Zo, wij doen het hier toch heel anders geloof ik... Natuurlijk kijken we naar de behoeften van de kleine, maar we vergeten onszelf hierin ook niet. Zo slaapt kevin al vanaf het begin in zijn eigen bedje, op zijn eigen kamer. We hielden elkaar anders continue wakker met geluidjes etc. Echter, als het hem een keertje niet lukt om alleen in slaap te vallen, dan komt ie lekker tussen ons in liggen. Volgende keer beter. Wel slaapt hij na de fles van 6:00 verder bij ons op bed. Ligt hij op bed en jengelt ie, dan laten we hem even 10 minuten gaan. Hij valt meestal vanzelf in slaap. We gaan wel regelmatig even kijken maar halen hem er niet uit, of hij moet echt over zijn toeren zijn. Vanuit mijn moedergevoel is dit ook prima, hij lijkt het nodig te hebben. Voeding krijgt hij wanneer hij honger heeft, met een max van 4 uur ertussen vanwege de suikerwaarden. 'S nachts slaapt hij door. borstvoeding geef ik niet omdat ik niks heb. Had graag gewild, maar niet ten koste van alles. Heb me er voor mijn gevoel behoorlijk voor ingespannen maar het mocht niet baten. Jammer dan. Kevin ligt zeker een kwart van de dag lekker bij ons op schoot of we houden hem vast. Maar als ik zelf even mijn handen vrij wil hebben, voor huishouden, eten of wat dan ook, leg ik hem gerust even weg. Ook als dat inhoudt dat hij even gaat jengelen op dat moment. Leuk bedacht dat moeder of vader er altijd voor de kleine moet zijn, de realiteit is naar mijn idee anders. Dus ja ,ik ben denk ik 1 van die moeders die wat 'harder' tegenover hun kinderen staan. Dat houdt alleen absoluut niet in dat ik niet het beste met mijn kind voor heb of niet laat zien dat ik van hem hou. Houden van houdt naar mijn idee alleen niet in dat ik moet toegeven aan al kevin zijn verlangens en behoeften. Wel dat ik hem voorbereid op het 'echte leven' waarin we nu eenmaal niet altijd kunnen krijgen wat we willen.
Waarom niet? Ik heb mn zoontje ook eens laten huilen weliswaar geen uuuren maar doet er niet toe... Hij was moe en kon niet slapen, ik kon m niet helpen want hij werd alleen maar bozer dus in bed gelegd speen en doekje erbij en na 7 min sliep ie heerlijk En ja dat was in mijn ogen dat moment het beste en t ging nog instinctief ook, had er geen boek voor nodi om me dat te bedenken
Net zoals jij mij niet snapt snap ik jou ook niet.. Want(en dit meen ik ook oprecht) wat is nou helemaal het ergste als je kind ff huilt? Hij gaat er niet dood aan hoor, hij zal je heus geen vreselijke moeder vinden,hij houd nog steeds van je.. Dus wat is nou t ergste wat er kan gebeuren? En ff een voorbeeld maar hoe doe jij dat dan als je moet poepen... Vlieg je dan ook als een malle de wc af omdat je kind huilt ofzo? En nogmaals tis niet erg om ergens anders over te denken e.d Maar jou opvoeding is geen waarheid, die van mij niet, en die anderen niet.. Behalve dat het voor jou/mij waarheid is en zolang jij en ik ons daar goed boj voelen is dat goed toch? Mn kind komt helemaal niets te kort, niet kwa aandacht,liefde en spullen alleen ik moet soms ook wel eens even wat doen en soms kan ik m gewoon niet helpen.. Tsjaa dat is dan maar zo hij kijkt ng steeds heel blij naar me,lacht altijd dus t zal wel goed gaan toch
Haha nu verklaar je me misschien helemaal voor gek, maar mijn zoontje gaat altijd mee naar de wc. Wil ie heel graag en dan velletjes papier van de rol aftrekken, helemaal prima wat mij betreft.
Omg whahaha moet et stiekem wel om lachen Ik poep nl met de deur open en hij speelt boj de kinderwagen.. Met deur dicht kan ik m niet zien natuurlijk Maar misschien stom maar hoe moet ik dat voor me zien..? Gaat ie rustig zitten chillen en wachten tot ie t papier mag afscheuren? Overigens vind ik t idee van je kont afvegen waar je kid met zn neus op staat wel eens beetje eehh vreemd
Ons ventje (2jaar) komt er meestal lekker bijzitten op zijn potje, boekje erbij en even relaxen. Ik veronderstel dat onze opvoedstijl ook heel erg overeenkomt met AP, maar weet niet precies wat het inhoudt. Ben niet zo van de richtlijnen, doe alles lekker op mijn eigen gevoel en in overleg met paps. Wij laten in elk geval niet huilen, behalve bij drama buien, dan geef ik aan dat hij maar even stoom moet aflaten en als hij klaar is komt hij altijd eerst even knuffelen. (gebeurt overigens zelden, hebben niet zo'n drama queen ) Hij slaapt nog bij ons (co-sleeper), heeft 2 jaar borstvoeding gehad (toen werd ik zwanger en vond hij het niet meer lekker) en hij wordt behandeld als een volwaardig persoon (weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar bedoel dat ik hem niet als "mindere" zie omdat hij het kind is en ik de ouder). Dingen worden altijd uitgelegd waarom iets wel of niet moet, maar regels die er zijn moeten wel gerespecteerd worden. Geen idee of ik dezelfde opvoeding helemaal zal hanteren bij onze tweede, aangezien ik vind dat opvoeding ook afgesteld moet zijn op het kind. Bij onze zoon werkt dit echt perfect, wij hebben een erg braaf kindje, dat ook nog eens erg goed luistert (vinden wij overigens niet alleen hoor ). Maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes een soort van "teveel vrijheid" zou kunnen zijn, waardoor ze net niet gaan luisteren. Daarom zal ik ook niet snel iemand beoordelen op zijn/haar manier van opvoeden, iedereen (en dus ook elk kind) is anders. Wel heb ik moeite met het laten huilen, al zullen er vast ook momenten zijn waarop dit de beste oplossing is. (al kan ik me daar in alle eerlijkheid niets bij voorstellen )
@mamaloe: gaat jouw kind naar een kdv? Zoja, ben je dan niet bang dat je kind heel anders wordt benaderd dan thuis? En denk je niet dat jouw kind een culture shock tegemoet gaat als hij naar school gaat omdat hij dan ineens niets meer in alles zijn zin krijgt?
Is dat nou werkelijk het grote verschil... wel of niet laten huilen?? Nou ik doe verre van de hier bedoelde AP en heb nog nooit mijn kind laten huilen... En het is natuurlijk wel een misvatting dat AP ouders hun kinderen met alles maar de zin geven. Maar AP zit ook vol met aannames... dat een kind altijd getroost wil worden, dat voeden op verzoek altijd de beste voedingsmethode is, dat Rapley werkelijk een betere manier is om te leren eten, dat alleen slapen slecht zou zijn of dat het voeden van de onafhankelijkheidsdrang van kinderen ook verkeerd zou zijn. Allemaal aannames maar als je er in gelooft, heeeel erg belangrijk. Ik geloof in andere dingen maar let and let live maar respectvol? Nee, meegaand dat wel... maar laten we nou niet de pretentie hebben om te denken te weten wat een zuigeling nu precies wil, denkt of voelt...
Qua hechting is het geen probleem om je kindje even te laten huilen (laten onderzoeken ook zien) Wat wordt er soms toch krampachtig gedaan. Je kindje heeft niet zomaar een hechtigsproblematiek. De kinderen/jongeren die ik heb begeleid met een hechtingsproblematiek zijn over het algemeen structureel verwaarloosd (negeren, weinig tot geen aandacht etc). En niet omdat ze zich 10 minuten in slaap huilden. Geen idee wat voor opvoedstijl wij hanteren. Ik denk een beetje van alles wat en ik/wij hebben het beste met ons kindje voor, ook al laten wij hem af en toe huilen in zijn bedje. Hij is graag bij ons, we spelen en knuffelen veel en hij krijgt veel aandacht. Ik vertel hem iedere dag dat wij van hem houden. Verder geen bv meer, hij slaapt al een lange tijd op zijn eigen kamer. Hij geeft aan wanneer hij honger/dorst/slaap heeft. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die hun kindje een uur (alleen) laten huilen. Oms kind is heel belangrijk, maar het gezin bestaat uit 3 personen, dus ons zoontje moet soms even wachten of naar het kdv. Iedereen doet het op zijn manier.
Hier eigenlijk ook een mix van alles, maar idd; ik kijk naar mijn kind en volg haar. Dat betekent niet dat ze altijd maar haar zin krijgt, dat er geen regels zijn etc. Laten huilen doe ik niet, jengelen wel.
Maar nogmaals ap houdt niet in dat je kind in alles zijn zin krijgt. En mijn zoontje ook niet. Hij gaat niet naar het kdv, wel naar oma. Dus hij leert echt wel dat het op verschillende plaatsen anders werkt. Al laat oma hem ook niet alleen huilen, niet alleen in slaap vallen en voed zij hem op verzoek kv. Maar ook daar krijgt hij niet in alles zijn zin. Tja en wat school betreft, misschien kies ik straks ook wel niet voor een reguliere basisschool.
ik volg mijn eigen moedergevoel en verstand. me zoontje krijg nu nog steeds borstvoeding 9 maanden lang, ik blijf doorgaan zolang hij wilt en hoe vaak hij wilt.. ook heb ik hem een tijdje gedragen, maar hij wilde niet meer. laten huilen daar doe ik ook niet aan.. en hij slaapt bij ons op de kamer.. zijn bedje staat naast ons. s'avonds slaapt hij in zijn bedje maar s'nachts na zijn voeding slaapt hij bij ons in bed lekker makkelijk en heerlijk..
Dat is zo, maar bij een eerste ben je zoooo onzeker! Ik sliep naast een opengebroken inbouwkast, de perfecte plek om een co-sleeper in te zetten. Maar dat deed ik niet. Want dat doe je niet. "Kindjes horen op hun eigen kamer" werd er door iedereen gezegd. En er was niemand die tegen mij zei dat ik daar lekker kak aan moest hebben. Dus ik kwam niet op het idee. Ik wist niet dat ik het niet wist.
Er wordt hier en daar gepikeerd gereageerd op de hondjes-trainen opmerking, maar ik schreef: Daarmee heb ik echt niet geïmpliceerd dat anderen dat wel doen. Ik trek de vergelijking met mijn kinderen en honden. Niet met andermans kinderen en honden.
Hier hetzelfde. Allees is ze net iets ouder. Overdag gaat ze slapen als ze moe is, niet omdat het 14.00 uur is of zo. Ik bepaal wat er gegeten wordt, maar zij mag zelf bepalen hoeveel. En anders mag ze altijd bij me aan de borst. Ik beschouw haar als volwaardig lid van ons gezin. En zo ga ik ook met haar om. Ik neem haar emoties serieus, hoe klein ze ook is.