Onze jongste dochter is nu bijna 10 maanden oud. En ik moet bekennen dat is soms verlang naar een derde kindje........... Dat had ik helemaal nooit van mezelf verwacht, zelfs na de eerste riep ik dat nooit weer! Maar toch een tweede kindje mogen krijgen. En na een rot-zwangerschap is ze gelukkig kerngezond. Maar de laatste weken denk ik wel eens na hoe het zou zijn met een derde kindje erbij, erg druk natuurlijk, net als nu, maar ergens zou ik het toch nog wel willen.... Misschien komt het omdat mijn tweede zwangerschap zo erg was.....met een aandoening die ze in het gespecialiseerde zkh in leiden misschien 10-15 keer per jaar zien, wekelijkse controles en noem het maar op, misschien wil ik wel gewoon graag nog een onbezorgde zwangerschap meemaken, klinkt gek misschien maar zo voel ik het..... Ik weet ook niet waarom ik het überhaupt hier opschrijf, mijn vriend weet geeneens van deze gevoelens af, en ik weet ook niet goed wat ik er mee moet... Even opschrijven kan geen kwaad, misschien hebben jullie ideeën? Voor de moeders met 3 kindjes, hoe ervaren jullie dat?
Ik riep ook na elke bevalling, nooit meer, en toch 4 kindjes Ik riep dat vooral omdat ze allemaal huilbaby's waren, maar toch kwam het verlangen wel weer voor een volgend kindje...ons 4e was overgens wel een mooi cadeautje Maar ook weer een huilbaby haha Dus ik herken je gevoel wel.. Maar tja de ervaring leert dat 2 kindjes druk is dus 3 en 4 ook, maar ik heb niet echt het gevoel dat het 'veel' drukker is, je krijgt er ook handigheid in met ' organiseren' het is gewoon gezellig druk
Ik heb zelf ook erg het gevoel dat ik nog wel een kindje bij zou willen, de oudste is nu 3,5 jaar en de jongste is 7,5 maand... We hadden/hebben ook nog een dochtertje ze is met 2,5 maand oud overleden op 2 oktober is dat 2 jaar geleden en ik denk dat ik daardoor nog het gevoel heb dat mijn gezin niet compleet is. Nu met 2 kleintjes is het druk en met 3 denk ik dat het echt plannen word en improviseren maar goed ook de liefde en gezelligheid daar is waar je het voor doet.... Mijn man zegt altijd we hebben nu toch 2 gezonde kindjes dus hou nou maar op.. snap ik wel natuurlijk maar het blijft kriebelen dus ik herken je gevoel heel sterk!
Ergens vind het gewoon erg jammer om niet nog een keer een "normale" zwangerschap mee te maken. Zeker na zo'n drama-zwangerschap als die ik gehad heb....... Mijn vriend is volgens mij heel stellig in niet nog een kindje, hoewel hij pas wel de opmerking maakte om toch nog een derde te krijgen.....? Een semi-grapje vraag was het volgens mij meer.. En tja, je komt ook bij de ruimte, we hebben 3 slaapkamers waarvan 1 studeerkamer is en wij op zolder slapen. Dus tja, eigen slaapkamer kan dan weer niet, en zouden we eerst willen/moeten verhuizen. Dromen kan geen kwaad hè??
Ik had het juist helemaal niet en was onverwachts zwanger van de derde toen mijn zoontje 10 maanden was. En nu.. vind het enorm gezellig
Ik heb het juist andersom. Ik had toen ik zwanger was het gevoel dit wil ik nooit meer wat een hel. De bevalling was ik doodsbang voor en is me 100 procent mee gevallen en na de bevalling dacht ik snel weer een tweede voor M. Nu is M. alweer 8 maanden en ik ben dol gelukkig met hem, maar wat mij betreft blijft het bij 1. Hij is geweldig en zeker geen huilbaby. De kraamtijd was geweldig en hij is 100 procent gezond.. Ik zou nog wel 100 keer willen bevallen, maar 9 maanden zwanger zijn, NOOIT! Mijn vriend wil heel graag nu voor een tweede gaan, maar ik zie het echt niet zitten. Heb bedacht dat ik wacht tot M. een beetje zelfstandiger is en dat ik dan nog eens goed er over nadenk.
die gevoelens zijn heel normaal en ik denk dat elke vrouw ze telkens weer krijgt, de een wat eerder dan de ander. er komt altijd een moment van: ja, toch wel leuk, nog een ukkie erbij. heb t erover met je vriend/man. laat het idee eens even rusten en heb het er daarna nog eens over. Meningen van ons zouden niet doorslaggevend mogen zijn. Iedereen ervaart alles anders. mijn man wilde eerst een 3e, ik was al snel overstag maar ik heb ook wel vaak gedacht de afgelopen 8 weken: waar zijn we toch aan begonnen. het is echt wel druk, een 3e erbij! maar zo;n eerste lachje maakt het dan weer goed en als ze dan ook een keertje doorslaapt dan denk ik: t komt allemaal weer goed, het is gewoon even weer 1 a 2 jaar pittig! volg je gevoel en praat met je man.
Zelfde gevoelens hier! Een peuter van 2, een meisje van 9 maanden en eigenlijk afgesproken dat het zo goed is.... Maar oooo, wat zou ik graag nog een kindje willen. Ik liet toevallig net een naam vallen 'als we nog een kindje zouden krijgen, zou dat leuk zijn...' geen reactie Heb voor mezelf de grens dat als Janne 1 jaar wordt er dan knopen moeten worden doorgehakt. Of wel, of er moeten knopen gelegd gaan worden Succes met verstandige keuzes maken en ondertussen lekker dromen!
Misschien is het goed om te bedenken of je echt nog een kindje wilt of dat je alleen een keer een fijne zwangerschap wilt hebben.... Als het het eerste is, dan zou ik daarvoor gaan, maar zoals ik het nu lees wil je het tweede en dat is denk ik geen reden voor een derde kindje! Want wat als die zwangerschap ook niet goed verloopt?! ...
Dat zeg je idd goed ja........ Twijfel blijft wel, maar vooral het gevoel van het tweede blijft. En dat is niet de juiste reden
Je moet doen wat je hart je ingeeft. In 2001 bevallen van eerste. Vorige week bevallen van tweede ! ( hahaha elf jaar er tussen ) en nu wil ik echt toch voor een derde gaan. Zwanger zijn vond ik heerlijk vanaf 14 weken tot 36 weken. echt met volle teugen genoten van de zwangerschap. De laatste weken was ik t zat en de eerste weken misselijk en moe. De bevalling was heavy maar het allemaal meer dan waard. Dus we hebben alleen een probleem met weer zwanger worden !! Hopelijk is t me nog een keer gegund ! Want ik Wil het volgend jaar nog een ervaren!! Zon baby is t meest prachtige wat er is en t gaat zo snel !! Ze zijn maar zo kort klein!.... Als god hèt wil .....
Ik ben 4 maanden terug bevallen van onze 3e zoon en ik vind het heerlijk. Tuurlijk is het best heel druk aangezien de oudste op school zit en naar voetbal gaat, de middelste naar zwemles en de jongste zich dus maar moet aanpassen. Ook heeft hij tussen de 4 en 10 weken bijna dagelijks 6-7 uur gehuild, maar het is me allemaal meer dan waard. Wat mij betreft mogen er best nog een paar bij, maar het moet ons wel gegeven zijn. Het is uiteraard wel zo dat het een keuze is waar jullie voor staan en die niet mag laten afhangen van andere ervaringen.
Ik wil ook graag een derde, maar met twee kleine kinderen vind ik het al moeilijk te doen. Ik wou dat ik het aankon, dan zou ik zeker gelijk aan een derde beginnen. Stel als ik nu zwanger zou raken, tegen de tijd dat ik moet bevallen, gaat de oudste naar school. Dus minder druk thuis, of is dat een illusie?
Wacht het dan rustig af... Je bent net weer ontzwangerd. Over een poosje weet je waarschijnlijk duidelijker wat je wilt en waarom. Misschien is het goed om eens met iemand te praten en de vorige zwangerschap te verwerken en een plaatsje te geven? Dan heb je wellicht ook je motivatie helderder. Succes meis!
Hier ook nog twijfels, maar ik laat het gewoon nog even gaan. Ik weet het niet, mijn man weet het nog niet, en nu willen we toch nog niet. Waarom de keuze niet uitstellen? Ik zou het je man laten weten in ieder geval, en er samen eens over praten, waarom wel/niet. Dan kom je vanzelf een keer op een punt waarop jullie samen een beslissing kunnen nemen!! Ik zou heel graag een groot gezin hebben, gewoon omdat dat me mooi lijkt. Met het gevoel wel/niet klaar zijn heb ik niet zoveel. Ik vind baby's prachtig, dan wil ik er nog wel tien maar nee, doen we maar niet. We zullen wel zien!
Hier precies hetzelfde gevoel. Mijn man zegt de ene keer ja andere keer nee. Zelf wil ik wat meer leeftijd er tussen als 2 jaar dus als het zo is beginnen we over 2,5 jaar met klussen Ws zit de jongste dan ook op school als ik evt weer zwanger raak. Zelf zijn we ook nog jong ( 25 en 29) dus die tijd kan best denk ik dan. Maar ik ken je gevoel. Soms denk ik: was ik nu maar zwanger maar soms ben ik ook blij dat dat dit moment niet het geval is! Succes met beslissen.
@TS ik herken een groot deel van je verhaal. Ik had met Collin juist zo'n goede zwangerschap, geen enkel kwaaltje gehad dat ik echt mezelf moest wijsmaken dat ik toch echt zwanger was. De bevalling ging niet helemaal vlekkeloos, was zwaarder dan ik had verwacht en complicaties. ik heb tijdens de bevalling een beenspuit met een roesje gehad waar ik helemaal van de wereld door raakte. Ope het moment dat ik Collin in mijn armen had was ik er totaal niet bij. Ik heb het gevoel dat ik daardoor die eerste emotionele binding met hem heb gemist. De wens voor een 2e is bij ons aanwezig, in 1e plaats omdat we er graag nog 1 bij willen, maar ook omdat ik echt meer van de zwangerschap wil meekrijgen/genieten en een volgende bevalling het op een andere manier wil meemaken. (dit keer bij bewustzijn )
zelf nog niet zo over gedacht want wij willen 4 kids...(ZIT IN DE FAM DENK IK) Me nicht heeft het wel meegemaak ze zei na elke bevalling dit is de laatste dit is de laatste ondertussen heeft ze 8 kinderen 2 meiden en 6 jongens... Maar nu is het ook de laatste hihihihi...
Het is idd niet de juiste reden. Ik zou ook dolgraag nog een keer 'gewoon' zwanger willen zijn. 9 maanden zwanger! Bevallen op de natuurlijke manier, de baby op mijn borst krijgen na de bevalling. Een kraamtijd willen hebben... MET baby! Voelen hoe het is als een baby uit je borst drinkt, zonder gedoe... Enz Heb ook het gevoel dat ik iets zou missen in mijn 'vrouw-zijn' als ik deze dingen ook niet meemaak. Maar wij willen waarschijnlijk geen vierde kindje, en een zwangerschap en bevalling zijn geen legitieme redenen om een kindje te wensen. Wij hebben afgesproken, dat we voor een 4de zullen gaan als we echt nog een kind willen, ongeacht hoe (hopend dat het gezond is). Misschien dat je dat ook jezelf kunt afvragen.
Ook ik dacht dat het goed is met 2 kids. Maar ergens in mij begint er tocg iets te knagen. Het is aangewakkerd door mijn laatste onverwachtte zwangerschap. Liefde heb ik zeker voor 20 kids, maar dat wordt teveel. Het lijkt me heerlijk om weer zo'n kleine baby weer op me te hebben. Toch verstandelijk gezien zou het echt niet handig zijn. Pff, maar ja wat doe je aan het gevoel ?