonder verwijt. Waarom heb je een ruggenprik gehad zonder dat je een wee gevoeld hebt? Of begrijp ik het nu verkeerd?
Ik wilde geen discussie veroorzaken, maar ik vind niet dat de ruggenprik bejubeld hoeft te worden. Het is fijn dat het er is, maar zonder ruggenprik bevallen zou toch echt mijn voorkeur hebben. Ik had nu ook een ruggenprik gehad, t hielp me even tot rust te komen, maar daarna mocht en kon ik 24 uur mn bed niet uit. Dat vond ik toch echt geen pretje!
ik had tijdens het einde van mijn zwangerschaps last van slaapeloosheid dus ik sliep 1 a 2 uur per nacht dus ik was al bekaf voor ik aan de bevalling begon en omdat ik ook aan de weeenopwekkers moest omdat het niet goed ging met mijn zoon hebben ze dat bij t ziekenhuis zelf voorgesteld... Ik had trouwens na 2 uur na mijn bevalling nergens last meer van. Ik was idd een beetje overdreven over hoe fantastisch de ruggenprik was maar het was daardoor een hele ( misschien te) makkelijke bevalling.