En dat voelt verschrikkelijk!! Vandaag tijdens een driftbui van mijn zoontje ontzettend van mezelf geschrokken. Ik ben uitgevallen naar mijn zoontje.. Het schuldgevoel vreet letterlijk aan me.. Ik heb hem daarna wel duizend maal mijn excuses aangeboden,gezegd dat mama dat niet mag doen en dat het echt niet zijn schuld is. Wie van jullie is het ook weleens overkomen? Hoe gingen jullie ermee om om het daarna niet meer voor te laten komen? Wat een akelig gevoel :x
Je niet schuldig voelen aller eerst. Er zullen een hoop mama.s beweren dat ze nooit hun geduld niet verliezen. Alleen geloof ik daar helemaal niks van. En voorkomen kun je het niet wel kun je er van leren. Net zo als je zoontje. Je voelt het als waren aan komen en dan is het belangrijk dat je van 100 terug telt en weer naar de 100 toe. Kan je alleen niet beloven dat het je nog eens gaat gebeuren want dan zou ik liegen. En dat schuld gevoel zal nog wel even blijven. Denk om ons moeders te laten leren hoe we geduldiger moeten worden. Wat soms verdomt lastig is.
Ja, dat kan gebeuren. Ook jij bent maar een mens. Ik kan me voorstellen dat je hierover schuldig voelt, maar als jij je zoontje daarna uit hebt gelegt waarom mama zo deed, dan is t prima.
Ik heb haar wel eens boos in bed gelegd omdat ze maar bleef krijsen omdat ze niet wou gaan slapen en ben weg gelopen omdat ik mijzelf heel woest voelde Was destijds in pnd tijd Zij huilen natuurlijk, voelde zich in de steek gelaten, begreep niet waarom ik boos was Na drie min voelde ik een intens schuld gevoel, heb haar opgepakt en hebben we samen gehuild, toen werd ze gelukkig snel rustig en zijn we samen gaan liggen en gaan slapen Ook heb ik haar 1 x per ongeluk in haar eetstoel in slaap laten vallen (zij keek ff tv en ik stond ong 10 meter van haar af in de keuken) En dacht dat ze lief en rustig tv zat te kijken Zat ze dus verschrikkelijk te knikkebollen en was op, terwijl ze enkele min daarvoor nog vol energie was Voelde ik mij ook echt verschrikkelijk klote over
Fijn te lezen dat het 'normaal' is. Toch voelt het niet zo. Gelukkig besef ik nog wel dat ik tenminste gevoel heb door schuldgevoel te hebben. Wanneer er dat niet meer is..... Normaal ben ik best geduldig en relaxed,soms tot ergernissen van andere die sneller en strenger in zouden grijpen bijvoorbeeld. En nu deed ik het plotseling zelf,uit mn velletje springen.. Het schuldgevoel is echt intens.. stom zeg!
Ik ben normaal ook best rustig maar sinds een paar maanden haalt dochterlief echt het bloed onder mijn nagels vandaan.. Ik heb één keer gehad dat ik echt naar buiten moest ff, daar heb ik ff heel hard geschreeuwd en tot tien geteld en weer terug naar binnen.. Dochter zat me aan te kijken met zo'n blik van wat ben jij voor mafkees..
Eerlijk ??? De laatste tijd regelmatig helaas onze dochter is dan wel bijna 2,5 dus geen dreumes meer maar peuter... En ik voel me dan ook enorm schuldig, maar niks is goed, oren zijn verstopt, ze slaat soms haar broertje (6 weken ), schreeuwt, enorm driftig en haalt bloed onder je nagels vandaan... Je geduld verliezen is niet goed maar soms weet ik het gewoon niet meer en dan reageer ik weleens bozer dan dat de bedoeling was...
Ligt er natuurlijk ook een beetje aan wat je met "uitvallen" bedoelt...? Eens even flink je stem verheffen (ok een keer schreeuwen, a la) en eens even flink aan de arm mee nemen om even op een apart plekje neer te zetten ofzo. Maar slaan oid, daar zal ik nooit begrip voor hebben. Al heb ik niet t idee dat je t daar over hebt...
Ik heb het ook bij mijn zoon van 6 maand dat vind ik helemaal erg. hij snapt er helemaal niks van en begint te huilen. Hij schopt heel veel en hij schopte het fruithapje uit mijn hand en alles zat onder. was echt boos geworden en daar was hij van geschrokken. Uit zijn stoel gehaald en samen lekker potje lopen janken. Voelde me ook heel erg schuldig nog steeds maar hij is het na 1 minuut alweer vergeten en lachte daarna meteen weer. je bent echt niet de enige! soms ben je zo machteloos of moe. er speelt van alles mee.
Ik vind het niet meer dan normaal. En als je kindje echt door het lint gaat mag hij best merken dat mama dan ook echt even heel boos wordt. Het gebeurt hier vanzelfsprekend ook weleens. Helemaal geen ramp, zolang het maar geen gewoonte wordt, heb ik er geen enkel probleem mee.
ik had het gisteren. Mijn dochter werd na bijna 3 uur middagslaapje huilend wakker. Dan wil ze haar bed niet uit, maar ik mag ook niet weglopen. Op een gegeven moment is niets meer goed en gaat ze weer huilen. Ik doe haar slaapzakje uit, gillen, ik neem haar op schoot, probeer haar rustig wakker te laten worden....huilen. Op een gegeven moment is ze ontroostbaar (15 min lang) en begint ze me te krabben en te slaan. Dan word mijn geduld minder en vertel ik haar dat ze niet mag krabben.....gillen. Op een gegeven moment heb ik haar weer terug in haar ledikantje gezet van "gil daar dan maar ff". na 5 minuten was het echt wilde gekkigheid, dus ik loop weer terug naar haar kamer en daar zit ze me toch te snikken en te happen en te gillen. Ik til haar op, ga op een stoel zitten met haar en pak er een boekje bij. Dat vond ze leuk, maar na het boekje....jawel, gillen. Uiteindelijk, na 30 minuten, heb ik het bad aangezet toen ze nog zat te snikken. In bad werd ze pas weer rustig. Maar als je het over consequent hebt: dan ben je aan het troosten, dan word je boos en dan weer troosten..... kom je vanzelf weer op de topic terecht: laten huilen of niet? Nou, ik kan je wat zeggen: ik heb haar echt geprobeerd te troosten maar als ze dan gaan krabben ed. dan vind ik dat troosten toch lastig worden
hier ook wel hoor , is normaal. een kind mag ook merken dat het nu echt te ver is gegaan. en in slaap vallen in de eetstoel gebeurd hier regelmatig, til haar op leg haar in bed, s avonds probeer ik er dan nog een papfles in te krijgen al slapend, daar heb ik me echt nog nooit schuldig over gevoeld. hoort er gewoon bij hoor dat je er even helemaal genoeg van hebt, jij bent ook maar een mens en soms kan je je zo machteloos voelen of gewoonweg boos zijn.
Joh dat kan een keer gebeuren hoor! Als je zelf voelt dat je gedult echt opraakt, geef hem ff iets waardoor hij rustig speelt(koekje en sesamstraat van mijn part) en ga zelf even met een kop koffie buiten zitten, gewoon weg uit de situatie. Als je terugkomt kan je alles heel anders bekijken, is je zoontje uit zijn bui(want die voelt ook dat hij jou op de kast krijgt, t zijn echt minimonstertjes zo af en toe) en kunnen jullie weer lekker samen verder! En dat schuldgevoel, loslaten hoor. T kind houd echt geen trauma over aan een keer een boze mama
En dat vooral niet meer doen, dan maak je het enorm terwijl het helemaal niet zo groot is. Hij is het zo weer vergeten hoor, jij niet. Als je één keer hebt gezegd, he mama was even boos maar het is al klaar! Dan is het goed. Leren, accepteren en loslaten en niet blijven hangen.
dit inderdaad . WANT mama mag wel boos worden! en hij ook als, opa ook enz. Iedereen heeft recht om boos te worden alleen moet hij ook leren dat het daarna weer klaar is.
Mijn dochter is pas 7 maand en ik verlies mijn geduld ook wel eens als ze huilt om helemaal niks, meestal kan ik het dan toch nog opbrengen geduldig te blijven, maar soms is het na een lange dag echt te veel; dan leg ik d'r veilig in bed en ga ik zelf 5 minuutjes kalmeren. Tja, ik ben ook maar een mens Meestal gaan we daarna samen in bed liggen zodat we allebei bij kunnen komen
Ik verlies ook wel eens mijn geduld. Ik vind het moederschap soms best zwaar en dat resulteert er soms in dat ik mijn geduld verlies en tegen hem uitval (nooit slaan oid, maar ik verhef m'n stem wel eens teveel of word naar mijn mening te snel boos op hem) Ik word soms echt gek van gezeur/gehuil. Soms lijkt het wel alsof de meeste moeder engelengeduld hebben... Mijn eigen moeder was ook zo'n moeder die pas boos werd als ik haar echt tot waanzin had gedreven. Zelf heb ik niet zoveel geduld en dat vind ik best wel eens moeilijk!
Hier hebben we allemaal niet zoveel geduld in huis dus het gebeurt hier ook regelmatig. Met name sinds het einde van de zwangerschap en nu met een baby erbij. Vooral als ik dan alleen ben, kleine onrustig is en zij ook nog eens begint. Als ik hier een keer te ver ga (niet slaan ofzo hoor) maar als dat voor mij zo voelt, dan zeg ik dat ook tegen haar dat ik niet zo had mogen doen maar dat mama boos werd omdat... dan maken we het ook weer goed en is het klaar.
@red, oh houd mijn hart vast, mijn dochter en dochter nr. 2 vanaf half november schelen bijna 2 jaar met elkaar. Ik lees zo veel verhalen over deze zware combi! En ik vind het nu al zwaar met mijn zwangere buik!
Ik persoonlijk vond zw icm dreumes zwaarder dan 2 kleintjes On topic; ja gebeurd. Ik bots ook weleens met mijn dochter (beide nogal ongeduldig) en voel me dan ook wel schuldig, maar ik ben het er mee eens dat ze ook weleens mogen weten dat mama boos is. Als het echt onterecht is bied ik natuurlijk mijn excuses aan.