Als ik er zo op terug kijk dan is dat gevoel inderdaad steeds minder geworden sinds de zwangerschap van de oudste, maar dit besefte ik toen nog niet (of wilde ik niet beseffen). Ik ben me er (meer) bewust van geworden tijdens de zwangerschap van de tweede en sindsdien gaat het dus ook steeds verder bergafwaarts. Als er nu over na denk (met name door vragen en opmerkingen) denk ik zelf dat ik gewoon echt veranderd ben door de zwangerschappen en de komst van de kinderen. Ik denk dat elke vrouw wel veranderd vanaf het moment dat ze moeder wordt/is geworden, alleen de een meer dan de ander. Ik ben zelf op zo'n manier veranderd dat het niet meer aansluit bij de wensen en behoeften die ik 6 jaar geleden had. Maar dit veranderen? Ten eerste weet ik niet of dat wel kan en ten tweede als het al kan weet ik niet of ik dat wel wil; ik ben namelijk gelukkig met wie ik nu ben en zou voor geen goud terug willen naar hoe ik 6 jaar geleden was.
Hij heeft wel een goede band met zijn familie, maar die wil hij er buiten houden. (Daarom ook dat hij niet "even" weg wil om beiden rust te krijgen) Mijn man wil heel graag meegaan in oplossingen, maar dan alleen oplossingen die hij alleen of met mij kan proberen. Hij wil er met niemand over praten ook, alleen met mij, maar ik weet en trek het ook allemaal niet meer. Ik hoop dat ik vanavond weer "even" kan praten met hem hierover.
Mee eens. Je kunt er niet aan werken zolang die andere man nog in beeld is. Ik haal ook niet echt uit je tekst dat je ervoor vecht.
ik weet niet wat je dan mist in hem, weet je dat zelf? in mijn ogen heb je echt zelf al besloten en vraag ik me af wat je hier wil horen...
ik weet niet waaruit jullie opmaken dat ze al besloten heeft eigenlijk..ik denk ook niet dat ze antwoord heeft op de vraag "wat wil je hier horen" het is vaak goed om je verhaal even te doen, om je gedachten en gevoelens eruit te gooien zonder een passend antwoord te krijgen.
@lennylenn uit de opmerkingen vind ik dat je dit kunt lezen, ze heeft het veel over dat hij iets niet heeft wat ze graag ziet en dat zal hij nooit krijgen en dát is de reden waarom ze niet meer verder wil/kan.... dus tja...
dit stukje ken ik wel..tot voor kort hadden mijn vriend en de oudste elke dag ruzie. ik werd er knettergek van! echt om de stomste dingen kregen ze ruzie en idd mijn zoon toonde op een gegeven moment totaal geen respect meer naar papa toe en luisterde ook voor geen meter naar hem. nou na 80 keer was ik het geruzie spuugzat, ben naar het consultatiebureau gelopen heb een afspraak bij het pedagogisch spreekuur gemaakt en in mn vent zn handen geduwd. hij houdt daar absoluut niet van maar verassend genoeg was hij hier wel blij mee. en meid ik ben zelf pedagoog (jeugdzorg) en zelfs ik werd gek van de gekibbel want ik kon hem alles 20 keer uitleggen maar het drong niet tot hem door naja dan doet iemand anders het maar. mijn geduld raakte op
Volgens mij is dat typisch vadergedrag, mijn man wordt ook af en toe boos op onze dochter, ze weet psies hoe ze hem zover moet krijgen dat hij dingen doet terwijl hij eigenlijk moe is, vaak geeft hij toe en die enkele keer dat hij niet toegeeft, blijft onze dochter doorgaan omdat ze van haar vader niet anders gewend is dan, dat hij toegeeft, dus wordt hij kwaad op haar (nu roep ik haar ook wel terug, ze is per slot van rekening ruim 7) maar later zeg ik wel tegen mijn man dat hij niet duidelijk is, hij begint dan van ik zeg toch nee, ik vertel hem dat zijn nee vaak veranderd naar ja en zo is ze dat gewend en hij moet voet bij stuk houden en dat zal flink moeilijk worden de eerste keren maar uiteindelijk leert ze het wel. Bij mij weet ze echt, nee is nee, bedtijd is bedtijd, niet luisteren is straf. Niet alle vaders zijn zo, er zijn natuurlijk strenge vaders en minder strenge moeders, gevalletje omgekeerd.
Hier ben ik het wel mee eens.... Klinkt wel als mannen/vader gedrag. Dochter is aan het peuterpuberen en ze kan soms echt het op de zenuwen van mijn man werken....... Soms staat hij gewoon een discussie te voeren met een 3 jarige Of als mijn man onze dochtre met iets wil helpen en mijn dochter wil liever mama, dan zegt ie doodleuk "ja, je houdt natuurlijk meer van mama als van papa" Dochter zegt dan natuurlijk ja en dan is ie helemaal geirriteerd. En als ik er dan later iets van zeg, dan zegt ie tegen mij dat ze gewoon niet zo stom moet doen. Dan denk ik wel eens bij mezelf "stel je niet zo aan kleuter, ze is 3 jaar!" (verder is ie trouwens wel een hele, leuke, lieve papa hoor)
Moeilijk verhaal.. Dat je gevoelsmatig niet meer op 1 lijn lijkt te zitten is heel vervelend.Maar ik vraag me af of je dat nu niet te rooskleurig in ziet. Als je nieuwe mensen leert kennen leer je altijd de leuke kant kennen,praten kan iedereen dan als de beste. De ware aard zie je pas als je intens met iemand omgaat. Hiermee wil ik zeggen,dat mocht je denken dat wat je nu mist bij je man,misschien wel bij een ander kan vinden maar je misschien ook bedrogen uitkomt. Niemand is perfect,en zoals vele weten zijn mannen communicatief heel anders ingesteld dan vrouwen. Lees het boek Mannen komen van mard,vrouwen van Venus eens. Daar staan hele goede verhalen en tips in waarom mannen anders reageren dan vrouwen,en hoe je dat beter in elkaar kan laten lopen.
Een tijdje geleden had ik ook zulke gevoelens. In een relatie is het niet altijd koek en ei. Ook bij ons kwam de sleur erin en eigenlijk had ik er ook helemaal genoeg van. Bij ons gaat het nu echt weer helemaal goed. Je moet er even doorheen en misschien komen er daarna weer betere tijden. Een "vriend" waarmee je goed kan praten is nu heel leuk, maar misschien niet om een relatie mee te hebben. En zoals eerder gezegd, je hebt ook kinderen. Denk ook aan hun. Het gras lijkt inderdaad altijd groener bij de buren, maar dat is het vaak niet!! Oja, ik denk dat niemand constant gelukkig moet zijn, maar tevreden is ook goed genoeg zeg ik maar!
Mijn gevoel na jou verhaal is: ga ervoor met je man. Verbreek het contact met die ander (tijdelijk) en probeer ervoor te gaan. Een relatie kan niet altijd alleen maar ups hebben. Twijfels, ruzie, meningsverschillen, dips. Het hoort erbij. Als je over lange tojd nog steeds hetzelfde denkt, kun je altijd nog gaan scheiden. Maa mijn gevoel zegt: geef niet zomaar op. Sterkte!!
Ik denk dat je toch nog een keer het gesprek aan moet gaan en aankaarten dat je het echt serieus meent dat je nadenkt over scheiden.. Misschien dringt het dan wel tot hem door.. Dat je aangeeft dat je zelf nog wel openstaat voor relatietherapie maar dat hij dan toch echt mee moet gaan als hij wil dat er nog een toekomst voor jullie is. Mannen zien vaak dingen pas als het te laat is.. Als hij merkt dat je ongelukkig bent en zich daar rot over voelt, dan lijkt het me dat hij toch ook wel iets in relatietherapie moet zien als jij aangeeft dat dat een laatste redmiddel is.. Ik denk dat je echt duidelijker moet zijn in de signalen die je afgeeft en gesprekken die je met hem hebt. Blijkbaar heeft hij nog een beetje een bord voor zijn hoofd, en dan is het aan jou om tot hem door te dringen voor het echt te laat is. Lijkt me een lastige situatie, maar denk dat nogmaals praten het enige is wat je nog rest te doen.. Kan je echt niet tot hem doordringen en blijft de situatie zoals ie is, dan weet jij in ieder geval dat je meerdere keren hebt geprobeerd het aan te kaarten.. Mocht het dan niet baten, tja, dan heb je je best gedaan.. Soms werkt het gewoon niet.. Wat je zelf al zei over in je eentje in therapie kan ook erg goed zijn, misschien kom je dan ook tot nieuwe inzichten en kunnen zij je helpen.. Denk dat ze jou meer kunnen vertellen over wat je zelf misschien nog kan doen om je relatie te redden.. In ieder geval heel veel succes toe gewenst.. Ik zou zeggen, ga er nog even voor, geef het een laatste kans.. Je kan maar 1x ermee ophouden, dus dan moet je jezelf in de spiegel kunnen aankijken en weten dat je er alles aan hebt gedaan..
Elke levensfase heeft Weer andere behoeften en zo kan je zelfs verlangen maar een andere context,andere mensn om je heen willen, n ander leven zelfs...dit is een vrij natuurlijk proces waarin iedereen in meer of mindere mate mee geconfronteerd wordt.als vrienden, kennissen of je liefdespartner niet meegroeit of de andere kant op ontwikkelt, kan ht zijn dat je uitelkaar groeit en dan krijg je de situatie waarin jij je bevindt... Open en eerlijk zijn naar je partner toe, geef hem een kans ook zijn gevoel te uiten al is hij gesloten.misschien heeft hij meer tijd nodig. Met respect en geduld kan je toch nog een eind komen...ik wou dat ik die tijd kreeg met m'n partner...ik was niet gesloten maar ook ontevreden maar wij konden het allang niet meer redden. Hij veranderde niet mee of totaal de andere kant op. Blijf in goed contact, ook voor als jullie wel uit elkaar gaan en misschien is relatietherapie wel iets voor jullie...mijn man wilde dat nooit... Sterkte en wijsheid... (heb overigens niet alle reacties gelezen)
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar het eerste wat er in mij opkomt is dat je de relatie met die vriend direct moet verbreken als je je huwelijk wilt redden. En dat zal vast moeilijk zijn, omdat die relatie tegemoet komt aan iets wat je mist. Maar eerlijk gezegd denk ik als je deze relatie al jarenlang hebt dat het ook al jarenlang invloed heeft op je huwelijk. Ik geloof zelf persoonlijk dat als je een vriend hebt waarmee je meer deelt dan met je man dat het een vorm van vreemd gaan is, toch snap ik wel dat het heel lastig voor je moet zijn als je man zich moelijk kan inleven. Maar volgens mij is dat soms ook meer een vrouwending, ik denk dat je dan beter dat soort dingen kan delen met een beste vriendin, dan kan er ook geen seksuele spanneing etc. ontstaan daardoor. Delen brengt intimiteit, en als dat met een vriend is is dat mijns inziens vragen om problemen. Maar dat is mijn mening hoor! Ik ben nog ouderwets hierin en geloof echt in het huwelijk voor het leven, en je geeft zelf ook aan dat je met die intentie bent getrouwd. Nu komt het erop aan! Liefde is niet alleen een gevoel maar ook een keus, moeilijke tijden gaan weer voorbij, en je relatie kan er sterker uit komen. Maar dat vraagt opoffering en inzet. Misschien id goed om relatiehulp te zoeken samen. En op zoek gaan naar wat hij wel kan en heeft, en niet van hem verwachten dat hij geeft waar hij niet goed in is. Dat werkt volgens mij ontzettend demotiverend voor hem. Ik denk dat je huwelijk het waard is om voor te vechten, en zeker ook voor jullie kids!
Je zegt dat het contact met die 'vriend' geen invloed heeft op de gevoelens voor je man, nou, daar geloof ik helemaal niets van. Lijkt me bijna onmogelijk. Ik zou zeggen; contact met die man totaal verbreken. Volgens mij de enige manier om te kunnen vechten voor je huwelijk, en het een eerlijke kans te geven. Je kunt zo goed praten met die man zeg je; maak er een uitdaging van om ervoor te zorgen dat je dat weer met je eigen man gaat doen. Echt, contact met die 'vriend' zoals jij hebt, maakt dat je alles niet meer objectief kunt bekijken. Ookal denk je van niet, het heeft toch veel invloed. Ik zou dus zeggen; kappen met die vriend en ga voor je gezin! (PS als het dan na een paar jaar nog niet werkt met je man, zal die 'vriend' er nog steeds wel staan als ie echt zo'n goede vriend is...) Veel succes met alles!
Als je zo in de war bent is het in iedr geval geen goed moment om grote beslissingen te nemen, want die kun je niet goed overzien. Ik zou allereerst eens rustig bij mezelf te rade gaan en er achter zien te komen wat ik nou eigenlijk wil. Even geen contact met die 'vriend'. Even niet continu naar je man kijken en daar dingen van vinden. Alleen naar jezelf en je afvragen wat je wilt. Wat je verwacht van je leven. En dan kijken hoe je dat zou kunnen krijgen. Ik kan je wel het volgende zeggen: Als je iets mist bij je man en hoopt dat bij een nieuwe vriend te vinden, zul je hoogstwaarschijnlijk over een paar jaar in hetzelfde schuitje zitten als je niet eerst goed kijkt waar jouw onvrede vandaan komt. Want relaties veranderen. De passie gaat er uit in de tropenjaren met kleine kinderen. Het is hard werk en jij doet je werk in deze relatie niet omdat je half en half bij een andere man zit en alleen maar kijkt naar wat je man allemaal mist. Wees eerlijk. Kijk naar wat jij wilt, waarom je dat niet hebt en wat jouw aandeel daarin is. Anderen kun je niet veranderen, alleen jezelf.
lastig..... het eerste wat in mij opkomt is ook om die relatie met die vriend te verbreken.... En verder,... niet teveel ervan op internet zetten......