Ik kan me voorstellen dat het jou pijn doet om te lezen dat andere mannen wel bij de geboorte van hun willen zijn. Ik kan me ook voorstellen dat jouw man bang is omdat hij niet tegen bloed kan en last heeft van hyperventilatie, maar de geboorte van je kind is zo speciaal! Ik zou het idd gewoon bespreken met de vk waar je man bij is, laat haar vertellen dat hij niet tussen je benen hoeft te kijken. Misschien kun je haar eens bellen, zodat zij er al vanaf weet voordat jullie weer heen gaan. Eigenlijk vind ik dat je man zich gewoon moet vermannen, en erbij moet blijven om jou te steunen! Het is jullie kind dat geboren gaat worden!! Ik heb zelf last van paniekaanvallen en hyperventilatie. Ziekenhuizen zijn 1 van de engste dingen voor mij! Maar dat mijn dochter 4 weken geleden d'r enkel brak en dus naar het ziekenhuis moest, heb ik geen moment getwijfeld en ben ik met haar meegegaan! Zoals het hoort! Hoe moeilijk en eng ik het ook vond, zij was mij nodig, en dan is zij belangrijker!! Jij bent je man nodig tijdens de bevalling, en dat moet voor hem het belangrijkste zijn op dat moment! Sterkte met je gesprek vanavond, ik hoop dat jullie eruit kunnen komen.
Wij doen het andersom. Ik zal niet bij de bevalling zijn, want daar kan ik echt niet tegen. Man mag het dit keer lekker zelf doen. Grapje. Pijnlijk dat hij er niet bij wil zijn. Natuurlijk kun je dat aankaarten bij de verloskundige waar hij bij is. Jij zit ermee, terwijl jij straks het werk moet doen. Volgens mij ben je veel te lief en heeft hij helemaal niet in de gaten hoe erg jij het vindt, als je het al niet eens bij de vk bespreekbaar durft te maken. Persoonlijk kan ik ook wel zeggen dat ik mijn man na de bevalling dan ook niet zou hoeven zien, niet de lasten dan ook niet de lusten. Hij zou er ook letterlijk nooit meer in komen. Dat jij daar anders over denkt is jouw goed recht maar ik denk wel dat hij heel goed in de gaten heeft dat jij dit accepteert.
Mijn schoonvader was er bij de bevalling van hem (de eerste dus) sinds dien, heeft hij gepasseerd. Dus ik denk dat hij dat ook meer van hem heeft gehad. Mijn vader was bij ons allemaal erbij! 4 maal toe. Ik ga zeker geen ruzie maken, maar vind het toch wel leuk om wat argumenten erbij te halen. Ik wist het al zeer lang, dat hij er niet bij wou zijn. Voordat we zwanger waren en de mmm ingingen. Maar nu het bijna zo ver is, komt deze gespreksstof vaker naar boven!
Hier hoeft ie het ook niet eens te wagen, maar ik weet dat hij het voor geen goud wil missen.... bespreekbaar maken lijkt me het minste wat je moet doen. En verloskundige of gynaecoloog zal dit al veel vaker meegemaakt hebben hoor... en dan gaan ze maar van hun stokje dat is geen ramp, gebeurt zovaak Laat hem je lekker steunen om bijvoorbeeld achter je rug te zitten.. of idd naast je met de rug naar je benen toe
Mijn partner wilde er eerst ook niet bij zijn, omdat hij ook niet tegen bloed kan. Ik heb met hem gepraat hoe bijzonder ik het zou vinden en dat ik er liever zelf ook niet bij wil zijn maar dat ik ook geen keus heb. We hebben nu afgesproken dat hij aan het hoofdend blijft staan. We weten beiden dat hij waarschijnlijk wel van zijn stokkie zal gaan. Maar laatst zei ie zelf, ik val liever flauw dan dat ik zelf zou moeten bevallen. Soms heb ik bijna het idee dat hij er al zin in heeft haha. Ik zou ook een gesprekje met je vk aangaan samen met hem, want het is denk ik ook deels de angst die hij van zijn vader meegekregen heeft! Hopelijk draait hij bij, en kunnen jullie samen van jullie eerste momentje als gezinnetje genieten....
je hebt nog 12 weken op je samen voor te bereiden op de bevalling.ga samen naar een cursus lees er over op het internet.en bespreek het zeker samen met de gyn het is het onbekende je man wil echt wel het moment mee maken dat zijn kindje geboren word.maar ik zou snappen dat hij het eng vind.het is niet niks om je vrouw zo te zien,maar hij moet er gewoon door heen.en anders weet ik zeker dat hij spijt krijgt.nou praten samen meid komt vast goed
Mijn man was er elke seconde bij,hield me vast,hield tijdens de bevalling mijn benen op te trekken,moedigde me aan..echt geweldig!! Terwijl hij mega nerveus was! Misschien kun je hem wat voorbereiden? Of vragen offie bij je hoofd blijft staan
Huh??? Bestaan er zulke mannen die er niet bij willen zijn?? Ik kan me dacht echt niet voorstellen. Hij moet jou toch steunen?? Hoe moet dat later als jullie kindje een keer naar het zkh moet ivm bijv gat in hoofd ed? Hij schakelt zijn eigen gevoel maar even uit hoor.. pfff
Wat raar... Mijn man wil er gewoon super graag bij zijn. De geboorte van je eigen kind wil je nu toch niet missen? Vooral omdat je als vader al zoveel 'achterblijft' op de moeder omdat je als moeder uiteindelijk het kind draagt, vind ik het nog belangrijker dat de papa er toch zeker bij is als het kindje geboren wordt. Mijn man is stikjaloers dat ik het kleintje kan voelen en hij niet, hij zou er nog niet aan mogen denken om het kleintje niet te zien als hij/zij geboren wordt. Hij wil liefst van al zelfs naast de gyn gaan staan maar dat mag hij van mij niet, hij mag mijn hoofd ondersteunen enzo, en tuurlijk mag hij kijken maar hij mag me gerust een beetje helpen
Bang voor bloed en hyperventilatie. Ja, sorry, maar ik zou mijn man dus ofwel keihard uitlachen, ofwel keihard de huid volschelden, (ws afhankelijk van welke hormonen op dat moment de overhand hebben), als hij met die reden aan zou geven er niet bij te kunnen/willen zijn. Jemig, wat je als vrouw allemaal moet doorstaan! Daar moet hij maar beter bij zijn ook om mij te steunen! Nou was het bij mijn man helemaal geen onderwerp, van meet af aan volkomen logisch dat hij erbij zou zijn, maar als hij moeilijk had gedaan, dan had ik echt gezegd: Wees een vent en verman je maar gewoon. Dat moet ik namelijk ook op het moment dat ik lig te bevallen... Hij hoeft echt niet alles down-under te bestuderen hoor, dus erg veel bloed hoeft hij helemaal niet te zien. En echt: ik zou liever hebben dat het hem op dat moment echt teveel wordt en hij van z'n stokkie gaat, dan dat ie gewoon maar wegblijft uit angst..
Wat reageert iedereen hier streng. Ik moet zeggen dat als ik mijn eigen bevalling had kunnen overslaan ik het ook had gedaan. Ik kan me best voorstellen dat je man bang is. Ik zou bespreken waarom hij bang is. Is hij misschien bang om van zijn stokje te gaan en jou hierdoor niet goed kan bijstaan? Leg hem dan uit dat het bijstaan is, hij hoeft de bevalling niet zelf te begeleiden. Of regel een back-up (moeder oid). Is hij bang voor het bloed, dan is de eerder genoemde tip (alleen bij hoofdeinde staan) een oplossing. Is hij bang dat hij idd flauw valt, leg hem uit dat je dat niet erg vindt, dat je het belangrijker vindt dat hij het in ieder geval probeert. Zoek de werkelijke angst en zoek daar een oplossing voor. Mijn man was overigens bij beide bevallingen wel aanwezig. Mijn schoonzus heeft, omdat ze vermoedde dat haar man het niet aan kon, naast haar man ook haar moeder gevraagd om er bij te zijn. Dat was voor haarzelf een hele geruststelling.
Tja, iemand vragen die jij er graag bij wilt hebben dan. Je moeder/vader/zus/broer/beste vriendin? Bij mij vloeide er wel liters bloed trouwens, maar dat terzijde Mijn vriend had hiermee ook niet aan hoeven komen. Hoezo HIJ kan er niet tegen? JIJ moet bevallen en hebt ZIJN steun nodig om JULLIE kind op de wereld te zetten. Ik had mijn vriend echt niet kunnen missen tijdens de bevalling. Ook al voelde het voor hem niet zo, ik vind nog steeds dat we het samen hebben gedaan!
Nou sorry hoor, maar mijn vriend had er niet mee aan moeten komen niet bij de bevalling te willen zijn! Wij vrouwen hebben 9 maanden keihard gewerkt met alle kwaaltjes van dien (geldt niet voor iedereen maar ik heb qua kwaaltjes niet zo´n fijne zwangerschap gehad) en dan zou hij niet bij de bevalling zijn?? Wij kunnen toch ook niet zeggen dat je niet tegen pijn en bloed kunt en MOETEN het ook allemaal doorstaan Probeer op een of andere manier, (weet niet hoe jullie band is met zijn ouders) misschien met zijn ouders erbij eens met hem te praten dat hij jou echt niet ´aan je lot kan overlaten´ met zoiets speciaals! Mijn vriend is van begin tot eind bij me geweest en vond het ook niet leuk mij pijn te zien hebben en is ook geen fan van bloed maar heeft dan ook niet staan koekeloeren tussen me benen, dat hoeft ook niet!
Kom nou toch! Ik zou heel erg boos op mijn man worden als hij hiermee aan zou komen. Jij bent verdorie degene die het 't zwaarst heeft tijdens de bevalling hoor! En hij hoort jou daarbij te steunen! Ik zou van hem eisen dat hij bij je zou blijven. Dan gaat ie inderdaad maar de hele tijd naar je gezicht kijken ofzo, maar hij kan het niet maken om er tussenuit te knijpen op het moment-supreme! Laat je niet afschepen met z'n zwakke excuus hoor! Succes!
mijn man is ook echt geen fan van bloed enzo maar ik zei tegen hem kom maar gewoon bij mijn hoofd staan en wanneer jezelf denkt ik wil het zien moet je het doen. hij heeft dus wel gekeken en vond het zo bijzonder. hij heeft zelfs de navelstreng doorgeknipt! dat durfde hij echt niet. ik zou het echt pissig zijn als hij er niet bij was geweest had hem echt nodig tijdens de geboorte als steun.
ik ben bij de bevalling van me zus geweest en heb dus mijn zwager bijgestaan die vond het doodseng om te kijken tot ik vertelde dat er niks ergs te zien was en toen ging die samen met mij down under kijken en werkelijk waar hij is me dankbaar geweest dat ik hem dit heb laten doen! want hij vond het wel zo iets moois!
Mijn vriend moet ook niks van bloed hebben en dacht van te voren dat hij niet down under wilde kijken, maar wie kijkt daar wel voor z'n lol naar? Gyns/vk uitgezonderd Maar hij stond tijdens het persen toch ineens te roepen "Ja, ik zie hem, ik zie hem en hij komt er bijna uit!"
Hoi Mijn man is er gewoon bij geweest. Wel riep hij heel de zwangerschap ik blijf bij je hoofd en ik ga NIET de navelstreng doorknippen . Puntje bij paaltje in de verloskamer links de verpleegster rechts de vk en midden voor mijn man! Hij heeft tijdens het persen ademloos toegeven die zijn zoon geboren werd. En hij heeft natuurlijk ook de navelstreng doorgeknipt. Ook hij is erg anti bloed enzo. Hij zei later ook tegen me mmh er was helemaal geen bloed. Het was heel mooi volgens hem de schat. Ik denk dat hij je echt niet allen laat hoor. Liefs paula
Mijn man is er ook gewoon bij geweest en ik had hem niet willen missen. Ik was zo blij toen hij thuiskwam en ik niet meer alleen was met m'n pijn en zenuwen. Bij de eerste heeft hij niet veel gedaan, gewoon naast me gezeten en m'n hand vast gehouden. Bij de tweede heeft hij juist actief geholpen, mijn rug gemasseerd, heen en weer gerend met hittepitjes, me vastgehouden op de baarkruk en zich om laten gooien, toen ik mijn hele lijf in de strijd wierp om die baby er uit te werken. Beide keren ook de navelstreng doorgeknipt. Zonder hem had ik het zowel mentaal als fysiek veel moeilijker gehad. Bovendien hebben we deze unieke ervaringen samen gedeeld, verder was alleen de vk erbij en die spreek je later nooit meer. Ik vind dat je er gewoon op kunt staan dat hij erbij blijft als jij dat ook wilt, hoor. Hij was erbij toen het gemaakt werd, hij zal erbij zijn als het opgroeit, dan moet hij er ook bij zijn als het geboren wordt. 's Avonds een vent, 's ochtends een vent toch?
Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat iedereen wel erg hard reageert... Hier is manlief ook erg bang voor bloed, doktoren, tandartsen, ziekenhuis e.d. Zo erg zelfs dat we bij de huisarts zijn geweest om over zijn angst te praten en er een doorverwijzing voor hebben gekregen om met een psycholoog te gaan praten. Dit staat los van de bevalling, dit speelt al als hij op controle moet bij de tandarts. Laatst moest mijn bloed extra gecontroleerd worden bij de verloskundige ivm rhesusfactor, dan gaat hij even geboortekaartjes kijken... Voor wat betreft de bevalling hebben we afgesproken dat hij het in ieder geval gaat proberen, aan het hoofdeind, alleen naar mij kijken. Ik vind het goed als hij even op de gang gaat ijsberen, maar we hebben afgesproken dat hij wel weer terugkomt. Voorafgaand aan de bevalling wil hij zo min mogelijk info over het medische gebeuren. Dus vooral niet bevallingen op tv kijken, vertellen over hoe het allemaal in z'n werk gaat e.d. Dingen waarvan ik denk dat ze heel belangrijk zijn dat hij ze wel weet, vertel ik wel, maar minimaal. Het is ons eerste kindje, dus of deze aanpak gaat werken moet nog blijken. Tuurlijk, als vrouw doe je al het werk, maar ik wil er wel samen met hem een zo mooi mogelijk ervaring van maken. En dat wil hij ook. In zijn geval is het niet een kwestie van niet willen. Kun je niet iets soortgelijks met je man afspreken. Jij een stapje, hij een stapje. Vraag waar hij zich wel prettig bij zou voelen voorafgaand aan en tijdens de bevalling. Spreek ook je eigen verwachtingen uit, maar laat merken dat je hem begrijpt en dat je ergens in het midden uit wilt komen. Ik denk dat je er dan samen het beste van maakt.