Haai dames, Ik ben nieuw op het forum en kom gelijk maar met de deur in huis vallen. Ik hoop dat jullie hier enige herkenning uithalen. Ik ben 23 jaar net getrouwd en bijna 10 weken zwanger van onze eerste ukkepuk. Jippie! Ik ben de eerste weken van mijn zwangerschap gewoon doorgegaan zoals ik altijd al deed. Best actief dus. Ik mocht absoluut niet klagen over mijn kwaaltjes. Ik heb het nieuws met 7 weken aan mijn collegas verteld voor het geval dat ik mij niet goed zou voelen. Nu na een familie weekend eindelijk het gevoel van zwanger zijn. Ik ben zooo vreselijk moe. En ook misselijk. Gelukkig had ik afgelopen maandag en dinsdag nog vrij van het werk om bij te komen. Ik heb in twee dagen tijd 30 uren geslapen! Ik werk op een kinderdagverblijf, best een intensieve baan, maar ontzettend leuk. Ik heb omdat ik mij zo belabberd voelde woensdag vrij gevraagd. Nu heb ik heel veel onbegrip bij mijn collega's. Ze zeggen dingen als: ja maar je werkt maar 20 uur. Je bent maandag en dinsdag al vrij geweest, ik zie helemaal niet aan je dat je moe bent. Zelfs die ene collega die net een kindje gekregen heeft. Dit doet zo'n pijn! Ze hebben het er zelfs al over gehad en besproken van wanneer ik met verlof zou gaan. Hoelang zou ze het nog volhouden? Omdat ik 1 keer na een druk weekend zeg, jongens ik trek het niet? terwijl ik helemaal niet een type ben die snel toe geeft dat het niet goed gaat, of daarover zou gaan klagen. Ik stijf van de hormonen om duidelijkheid gevraagd bij de dames. Komen er opmerkingen als: ja maar je bent niet gehandicapt. Terwijl ze vorige week nog zo trots op mij waren omdat ik het zo goed vol kon houden. Ik krijg zoveel verschillende signalen, ik kan er niks mee. Ik heb heel duidelijk gezegd. Mijn werk staat niet meer op nummer 1. Ik werk hier met de volle 100%, zou altijd voor jullie klaar staan, zal altijd willen werken, ook overwerken. Maar mijn kind staat op nummer 1, en als mijn lijf zegt het is genoeg geweest, dan is t genoeg geweest, en ik had van jullie wel wat meer begrip verwacht. Ja maar hoe voel jij je dan? Tja leg maar eens uit hoe t voelt om zwanger te zijn. Zucht... Soms vraag ik mij wel eens af of ik misschien niet van een mug een olifant maak. En twijfel ik aan mijzelf of ik misschien wel gek ga doen door de hormonen waar ik zelf geen grip op heb? Toch voelt het heel naar en hoop ik dat ik het nog lang volhoud, om ze ff een poepje te laten ruiken hoe hard ik werken kan! Yeh! Nu vraag ik mij eigenlijk af of jullie ook collega's hebben die met weinig begrip op jullie hebben gereageerd? Hoe gingen jullie hiermee om?
Wat herken ik die vermoeidheid! Ik was, tot ongeveer week 18 van mijn zwangerschap, kapot! Heel veel slapen, super moe, ik kon echt bijna niets. Wat was ik op die momenten blij dat ik op dat moment net zonder werk kwam te zitten. Ik denk dat een werkgever het niet geaccepteerd zou hebben als ik zo moe zou zijn. En collega's zeker niet. Dus helaas, ik herken het, maar weet niet hoe collega's zouden reageren. Weet je dat je recht heb op extra pauzes? Misschien dat jou dat kan helpen om tussendoor je even af te zonderen en je een klein beetje op te laden. Heel veel sterkte. Ik las vaak dat het vanaf een week of 12/13 beter werd, bij mij dus wat later, bij week 17. Het ging dus gelukkig echt over die vermoeidheid. Helaas heb ik er sinds een weekje weer wat last van, niet zo extreem als in het begin, maar zo goed als dat ik me de tweede periode voelde, voel ik me nu niet.
Niet twijfelen aan jezelf hoor meid. Jij weet toch wat je voelt? En geen excuses gaan zoeken hoor. Ik was de eerste 14 weken gesloopt. Gelukkig werk ik onregelmatig, zodat ik vaak uit kon slapen 's ochtends. Anders had ik me ook zéker een aantal keren ziek moeten melden, ik kón gewoon niet meer. Een moeheid die je nooit eerder hebt meegemaakt, niet te omschrijven. Begrijp dus helemaal wat je bedoelt. Jammer dat je collega's zo reageren. Goed dat je ze er op aanspreekt. Wat kunnen vrouwen het elkaar toch ontzettend moeilijk maken soms. Echt ik word daar soms zo moe van! Maar probeer het los te laten. En probeer je zeker niet groter voor te doen dan dat je bent, want dan kom je jezelf vast en zeker tegen.
Gefeliciteerd!! Dit is echt de kinderopvang. Bij mijn 1e werd er ook erg over mij gelult. Nu bij de 3de heb ik er lak aan. En merk ik dat mijn nieuwe leidinggevende er veel beter mee omgaat. Nu wordt er open over gesproken. Probeer er boven te staan en ga een gesprek aan met je leidinggevende misschien kan zij je helpen.
Wat een lieve reacties. Jullie ook gefeliciteerd met de zwangerschap! Toch gek he, een kindje in je buik. Miijn leidinggevende is gelukkig heel lief en begripvol, maar ik wil liever niet voor iedere voorval bij haar aan de deur kloppen. Daar maak ik mijzelf ook niet echt populair mee. Ze zei ook al dat ik mijn grenzen beter aan moet geven, maar dat wordt niet echt gewardeerd. Nu ik zwanger ben trek ik mijn mond wel open, dat durfde ik voor mijn zwangerschap echt niet. Dat zijn de hormonen denk ik. Moe zijn is niet leuk, maar vind het stiekem wel fijn om te lezen dat meer er last van hebben gehad. Gelukkig gaat het over. Het is indd een onbeschrijvelijke vorm van vermoeidheid. Ik ga vanaf nu genieten, en zal de mensen die mij niet steunen naast mij proberen te laten. Morgen nog ff met een big smile knallen en dan lekker weekend! Hihihih. Bedankt voor de tips iedereen!
Maar...lees ik nou goed dat je 1 dag vrij hebt gevraagd om nog even bij te tanken? Dus geen ziektemelding? Want dan snap ik al helemaal niet waarom ze zo lopen te mauwen... xxx
Vind het raar dat je je zo moet verontschuldigen voor een vrije dag, moet je zelf weten toch?? He wat kunnen collega's toch vervelende wijven zijn bah... Ze hebben vast niks beters om over te kletsen moet je maar denken..
Oke je bent idd niet gehandicapt MAAR een zwangerschap kan vermoeiend zijn zeker in het begin en op het eind dat zou die ene collega van je moeten weten die bevallen is Luister naar je lichaam als die aangeeft dat het genoeg is dan is het genoeg klaar! Kinderopvang is over het algemeen een vrouwenberoep dus ze weten dat een zwangerschap dit soort ongemakken met zich mee kan brengen... Gefeliciteerd en geniet er van voor je het weet vier je de eerste verjaardag
Wat jammer dat je collega's zo reageren zeg.....en dat voor een halve dag? Wat ik me afvraag: zijn het allemaal wat jongere vrouwen die daar werken? Zonder eigen kids ofzo? Ik werk in de zorg en toevallig op een afdeling waar de meesten al grote kinderen hebben en ze zijn zonder uitzondering zo ontzettend begripvol. Ik ben nu in de ziektewet en iedereen begrijpt dat, zeggen dat ik aan mezelf en de kleine moet denken en het werk het werk moet laten, terwijl het nu zo ontzettend drukke tijd is. Probeer je er niet te veel van aan te trekken hoor, je weet zelf het beste wat goed voor jou en de uk is!!
Jeetje wat vervelend! Ik werk ook in een club met bijna alleen maar vrouwen! Ik ben dan zelf nog niet zwanger. Een paar andere wel (in andere filialen zegmaar) en daar word begripvol op gereageerd. Maar pffff, ik weet hoe vrouwen onderling kunnen praten! Probeer het naast je neer te leggen... vrouwen moeten eigenlijk altijd wat te zeuren hebben (als zeg ik het zelf, haha).
Vervelend dat ze op je werk zo reageren... Kan me voorstellen dat je daar niet op zit te wachten als prille zwangere! Dus ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap. Werken zal nu zeker niet op nummer 1 staan, maar is toch ook deel van je leven. Misschien is het verstandig de komende tijd een goede balans tussen drukke weekenden en een zware baan te vinden. Je weekenden iets rustigeren, de dagen dat je vrij bent lekker bij komen en dan met voldoende energie je werk weer oppakken. Heel veel succes, en vooral genieten van je zwangerschap!
Niki als je het echt niet trekt, mag je om extra pauze vragem Je hebt recht namelijk om 1/8 deel van je werktijd extra als pauze op te nemen. Wel bespreken natuurlijk met d eleiding gevende. Meeste hebben het niet nodig, maar de hele dag met de kids bezig zijn/tillen etc is best zwaar. Dus zeker aangeven als het nodig is.