@Sterre: erg herkenbare verhaal! @CheesCake: Het klinkt alsof je in een sleur zit, of jezelf "kwijt" bent. Maar goed, ik ben het (grotendeels) eens met de overige dames. Allereerst: zet die 3e persoon per direct uit je leven. Ga daarna aan jezelf werken (desnoods met professionele hulp)...
@Cheesecake Hoe gaat het nu eigenlijk?? Je hebt al een tijd neit meer gereageerd hier op dit toppic. Ben wel benieuwd eigenlijk. overigens waarom ga je niet met je man een weekeindje weg en de kids bij je schoonouders ofzo. Je heoft toch neit te zeggen dat er problemen zijn, maar als een soort verrassingsweekeindje ofzo Gooi het eens over de andere boeg!
Ik wil bij deze weer even graag een update doen: Mijn man en ik hebben uitgebreid met elkaar gepraat, voor de zoveelste keer, maar deze keer lijkt het erop dat hij eindelijk begint in te zien dat het gewoon echt niet goed gaat tussen ons. Ik heb een aantal reacties gelezen over dat veel dingen man-eigen zijn of dat het wellicht aan mij ligt, maar ik hou er niet van om mijn man af te vallen; ik ga dus ook geen voorbeelden geven om mijn man maar in een negatief daglicht te zetten of om dingen duidelijk te maken en er op die manier "een kant gekozen kan worden"; dat staat er helemaal buiten namelijk. Wij weten samen wat er speelt en waarom ik me al een hele tijd zo voel en dat is natuurlijk het belangrijkste Het probleem ligt bij ons beiden en het is aan ons beiden om daar aan te werken. Mijn man is in ieder geval overstag en heeft een afspraak bij een psycholoog gemaakt voor ons samen! Ik ben daar heel trots op en waardeer het enorm dat hij dit doet en dat hij eindelijk begint in te zien dat het gewoon echt niet goed is zoals het nu gaat. Daarbij speelt al geruime tijd mee dat ik (en nog een aantal familieleden) het vermoeden hebben dat mijn man wellicht een bepaalde vorm van autisme heeft in min of meerdere mate en ik hoop dat we hierover duidelijkheid zullen krijgen bij de psycholoog zodat we ook hier wat mee kunnen. Ik ben alleen heel bang voor mezelf... Het contact met "die vriend" is in elk geval volledig gebroken, maar het heeft, zoals ik een paar weken geleden ook zei, wel mijn ogen geopend en ik kijk nu heel anders naar bepaalde dingen. Hierdoor ben ik erg bang dat het uiteindelijk toch stuk zal lopen tussen mijn man en ik. Mijn man en ik doen beiden ons best en gaan er volledig voor. Ik zie ook echt dat mijn man zijn best doet, maar hoe erg ik het ook vind om toe te geven... Het doet me niet meer zo heel veel eigenlijk En dat vind ik echt verschrikkelijk! Ik voel me hierdoor echt een vreselijk mens.. Ik ben gewoon heel bang dat ik weer voor de zoveelste keer hoop krijg, me keihard inzet voor alles en het dan weer als een kaartenhuis in elkaar stort zoals alle voorgaande keren. Op het moment ben ik de hoop gewoon even helemaal kwijt en zie ik het somber in. Ik hoop echt dat de psycholoog ons hier verder mee kan helpen, want ik wil heel graag weer gelukkig zijn met mijn man... Ik heb, zoals ik al vaker gezegd heb, niet voor niks voor hem gekozen.
Veel succes CheeseCake! Ik hoop dat jullie er samen uit komen. Of jullie nou bij elkaar blijven of niet, ik hoop dat omwille van de kinderen jullie een oplossing zullen vinden waar jullie allen gelukkig van worden.
Ik heb niet alle reacties terug gelezen...maar als ik je verhaal lees wil ik dit tegen je zeggen. Je bent ooit getrouwd met je man. Je zag hem helemaal zitten, je was gelukkig! Er mochten zelfs nog twee kinderen komen. Ik wil tegen je zeggen: ga in huwelijkstherapie. Ontdek samen met een therapeut wat dat nu nog maar was...dat gevoel waarom je voor je man bent 'gevallen'. Je houdt nog steeds van hem, je hebt ja tegen hem gezegd, hij is het waard om voor te knokken! Zet het contact met die vriend op een laag pitje of stop het contact tijdelijk helemaal. Ga hetgeen wat je in een man zoekt niet bij een ander zoeken, maar vind het weer terug bij je eigen man!! Heel veel sterkte! Ik hoop van harte dat je er voor wilt gaan, dat jullie relatie stand mag houden!!
Mmmm...ik lees net je laatst update....dat krijg je als je niet alles leest maar alleen de eerste post! Knap, die afspraak bij de psycholoog. Ik wil jullie veel wijsheid en geduld wensen!!
Als ik jou verhaal zo lees herken ik wel wat dingen uit mijn eigen relatie, en wij lezen nu samen een boekjee 5 talen van de liefde van Gary Chapman.. Niet dat ik wil zeggen dat dit boekje je relatie zal redden maar dit is echt wel een supermooi boekje om samen te lezen! Bij ons heeft het super geholpen omdat je elkaar beter leert begrijpen. Iedere relatie komt op een punt dat de verliefdheid over is en de sleur begint maar met een relatie is het toch altijd; je moet ervoor willen gaan! En dat begint met naar elkaar luisteren en elkaar begrijpen (wij dachten namelijk dat we elkaar begrepen maar dat is dus achteraf gebleken dat dat niet het geval was) Kijk er maar eens naar, het is wel een boekje met christelijke uitgangspunten maar dat is niet storend haha. Heel veel succes en ik hoop dat jullie er uit gaan komen samen!
Ik vind het fijn om te lezen dat dit niet een verloren zaak is, maar dat jullie hulp gaan krijgen. Probeer hoe moeilijk ook het anders e benaderen. Positief ipv somber en negatief, focus op de mooie en leuke dingen en de goede kanten. Niet dat je de negatieve kanten niet meer moet zien, maar begin positief ipv negatief. Het helpt echt door je anders op te stellen, je ook anders tegen zaken aankijkt. Ik wens jullie heel erg veel sterkte in dit moeilijke traject van hulp en voor elkaar vechten. Ik hoop echt dat jullie hier samen uitkomen.!!
ik heb niet alle berichten gelezen hoor, ben een beetje van de luie kant. wil je wel meegeven, dat in elke relatie sleur voorkomt. helaas. het is goed van jullie dat hier actie in ondernomen word, en dmv de therapie zul je snel merken wat voor jullie de beste oplossing is. als je man een vorm van autisme heeft, gaat dit ook zwaar voor jullie worden. autisme is pittig. heel veel sterkte, en ik hoop dat er snel verbetering in je situatie komt.
Je hebt ook niet het voorbeeld gekregen vroeger van hoe je van iemand houdt. Zoals je moeder deed,zo doe jij nu. Dat kan zijn omdat je niet genoeg van je man houdt of omdat je dus niet weet hoe je een 'goed huwelijk' in stand moet houden. Het kan ook zijn dat het echt is zoals jij schrijft en dan lijkt het me voor jou beter om te gaan scheiden. Ik denk dat de koek voor jou op is. Maar relatietherapie kan helpen, je weet maar nooit. Sterkte er mee!
Hoi Cheesecake, Ik heb je verhaal en de reacties gelezen en ik ben heel blij dat jullie in therapie gaan. Alleen jij maakt denk ik een grote fout door bij voorbaat al te suggeren 'het gaat misschien uiteindelijk toch stuk lopen' en 'het doet me niet zo heel veel meer'. Zolang jij nog steeds dit soort negatieve gedachte (self-destructive) je hoofd binnen sluist kun je nooit objectief zijn en ben je al bevooroordeeld tegenover je man als hij bv. dingen doet en zegt waarvan jij toch al wist dat hij dat zou doen.... Zet die negatieve gedachten uit je hoofd en geef hem een echte eerlijke kans. Ban het woord NIET uit je hoofd. En denk aan het woord WEL. Dit kan echt zoveel verschil maken! Ik hoop echt van harte dat jullie eruit komen.
Uit je verhaal maak ik op dat je op een bepaalde manier nog steeds van je man houdt. Als dat echt zo is, vecht er dan voor! Ga inderdaad samen in therapie en probeer er samen iets moois van te maken. Dan kun je in ieder geval jezelf niet verwijten dat je er niet voor gevochten hebt om het te laten slagen. En probeer het contact met die vriend op een laag pitje te zetten. Het gras lijkt misschien wel groener bij een ander, maar kan uiteindelijk net zo dor worden .
Wat goed dat je man die afspraak heeft gemaakt! Dat geeft in ieder geval aan dat hij bereid is om er aan te werken.. Dat het jou niet veel doet, tja, jij zit op het moment sowieso met weinig gevoel voor hem en je relatie.. Denk dat het goed is dat jullie hier nog samen voor gaan en kijken of je er samen uit kan komen. Wat je zegt: misschien loopt het alsnog wel mis omdat je toch je gevoel niet terug krijgt, maar dan kan je jezelf in ieder geval wel recht in de spiegel aankijken omdat je er alles aan hebt gedaan.. Stel dat je man een vorm van autisme heeft, dan nog moet jij kunnen accepteren dat hij dan waarschijnlijk niet veranderd in zijn gedrag. Is 'het weten' dan genoeg voor je? Daar kom je vanzelf achter. Succes bij de psycholoog en hopelijk komt het goed tussen jullie!
Poe, heftig allemaal zeg! Ik wil later nog wel uitgebreider reageren, maar ik denk dat je het beste even weg kunt gaan uit deze situatie, even een weekje ergens anders naar toe, zonder kinderen en man, om helemaal tot jezelf te komen. Gewoon even nadenken over alles, en dat koppie weer leeg krijgen. Je komt gestressed en 'op' over; je weet het allemaal niet meer. Elke beslissing die je nu neemt is niet overwogen, en alleen maar ingegeven door emoties. Neem even de tijd voor jezelf meid! Ik hoop dat je even weg kunt uit de situatie. Sterkte!