Hallo dames, Ik ben 31 jaar en 5 jaar getrouwd. Ik ben op 23 augustus bevallen van onze prachtige zoon Lars*. Ik was toen 24 weken en 2 dagen zwanger. De artsen dachten eerst dat hij was overleden door een ernstige hartafwijking. Eergister hebben we de uitslagen te horen gekregen en het bleek dat ik besmet was geraakt door het parvo virus. Dit is de vijfde ziekte die vooral bij kinderen voorkomt. Helaas was ik niet immuun hiervoor en heeft het onze kleine jongen getroffen. Sommige mensen in onze omgeving tonen weinig begrip, ze vinden dat we enigzings blij moeten zijn met deze uitslag gezien het feit dat de kans op herhaling 0,0 en het niet iets genetisch is geweest. Domme pech dus. Mijn verstand zegt dit soms ook wel en dat ik hier niks aan had kunnen doen, maar mijn gevoel zegt iets compleet anders. Ik vind het zo ontzettend zuur omdat onze zoon gewoon gezond was. Ik hoop dat ik hier mensen tegenkom die het wel zullen begrijpen en misschien hetzelfde hebben meegemaakt, ook al komt het zeer weinig voor volgens de arts.
Ach meisje, wat verschrikkelijk, en wat een onbegrip van je omgeving. Ik hoop dat je een plekje kan geven, je had niet kunnen weten dat je het had, en het is zo moeilijk te identificeren, zowel bij kleine kinderen en helemaal bij volwassenen. Geef alsjeblieft niet jezelf de schuld, je hebt echt heel veel pech gehad, het is verschrikkelijk dat dit jullie moet overkomen. Pak de tijd om dit te verwerken, mensen die het niet begrijpen en die proberen het postieve ervan te zien, laat ze maar even links liggen. Daar is nu geen plaats voor. Hele dikke knuffel, meid, ik hoop dat de tijd de scherpte van de pijn zal wegnemen.
jeetje, wat vreselijk als mensen je zo'n gevoel geven!!! Helemaal niet terecht. Wat de reden ook is, dat maakt toch helemaal niet uit, je heb een immens verdriet..en mensen moeten je gewoon steunen ipv te zeggen dat het goed nieuws is dat het niks genetisch is...wat maakt dat nu uit als je je kindje kwijt bent Ik wens je ontzettend veel sterkte en geef jezelf niet de schuld hoor, nergens voor nodig!!
Jeetje meid wat verschrikkelijk En inderdaad of het nou wel of niet iets erfelijks was dat maakt niets uit je kind verliezen is vreselijk! Ik heb bij de zwangerschap van ons zoontje ook de angst gehad om de 5e ziekte op te lopen aangezien ik een dochtertje op de psz heb zitten. Toen extra op laten testen en gelukkig was ik al beschermd. Ik was opgelucht en kon weer iets meer genieten, al begon onze nachtmerrie 12 weken later. Bij ons is er wel iets uit gekomen maar nog niet bekend of het erfelijk is of niet. Maar dat maakt het verdriet inderdaad toch niet minder. Heel veel sterkte meid!
Tickly, nog gecondoleerd..en gefeliciteerd. wat ik vooral met dit forum heb is het medeleven en het begrip, Mensen uit je omgevng die het niet hebben meegemaakt snappen er ook niks van, ze proberen zich erin te verplaatsen, maar ze snappen het nooit helemaal. Ons zoontje is overleden door teveel wendingen in zijn navelstreng, komt blijkbaar ook weinig voor, maar hij was gezond goed op lengte en gewicht..je snapt het gewoon nooit.. Sterkte!
Jeetje, wat heftig! Gefeliciteerd met de geboorte van Lars* en gecondoleerd met het overlijden ervan. Wat ontzettend verdrietig dat het zo heeft moeten gaan. En wat moeilijk dat je geen begrip krijgt uit je omgeving, die je heb je zo hard nodig want je verdriet is enorm groot. Ik heb niet echt hetzelfde meegemaakt, maar ik kwam er met 15 weken zwangerschap achter dat ik een recente besmetting had van het parvo virus. Mijn huisarts wilde er eerst niet op prikken (ik was de 12 weken al voorbij en het kon allemaal geen kwaad). Ik ben 3 keer teruggegaan en heb het de laatste keer op keihard huilen gezet en toen mocht ik geprikt worden. De uitslag bleek een recente besmetting, echter was de huisarts van mening dat dat geen kwaad kon. Uit jouw verhaal blijkt maar weer dat het wel degelijk kwaad kan. Het is inderdaad een besmetting die niet zo gemakkelijk is op te lopen. En als je het op loopt is de kans dat je het kindje krijgt ook klein, maar dat neemt niet weg dat het wel kan gebeuren!! De oorzaak van overlijden van je kindje is niet eens zo belangrijk: feit is inderdaad dat je je kindje kwijt bent en dat is heel erg verdrietig! Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen samen met je partner en ik hoop dat jullie gauw meer begrip tegenkomen! Richt je tot die tijd op jezelf en elkaar, daar heb je vast je handen vol aan!
Hoi Danielle86, Wat goed van je dat je erop hebt gestaan om bloed te prikken. En dan zie je maar weer, dus toch besmet met het parvo virus. Ik begreep dat dit alleen in de eerste 20 weken van de zwangerschap kwaad kan. De kans dat het naar je kindje toegaat is echt heel klein, maar bestaat inderdaad toch. Is er in jullie geval dan überhaupt wat aan te doen? En was dat dan bij ons ook zo denk je? Ik wens jullie de komende tijd ook veel sterkte toe en hoop dat het goed gaat.
Hoi Tickly, Dit is in feite wat er gebeurd wanneer een moeder besmet is met het parvo virus: De risicos van een parvovirus B19-infectie (erythema infectiosum) bij ongeboren kinderen zijn het grootst in de eerste twintig weken van de zwangerschap. Eenmaal besmet, nestelt het virus zich in de voorlopers (precursorcellen) van de rode bloedcellen van de foetus, wat leidt tot remming van de aanmaak van deze cellen. Dat kan ernstige bloedarmoede tot gevolg hebben. In dat geval, als het bloed dus te dun en in extreme gevallen waterig wordt, krijgen het hart, de hersenen en de organen van de foetus te weinig zuurstof. Hierdoor ontwikkelt het kind zich niet goed en ontstaan vochtophopingen rond de organen en onder de huid (hydrops foetalis). Vooral veel vocht tussen de buik en de huidlaag is een teken van de 5e ziekte. Het vocht is echter al een laat signaal. Als eerste veranderd de bloedstroomsnelheid in de hersentjes omdat er sprake is van bloedarmoede. Pas dan ontstaat er het vocht. Wanneer een kind besmet is en het ziek wordt ervan dan is het mogelijk om een bloedtransfusie bij de baby (in de baarmoeder) te doen. Leiden (LUMC) is het enige ziekenhuis in Nederland waar ze dit doen. Op deze link vind je meer informatie over de 5e ziekte: Risico foetus bij vijfde ziekte zwangere Hier gaat het goed. Heb nu al 9 keer een meting gehad (om de bloedstroomsnelheid te meten in de hersentjes) en die is steeds keurig. Het is onwaarschijnlijk dat het nu nog mis gaat. Die kans nam elke week af. Nog 2 keer een meting en dan kunnen we er vanuit gaan dat het goed blijft gaan. Het doet echter niets af aan jou verdriet, maar wellicht helpt deze informatie je om het iets beter te begrijpen. Ik denk dat als ze bij jou op tijd de 5e ziekte hadden geconstateerd dat behandeling dan mogelijk had geweest. Heel veel sterkte gewenst en kracht! En wil je nog wat vragen of weten hierover, je mag me altijd een prive berichtje sturen! Knuffel!
Oh meid wat verschrikkelijk wat jullie is overkomen.. en die opmerkingen van je omgeving! Zo respectloos! Hoe kan je nou blij zijn met zo'n uitslag, je bent net je kind verloren, je alles! Je liefde, je leven, je kindje.. dat gezond was, dat had kunnen leven als het niet was getroffen door dit nare virus. Het gevaar is er altijd voor een baby als die nog in de buik zit, ook al is de kans na de 20 weken aanzienlijk kleiner het kan wel gebeuren Mijn dochter* is ook overleden door een niet genetische afwijking maar of dat het makkelijker maakt?? Het enige was dat ze niet levensvatbaar was maar maakt dat het verdriet minder, dat weet ik niet.. Zowel gefeliciteerd als helaas gecondoleerd en heel veel sterkte deze moeilijke tijd..
Hoi Danielle86, Bedankt voor je info en de website. Snap nu veel beter wat er eigenlijk is gebeurd met onze kleine Lars*. Al blijft het een heel triest en naar idee dat hij verder gezond was. Voor mijn gevoel had dit helemaal niet hoeven te gebeuren, ook omdat ik nu weet dat er iets aan gedaan had kunnen worden... Het probleem is dat ik zelf niet ziek ben geweest op wat rillerigheid na. Dit duurde maar heel kort dus heb daar verder geen aandacht aan besteed. En dat ik wat moe en hangerig was zocht ik ook niet veel achter, je bent immers zwanger en je werk, huishouden en dochtertje van 1 vragen ook veel van je. Had ik maar aan de bel getrokken dan was het misschien niet gebeurt.
Voel jezelf niet schuldig!! Het is niet jouw schuld! Huisartsen denken vaak niet aan de vijfde ziekte (is tenslotte een kinderziekte en niet heel erg besmettelijk). Je niet lekker voelen, rillerigheid etc. kan ook heel goed bij de zwangerschap horen! Waarschijnlijk zouden 99,9% van de huisartsen niet denken aan het parvo virus en je erop laten prikken. Mijn huisarts wist niet eens welk vakje hij aan moest kruisen op het formulier, dat heb ik voor hem gedaan! Hoe moeilijk ook, neem jezelf niets kwalijk. Je kon hier niets aan doen en je kon het ook niet weten!!!! Als je het had geweten had je actie ondernomen! Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Klinkt me bekend in de oren: onbegrip van mensen..Jij bent niet schuldig tickley!!! Op het moment heerst de 5e of 6e ziekte (ouders gaan niet naar huisarts) op mijn werk. Het werd mij verteld en ik ben bloed gaan prikken. Nu wacht ik op de uitslag en wordt mij afgeraden door de verloskundige te gaan werken. Vooral ook omdat ik erg bang ben besmet te worden en er dus gewoon risico is.Het kan maar zo zijn dat ik geen antistoffen heb namelijk. Ben zelf ook te ongerust om besmet te worden. Waar ik me boos om maak en vooral verdrietig van wordt is dat mensen meteen hun oordeel klaar hebben en het gewoon onzin vinden. Dankzij o.a. jullie verhalen neem ik dit heel serieus. Gelukkig is er ook begrip van mensen. En Tickley richt je daar maar op meid! Dankzij jouw verhaal help je andere mensen weer verder. Dat vind ik getuigen van karakter!
Ik vind het juist heel bitter dat je door een toevallige ziekte je kindje bent kwijtgeraakt. Hoezo moet je dan minder verdrietig zijn? Omdat de kans op herhaling zeer klein is? Het is juist heel naar dat hij gezond had kunnen zijn, ware het niet dat je toevallig besmet bent. Zelf heb ik een dochter verloren die wel een (niet erfelijke) chromosoomafwijking had. Zij had nooit een normaal, gezond leven kunnen hebben. Dat maakt het voor mij draaglijker, al is het wel verdrietig natuurlijk. De chromosoomafwijking was bij ons ook een toevalligheid, maar toch... die afwijking maakte deel uit van wie onze eerste dochter was. Ik wens je veel sterkte bij het verlies van je kindje, een groot verlies. En uiteraard ben je er zelf niet schuldig aan, maar dat schreven al meer mensen hier.