He meiden, @ Eendjes: gefeliciteerd meid! Dat is toch snel gegaan allemaal voor je. Hoop dat je idd binnenkort een goeie echo mag krijgen! @ Riantje: Je hcg blijft idd goed dalen. En ik moest van de gyn ook aan de pil, om echt een nieuwe zwangerschap uit te sluiten. @ TSCM: spannend meid, je uitgerekende datum. Over 2 weken ben je mama!! @ Anneke: balen van je misselijkheid, je zou verwachten dat dat nu wel over zou gaan. @ Mennek: hoe gaat het met jou waarden? @ All: hier loopt het weer niet zoals het moet. Was weer aan de hormonen, maar heb nu een grote cyste van 6 cm op mn eierstok. Nu wordt de kans groot dat ie om mn eierstok gaat draaien en dan afknelt zodat ie verwijderd moet worden. Zometeen weer op controle en dan maakt de gyn de beslissing om te opereren of niet. Ligt er ook aan of ik een eisprong heb gehad, dan mag het nog niet maar verwacht zelf dat ik volgende week weer op de operatietafel lig. Weer een enorme domper dus, maar zal ook wel blij zijn als dat ding weg is. Kunnen we hopelijk weer met een schone lei beginnen.
Nee daar heb ik niks over gehoord toen ik de afspraak maakte. Mis omdat ik partiele mola had? Geen idee....
Had ik ook. Mss heeft elk ziekenhuis zijn eigen protocol hierover. Ik moet iig bij elke zwangerschap die ik nog zal doormaken een vroege echo bij de gynaecoloog laten maken en 6 weken na de bevalling mijn hcg laten checken.
Ja ik moet ook na de bevalling een extra hcg controle uitvoeren. Ik wacht verder wel af en probeer zo rustig mogelijk te blijven
Op 14 maart heb ik de ingreep gehad na een partiele mola. Na 2 jaar proberen en al een afspraak te hebben voor een contrasttest (zeer pijnlijk) was het ineens raak..dacht ik. Pas nu durfde ik te kijken op internet of er lotgenoten waren en ik heb alle 21 pagina's gelezen met een tissuedoos naast me op schoot. Ik heb het gevoel dat ik heel veel gemist heb door me al die maanden zo alleen te voelen. Gelukkig heb ik een aantal zeer begripvolle collega's, maar ook heb ik ontdekt dat alleen mensen die weten hoe het is om een kind te verliezen, je echt kunnen helpen met hun advies. In ons geval mijn zwager en zijn vrouw. Zij vertelden ons dingen als: je zult het nooit accepteren, je kunt er alleen mee leren leven. En ook, als je je bed bent uitgekomen en erin geslaagd bent je te wassen en je aan te kleden, is dat al heel mooi. En, je weet nooit wanneer je er weer aan moet denken, het wordt minder, maar het gaat nooit weg. De simpelste dingen: een lichtknop, een handdoek, kunnen je er ineens weer aan laten denken. Nu, bijna een halfjaar later heb ik weer een terugslag. Emotioneel gespannen, kort lontje, kinderen die overal rond me geboren worden, collega's die zwanger zijn. Het moeilijkste vind ik dat ik op zich heel blij voor ze ben, maar het blijft natuurlijk moeilijk. De eerste paar weken kon ik met niemand een normaal gesprek voeren, het enige wat ik kon denken was ''Maar ik heb geen kind!' Ik zag een paar dingen besproken, dit wilde ik nog toevoegen. - De eerste menstruatie. Die krijg je sowieso pas als je waarde onder de 2 ligt, dan moet je ook beginnen met anticonceptie. Ik heb voor de Nuvaring gekozen (was pas de 4e optie en ik moest het verhaal opnieuw aanhoren van de gynaecoloog ook al had ik allang gezegd dat ik die weer zou nemen). Die heb ik ook meteen door hem laten voorschrijven. Die geeft nl. de minste bijwerkingen voor je gewicht en je kunt direct na stoppen weer zwanger worden. Kost wel extra, maar dat heb ik er wel voor over, zeker omdat ze zeggen dat als je stiekem zwanger wil worden, je slordiger met de pil wordt. Dat is nu voor mijn gezondheid niet erger. - Dan de eerste menstruatie zelf: ik had de curettage op 14 maart en op 8 juni kreeg ik ineens lage rugpijn en toen golfde het echt eruit. Ik maak geen geintjes. Ze zeiden tegen me dat het 'heviger' kon zijn, maar niemand had me verteld dat ik me als Carrie uit die horrorfilm (Sissy Spacek) zou voelen! Ik ben enorm geschrokken (spijkerbroek doordrenkt tot op de knieen) en direct naar het ziekenhuis gegaan waar de gynaecoloog meteen heeft gekeken met een echo of ze nog wat zagen. Toevallig had ik die dag net geprikt en was mijn waarde onder 1, dus dat plus het feit dat hij geen molacellen zag, was de geruststelling. Zijn aanname was dat mijn baarmoeder nog wat stolsels eruit probeerde te persen, wat baarmoederslijmvlies kwijt wilde raken. Ik had enorme krampen, 3 dagen enorm gebloed (moest zelfs van hem kraamverband halen, zoveel bloed had ik) - Er was een vraag of je wel of geen tampons mag gebruiken. Ja het mag wel, maar de reden dat je de eerste keer zeker maandverband wil gebruiken is dat je dan goed kunt zien of het heel veel meer is. Dat heb ik laten kwantificeren (al die vage omschrijvingen, wat heb je daaraan) en gelukkig had een verpleegkundige die mij begeleidde na de operatie gezegd dat als je maandverband driekwart vol is binnen 2 uur, dus meer dan je normale menstruatie, dat dat veel is. En de gynaecoloog zei dat het niet langer dan 7 dagen moet duren, anders weer contact opnemen. De 2e menstruatie ging ook weer gepaard met enorme krampen, flauwte en het gevoel dat ik elk moment moest overgeven en duurde exact 7 dagen (gaf best stress). Bovendien werd het heviger in de loop van de ongesteldheid, terwijl ik nooit zo lang last ervan had. De pijn knalde dwars door de pijnstillers heen en intussen ben ik weer ongesteld en is het weer zo erg en zit ik nu thuis. Want zo ontzettend gespannen en vorige keer viel ik ook uit tegen een collega en daar heb ik commentaar op gehad. - De waarden: ik herken het van al die verschillende verhalen. De gynaecoloog die het bij mij constateerde, had het eerder meegemaakt en was dus ook degene die het meteen doorhad toen hij mijn bloedwaarde zag. Daarna heb ik andere waarden gehoord, maar gelukkig volgt de hoofdverpleegkundige van de verloskundige kliniek mijn zaak. Mijn tip is: wees mondig, zorg ervoor dat je een belafspraak maakt als je vragen hebt met een gynaecoloog, voor de waarden mag ik altijd bellen en ook ben ik na een bloedprik eens langsgelopen en toen heeft ze het hele overzicht laten zien van mijn waarden. Nijmegen gebruikt andere apparatuur, legde ze me uit, dus nationaal is er afgesproken dat hun waarden als enigen gelden. Zorg er ook voor dat het bloedprikformulier goed is ingevuld, dat was bij mij 1 x niet het geval en dat merkte ik pas toen er 1 buisje i.p.v. 2 werd afgenomen. Vervolgens ben ik een goed formulier gaan halen en moest ik opnieuw geprikt worden. En dat is toch al geen feest. - Wij zijn nu in het ziekenhuis ook in therapie. Mijn man en ik verwerkten het anders en je kunt dat bij de gynaecoloog aangeven dan schrijft hij een verwijsbrief. Het is heftig maar ook goed, want ik ben bang voor wat er ons te wachten staat als we het opnieuw gaan proberen (als alles goed gaat vanaf half oktober). - Boos, boos, boos. Ik ben het in ieder geval nog regelmatig. Het is niet constructief en het helpt niet, maar verdrietig ben ik minstens net zo vaak. Ik huil nu al een paar dagen achter elkaar. Dus voor anderen die dit zich afvragen, je bent niet alleen. Mensen vergeten het soms, denken er niet meer aan, en dat kun je zo ook nauwelijks kwalijk nemen, zij gaan ook door met hun leven. Maar je kunt jezelf wel in bescherming nemen, niet op kraamvisite gaan, niet naar kennissen gaan als je weet dat die ongevoelig genoeg zullen zijn om hun baby plompverloren op je schoot te droppen ook al weten ze ervan. Ik ben ook best een binnenvetter en wil mijn vrienden en familie niet blijven lastigvallen, maar soms helpt het gewoon als een vriendin van me mijn blik ziet als ik een baby zie en ze haar hand op mijn arm legt. Ook ik weet hoe je je schuldig kunt voelen dat je het hebt ''uitgesteld'' maar dat is ook de orenmaffia. Het gaat om jouw leven en soms lopen de dingen gewoon zoals ze lopen. Als ik mijn man eerder was tegengekomen en ik geen bindingsangst had gehad, wie weet. Maar ik had ook die vrouw kunnen zijn die met een kind zit in een verbroken relatie. Who knows. En ook ik weet hoe verneukeratief het kan zijn dat je nog zo jong voelt en eruitziet, terwijl je niks te vertellen hebt over die interne huishouding. Voor vandaag put ik troost uit jullie berichten op dit forum. De trieste, maar ook de mooie verhalen. En ik zie ineens dat er meer op internet over staat dan eerst, misschien hebben mensen het toch opgepikt. Ik las net over een boek ''De klap van het leven'' van Russ Harris, ik hoop daar wat aan te hebben, gaat over verwerken van verlies en tegenslagen. Groet aan iedereen, Lucia
lucia wat een verhaal zeg maar ik herken wel een gedeelte van je verhaal zeker het gevoel van oneerlijkheid en onrecht zelf heb ik een complete mola gehad en heb maandag te horen gekregen dat me waarden normaal is 1 van de 3 x yes !!!!! gister ook gesprek gehad bij de gyn en die was heel erg tevreden zeker om dat mijn curetage pas 6 weken geleden is nu afwachten waneer ik weer ongesteld ga worden heb nog 1 x een afspraak bij de gyn staan voor een uitstrijkje dit om dat ik in jan een pap 2 en dat moet een half jaar later herhaald worden aleen ja toen was ik zwanger moet nu eerst wachten op me menstruatie en dan een afpspraak bij de gyn maken het vervelende vind ik dat ik weer aan de pil moet heb heel veel last van het ontpillen gehad en zie er dan ook al weer tegen op ik moet 1 maart voor het laatst prikken als het dan goed is krijgen we weer groen licht het moeilijkste vind ik nog steets om al die dikken buiken te zien daar kan ik soms echt om huilen me emoties nemen soms een loopje met me en ben soms ook echt sippjes wij hadden een 2de hands bugaboo gekocht maar ook die gaan we toch maar weer verkopen ik vind het zonde dat die minimaal ander half jaar stil staat anders de rest bewaar ik wel ik ben nu ook wel blij met het fijt dat als ik nu weer zwanger ben met 6 weken een echo bij de gyn moet laten maken ik hoorde gister van een vrouwtje die 10 jaar geleden een mola had gehad er nog steets heel streng naar gekeken woord als ze hevig begint te vloeien of toch weer swanger mag worden moet ze gelijk laten kontroleren of het toch niet de mola is die op speelt ? iemand anders hier ook ervaring mee ik moet me kinder wens maar teidelijk ff laten varen en zal blij zijn als het maart is ook al zal ook dat wel moeilijk zijn want we mogen als het goed is in maart weer maar ik was anders ook in maart uitgerekent geweest het besef is dan maar des te groter dat je weer mag maar anders een kindje gehad had gelukig is er ook wat positiefs te melden me vriend heeft me ten huwelijk gevraagt dus kan me zinnen nu echt gaan verzetten op iets anders positiefs en wie zal het zeggen mischien ben ik wel zwanger als we gaan trouwen ik probeer het hier op een laag pitje te houden en zal zo af en toe is mee lezen en soms is reageren iedereen het aller beste en hopen dat onze kinder wens snel in vervuling mag gaan
Hai Riantje, Balen dat je een complete mola hebt gehad, dat schijnt best wel uit te maken. Ik had 'n partiele en omdat ik zo goed omlaag ging, zei de gynaecoloog vandaag dat ik vanaf nu al mag proberen (5 maanden sinds mijn waarde onder 1 ligt, ook omdat ik al 44 ben dus om te zeggen dat ik veel tijd heb, nee). Maar dat je nu onder 1 zit, TOP! Gefeliciteerd!! Voelt toch als een overwinning vind je niet? Dat je je lichaam weer terug krijgt zeg maar. Het gaat nog even duren, maar echt, op een bepaald moment voelt het normaal en dan is het inderdaad wachten. Ik snap het helemaal van die dikke buiken. Ik heb nu het boek 'De klappen van het leven' van Russ Harris uit en het heeft me echt geholpen. Hij zegt dat je het niet moet verdringen of afwijzen. Je gevoelens zijn legitiem. De kunst is alleen om als je die gevoelens voelt opkomen, even tijd te nemen (goed in- en uitademen) en accepteren dat ze er zijn, maar ook oog hebben voor wat er om je heen gebeurt (even denken wat je voelt, ziet, 5 dingen bedenken die je kunt voelen, zien, ruiken) om je weer terug in het nu te brengen, niet je gedachten als oogkleppen je wereld kleiner laten maken. Geen tunnelvisie laten ontstaan. En op een bepaald moment leef je door, maar het is nooit uit je gedachten. En dat zij zo. Het is natuurlijk, maar je mag het jouw leven niet laten overnemen. Daar is het leven te speciaal voor, en helemaal nu je gaat trouwen! Juist nu geeft dat aan hoeveel je vriend (nu verloofde) om je geeft : )) Het kan heel mooi zijn om je daarop te verheugen, op die speciale dag, eigen geloftes schrijven, de dag te plannen. Als ik 1 tip mag geven: de trouwfoto's zijn best belangrijk. Dat hou je nl. als enige tastbare over erna. Dus daar hadden wij gewoon een fotografe voor in gehuurd en als we de foto's zien komen alle herinneringen van die dag terug. Nu ik eraan denk voel ik een golf van geluk. En dat is mooi, want dan weet je: je kunt heel verdrietig en triest en boos en wanhopig zijn, maar je kunt ook blijdschap, liefde, geluk voelen. Geluk is mogelijk in de schaduw van onheil, dat stond ook in het boek. Over de Bugaboo, dat lijkt me een goed idee. Of gewoon weg zetten, in ieder geval niet in je dagelijkse zicht te zetten. Ik heb alles in 1 doos gedaan, alleen de lampionnen heb ik laten hangen. Als een soort van teken van hoop. Maar als alles in je dagelijkse zicht staat, is het alsof je elke dag een mes in je open wond ronddraait. Ook niet goed. Wees aardig voor jezelf, denk wat je zou doen bij een vriendin, en doe dat dan voor jezelf. Want weet je, de hoop op iets wat werkelijkheid zou worden is nu vervlogen, maar dat betekent niet dat je leven niets meer waard is en dat het allemaal over en uit is. Dat lijkt soms wel zo, maar dan denk je aan de andere dingen die je gelukkig zouden maken in het leven. Ontbijt op bed, een mooie zonnige dag, lekker met je man kroelen. Dat is niet allemaal ineens niet mogelijk geworden. Over de pil: ja, daar had ik ook last van. Daarom heb ik nu de Nuvaring, kun je gewoon een recept voor krijgen van de huisarts, en zodra je dan gestopt ben met de Nuvaring kun je ook meteen weer zwanger worden, dat is het grote voordeel. Ik heb ooit een medische studie ernaar gevonden en daarom ervoor gekozen. Over dat vloeien, als je langer dan 1 week vloeit, dan moet je aan de bel trekken. Ik heb nu een hevigere menstruatie, maar dat kan, zei de gynaecoloog. Minder of geen menstruatie moet je je eerder zorgen om maken omdat dat erop kan wijzen dat er een verkleving of iets met het baarmoederslijmvlies n.a.v. de curettage. Ik weet het ook niet, of het allemaal nog gaat gebeuren. Maar wel dat je plaats mag maken voor je verdriet, maar ook plaats moet maken voor wat er in de rest van je leven, in de wereld om je heen gebeurt. Sterkte meid. Liefs, Lucia
Lieve mensen! Ook ik heb een (complete) mola zwangerschap gehad. In juni heb ik een curretage gehad en inmiddels is mijn half jaar ingegaan. In februari mogen we er - als alles goed gaat - weer voor gaan. Heeft iemand op dit forum wel eens gehoord van een verkorte wachttijd als het hcg-hormoon snel daalt? Ik heb iemand ontmoet die na drie mnd weer verder mocht, omdat haar waardes binnen 11 wk weer normaal waren. Ik heb dit nog nooit eerder gehoord, maar het zou natuurlijk fantastisch zijn als ik deze rotperiode in november al kan afsluiten. Sterkte allemaal! Veel liefs van Birdy
Ha meiden, Hoe is het met iedereen? Weer ff geleden dat ik hier was.. @ TCSM: je bent inmiddels bevallen denk ik? Alles goed gegaan en met jou en de kleine? @ Anneke: inmiddels op de helft zag ik, heb je de 20weken echo al gehad? Spannend hoor. @ Riantje: balen he dat je weer aan de pil moet, vond ik in het begin echt heel erg. Later heb ik het maar als aftelmiddel beschouwd, met elke strip kwamen we dichterbij bij het einde. @ Lucia: Sterkte! Mag je inmiddels weer zwanger worden? @ Birdy2012: fijn dat je inmiddels in je half jaar zit. In hoeveel maanden zat je hcg op 0? Ik in 3 maanden, vanaf februari ging ons half jaar in. In juni mocht ik van de gyn stoppen met de pil en kijken of mijn cyclus zelf wat zou gaan doen (heb ik niet door de pco). Toen dit niet echt het geval bleek ben ik augustus (zoals gepland door de mola) weer aan de hormonen. Je hoort wel eens dat zkh er verschillend mee omgaan, maar uiteindelijk ben ik blij dat we ons (bijna) aan de wachtmaanden hebben gehouden. Moet er niet aan denken dat de mola anders terug zou zijn gekomen, ben je nog verder van huis. Sterkte en succes met wachten. Er komt echt een einde aan, ook al heb je daar nu nog niets aan helaas. @ All: omdat ik een cyste had van de hormonen ben ik vorige week geopereerd. Nu nog herstellende en in oktober weer aan de hormonen of nog beter dat mn lichaam misschien zelf wat gaat doen maandag naar de gyn voor de controle echo.
hier weer is een berichtje van mij na omstandigheden gaat het goed ik ben eindelijk ongesteld geworden (nooit geweten zo blij te kunnen zijn om ongesteld te worden ) ik heb steets minder moeite met de dikke buiken wel is het verwerken nu pas begonnen en daar heb ik het wel moeilijk mee ik heb volgende week een afspraak bij een oncologie verpleeg kundige om te praten dus hoop wel dat het helpt om alles een plek te geven ik ben dus ook weer met de pil begonnen ik gebruik de pil niet zo zeer om af te tellen ik ga nu genieten van alles wat gaat komen een 25 jarig huwelijk van een tante verder gaan we samen een midweekje weg en ga ik met de schoonfam een weekend naar disney ( dit om dat schoon papa 12/5 jaar getrouwd is ) dan natuurlijk nog de feest dagen en dan zijn we al weer eind dit jaar en zit ik al weer op de helft van me half jaar dan nog 3 x prikken en vlak voor mijn verjaardag 11 maart mag de pil strip in de prullebak en dan gaan we is kijken of mijn cyclus dan weer normaal op gang wil komen ik wens iedereen heel veel suc6 momenteel en ik hoop dat de kinderwens snel in vervuling mag gaan
Hoi allemaal, Ben even tijdje niet meer geweest op deze pagina en heb even snel terug gelezen. Las een aantal nieuwe verhalen.... Iedereen veel sterkte met het verwerken en het slopende wachten. Hoe is het met de zwangere dames? Ik heb gister echo gehad. Alles zag er goed uit! Ben nu 11 weken! Ik ben nog nooit zo ver gekomen dus echt een mijlpaal voor mij!
Hallo allemaal, Ook voor mij alweer een tijdje geleden. Heb wel meegelezen. Wat een verhalen.... iedereen heel veel sterkte en zoals je hier kan lezen komt het meestal uiteindlijk weer goed!!! Ik ben nu bijna 24 weken zwanger. Het is zwaar, maar ik ben gelukkig!! We hebben wat zware periodes gehad. Het verwerken van het verlies in november komt nu echt terug en daarnaast kreeg ik vroegtijdig weeen. Nu is alles weer goed en moet ik het rustig aan doen. Eendjes: geniet ervan en heel veel geluk en sterkte!!! Groetjes Anneke
hey iedereen hier weer is een berichtje van mij met mij gaat het goed de pil doet zijn werk gelukig maar moest voor een uitstrijkje en ook die was weer normaal daar ik in januarie pap2 had maar nu weer netjes pap1 moet in december weer even bij de gyn langs om even te praaten daar ik dan op de helft van het half jaar zit ik hoop dat ik dan mag stoppen met de pil daar het de laatste keer ook ruim 3 maanden duurde voor mijn cyclus normaal was en daarna nog is 3 maanden voor het raak was daar ik een hele lange syclus had van 47 dagen maar ja ga er maar van uit van niet verder heb ik een vraagje voor de zwangere onder ons hoe snel zijn jullie weer begonnen gelijk na dat het weer mocht van de gyn ? en was het dan ook weer gelijk raak ? jullie veel suc 6 en over een tijdje lees ik hier wel weer is wat nu eerst gaan genieten want vriendlief heeft volgende week lekker vakantie
Hoi allemaal, Riantje: wij zijn per ongeluk zwanger geworden. Ik moest eigenlijk nog een maand wachten. Was niet aan de pil en we gbruikten condooms. Omdat ik PCOS heb en daardoor niet zonder hormonen zwanger kan worden dachten we dat het wel mee zou vallen. Was voor mijn gevoel niet in mijn vruchtbare periode en hebben het toen dus 1 x zonder gedaan...... met als resultaat dat ik zwanger was!!!! Gyn had er gelukkig geen problemen mee. Maar anders was ik waarschijnlijk ook direct begonnen als we weer groen licht hadden gekregen. Wilde zo snel mogelijk weer proberen, ook omdat het bij mij normaal wat langer duurt..... Verder gaat het goed. Ben nu 6 maand zwanger. Misselijkheid is eindelijk over!!! Het is een lekker druk kindje. Kan nu al niet meer wachten...... Hoe gaat het met de anderen?? Groetjes Anneke
Hallo meiden! Voor het eerst zie ik een forum met ervaringen over mola's die nog actief is! De meesten zijn al zo oud! Ik heb jullie verhalen allemaal doorgelezen en wat goed dat jullie allemaal al zwanger zijn of allemaal al gaan richting de maand waarin jullie het mogen gaan proberen! Ik zal mijn verhaal even vertellen: op 11 juli dit jaar had ik (op vakantie) een positieve zwangerschapstest in m'n handen. Op 4 september hebben we de 12 weken echo gehad en daar was binnen 3 seconden al duidelijk dat het niet goed was. 2 Dagen later ben ik gecuretteerd. Het is een complete mola geweest. Mijn startwaarde (op 4-9) was 104.600. Daarna heb ik nog 1 uitslag gekregen van m'n hcg-waarde en dat was van 24-9 en die was 376 van mijn ziekenhuis en 56 van Nijmegen. Daarna heb ik wel nog een aantal keren geprikt, maar die uitslag krijg ik pas 7 november. Mijn gynaecoloog heeft aangegeven dat wij het een half jaar na de ingreep weer mogen gaan proberen, maar OVERAL op internet wordt gezegd dat je een half jaar na hcg=0 wachttijd moet aanhouden. Aan de ene kant ben ik blij dat we misschien toch eerder weer mogen beginnen, maar aan de andere kant wil ik natuurlijk niet de kans lopen om de mola opnieuw aan te wakkeren. De gynaecoloog heeft me trouwens meteen na de controle-afspraak 6 nieuwe pilstrippen laten halen (ik ben dus niet ongesteld geworden tussendoor) en daar moest ik direct mee beginnen. Ondertussen ben ik nu ongeveer halverwege de tweede pilstrip. Ik vind het fijn om te lezen dat het met jullie allemaal (redelijk) goed gaat en dat een goede zwangerschap na een mola zeker kan! Liefs
Hoi dames! Ik was jullie kwijt! Abonnement per ongeluk uitgezet denk ik... Ik ben intussen bevallen van een flinke zoon! Met 41 weken en 4 dagen ben ik ingeleid en bevallen met 41 weken en 5 dagen. Intussen is hij 8 weken oud en hebben we zo stilaan een ritme te pakken. Het is echt heel erg leuk! Na 6 weken heb ik ook weer bloed laten prikken en dat was gelukkig <1! Geen nare nasleep dus!! Ik zag nog een aantal heftige verhalen voorbij komen. Sterkte dames! Ik hoop dat jullie waarden snel zakken en dat jullie snel weer mogen beginnen. Wij zijn gelijk weer begonnen en ik was gelukkig ook meteen zwanger (om even antwoord te geven op een vraag die hier gesteld werd).
Ha meiden, Kom ook weer even kijken hier. En hoop ook dat alle meiden die er nu nog inzitten snel weer mogen beginnen! @ An88: de richtlijn zegt idd dat je na 3x op <1 het half jaar ingaat. Wij mochten van de gyn na de 4e maand op 0 gezeten te hebben stoppen met de pil om te kijken of mn cyclus zelf wat wilde doen. Door de pco was dit niet zo, dus zijn we weer begonnen met hormonen. En...ik ben zwanger! Na de 1e hormoonkuur kreeg ik een cyste die is verwijderd en de nu na de 2e kuur ben ik dus zwanger. Vandaag de 1e echo gehad, ben pas 4wk5dgn maar de gyn wil het goed in de gaten houden. Zag er voor nu allemaal goed uit, hij zag vooralsnog geen molabeeld maar zekerheid is er nu nog niet omdat het nog zo pril is. Maar ik ben er niet zo bang voor eigenlijk. Bij 6 wkn 2e echo dus dan zien we vast meer! Meiden iedereen succes, hoop dat de tijd snel voor jullie gaat en dat de zwangeren ervan genieten. @TSCM: gefeliciteerd met je mannetje, heerlijk! Liefs Uk
Hoi allemaal, De afgelopen uren heb ik besteed aan het lezen van de verhalen. Het is nog niet bevestigd maar heel herkenbaar allemaal. Vooral de beperkte informatie uit het ziekenhuis. Dit is ook de reden om toch verder te gaan zoeken en lezen. Hieronder mijn verhaal. Op 6 november gingen we voor de termijnecho. Ik had wel een vreemd gevoel wel volledige symptomen van zwangerschap maar geen uitzinnig blij gevoel. Erg gericht op eerst zien dan geloven. Niet te verklaren maar omdat het de eerste keer was maakte ik daar weinig van. De eerste echo was op 5 oktober. Toen zagen we een mooie heldere zwarte vlek met daarin een rondje met een snel kloppend hartje. Alles goed en normaal dus. Al was het vreemd om te horen dat we een week minder ver zouden zijn dan wij verwachten. Bij de tweede echo duurde 'lang' voordat er iets herkenbaars was. Omdat het beeld een en al sneeuwstorm was en een vruchtje wat kort na de eerste echo was gestopt met groeien reden om ons door te sturen. Een dag later dus naar de gynaecoloog. Die had wel een goed gevoel met de echo die ze zelf maakte plus het verhaal van de eerste echo. Toch het zekere voor het onzekere dus bloedprikken en een curretage de dag erna. Een raar en eng idee dat ons kindje al een week of 4 dood in mij zwierf terwijl mijn lijf niets aangaf. De curretage onder volledige narcose verliep goed dachten we. Weinig bloedverlies en ik voelde me goed. Dus ik dacht donderdag en vrijdag thuis, maandag weer werken zodat ik afleiding heb terwijl we wachten op de uitslag. Mooi niet dus. Zaterdag werd ik ontzettend beroerd spontane spierpijn en heeeeeel snel stijgende koorts. Binnen een paar uur schoot ik van mijn normale 36.2 of 36.3 naar 39. Weer terug naar het ziekenhuis dus. Voor de zekerheid bloedprikken uit angst voor een ontsteking, waarde was goed dus daar leek het niet op. Nu ik er toch was en niet duidelijk was waar de koorts vandaan kwam een echo gemaakt. Shit daar lijkt niet alles weg te zijn. Maar goed het was nog heel kort geleden. Dus antibiotica mee en dinsdag dan maar weer terug voor weer een echo en als het meezat ook de uitslag van het weefselonderzoek. De antibiotica heeft wat heerlijke bijwerkingen gehad helaas. Dus zo fit was ik niet meer. Dinsdag een chaotisch gesprek met de gynaecoloog. Heel kort en zakelijk maar wel tussendoor een opmerking over HCG die boven 100.000 was en veel weefsel bij de ingreep. Verder geen uitleg en die waarde was eerder nog niet meegedeeld. De echo wees nog steeds op restanten dus kreeg ik pillen mee. Vragen wilde ze niet beantwoorden omdat de kans op een mola heel klein is. Verslagen kwamen wij thuis, later bleek dat ze niets wilde zeggen omdat je toch maar 10% van een gesprek zou onthouden en je je zorgen ging maken om misschien wel niets. Nou helaas zo werkt het niet bij mij, ik heb het geheugen van een olifant en dat stilzwijgen met halve opmerkingen maakte me gek. De pillen die ik had gekregen leken eerst heel snel te werken, maar helaas die kwamen net zo hard weer terug. Dan maar nieuwe halen. Weer niet het heftige voorspelde effect. Balen dus............. Donderdag werd ik gebeld. De patholoog in het ziekenhuis zag geen aanwijzingen voor een mola. Opluchting dus. Alleen de manier van verwoorden was zo voorzichtig dat ik de volgende afspraak wilde afwachten voordat ik echt blij zou zijn. Bovendien wilden ze het bloed toch wel in de gaten houden. Maandag weer telefoon de gynaecoloog die de ingreep en eerdere afspraak had gedaan. Ik kan de uitslag nog steeds niet vinden maar morgen heeft u een afspraak dus dan zal ik nog eens bellen met de patholoog. Maar hoe kan dat dan????????? Ik was toch al gebeld over een uitslag? Gelukkig kon ze wel zeggen dat het bloed van eerder die dag er goed uitzag. Tijdens de afspraak afgelopen dinsdag kwam de aap uit de mouw. De patholoog in het ziekenhuis zag niets geks maar door de hoge bloedwaarden en echobeelden wilden ze meer zekerheid. Dus het is doorgestuurd naar een ander ziekenhuis voor nader onderzoek. Mijn bloedwaarde was inmiddels wel gedaald naar 400 binnen een dag of 10 na de curretage. Ook weer een nieuwe echo en daarop waren geen echte resten meer te zien. Wel een soort heldere opening maar dat is waarschijnlijk wondvocht of bloed. Dus wat betreft de gynaecoloog gelukkig geen 2e curretage. Al met al een heel gedetailleerd verhaal maar ik ben zo geschrokken van de gebrekkige informatie en slechte communicatie in het ziekenhuis. En ondanks dat ik jullie verhalen heb gelezen hoop ik wat herkenning te vinden. En hopelijk kan ik volgende week meer melden over mijn bloedwaarden en ook hopelijk definitief bericht over het weefsel. Lieve groet, Knuffey
Zijn hier nog leden actief? Ik krijg morgen een curettage.....van waarschijnlijk een mola zwangerschap, nog niet bevestigd! Maar ik vindt het allemaal zo spannend en eng! Er is maar weinig info op internet. Knuffey: is het nou wel of niet een mola geweest? De rest: hoe gaat het? Heb alles gelezen, soms een traantje gelaten! Hoop dat het goed gaat, met iedereen!
Hoi allemaal, Gisteren weer een gesprek gehad. De bloedwaarde was wel goed gezakt van 400 naar 117. Helaas kon ook het 2e ziekenhuis niet met zekerheid zeggen of het een Mola was. Dus is het doorgestuurd naar het 3e ziekenhuis. Over 2 weken weer bloedprikken en weer een afspraak. Tot die tijd nog steeds afwachten dus @ ladymoi2; heel veel sterkte met wat er allemaal komen gaat. Ik hoop dat er snel duidelijkheid is voor je. Zijn er voor de rest nog nieuwtjes bij de anderen? Groet, Knuffey