Als iets heel fijns ineens ombuigt in iets heel verdrietigs...hoe ga je er dan mee om? Het was een klein wondertje dat er binnen 6 maanden twee mooie streepjes op de zwangerschapstest stonden, wij rekenden er op dat het nog wel dik een jaar kon duren. Ik ben bijna 40 jaar en heb eerst veel oud gedoe op moeten ruimen en moeten genezen van een auto-ongeval voordat ik toe was aan een kindje. Een fijne verrassing dus. Op 28 juni zagen we het hartje kloppen. Heel bijzonder. Helaas...In juli geconfronteerd met een negatieve echo, het kindje dat bijna 7 weken in mij groeide leefde niet meer. Op dat moment kon ik er nog relatief nuchter mee om gaan, heel veel vrouwen krijgen een miskraam, ik was er vanwege mijn leeftijd toch een heel klein beetje op voorbereid. Een miskraam zegt niets over de vervolgkansen, dus ik zag het, ondanks het verdriet nog niet gelijk somber in. Totdat de medische molen startte en bij mij de emotionele achtbaan. Ik kreeg 2x 4 Cytotec, om het vruchtje af te stoten. En er gebeurde helemaal niets. Woensdag 25-7 opname voor curretage, om het te verwijderen. Ik kreeg net voor de opname koorts. Pas laat in de middag zakte de koorts, werd de knoop doorgehakt en volgde de ingreep. 's Nachts kreeg ik hoge koorts en kwam ik aan de bewaking te liggen. Dan lig je daar, ijlend van de koorts. Met verplegend personeel om je heen die je helemaal niet kent en wel wat beters te doen heeft dan je troosten. Weer Cytotec erin. En een deur verderop is een dame luidruchtig aan het bevallen. In de ochtend douchen, natuurlijk zelf geen zeep mee maar ik mocht van de afdeling wat gebruiken...Zwitsal babyshampoo... Twee dagen later mocht ik naar huis. Wederom Cytotec om de stolsels die ze hadden gezien af te stoten. 8 augustus weer opgenomen, met koorts. En weer gecurreteerd, om de stolsels weg te halen. Twee dagen later was ik weer thuis. Ik voelde me een stuk beter. 16 augustus controle. Er waren geen stolsels meer en er zat een ei klaar voor sprong. Je kunt je voorstellen dat ik daar blij mee was. Afgelopen maandag kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ik, omdat ik nog niet ongesteld ben geworden, over twee weken moet testen op zwangerschap. Als de test negatief is, moet ik weer terugkomen. Hij vermoedt dat ik syndroom van Asherman heb, dat zijn verklevingen in de baarmoeder veroorzaakt door 2 x curretage. Ondanks dat het niet goed is gegaan weet ik nu hoe het voelt om zwanger te zijn, daar ben ik dankbaar om, want die zes weken waren mooi en alleen al daarom wil ik me er niet negatief of te verdrietig om voelen. Omdat alle medische toestanden nog steeds door hobbelen kost het echter soms best wat moeite weer positief te zijn. Voorlopig heb ik geen idee hoe het verder loopt. Ik probeer verdriet en angst met zachtheid te accepteren, te voelen en dan los te laten. Maar gemakkelijk gaat dat niet. Toch barst ik regelmatig in janken uit, kan me niet concentreren op werk of huishouden, het voelt net of ik alle controle kwijt ben. Iemand ook een soortgelijke ervaring? x Liri
Meid, wat een verhaal en wat vertel je het mooi. Ongelooflijk hoe dom en bot een ziekenhuis kan zijn in zo'n situatie (zwitsalshampoo?! kom op zeg!) Tsja, wat je zegt een miskraam zit er in. Ergens calculeer je dat in, maar als het je gebeurt is het vreselijk. En niemand, ook je partner niet, kan dat echt begrijpen. En door de hele medische ellende erachteraan is het eigenlijk een traumatische ervaring geworden. Ik was er ook heel nuchter over, maar merk toch dat ik er nog altijd wel op momenten last van heb. Met name nu een zwangerschap maar uitblijft. Kop op, je weet nu ook hoe het voelt om zwanger te zijn. En dat het kán. Elke dag dat het nog niet is gelukt is er dan één teveel. Dat is zo. Ga ervoor, maar pak ook je momenten dat je er verdrietig om bent. Dikke digitale knuffel!
Lief van je, dank je wel! Dikke knuffel ook voor jou, ik zie in je handtekening dat je ook heel bekend bent met onzekerheid en verdriet.. Ik hoop en duim voor je dat het snel raak is en pas 9 maanden later gezond ter wereld komt! Ja daar was ik heel boos over had net een andere kamer gevraagd omdat ik precies naast een verloskamer lag en toen dat. En een uur later werd er iemand aangesloten op de doptone... toen heb ik de kamerdeur dichtgesmeten. De pest is, dat personeel kan er ook niet zo heel veel aan doen. Toch vind ik het best stom dat je zowel op de poli als op de afdeling zo waanzinnig ermee geconfronteerd wordt. Foto's aan de muur, van die poppen van vrouwenbuik met baby. Daar zit je gewoon niet op te wachten in onze situatie... Door bezuinigingen word je met "gynaecologische klachten" op dezelfde afdeling gelegd als de bevallende dames. Omdat die afdelingen tegenwoordig 1 zijn. Ze hebben me in ieder geval op een kamer alleen gelegd ipv die met hoogzwangere dames, dus ze hebben er wel een beetje aan gedacht denk ik dan maar. Nou ja genoeg geklaagd... tijd voor controle terugpakken... Ik heb net gebeld met Spaarne ziekenhuis omdat daar DE specialist (dr Emanuel) zit op syndroom van Asherman, pas na half oktober is er ruimte voor afspraken. Fijn om te weten waar ik aan toe ben, dit gaat nog wel even duren. Morgen bel ik mijn eigen ziekenhuis weer om te vragen of ze de boel vast in gang willen zetten, dan weet ik zeker dat ik, in het negatieve geval, ook half oktober terecht kan. Maar... liever niet he... Dus duim voor me dat ik óf positief test óf ongesteld word binnen nu en twee weken!
Hier een soortgelijke ervaring maar dan niet de heftige rompslomp erachteraan die jij wel hebt moeten doorstaan. Kan me voorstellen dat je dat extra zwak en verdrietig maakt. Je hebt gewoon enorm veel pech gehad. Alsof een miskraam niet verdrietig genoeg was... Ik hoop voor je dat het geen Asherman is en je snel weer zwanger mag worden van een plakbeeb. Sterkte
Dit is heel normaal hoor, je hebt nogal wat voor je kiezen gehad. En dan kan een mens dat rationeel heel mooi een plek geven, maar gevoelsmatig zit er behoorlijk verdriet en angst. Ik vind dat je te streng voor jezelf bent...het is nauwelijks een maand geleden dat je voor het laatst in het zh lag. Een miskraam is heftig, emotioneel en lichamelijk. Als je dan ook nog meerdere malen de pillen hebt gekregen, en 2x gecureteerd bent... dat is nogal wat. dan de verdenking op asherman, je klokje wat doortikt en door alle ellende niet echt aan verwerking van het verlies van je zwangerschap toekomen. Volledig normaal dat je nu een beetje een wrak bent. Je mag huilen, je mag boos zijn, je mag bang zijn. En die controle die komt wel weer. Sta jezelf eerst maar eens toe te verwerken en te rouwen. Sterkte!!
Dank je wel Panter, je bericht zette me even heel erg met beide benen op de grond (en vervolgens heb ik een flink potje zitten janken...) het stomme is, ik wil gewoon weer "gewoon" zijn, ben normaal gesproken een optimist en kan mezelf snel weer oprapen als er wat gebeurt maar nu, nu lukt dat dus niet. Met de Arbo en leidinggevende heb ik afgesproken dat ik 2x 2 uur per week werk (al dan niet thuis, afhankelijk van de pijn). In die twee uur krijg ik niet zo heel veel af, dus klussen die met enige spoed af moeten worden het nu niet. En dat is zo niets voor mij... Maandag weer met de gynaecoloog gesproken. Hij is heel resoluut. Ik moet een hysteroscopie (je zou er bijna hysterisch van worden), hij vermoedt toch echt serieus het syndroom van Asherman, want de cyclus is op gang maar onvolledig. Syndroom van Asherman zijn verklevingen aan de baarmoeder die door beschadiging na bv curettage kunnen ontstaan. Gevolg: niet meer ongesteld maar wel de klachten er van en (tijdelijke) onvruchtbaarheid (afhankelijk van waar het aan elkaar gegroeid zit, gunstige plek is weghalen, spiraal er een paar maanden in en dan daarna nieuwe poging, ongunstigste plek is bye bye kinderwens). Ik vraag me gelijk af of ze het toch niet daar verpest hebben, juist omdat ie er nu zo stellig over doet. Maar ja, beter geen zorgen meer om maken... ik wil dat dé specialist in Nederland zich er mee gaat bemoeien, dus ben ik doorverwezen naar het Spaarne ziekenhuis, waar ze zeggen hét expertisecentrum te zijn en waar ze ongeveer 95% van de vrouwen kunnen helpen. En verder is het daarmee wat mijn arts betreft klaar, hij ziet me graag weer terug als ik zwanger ben... Optimist... Het is een aanslag op mijn geduld, dat wel, want pas als het Spaarne alles van de gynaecoloog binnen heeft gaan ze kijken wat hun plan van aanpak wordt en krijg ik bericht over afspraak (de agenda van de specialist zit al tot half november vol inmiddels :-S) In de tussentijd loopt de (wederom korte) cyclus wel gewoon door en heb ik tussen eisprong en de uitblijvende menstruatie: koorts, kotsmisselijkheid, koppijn en extreme krampen kado. Diepe zucht, adem in adem uit Veldhuis & Kemper - Volkomen Kut (Officiele Videoclip) - YouTube
Hallo Lirial Wat een verhaal.Vreselijk om zoiets mee te maken. Ik heb zelf in juli een mk gehad met 7 weken. Moet je voor controle naar het zh.Zit je daar tussen alle zwangere vrouwen.Overal op tafel boekjes over zwanger zijn en bevalling.Nou ik en mij man zaten daar wel een uur in die wachtkamer.Wat was dat vreselijk. Toen dacht ik ook van kunnen ze daar niet een klein beetje rekening mee houden. Sterkte verder en ik hoop dat je snel zwanger bent.
Sterkte ermee nog, ik hoop dat je snel zwanger wordt van een plakbeeb ! ja dat zei ik ook daar in het ziekenhuis, dat het wel heel hard en kwetsend is voor vrouwen die slecht nieuws krijgen op afdeling gyn/verloskunde om zo met hetgeen ze net verloren hebben (of nooit kunnen krijgen) te worden geconfronteerd. Houd het dan gewoon een beetje neutraal denk ik dan... Dank je wel, ik ook, al zakt de hoop me langzaam wel in de schoenen...
Hi, ik heb in het begin gereageerd en was even nieuwsgierig... naar om te lezen dat de ellende nog niet achter de rug is en de je nog steeds in onzekerheid zit. Wel even een schouderklopje dat je doorzet en per se naar de specialist wil. Heel goed! Duidelijkheid krijgen is belangrijk, dan weet je waar je aan toe bent en kun je er weer voor gaan! Ik hoop binnenkort mooiere berichten van je te lezen! Veel succes.
Dank je wel! Ik vind het wel heel fijn om op het forum te komen, af en toe van die momenten dat ik zo aan mezelf twijfel en dan is er altijd wel een van jullie die me even een virtuele knuffel geeft of me weer even het gevoel geeft dat ik niet gek ben. Ik heb een bevriende verpleegkundige mn dossier laten doorlezen en gelukkig is er niets door het ziekenhuis verkeerd gedaan, het is gewoon een kwestie van zeer domme pech.. Gelukkig kan er ook nog iets meezitten, ik mag al half oktober langskomen! Dan eerst een echo, gesprek gyn en gesprek anesthesist maar tis in gang...jeej.. Goed weekend allemaal!
Hoi meid, wat een ellende zeg! Fijn dat je wel al half okt terecht kan. Ik ben er zelf nooit geweest maar heb de afgelopen jaren hier al begrepen dat dr E "the-man-to-be"is op het gebied van Asherman, dus heel goed dat je bij hem een afspraak hebt. Ik heb zelf veel miskraam maar vooral nasleep ellende gehad en begrijp je moedeloosheid, als dan ook nog de tijd in je nek hijgt is het ook een opgave om positief te blijven. Je kansen zijn echter echt nog niet verkeken hoor!!!
@Maja246 Ik zie in jouw onderschrift dat je het ook flink voor je kiezen hebt gehad, jeetje. Fijn dat het bij jou is goedgekomen! Ennuh...Dank je wel!
Sorry, ik wilde je niet aan het huilen maken. Wat je schrijft over gewoon willen zijn. Je bent gewoon, gewoon iemand die een behoorlijke tegenslag heeft gehad. Dus is het ook gewoon dat je al die dingen voelt. Man ik zou echt in mn broek schijten in jouw situatie. Dus dat jij je zo voelt is echt niet gek..ik denk dat iedereen in angst en een soort van roes zou leven. Dat is je overleveingsmechanisme. Dat lange wachten maakt het ook niet beter, want dan is er ruimte voor doemdenken, situaties bedenken en onzeker worden. Wat betreft asherman, dat zou heel goed kunnen. Maar na een MK is zowieso je cyclus behoorlijk van slag...ik ben nu 3 maanden na de laatste miskraam en mijn cyclus is nog steeds bagger. Heb geen curretage gehad, dus ik kan geen asherman hebben lijkt me. Het is normaal als je de eerste 6 maanden na een MK een vreemde cyclus hebt. Zijn je bloedwaarden wel goed? Want als gewoon je hormonen op hol geslagen zijn, dan kan je ook rare cycli krijgen. Ik wens je sterkte!!
Nee geeft niet, was goed... ben juist de hele tijd zo bezig om het in te houden dat het heerlijk opluchtend was. Nou.. naar die waarden is niet eens naar gekeken. De gyn. had het direct over Asherman, gezien mn dossier. De tweede curettage was nogal heftig, omdat er van alles vast zat. Ik had 16-8 tijdens de echo al weer een eisprong, we waren daar nog zo blij mee...En ongeveer 2 weken er na allerlei klachten die ik normaal heb met menstruatie, alleen die bleef dus uit. Ik heb de tweede eisprong ook weer gevoeld, net als de menstruatieklachten. Er komt alleen helemaal niets. Nou ja nog 3 weken en een paar dagen en dan zit ik bij dr. E. Dank je wel!
Voor de meelezers: ik heb hier gepost hoe het verder gaat nu http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden/382510-asherman-6.html#post13749286
pfff over 2 weken moet ik de OK in om hopelijk daarna van de verklevingen af te zijn en ik word met de dag zenuwachtiger... ik hoop zo dat het goed gaat en dat het dan 6 weken later met de controle ook nog goed is. En dat het daarna ook nog gelijk raak is... pfff